1»Yo había convenido con mis ojos
no mirar con lujuria a ninguna mujer.31:1 mujer. Lit. virgen.
2¿Qué se recibe del Dios altísimo?
¿Qué se hereda del Todopoderoso en las alturas?
3¿No es acaso la ruina para los malvados
y el desastre para los malhechores?
4¿Acaso no se fija Dios en mis caminos
y toma en cuenta todos mis pasos?
5»Si he andado en malos pasos,
o mis pies han corrido tras la mentira,
6¡que Dios me pese en una balanza justa,
y así sabrá que soy inocente!
7Si mis pies se han apartado del camino,
o mi corazón se ha dejado llevar por mis ojos,
o mis manos se han llenado de ignominia,
8¡que se coman otros lo que yo he sembrado,
y que sean destruidas mis cosechas!
9»Si por alguna mujer me he dejado seducir,
si a las puertas de mi prójimo he estado al acecho,
10¡que mi esposa muela el grano de otro hombre,
y que otros hombres se acuesten con ella!
11Eso habría sido una infamia,
¡un pecado que tendría que ser juzgado!
12¡Habría sido un incendio destructor!
¡Habría arrancado mi cosecha de raíz!
13»Si me negué a hacerles justicia
a mis siervos y a mis siervas
cuando tuvieron queja contra mí,
14¿qué haré cuando Dios me pida cuentas?
¿qué responderé cuando me haga comparecer?
15El mismo Dios que me formó en el vientre
fue el que los formó también a ellos;
nos dio forma en el seno materno.
16»Jamás he desoído los ruegos de los pobres,
ni he dejado que las viudas desfallezcan;
17jamás el pan me lo he comido solo,
sin querer compartirlo con los huérfanos.
18Desde mi juventud he sido un padre para ellos;
y siempre he cuidado de las viudas.
19Si he dejado que alguien muera por falta de vestido,
o que un necesitado no tenga qué ponerse;
20si este no me ha bendecido de corazón
por haberlo abrigado con lana de mis rebaños;
21o si he levantado contra el huérfano mi mano
por contar con influencias en los tribunales,31:21 en los tribunales. Lit. en la puerta (de la ciudad).
22¡que los brazos se me caigan de los hombros,
que se me disloquen de sus articulaciones!
23Siempre he sido temeroso del castigo de Dios;
¡ante su majestad no podría resistir!
24»¿Acaso he puesto en el oro mi confianza,
o le he dicho al oro puro: “En ti confío”?
25¿Me he ufanado de mi gran fortuna,
de las riquezas amasadas con mis manos?
26¿He admirado acaso el resplandor del sol
o el avance esplendoroso de la luna,
27como para rendirles culto en lo secreto
y enviarles un beso con la mano?
28¡También este pecado tendría que ser juzgado,
pues habría yo traicionado al Dios de las alturas!
29»¿Acaso me he alegrado de la ruina de mi enemigo?
¿Acaso he celebrado su desgracia?
30¡Jamás he permitido que mi boca peque
pidiendo que le vaya mal!
31¿Quién bajo mi techo no sació su hambre
con los manjares de mi mesa?
32Jamás mis puertas se cerraron al viajero;
jamás un extraño pasó la noche en la calle.
33Jamás he ocultado mi pecado,
como el común de la gente,31:33 como el común de la gente. Alt. como Adán.
ni he mantenido mi culpa en secreto,
34por miedo al qué dirán.
Jamás me he quedado en silencio y encerrado
por miedo al desprecio de mis parientes.
35»¡Cómo quisiera que Dios me escuchara!
Estampo aquí mi firma;
que me responda el Todopoderoso.
Si él quiere contender conmigo,
que lo haga por escrito.
36Llevaré esa acusación sobre mis hombros;
me la pondré como diadema.
37Compareceré ante él con dignidad,
y le daré cuenta de cada uno de mis pasos.
38»Si mis tierras claman contra mí,
y todos sus surcos se inundan en llanto;
39si he tomado la cosecha de alguien sin pagarle,
o quebrantado el ánimo de sus dueños,
40¡que nazcan en mi tierra zarzas en vez de trigo,
y hierbas en vez de cebada!»
Con esto Job dio por terminado su discurso.
1با چشمان خود عهد بستم كه هرگز با نظر شهوت به دختری نگاه نكنم. 2-3من خوب می‌دانم كه خدای قادر مطلق از آسمان بر سر اشخاصی كه چنين كنند بلا و مصيبت می‌فرستد. 4او هر كاری را كه می‌كنم و هر قدمی را كه برمی‌دارم می‌بيند.
5من هرگز دروغ نگفته و كسی را فريب نداده‌ام. 6بگذار خدا خودش مرا با ترازوی عدل بسنجد و ببيند كه بی‌گناهم. 7اگر پايم را از راه خدا بيرون گذاشته‌ام، يا اگر دلم در طمع چيزهايی بوده كه چشمانم ديده است، يا اگر دستهايم به گناه آلوده شده است، 8باشد كه غله‌ای كه كاشته‌ام از ريشه كنده شود و يا شخص ديگری آن را درو كند. 9اگر شيفتهٔ زن مرد ديگری شده، در كمين او نشسته‌ام، 10باشد كه همسرم را مرد ديگری تصاحب كند؛ 11زيرا اين كار زشت سزاوار مجازات است، 12و مانند آتشی جهنمی می‌تواند تمام هستی مرا بسوزاند و از بين ببرد.
13اگر نسبت به خدمتگزاران خود بی‌انصافی می‌كردم 14چگونه می‌توانستم با خدا روبرو شوم؟ و هنگامی كه در اين باره از من سؤال می‌كرد، چه جوابی می‌دادم؟ 15چون هم من و هم خدمتگزارانم، به دست يک خدا سرشته شده‌ايم.
16هرگز از كمک كردن به فقرا كوتاهی نكرده‌ام. هرگز نگذاشته‌ام بيوه‌زنی در نااميدی بماند، 17يا يتيمی گرسنگی بكشد، بلكه خوراک خود را با آنها قسمت كرده‌ام 18و تمام عمر خود را صرف نگهداری از آنها نموده‌ام. 19اگر كسی را می‌ديدم كه لباس ندارد و از سرما می‌لرزد، 20لباسی از پشم گوسفندانم به او می‌دادم تا از سرما در امان بماند و او با تمام وجود برای من دعای خير می‌كرد.
21اگر من با استفاده از نفوذی كه در دادگاه داشته‌ام حق يتيمی را پايمال نموده باشم 22دستم بشكند. 23هرگز جرأت نمی‌كردم چنين كاری را انجام دهم، زيرا از مجازات و عظمت خدا می‌ترسيدم.
24هرگز به طلا و نقره تكيه نكرده‌ام 25و شادی من متكی به مال و ثروت نبوده است. 26-27هرگز فريفتهٔ خورشيد تابان و ماه درخشان نشده‌ام و آنها را از دور نبوسيده و پرستش نكرده‌ام؛ 28چون اگر مرتكب چنين كارهايی شده بودم مفهومش اين بود كه خدای متعال را انكار كرده‌ام، و چنين گناهی بی‌سزا نمی‌ماند.
29هرگز از مصيبت دشمن شادی نكرده‌ام، 30هرگز آنها را نفرين نكرده‌ام و زبانم را از اين گناه باز داشته‌ام. 31هرگز نگذاشته‌ام خدمتگزارانم گرسنه بمانند. 32هرگز نگذاشته‌ام غريبه‌ای شب را در كوچه بخوابد، بلكه در خانهٔ خود را به روی او باز گذارده‌ام. 33-34هرگز مانند ديگران به خاطر ترس از سرزنش مردم، سعی نكرده‌ام گناهانم را پنهان سازم و خاموش در داخل خانهٔ خود بنشينم.
35ای كاش كسی پيدا می‌شد كه به حرفهايم گوش بدهد! من دفاعيهٔ خود را تقديم می‌كنم. بگذار قادر مطلق جواب مرا بدهد و اتهاماتی را كه به من نسبت داده شده به من نشان دهد، 36و من آنها را مانند تاجی بر سر می‌گذارم! 37تمام كارهايی را كه كرده‌ام برای او تعريف می‌كنم و سربلند در حضور او می‌ايستم.
38-39اگر زمينی كه در آن كشت می‌كنم مرا متهم سازد به اينكه صاحبش را كشته‌ام و آن را تصاحب كرده‌ام تا از محصولش استفاده برم، 40باشد كه در آن زمين به جای گندم، خار و به عوض جو، علفهای هرز برويد.
پايان سخنان ايوب.
