Isaias 56 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Isaias 56:1-12

Ang Pagpakamaayo sa Tanan nga Nasyon

1Amo ini ang ginasiling sang Ginoo: “Ipakita ninyo ang hustisya kag maghimo kamo sing matarong, kay sa indi madugay luwason ko na kamo kag hatagan sang kadalag-an nga may pagkamatarong. 2Bulahan ang tawo nga nagahimo sini kag ang nagatuman sa ginapahimo ko sa Adlaw nga Inugpahuway. Kag bulahan man ang tawo nga wala nagahimo sang malain.”

3Ang mga indi Israelinhon nga nagtugyan sang ila kabuhi sa Ginoo indi dapat maghunahuna nga indi gid sila pag-isimpon sang Ginoo sa iya katawhan. Kag ang mga tawo nga ginkapon indi man dapat maghunahuna nga tungod indi sila makabata56:3 indi sila makabata: sa literal, pareho sila sa patay nga kahoy. indi sila puwede nga mangin bahin sang katawhan sang Dios. 4Kay amo ini ang ginasiling sang Ginoo: “Pakamaayuhon ko ang mga tawo nga ginkapon nga nagatuman sa akon mga ginapahimo sa mga Adlaw nga Inugpahuway, kag nagahimo sang mga butang nga makapalipay sa akon kag nagatuman sang akon kasugtanan. 5Tugutan ko sila nga magsulod sa akon templo kag hatagan ko sila sang kadungganan nga labaw pa sa kadungganan nga mabaton nila kon may mga kabataan sila. Tugutan ko nga dumdumon sila sang mga tawo hasta san-o.

6Pakamaayuhon ko man ang mga indi Israelinhon nga nagtugyan sang ila kabuhi sa akon agod alagaron ako, higugmaon, kag simbahon, kag nagatuman sila sa akon mga ginapahimo sa Adlaw nga Inugpahuway kag nagatuman sang akon kasugtanan. 7Dal-on ko sila sa akon balaan nga bukid, kag lipayon ko sila didto sa akon balay nga palangamuyuan.56:7 balay nga palangamuyuan: buot silingon, ang templo. Batunon ko sa akon halaran ang ila mga halad nga ginasunog kag iban pa nga mga halad; kay ang akon balay tawgon nga balay nga palangamuyuan para sa tanan nga nasyon.” 8Nagsiling pa ang Ginoong Dios nga nagtipon sang mga ginbihag nga mga Israelinhon, “Tipunon ko pa gid ang iban, wala labot sadtong natipon ko na.”

Ang Akusasyon sang Dios Batok sa mga Pangulo sang Israel

9Palapit kamo, tanan kamo nga mga nasyon nga pareho sa mapintas nga mga sapat, kag laglaga ninyo ang katawhan sang Israel. 10Kay ang mga pangulo sang Israel nga manugbantay kuntani sang sini nga nasyon daw mga bulag kag wala sila sing may nahibaluan. Pareho sila sa mga bantay nga mga ido nga wala nagataghol. Gusto lang nila nga magligid, magtulog, kag magdamgo. 11Pareho sila sa mga ido nga dalok-dalok nga wala sing kabulusgan. Sila nga mga manug-atipan sang Israel wala sing pag-intiendi. Ang kada isa sa ila nagapagusto kon ano ang iya luyag himuon kag nagapangita sang iya kaugalingon nga kaayuhan. 12Nagasiling pa sila, “Dali, makuha kita sang ilimnon kag magpahubog! Mas madamo pa ini buwas sang sa subong.”

Hoffnung für Alle

Jesaja 56:1-12

Gott verheißt eine zukünftige Zeit des Heils

(Kapitel 56–66)

Jeder darf zu Gottes Volk gehören

1So spricht der Herr: »Haltet euch an meine Ordnungen und tut, was recht ist! Es dauert nicht mehr lange, dann werdet ihr erleben, wie ich euch befreie und vor aller Augen für Gerechtigkeit sorge.« 2Glücklich ist, wer an Gottes Geboten festhält und danach handelt. Ja, glücklich ist, wer kein Unrecht begeht und den Sabbat nicht durch Arbeit entweiht, sondern ihn als Ruhetag achtet.

3Ein Ausländer, der sich dem Herrn zugewandt hat, soll nicht sagen: »Bestimmt wird der Herr mich wieder ausschließen aus der Gemeinschaft seines Volkes.« Und wer entmannt wurde, soll nicht klagen: »Ach, ich bin nicht mehr wert als ein dürrer Baum.«

4Denn der Herr sagt: »Auch Entmannte zähle ich zu meiner Gemeinde, wenn sie den Sabbat als Ruhetag achten, wenn sie gerne tun, was mir gefällt, und sich an meine Ordnungen halten. 5Für sie ist Platz in meinem Tempel, und ich werde sie in alle Ewigkeit nicht in Vergessenheit geraten lassen. Das ist besser, als wenn sie viele Söhne und Töchter hätten, die ihren Namen weitertragen.

6Ich, der Herr, verspreche: Die Ausländer, die sich mir zugewandt haben, die mir dienen und mich allein lieben, die den Sabbat achten und ihn nicht durch Arbeit entweihen, die sich an meine Weisungen halten, 7sie werde ich zu meinem heiligen Berg führen. Sie dürfen meinen Tempel betreten und sich an diesem Ort des Gebets von Herzen freuen. Sie dürfen auch auf meinem Altar Brand- und Schlachtopfer darbringen, und ich werde ihre Opfer annehmen. Denn mein Haus soll für alle Völker ein Ort des Gebets sein.

8Ich, der Herr, der die vertriebenen Israeliten wieder sammelt, sage: Euch habe ich nun in eure Heimat zurückgeholt. Doch ich werde noch andere zu euch bringen!«

Die Führer des Volkes – faule, gefräßige Hunde

9»Ihr wilden Tiere aus Wald und Feld, kommt und fresst mein Volk! 10Denn seine Führer taugen nichts. Sie sind allesamt blinde Wächter, die nicht merken, wenn dem Volk Gefahr droht. Stumme Hunde sind sie, die nicht bellen können. Sie liegen faul herum und träumen, Schlafen ist ihre liebste Beschäftigung. 11Gefräßig sind sie, diese Hunde, sie bekommen nie genug. Und so etwas will Hirte sein! Sie haben ja keine Ahnung, was es heißt, die Herde – mein Volk – zu hüten. Stattdessen gehen sie alle ihren eigenen Geschäften nach. Jeder will nur möglichst viel Gewinn machen. 12›Kommt‹, rufen sie, ›lasst uns feiern! Einer soll Wein holen, und dann betrinken wir uns! Und was machen wir morgen? Morgen feiern wir weiter. Je mehr, desto besser!‹«