Ang Kanta ni David sa Iya nga Pagdaog
(Salmo 18)
1Nagkanta si David sa Ginoo sang ginluwas siya sang Ginoo sa kamot sang iya mga kaaway kag kay Saul. 2-3Amo ini ang iya kanta:
“Ikaw, Ginoo, ang akon palalipdan nga bato,
ang akon mabakod nga palanaguan kag manughilway.
Bilang palalipdan nga bato, makapanago ako sa imo.
Ikaw ang akon taming kag gamhanan nga manluluwas.
Ikaw ang akon dalangpan kag palanaguan.
Ikaw ang nagaluwas sa akon sa mapintas nga mga tawo.
4Dalayawon ka, Ginoo, kay kon magpangayo ako sang bulig sa imo ginaluwas mo ako sa akon mga kaaway.
5Ang kamatayon daw pareho sa balod nga nagpalibot sa akon.
Ang kalaglagan daw pareho sa mabaskog nga baha nga naglapaw sa akon.
6Ang kamatayon daw pareho man sa lubid nga nagburambod sa akon kag pareho sa siod sa akon alagyan.
7Sa akon kalisod nagpanawag ako sa imo, Ginoo.
Nagpangayo ako sang bulig sa imo nga akon Dios,
kag ginpamatian mo ang akon pangamuyo sa imo templo.
8“Dayon naglinog, kag pati ang mga pundasyon sang langit nag-uyog,
tungod kay naakig ka, Ginoo.
9Nagguwa ang aso sa imo ilong,
kag sa imo baba nagguwa ang makahalalit nga kalayo kag nagadabadaba nga mga baga.
10Ginbuksan mo ang langit pareho sang pagbukas sang kurtina
kag nagpanaog ka nga nagatungtong sa madamol nga gal-om.
11Nagsakay ka sa kerubin, kag madasig ini nga naglupad samtang ginapalid sang hangin.
12Ginhimo mo ang kadulom nga tabon sa imo palibot.
Nagpanago ka sa madamol nga gal-om.
13Nagpangilat sa imo atubangan kag may nagadabadaba nga mga baga.
14Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Mataas nga Dios, nagdaguob sa langit.
15Ginpana mo sang kilat ang imo mga kaaway
kag nagpalalagyo sila nga nagasalasala.
16Sa imo nga pagsabdong kag puwerte nga kaakig nagakahubas ang dagat kag makita ang duta sa idalom sini,
kag makita man ang pundasyon sang kalibutan.
17Halin sa langit gindawat mo ako kag ginkuha sa madalom nga tubig.
18Ginluwas mo ako sa akon gamhanan nga mga kaaway nga indi ko masarangan.
19Ginsalakay nila ako sang nalisdan ako,
pero gin-apinan mo ako, Ginoo.
20Gindala mo ako sa lugar nga wala sing katalagman;
ginluwas mo ako kay nalipay ka sa akon.
21Ginapakamaayo mo ako tungod nga matarong ang akon kabuhi
kag wala ako sing may nahimo nga sala.
22Kay ginasunod ko ang imo mga pamaagi
kag wala ako nagbiya sa imo.
23Ginatuman ko ang tanan mo nga sugo
kag wala ko ginalapas ang imo mga pagsulundan.
24Nakahibalo ka nga wala sing kasawayan ang akon kabuhi
kag ginalikawan ko nga makasala.
25Ginapakamaayo mo ako tungod nga nakita mo nga matarong ang akon kabuhi
kag wala ako sing may nahimo nga sala.
26Matutom ka sa mga matutom sa imo,
kag maayo sa mga tawo nga maayo man.
27Sinsero ka sa mga sinsero sa imo,
kag maayo ka magpadihot sa mga malaot.
28Huo, ginaluwas mo ang mga mapainubuson,
pero ginapaubos mo ang mga matinaas-taason.
29“Ginoo, ikaw ang akon kasanag.
Sa kadulom ikaw ang akon suga.
30Sa imo bulig masarangan ko nga salakayon ang panong sang mga soldado
kag masarangan ko nga sakaon ang pader nga nagapalibot sa siyudad.
31Ang imo pamaagi, O Dios, wala sing sayop.
Ang imo pulong masaligan gid.
Pareho ka sa taming sa tanan nga nagapangayo sang proteksyon sa imo.
32Ikaw lang, Ginoo, amo ang Dios;
ikaw lang ang amon palalipdan nga bato.
33Ikaw ang nagahatag sa akon sang kusog22:33 Ikaw… kusog: Amo ini sa Dead Sea Scrolls, Latin Vulgate, Syriac, kag sa iban nga mga kopya sang Septuagint. Sa Hebreo, Ikaw ang akon mabakod nga dalangpan.
kag ang nagabantay sa akon dalanon.
34Ginapabaskog mo ang akon tiil pareho sa tiil sang usa,
agod maagwanta ko ang pagtaklad sa mataas nga mga lugar.
35Ginahanas mo ako sa pagpakig-away, pareho abi sa pagbinat sa mabakod nga pana.
36Ginaprotektaran mo ako pareho sa taming.
Paagi sa imo bulig nangin bantog ako.
37Ginahatagan mo ako sang matawhay nga alagyan,
gani wala nagakasandad ang akon mga tiil.
38Ginlagas ko ang akon mga kaaway kag napierdi ko sila.
Kag wala gid ako magbalik hasta nga nalaglag ko sila.
39Ginlaglag ko gid sila kag natumba sila sa akon tiilan
kag indi na sila makabangon pa.
40Ginhatagan mo ako sang kusog sa pagpakig-away
kag ginpadaog sa akon mga kaaway.
41Ginpatal-as mo ang akon mga kaaway
kag ginlaglag ko sila.
42Nagpangayo sila sang bulig,
pero wala sing may nagluwas sa ila.
Nagpanawag sila sa imo,
pero wala mo sila ginsabat.
43Gindugmok ko sila hasta nga daw pareho na lang sila sa yab-ok.
Gintasak-tasak ko sila nga daw sa lunang sa dalan.
44Ginluwas mo ako sa akon rebelde nga katawhan.
Ginhimo mo ako nga pangulo sang mga nasyon.
Ang mga taga-iban nga lugar nagaalagad sa akon.
45Nagaluhod sila sa akon sa kahadlok kag nagatuman dayon sang akon mando.
46Nadulaan sila sang kaisog,
gani nagaguwa sila sa ila mga palanaguan nga nagakurog sa kahadlok.
47Buhi ka, Ginoo!
Dalayawon ka nga akon palalipdan nga bato.
Ginapakataas ko ikaw tungod nga ikaw ang Dios nga akon manluluwas.
48Ginabalusan mo ang akon mga kaaway,
kag ginapasakop mo ang mga nasyon sa akon.
49Ginaluwas mo ako sa akon mapintas nga mga kaaway,
kag ginapadaog mo ako sa ila.
50Gani padunggan ko ikaw sa mga nasyon, O Ginoo.
Kantahan ko ikaw sang mga pagdayaw.
51Ginahatagan mo sang dalagko nga mga kadalag-an ang imo pinili nga hari.
Ginahigugma mo si David kag ang iya mga kaliwat sa wala sing katapusan.”
Davids sejrssang
Salme 18
1Da Herren havde reddet David fra Saul og hans øvrige fjender, sang David følgende lovsang til Herren:
2Herren er min Klippeborg
og min Beskytter.
3Han er mit Skjul,
hos ham søger jeg tilflugt.
Han er mit Skjold,
min Frelse og min Fæstning.
Jeg søger ly hos min Frelser,
som redder mig af mine fjenders vold.
4Jeg kalder på Herren, den Højlovede,
og frelses fra mine fjender.
5Dødens brænding omsluttede mig,
undergangens bølger væltede ind over mig,
6dødsriget strammede sit greb om mig,
jeg sad fast i dødens fælde.
7I min fortvivlelse råbte jeg til Herren,
jeg bad til min Gud om hjælp.
Han hørte mig fra sin helligdom,
mit skrig nåede hans ører.
8Da rystede jorden og skælvede,
verdens grundvolde bævede,
for Herrens vrede var blusset op.
9Røg væltede ud af hans næsebor,
fortærende ild skød ud af hans mund,
glødende kul sprang frem fra ham.
10Han skubbede himlens forhæng til side
og trådte ud på de mørke stormskyer.
11Han steg op på en kerub og fløj,
svævede på vindens vinger.
12Han svøbte sig i sorte skyer,
der var tykke af tætte vanddampe.
13Lynene glimtede foran ham,
og haglene faldt fra skyerne.
14Herren tordnede fra himlen,
den højeste Gud lod sin røst høre.
15Han skød sine pile,
sendte fjenderne på flugt.
Han sendte sine lyn af sted,
så fjenderne spredtes for alle vinde.
16Herren fnyste i sin harme,
så Jordens vande blev pisket op,
og havets bund kom til syne.
17Fra det høje rakte han hånden ud,
trak mig op af det dybe vand.
18Han frelste mig fra mine fjender,
de hadede mig og var mig for stærke.
19Da jeg var svag, overfaldt de mig,
men Herren holdt mig fast
20og førte mig i sikkerhed.
Han frelste mig, fordi han elsker mig.
21Herren belønnede mig for mit retsind,
tog hensyn til min uskyld,
22for jeg har holdt mig til hans veje.
Jeg har ikke i ondskab vendt mig fra min Gud.
23Altid har jeg hans bud i tanke,
aldrig har jeg vendt ryggen til hans love.
24Jeg har adlydt ham til punkt og prikke
og holdt mig borte fra synden.
25Herren har belønnet min retfærd,
han kender min pletfri levevis.
26Herre, du er trofast mod dem, der er trofaste mod dig,
retskaffen overfor de retskafne.
27Du handler uskyldsrent med de uskyldige,
men er snu mod de snedige.
28Du ophøjer de ydmyge,
men ydmyger de hovmodige.
29Herre, du er mit lys og mit håb,
du tænder dit lys i mørket.
30Ved din hjælp kan jeg springe over mure
og forcere enhver forhindring.
31Guds veje er fuldkomne,
hans løfter er sande.
Han er et skjold for dem,
der søger ly hos ham.
32Hvor findes der en gud som Herren?
Hvor findes en klippe som ham?
33Han giver mig styrke,
han jævner vejen foran mig.
34Han gør mine skridt sikre som hjortens,
han giver mig fodfæste på bjergene.
35Han træner mine arme til kamp,
så jeg kan spænde kobberbuen.
36Herre, du giver mig din frelse som et skjold,
din hjælp giver mig styrke.
37Du udjævner stien foran mig,
så jeg ikke snubler og falder.
38Jeg forfulgte mine fjender og gjorde det af med dem,
jeg holdt ikke inde, før de alle var besejret.
39Jeg huggede dem ned, så de ikke kunne rejse sig,
de ligger faldne ved mine fødder.
40Du gav mig styrke til kampen,
du tvang mine modstandere i knæ,
41du slog mine fjender på flugt,
jeg gjorde det af med dem, som hadede mig.
42De søgte efter hjælp,
men ingen kom til undsætning.
De råbte til dig, Herre,
men du ville ikke høre.
43Jeg knuste dem til støv,
jeg trådte dem ned som snavs på gaden.
44Du hjalp mig i kampen mod fjendtlige hære,
gav mig sejr over fremmede folkeslag,
som nu er blevet mig underlagt.
45De kom krybende hen til mig,
straks de hørte min røst, adlød de.
46De tabte fuldstændigt modet,
kom skælvende frem fra deres skjul.
47Herren lever!
Lovet være min redningsmand.
Ære være min Gud, som frelste mig,
48den Gud, som besejrede mine fjender,
som gjorde mig til hersker over fremmede folkeslag.
49Herre, du befriede mig fra mine fjender.
Du førte mig i sikkerhed
og frelste mig fra voldens mænd.
50Derfor vil jeg lovprise dig blandt folkeslagene, Herre.
Jeg vil synge om din storhed.
51Du giver din konge en mægtig sejr,
du viser nåde mod din salvede konge,
mod mig og mine efterkommere til evig tid.
