1»Mi ánimo se agota,
mis días se acortan,
la tumba me espera.
2Estoy rodeado de burlones;
¡sufren mis ojos su hostilidad!
3»Dame, oh Dios, la fianza que demandas.
¿Quién más podría responder por mí?
4Tú has ofuscado su pensamiento,
por eso no dejarás que triunfen.
5Quien por una recompensa denuncia a sus amigos
verá a sus hijos desfallecer.
6»Dios me ha puesto en boca de todos;
no falta quien me escupa en la cara.
7Los ojos se me apagan a causa del dolor;
todo mi esqueleto no es más que una sombra.
8Los justos ven esto, y se quedan asombrados;
los inocentes se indignan contra el impío,
9la gente recta se aferra a su camino
y los de manos limpias aumentan su fuerza.
10»Venid, pues, todos vosotros; ¡arremeted contra mí!
No hallaré entre vosotros a un solo sabio.
11Mis días van pasando, mis planes se frustran
junto con los anhelos de mi corazón.
12Esta gente convierte la noche en día;
todo está oscuro, pero insisten:
“La luz se acerca”.
13Si el único hogar que espero es el sepulcro,
he de tenderme a dormir en las tinieblas;
14he de llamar “Padre mío” a la corrupción,
y “Madre” y “Hermana” a los gusanos.
15¿Dónde queda entonces mi esperanza?
¿Quién ve alguna esperanza para mí?
16¿Bajaréis conmigo hasta las puertas de la muerte?
¿Descenderemos juntos hasta el polvo?»
ايوب برای رهايی دعا می‌كند
1پايان زندگی من فرا رسيده و پايم لب گور است. قبر آماده است تا مرا در خود جای دهد. 2مسخره‌كنندگان دور مرا گرفته‌اند. آنها را در همه جا می‌بينم. 3-4هيچكس بر بی‌گناهی من گواهی نمی‌دهد زيرا تو ای خدا، به ايشان حكمت نداده‌ای تا بتوانند مرا ياری دهند. ای خدا، نگذار آنها پيروز شوند. 5كسی كه برای منفعت خويش بر ضد دوستانش سخن گويد، فرزندانش كور خواهند شد.
6خدا مرا مايهٔ تمسخر مردم گردانيده است و آنها به صورتم تف می‌اندازند. 7چشمانم از گريه تار شده و از من سايه‌ای بيش باقی نمانده است. 8مردان درستكار وقتی مرا می‌بينند دچار حيرت می‌شوند.
ولی سرانجام آدمهای بی‌گناه بر اشخاص نابكار پيروز خواهند شد، 9و پاكان و درستكاران پيش خواهند رفت و قويتر و قويتر خواهند شد.
10در بين شما كه مقابل من ايستاده‌ايد آدم فهميده‌ای نمی‌بينم. 11روزهای من سپری شده، اميدهايم به باد فنا رفته و آرزوهای دلم برآورده نشده است. 12دوستانم شب را روز و روز را شب می‌گويند! چگونه حقيقت را وارونه جلوه می‌دهند!
13-14اگر بميرم، در تاريكی فرو رفته و قبر را پدر و كرم را مادر و خواهر خود خواهم خواند. 15پس اميد من كجاست؟ آيا كسی می‌تواند آن را پيدا كند؟ 16نه، اميدم با من به گور می‌رود و با هم در دل خاک خواهيم خوابيد!
