1»Si los tiempos no se esconden del Todopoderoso,
¿por qué no los perciben quienes dicen conocerlo?
2Hay quienes no respetan los linderos,
y pastorean ganado robado;
3a los huérfanos los despojan de sus asnos;
a las viudas les quitan en prenda sus bueyes;
4apartan del camino a los necesitados;
a los pobres del país los obligan a esconderse.
5Como asnos salvajes del desierto,
se afanan los pobres por encontrar su presa,
y el páramo da de comer a sus hijos.
6En campos ajenos recogen forraje,
y en las viñas de los malvados recogen uvas.
7Por no tener ropa, se pasan la noche desnudos;
¡no tienen con qué protegerse del frío!
8Las lluvias de las montañas los empapan;
no teniendo más abrigo, se arriman a las peñas.
9El huérfano se queda sin los pechos de su madre;
al pobre se le retiene a cambio de una deuda.
10Por no tener ropa, andan desnudos;
aunque van cargados de trigo, están hambrientos.
11Exprimen aceitunas en las prensas;24:11 en las prensas. Alt. entre las piedras de molino.
pisan uvas en los lagares, pero desfallecen de sed.
12De la ciudad se eleva el clamor de los moribundos;
la garganta de los heridos reclama ayuda,
¡pero Dios ni se da por enterado!
13»Hay quienes se oponen a la luz;
no viven conforme a ella
ni reconocen sus caminos.
14Apenas amanece, se levanta el asesino
y mata al pobre y al necesitado;
apenas cae la noche, actúa como ladrón.
15Los ojos del adúltero están pendientes de la noche;
se dice a sí mismo: “No habrá quien me vea”,
y mantiene oculto el rostro.
16Por la noche, entra el ladrón en casa ajena,
pero se encierra durante el día;
¡de la luz no quiere saber nada!
17Para todos ellos, la mañana es oscuridad;
prefieren el horror de las tinieblas».
Interrupción de Zofar24:18-25 Zofar no se menciona en el texto. Se considera que esta porción, junto con 27:13-23, forma parte del tercer discurso de este personaje.
18«Los malvados son como espuma sobre el agua;
su parcela está bajo maldición;
ya no van a trabajar a los viñedos.
19Y así como el calor y la sequía
arrebatan con violencia la nieve derretida,
así el sepulcro arrebata a los pecadores.
20Su propia madre se olvida de ellos;
los gusanos se los comen;
nadie vuelve a recordarlos,
¡son desgajados como árboles!
21Maltratan a la estéril, a la mujer sin hijos;
jamás buscan el bien de la viuda.
22Pero Dios, con su poder, arrastra a los poderosos;
cuando él se levanta, nadie tiene segura la vida.
23Dios los deja sentirse seguros,
pero no les quita la vista de encima.
24Por algún tiempo son exaltados,
pero luego dejan de existir;
son humillados y recogidos como hierba,24:24 como hierba (LXX); como todo (TM).
¡son cortados como espigas!
25¿Quién puede probar que es falso lo que digo,
y reducir mis palabras a la nada?»
ايوب از ظلم و خشونت در دنيا شكايت می‌كند
1چرا خدا زمانی برای دادرسی تعيين نمی‌كند؟ تا كی خداشناسان منتظر باشند؟ 2امواج ظلم ما را فرو گرفته است. خدانشناسان زمينها را غصب می‌كنند و گله‌ها را می‌دزدند؛ 3حتی از الاغهای يتيمان نيز نمی‌گذرند و دار و ندار بيوه‌زنان را به گرو می‌گيرند. 4حق فقرا را پايمال می‌سازند و فقرا از ترس، خود را پنهان می‌كنند. 5فقرا مانند خرهای وحشی، برای سير كردن شكم خود و فرزندانشان، در بيابانها جان می‌كنند؛ 6علفهای هرز بيابان را می‌خورند و دانه‌های انگور بر زمين افتادهٔ تاكستانهای شريران را جمع می‌كنند. 7نه لباسی دارند و نه پوششی، و تمام شب را برهنه در سرما می‌خوابند. 8از بی‌خانمانی به غارها پناه می‌برند و در كوهستان از باران خيس می‌شوند.
9ستمگران بچه‌های يتيم را از بغل مادرانشان می‌ربايند و از فقرا در مقابل قرضشان، بچه‌هايشان را به گرو می‌گيرند. 10فقرا ناچارند لخت و عريان بگردند و با شكم گرسنه بافه‌های بدكاران را برايشان حمل كنند، 11در آسيابها روغن زيتون بگيرند بدون آنكه مزه‌اش را بچشند، و در حالی که از تشنگی عذاب می‌كشند با لگد كردن انگور، عصارهٔ آن را بگيرند. 12فرياد مظلومان در حال مرگ از شهر به گوش می‌رسد. دردمندان داد می‌زنند و كمک می‌خواهند، ولی خدا به داد ايشان نمی‌رسد.
13شروران بر ضد نور قيام كرده‌اند و از درستكاری بويی نبرده‌اند. 14-15آنان آدمكشانی هستند كه صبح زود برمی‌خيزند تا فقيران و نيازمندان را بكشند و منتظر شب می‌مانند تا دزدی و زنا كنند. می‌گويند: «در تاريكی كسی ما را نخواهد ديد.» صورتهای خود را می‌پوشانند تا كسی آنها را نشناسد. 16شبها به خانه‌ها دستبرد می‌زنند و روزها خود را پنهان می‌كنند، زيرا نمی‌خواهند با روشنايی سروكار داشته باشند. 17شب تاريک برای آنها همچون روشنايی صبح است، زيرا با ترسهای تاريكی خو گرفته‌اند.
18اما آنها بزودی از روی زمين ناپديد خواهند شد! ملک آنها نفرين شده است و زمين آنها محصولی ندارد. 19مرگ آنها را می‌بلعد، آن گونه كه خشكی و گرما برف را آب می‌كند. 20حتی مادر شخصِ گناهكار او را از ياد می‌برد. كرمها او را می‌خورند و ديگر هيچكس او را به ياد نمی‌آورد. ريشهٔ گناهكاران كنده خواهد شد، 21چون به زنان بی‌فرزند كه پسری ندارند تا از ايشان حمايت كند، ظلم می‌نمايند و به بيوه‌زنان محتاج كمک نمی‌كنند. 22خدا با قدرت خويش ظالم را نابود می‌كند؛ پس هر چند آنها ظاهراً موفق باشند، ولی در زندگی اميدی ندارند. 23ممكن است خدا بگذارد آنها احساس امنيت كنند، ولی هميشه مواظب كارهای ايشان است. 24برای مدت كوتاهی كامياب می‌شوند، اما پس از لحظه‌ای مانند همهٔ كسانی كه از دنيا رفته‌اند، از بين می‌روند و مثل خوشه‌های گندم بريده می‌شوند. 25آيا كسی می‌تواند بگويد كه حقيقت غير از اين است؟ آيا كسی می‌تواند ثابت كند كه حرفهای من اشتباه است؟
