1Pihaka ang langit, Ginoo, kag magpanaog ka, kag magatay-og ang mga bukid sa imo presensya. 2Subong nga ang kalayo nagapadukot sang mga sanga nga laya kag nagapabukal sang tubig, ang imo pag-abot magapakurog sa mga nasyon nga imo mga kaaway, kag makilala nila kon sin-o ka. 3Sang nagpanaog ka sang una kag naghimo sang makatilingala nga mga butang nga wala namon ginpaabot, nagkurog ang mga bukid sa imo presensya. 4Halin sang una hasta subong wala pa gid sing may nakabati ukon may nakakita sang Dios nga pareho sa imo nga nagabulig sa mga nagasalig sa iya. 5Ginabaton mo ang nagakalipay sa paghimo sang matarong kag nagasunod sang imo mga pamaagi. Pero naakig ka sa amon kay padayon kami nga nagasupak sa imo mga pamaagi. Gani paano kami maluwas? 6Nangin pareho kami tanan sa mahigko nga butang, kag ang tanan namon nga maayo nga mga binuhatan daw pareho lang sa mahigko nga panapton. Pareho kami tanan sa dahon nga nalaya, kag ang amon kalautan pareho sa hangin nga nagapalid sa amon. 7Wala gid sing bisan isa sa amon nga nagadangop sa imo kag nagapaninguha sa pagkapot sa imo. Kay nagtalikod ka sa amon, kag ginpabay-an mo kami nga magkalamatay64:7 magkalamatay: sa literal, magkalatunaw. tungod sa amon mga sala. 8Pero sa gihapon ikaw ang amon Amay, Ginoo. Pareho ka sa manughimo sang kolon, kag kami pareho sa lunang. Ikaw ang naghimo sa amon tanan. 9Ginoo, indi pagpatam-i ang imo kaakig sa amon; indi pagdumduma ang amon mga sala hasta san-o. Nagapangabay kami sa imo nga talupangdon mo kami, kay kami tanan imo katawhan. 10Ang imo balaan nga mga banwa, pati ang Jerusalem, nangin pareho sa kamingawan nga wala sing may nagaestar. 11Nasunog ang amon balaan kag matahom nga templo, nga sa diin ginasimba ka sang amon mga katigulangan. Naguba ang tanan nga butang nga amon ginpakamahal. 12Bisan pa sa sining tanan, indi mo pa gihapon kami pagbuligan, Ginoo? Maghipos ka na lang bala, kag patam-an mo na lang bala kami sang silot?
1Oh! Se rompesses os céus e descesses! Como as montanhas haveriam de tremer na tua presença! 2O fogo consumidor da tua glória faria arder os gravetos e ferver a água. As nações estremeceriam perante ti e os teus inimigos seriam forçados a reconhecer as razões de toda a tua fama! 3Assim acontecia antes, quando descias e fazias coisas tremendas muito para além do que poderíamos pensar e, nessas alturas, como tremiam os montes! 4Porque desde que o mundo começou a existir nunca ninguém viu ou ouviu algum deus como o nosso, que faz tais coisas para aqueles que esperam por ele! 5Tu estás pronto a receber de braços abertos aqueles que têm prazer em praticar o bem, que seguem os caminhos de Deus.
Mas nós não somos desses. Estamos constantemente a pecar e assim tem sido toda a nossa vida. Por isso, o teu castigo pesa sobre nós. Como é que gente como nós pode ser salva? 6Estamos todos sujos, infetados de pecado. Quando fomos vestir aquilo que considerávamos os nossos valiosos fatos de justiça, vimos bem que não eram mais do que trapos imundos. Somos semelhantes às folhas de outono que murcham, secam e caem. Todos os nossos pecados, como um ciclone, nos arrebatam e nos levam. 7E ninguém invoca o teu nome ou roga pela tua clemência. Eis a razão por que te desviaste de nós e nos lanças sobre os nossos pecados.
8Contudo, ó Senhor, és o nosso Pai! Somos o barro e tu és o oleiro! Somos todos criados pelas tuas mãos! 9Oh! Não te enfureças tanto connosco, Senhor, e não tenhas para sempre na tua lembrança os nossos pecados! Vê, repara que somos todos teu povo! 10As tuas santas cidades estão destruídas. Sião parece um deserto e Jerusalém um lugar desolado. 11O nosso santo e belo templo, onde os nossos pais te louvaram, está derrubado, e todas as belas coisas que continha estão destruídas. 12Será que depois disto tudo ainda recusas socorrer-nos, Senhor? Ficarás silencioso e quererás castigar-nos ainda mais?
