1»¿No tenemos todos una obligación en este mundo?
¿No son nuestros días como los de un asalariado?
2Como el esclavo que espera con ansias la noche,
como el asalariado que ansioso espera su paga,
3meses enteros he vivido en vano;
¡me han tocado noches de miseria!
4Me acuesto y pienso:
“¿Cuánto falta para que amanezca?”
La noche se me hace interminable;
doy vueltas en la cama hasta el amanecer.
5Tengo el cuerpo cubierto de gusanos y de costras;
¡la piel se me raja y me supura!
6»Mis días se van más veloces que una lanzadera,
y sin esperanza alguna llegan a su fin.
7Recuerda, oh Dios, que mi vida es un suspiro;
que ya no verán mis ojos la felicidad.
8Los ojos que hoy me ven, no me verán mañana;
pondrás en mí tus ojos, pero ya no existiré.
9Como nubes que se diluyen y se pierden,
los que bajan al sepulcro ya no vuelven a subir.
10Nunca más regresan a su casa;
desaparecen de su lugar.
11»Por lo que a mí respecta, no guardaré silencio;
la angustia de mi alma me lleva a hablar,
la amargura en que vivo me obliga a protestar.
12¿Soy acaso el mar, el monstruo del abismo,
para que me pongas bajo vigilancia?
13Cuando pienso que en mi lecho hallaré consuelo
o encontraré alivio a mi queja,
14aun allí me infundes miedo en mis sueños;
¡me aterras con visiones!
15¡Preferiría que me estrangularan
a seguir viviendo en este cuerpo!
16Tengo en poco mi vida; no quiero vivir para siempre.
¡Déjame en paz, que mi vida no tiene sentido!
17»¿Qué es el hombre, que le das tanta importancia,
que tanta atención le concedes,
18que cada mañana lo examinas
y a cada instante lo pones a prueba?
19Aparta de mí la mirada;
¡déjame al menos tragar saliva!
20Si he pecado, ¿en qué te afecta,
vigilante de los mortales?
¿Por qué te ensañas conmigo?
¿Acaso te soy una carga?7:20 ¿Acaso te soy una carga? (LXX, mss. hebreos y una tradición rabínica); Me he vuelto una carga para mí mismo (TM).
21¿Por qué no me perdonas mis pecados?
¿Por qué no pasas por alto mi maldad?
Un poco más, y yaceré en el polvo;
me buscarás, pero habré dejado de existir».
ايوب: رنج من بی‌پايان است
1زندگی انسان روی زمين مثل زندگی يک برده، طولانی و طاقت فرساست. 2مانند زندگی غلامی است كه آرزو می‌كند زير سايه‌ای بيارامد، و مثل زندگی كارگری است كه منتظر است مزدش را بگيرد. 3ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته كننده است. 4شب كه سر بر بالين می‌گذارم می‌گويم: «ای كاش زودتر صبح شود.» و تا سپيده دم از اين پهلو به آن پهلو می‌غلتم.
5بدنم پر از كرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است. 6روزهای زندگی من به سرعت می‌گذرد و با نوميدی سپری می‌شود. 7به ياد آوريد كه عمر من دمی بيش نيست و چشمانم ديگر روزهای خوش را نخواهد ديد. 8چشمان شما كه الان مرا می‌بيند ديگر مرا نخواهد ديد. به دنبال من خواهيد گشت، ولی من ديگر نخواهم بود. 9كسانی كه می‌ميرند مثل ابری كه پراكنده و ناپديد می‌شود، برای هميشه از اين دنيا می‌روند. 10تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و ديگر هرگز كسی آنها را نخواهد ديد. 11پس بگذاريد غم و غصه‌ام را بيان كنم؛ بگذاريد از تلخی جانم سخن بگويم.
12ای خدا مگر من جانور وحشی هستم كه مرا در بند گذاشته‌ای؟ 13-14حتی وقتی در بسترم دراز می‌كشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش كنم، تو با كابوس شب مرا می‌ترسانی. 15برايم بهتر می‌بود گلويم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌كردند تا اينكه به چنين زندگی نكبت‌باری ادامه بدهم. 16از زندگی خود بيزارم. در اين چند روزی كه از عمرم باقی مانده مرا به حال خود رها كن. 17انسان چه ارزشی دارد كه وقت خود را صرف او نمايی؟ 18هر روز صبح از او بازجويی كنی و هر لحظه او را بيازمايی؟ 19چرا حتی يک لحظه تنهايم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟
20ای خدايی كه ناظر بر اعمال آدميان هستی، آيا گناه من به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تيرهای خود قرار داده‌ای؟ آيا من برای تو مانعی هستم؟ 21چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصير من در نمی‌گذری؟ من بزودی زير خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من ديگر نخواهم بود.
