Tercer discurso de Job
1Job entonces replicó:
2«Aunque sé muy bien que esto es cierto,
¿cómo puede un mortal justificarse ante Dios?
3Si uno quisiera disputar con él,
de mil cosas no podría responderle una sola.
4Profunda es su sabiduría, vasto su poder.
¿Quién puede desafiarlo y salir bien librado?
5Él mueve montañas sin que estas lo sepan,
y en su enojo las trastorna.
6Él remueve los cimientos de la tierra
y hace que se estremezcan sus columnas.
7Reprende al sol, y su brillo se apaga;
eclipsa la luz de las estrellas.
8Él se basta para extender los cielos;
somete a su dominio las olas del mar.
9Él creó la Osa y el Orión,
las Pléyades y las constelaciones del sur.
10Él realiza maravillas insondables,
portentos que no pueden contarse.
11Si pasara junto a mí, no podría verlo;
si se alejara, no alcanzaría a percibirlo.
12Si de algo se adueñara, ¿quién lo haría desistir?
¿Quién puede cuestionar sus actos?
13Dios no depone el enojo;
aun Rahab y sus secuaces se postran a sus pies.
14»¿Cómo entonces podré yo responderle?
¿Dónde hallar palabras para contradecirle?
15Aunque yo fuera inocente, no puedo defenderme;
de mi juez solo puedo pedir misericordia.
16Y, aunque lo llamara y me respondiera,
no creo que me concediera audiencia.
17Me despedazaría con una tormenta,
y por la menor cosa multiplicaría mis heridas.
18No me dejaría recobrar el aliento;
más bien, me saturaría de amargura.
19Si de fuerza se trata, ¡él es más poderoso!
Si es cuestión de juicio, ¿quién lo9:19 lo (LXX); me (TM). hará comparecer?
20Aun siendo inocente, me condenará mi boca;
aun siendo íntegro, resultaré culpable.
21»Soy intachable, pero ya no me importa;
tengo en poco mi propia vida.
22Todo es lo mismo; por eso digo:
“A buenos y a malos destruye por igual”.
23Si alguna plaga acarrea la muerte repentina,
él se burla de la angustia del inocente.
24Si algún malvado se apodera de un terreno,
él les tapa los ojos a los jueces.
Si no lo hace él, ¿entonces quién?
25»Transcurren mis días con más rapidez que un corredor;
vuelan sin que hayan conocido la dicha.
26Se deslizan como barcas de papiro,
como veloces águilas al caer sobre su presa.
27Si acaso digo: “Olvidaré mi queja,
cambiaré de expresión, esbozaré una sonrisa”,
28me queda el miedo de tanto sufrimiento,
pues bien sé que no me consideras inocente.
29Y, ya que me tienes por culpable,
¿para qué voy a luchar en vano?
30Aunque me restriegue con jabón9:30 jabón. Alt. nieve.
y me limpie las manos con lejía,
31tú me lanzarás al muladar,
¡y hasta mis ropas me aborrecerán!
32»Dios no es hombre como yo,
para que juntos comparezcamos ante un tribunal.
33¡No hay un juez aquí
que decida el caso entre nosotros dos!
34¡No hay quien aleje de mí el báculo divino
para que ya no me asuste su terror!
35Quisiera hablar sin temor,
pero no puedo hacerlo.
ايوب پاسخ می‌دهد: شفيعی نيست
1آنگاه ايوب پاسخ داد:
2همهٔ اينها را به خوبی می‌دانم. چيز تازه‌ای در گفتار تو نيست. ولی انسان چطور می‌تواند از ديدگاه خدا واقعاً خوب باشد؟ 3اگر بخواهد با او بحث كند نمی‌تواند حتی به يكی از هزار سؤالی كه می‌كند پاسخ دهد؛ 4زيرا خدا دانا و تواناست و كسی را يارای مقاومت با او نيست. 5ناگهان كوهها را به حركت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد 6و پايه‌های زمين را می‌لرزاند. 7اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌كند و ستارگان نمی‌درخشند. 8او بر درياها حركت می‌كند. او به تنهايی آسمانها را گسترانيده 9و دب اكبر، جبار، ثريا و ستارگان جنوبی را آفريده است.
10او اعمال حيرت‌آور می‌كند و كارهای عجيب او را حد و مرزی نيست. 11از كنار من می‌گذرد و او را نمی‌بينم، عبور می‌نمايد و او را احساس نمی‌كنم. 12هر چه را كه بخواهد می‌برد و هيچكس نمی‌تواند به او اعتراض كرده، بگويد كه چه می‌كنی؟
13خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند و دشمنان قدرتمند خويش را زير پا له می‌كند. 14پس من كيستم كه با او مجادله كنم؟ 15حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم كلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌كردم. 16حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم كه به حرفهايم گوش نخواهد داد. 17گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌كوبد و بی‌جهت زخمهايم را زياد می‌كند. 18نمی‌گذارد نفس بكشم؛ زندگی را بر من تلخ كرده است. 19چه كسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه كسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار كند؟ 20اگر بی‌گناه هم باشم حرفهايم مرا محكوم خواهد كرد.
21هر چند بی‌گناه هستم، ولی اين برای من اهميتی ندارد، زيرا از زندگی خود بيزارم. 22خدا گناهكار و بی‌گناه را از بين می‌برد. 23وقتی بلايی دامنگير بی‌گناهی شده، او را می‌كشد، خدا می‌خندد. 24خدا دنيا را به دست گناهكاران سپرده است. او چشمان قضات را كور كرده تا عدالت را بجا نياورند. اگر اين كار خدا نيست، پس كار كيست؟
25زندگی مصيبت‌بارم مثل پيكی تيزرو، به سرعت سپری می‌شود. 26سالهای عمرم چون كشتيهای تندرو و مانند عقابی كه بر صيد خود فرود می‌آيد، به تندی می‌گذرند.
27می‌خواهم غم و غصه‌ام را فراموش كرده، شاد باشم، 28ولی نمی‌توانم؛ زيرا می‌ترسم مرا گرفتار رنج ديگری بكنی، چون می‌دانم كه تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد. 29پس اگر گناهكارم تلاشم چه فايده دارد؟ 30حتی اگر خود را با پاكترين آبها بشويم، 31تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا كه حتی لباسهايم نيز از من كراهت داشته باشند.
32تو مثل من انسان نيستی كه بتوانم به تو جواب دهم و با تو به محكمه روم. 33ای كاش بين ما شفيعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد، 34آنگاه تو از تنبيه كردن من دست می‌كشيدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم. 35آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگويم؛ ولی افسوس كه چنين نيست!
