Wala Liwat Pagpatya ni David si Saul
1Isa sina ka adlaw, may mga taga-Zif nga nagkadto kay Saul sa Gibea kag nagsiling, “Si David nagapanago sa kabukiran sang Hakila, nga nagaatubang sa Jeshimon.” 2Gani nagkadto si Saul sa kamingawan sang Zif sa pagpangita kay David. Gin-upod niya ang iya 3,000 ka tinawo nga iya ginpili sa Israel. 3Nagkampo sila sa higad sang dalan sa bukid sang Hakila, nga nagaatubang sa Jeshimon. Si David iya nagtiner sa kamingawan. Sang mabalitaan ni David nga ginsunod siya didto ni Saul, 4nagpadala siya sang mga espiya, kag nahibaluan niya nga nag-abot gid man si Saul.
5Dayon nagkadto si David sa lugar nga ginkampuhan ni Saul. Nakita niya nga nagakatulog si Saul kag si Abner nga anak ni Ner, nga kumander sang mga soldado. Ginapalibutan si Saul sang mga soldado nga nagakatulog man. 6Nagpamangkot si David kay Ahimelec nga Hithanon kag kay Abishai nga anak ni Zeruya kag utod ni Joab, “Sin-o bala sa inyo ang maupod sa akon sa pagsulod sa kampo ni Saul?” Nagsabat si Abishai, “Ako ang maupod.” 7Gani sang sina mismo nga gab-i, naglakat si David kag si Abishai sa kampo ni Saul, kag nakita nila si Saul nga nagakatulog, nga ang iya bangkaw natibsok sa duta malapit sa iya ulohan. Si Abner kag ang mga soldado nagakatulog man sa iya palibot. 8Nagsiling si Abishai kay David, “Gintugyan na sang Dios sa imo ang imo kaaway subong nga adlaw. Karon tuguti ako nga bun-on ko siya sang bangkaw. Patapikon ko siya sa duta sa isa lang ka pagbuno.” 9Pero nagsiling si David kay Abishai, “Indi siya pagpatya! Kay silutan gid sang Ginoo ang magpatay sa iya pinili nga hari. 10Ginasiguro ko gid sa imo, sa presensya sang buhi nga Ginoo, nga ang Ginoo mismo ang magpatay sa iya, ukon mapatay siya sa natural nga kamatayon ukon sa inaway. 11Pero indi magtugot ang Ginoo nga ako ang magpatay sa iya pinili nga hari. Kuhaon ta lang ang bangkaw kag ang suludlan sang tubig nga ara sa iya ulohan, kag maglakat.” 12Gani ginkuha ni David ang bangkaw kag ang suludlan sang tubig nga ara sa ulohan ni Saul, kag naglakat sila. Wala gid sing may nakakita ukon nakahibalo sa natabo; wala gid sing may nakabugtaw sa ila tungod kay ginpahamuok sang Ginoo ang ila pagtulog.
13Dayon nagkadto sila ni David sa pihak sang kapatagan kag nagtindog sa ibabaw sang bukid nga malayo-layo diutay sa kampo nila ni Saul. 14Nagsinggit si David sa ila ni Abner, nga kumander sang mga soldado ni Saul, “Abner, mabatian mo bala ako?” Nagsabat si Abner, “Sin-o ka? Ano ang kinahanglan mo sa hari?” 15Nagsabat si David, “Indi bala nga ikaw ang labing maisog nga tawo sa Israel? Ngaa wala mo pagbantayi ang hari nga imo agalon? May nagkadto dira sa pagpatay sa iya! 16Indi maayo ining imo pagpabaya sa hari. Nagasumpa ako sa buhi nga Ginoo nga dapat ka mapatay kag ang imo mga tinawo, kay wala ninyo pagbantayi ang inyo agalon, ang pinili nga hari sang Ginoo. Tan-awa kon makita mo pa ang bangkaw sang hari kag ang suludlan sang tubig nga ara sadto sa iya ulohan.” 17Nakilala ni Saul ang tingog ni David, gani nagsiling siya, “David, anak, ikaw bala ina?” Nagsabat si David, “Huo ako ini, Mahal nga Hari. 18Ngaa bala nga ginalagas mo ako nga imo alagad? Ano bala ang nahimo ko nga malain? 19Mahal nga Hari, pamatii ang akon isiling. Kon ang Ginoo amo ang nagtulod sa imo sa pagpatay sa akon, kabay pa nga kaluoyan niya ako paagi sa pagbaton sang akon halad. Pero kon ini iya lang sang tawo, kabay pa nga pakamalauton sila sang Ginoo. Kay ginpalayas nila ako sa duta nga ginapanag-iyahan sang Ginoo kag ginsilingan nga mag-alagad ako sa iban nga mga dios. 20Indi pag-itugot nga mapatay ako sa iban nga duta, nga malayo sa Ginoo. Ngaa ikaw nga hari sang Israel nagahingabot gid sa akon nga pareho man lang ako sa bitik? Ngaa ginalagas mo ako pareho sa pispis sa bukid?”
21Nagsiling si Saul, “Nakasala ako. Magbalik ka sa akon David, anak ko, kag indi ko na ikaw pag-anhon liwat, kay wala mo ako pagpatya subong. Daw buang ako sa akon ginhimo, kag sala gid ako.” 22Nagsabat si David, “Ari ang imo bangkaw, ipakuha ini diri sa isa mo ka tinawo. 23Gintugyan ka sang Ginoo sa akon subong nga adlaw, pero wala ko ikaw pagpatya kay ikaw ang pinili nga hari sang Ginoo. Sa sining ginhimo ko pakamaayuhon ako sang Ginoo, kay ginabalusan niya ang kada tawo nga matarong kag matutom. 24Subong nga ginhatagan ko sang bili ang imo kabuhi karon nga adlaw, kabay pa nga hatagan man sang bili sang Ginoo ang akon kabuhi kag luwason niya ako sa tanan nga kalisod.” 25Dayon nagsiling si Saul kay David, “Kabay pa nga pakamaayuhon ka sang Dios, anak ko. Madamo pa nga mga butang ang imo pagahimuon, kag magamadinalag-on ka gid.” Dayon naglakat si David, kag si Saul iya nagpauli.
Once Again David Doesn’t Kill Saul When He Has the Chance
1Some people from Ziph went to Saul at Gibeah. They said, “David is hiding on the hill of Hakilah. It faces Jeshimon.”
2So Saul went down to the Desert of Ziph. He took 3,000 of the best soldiers in Israel with him. They went to the desert to look for David. 3Saul set up his camp beside the road. It was on the hill of Hakilah facing Jeshimon. But David stayed in the desert. He saw that Saul had followed him there. 4So he sent out scouts. From them he learned that Saul had arrived.
5Then David started out. He went to the place where Saul had camped. He saw where Saul and Abner were lying down. Saul was lying inside the camp. The army was camped all around him. Abner was commander of the army. He was the son of Ner.
6Then David spoke to Ahimelek, the Hittite. He also spoke to Joab’s brother Abishai, the son of Zeruiah. He asked them, “Who will go down with me into the camp to Saul?”
“I’ll go with you,” said Abishai.
7So that night David and Abishai went into the camp. They found Saul lying asleep inside the camp. His spear was stuck in the ground near his head. Abner and the soldiers were lying asleep around him.
8Abishai said to David, “Today God has handed your enemy over to you. So let me pin him to the ground. I can do it with one jab of the spear. I won’t even have to strike him twice.”
9But David said to Abishai, “Don’t destroy him! No one can do any harm to the Lord’s anointed king and not be guilty. 10You can be sure that the Lord lives,” he said. “And you can be just as sure that the Lord himself will strike Saul down. Perhaps he’ll die a natural death. Or perhaps he’ll go into battle and be killed. 11May the Lord keep me from doing anything to harm his anointed king. Now get the spear and water jug that are near his head. Then let’s leave.”
12So David took the spear and water jug that were near Saul’s head. Then he and Abishai left. No one saw them. No one knew about what they had done. In fact, no one even woke up. Everyone was sleeping. That’s because the Lord had put them into a deep sleep.
13David went across to the other side of the valley. He stood on top of a hill far away from Saul’s camp. There was a wide space between them. 14He called out to the army and to Abner, the son of Ner. He said, “Abner! Aren’t you going to answer me?”
Abner replied, “Who is calling out to the king?”
15David said, “You are a great soldier, aren’t you? There isn’t anyone else like you in Israel. So why didn’t you guard the king? He’s your master, isn’t he? Someone came into the camp to destroy him. 16You didn’t guard him. And that isn’t good. You can be sure that the Lord lives. And you can be just as sure that you and your men must die. That’s because you didn’t guard your master. He’s the Lord’s anointed king. Look around you. Where are the king’s spear and water jug that were near his head?”
17Saul recognized David’s voice. He said, “My son David, is that your voice?”
David replied, “Yes it is, King Saul, my master.” 18He continued, “Why are you chasing me? What evil thing have I done? What am I guilty of? 19King Saul, please listen to what I’m saying. Was it the Lord who made you angry with me? If it was, may he accept my offering. Was it people who made you angry at me? If it was, may the Lord see them cursed. They have driven me today from my share of the Lord’s land. By doing that, they might as well have said, ‘Go and serve other gods.’ 20Don’t spill my blood on the ground far away from where the Lord lives. King Saul, you have come out to look for nothing but a flea. It’s as if you were hunting a partridge in the mountains.”
21Then Saul said, “I have sinned. My son David, come back. Today you thought my life was very special. So I won’t try to harm you again. I’ve really acted like a foolish person. I’ve made a huge mistake.”
22“Here’s your spear,” David answered. “Send one of your young men over to get it. 23The Lord rewards everyone for doing what is right and being faithful. He handed you over to me today. But I wouldn’t harm you. You are the Lord’s anointed king. 24Today I thought your life had great value. In the same way, may the Lord think of my life as having great value. May he save me from all trouble.”
25Then Saul said to David, “May the Lord bless you, David my son. You will do great things. You will also have great success.”
So David went on his way. And Saul returned home.
