1¡Ojalá mi cabeza fuera un manantial,
y mis ojos una fuente de lágrimas,
para llorar de día y de noche
por los muertos de mi pueblo!
2¡Ojalá tuviera yo en el desierto
una posada junto al camino!
Abandonaría a mi pueblo,
y me alejaría de ellos.
Porque todos ellos son adúlteros,
son una banda de traidores.
3«Tensan su lengua como un arco;
en el país prevalece la mentira, no la verdad,
porque van de mal en peor,
y a mí no me conocen
—afirma el Señor—.
4Cuídese cada uno de su amigo,
no confíe ni siquiera en el hermano,
porque todo hermano engaña,
y todo amigo difama.
5Se engañan unos a otros;
no se hablan con la verdad.
Han enseñado a sus lenguas a mentir,
y pecan hasta el cansancio.
6»Tú, Jeremías, vives en medio de engañadores,
que por su engaño no quieren reconocerme»,
afirma el Señor.
7Por eso, así dice el Señor Todopoderoso:
«Voy a refinarlos, a ponerlos a prueba.
¿Qué más puedo hacer con mi pueblo?
8Su lengua es una flecha mortífera,
su boca solo sabe engañar;
hablan cordialmente con su amigo,
mientras en su interior le tienden una trampa.
9¿Y no los he de castigar por esto?
—afirma el Señor—.
¿Acaso no he de vengarme de semejante nación?»
10Lloraré y gemiré por las montañas,
haré lamentos por las praderas del desierto,
porque están desoladas:
ya nadie las transita
ni se escuchan los mugidos del ganado.
Desde las aves del cielo hasta los animales del campo,
todos han huido.
11«Convertiré a Jerusalén en un montón de ruinas,
en una guarida de chacales.
Convertiré en desolación las ciudades de Judá;
¡las dejaré sin habitantes!»
12¿Quién es tan sabio como para entender esto? ¿A quién habló el Señor para que lo anuncie? ¿Por qué está arruinado el país, desolado como un desierto por el que nadie pasa?
13El Señor dice: «Ellos abandonaron la ley que yo les entregué; no me obedecieron ni vivieron conforme a ella. 14Siguieron la terquedad de su corazón; se fueron tras los baales, como les habían enseñado sus antepasados». 15Por eso, así dice el Señor Todopoderoso, el Dios de Israel: «A este pueblo le daré a comer ajenjo y a beber agua envenenada. 16Los dispersaré entre naciones que ni ellos ni sus antepasados conocieron; los perseguiré con espada hasta aniquilarlos».
17Así dice el Señor Todopoderoso:
«¡Atención! Llamad a las plañideras.
Que vengan las más expertas.
18Que se den prisa,
que hagan lamentación por nosotros.
Nuestros ojos se inundarán de lágrimas,
y brotará de nuestros párpados el llanto.
19Desde Sión se escuchan gemidos y lamentos:
“Hemos sido devastados;
nos han avergonzado por completo.
Tenemos que abandonar el país,
porque han derribado nuestros hogares”».
20Escuchad, mujeres, la palabra del Señor;
reciban vuestros oídos la palabra de su boca.
Enseñad a vuestras hijas a entonar endechas;
que unas a otras se enseñen este lamento:
21«La muerte se ha metido por nuestras ventanas,
ha entrado en nuestros palacios;
ha eliminado en las calles a los niños,
y en las plazas a los jóvenes.
22Yacen tendidos los cadáveres
como estiércol sobre los campos,
como gavillas que caen tras el segador,
sin que nadie las recoja»,
afirma el Señor.
23Así dice el Señor:
«Que no se gloríe el sabio de su sabiduría,
ni el poderoso de su poder,
ni el rico de su riqueza.
24Si alguien ha de gloriarse,
que se gloríe de conocerme
y de comprender que yo soy el Señor,
que actúo en la tierra con amor,
con derecho y justicia,
pues es lo que a mí me agrada
—afirma el Señor—.
25»Vienen días —afirma el Señor— en que castigaré al que haya sido circuncidado solo del prepucio: 26castigaré a Egipto, Judá, Edom, Amón, Moab, y a todos los que viven en el desierto y se rapan las sienes. Todas las naciones son incircuncisas, pero el pueblo de Israel es incircunciso de corazón».
1Kon ang akong ulo tinubdan pa sa tubig, ug ang akong mga mata tuboran sa mga luha, mohilak ako adlaw ug gabii alang sa akong mga katagilungsod nga gipamatay. 2Kon aduna lang unta akoy kadayonan didto sa disyerto aron makapalayo ako sa akong mga katagilungsod. Kay maluibon silang tanan sa Ginoo. Sama sila sa mga babayeng mananapaw.
3Miingon ang Ginoo, “Mga bakak ang nagagawas gikan sa mga baba sa akong katawhan, daw mga udyong kini gikan sa pana. Bakak ug dili kamatuoran ang nagapatigbabaw dinhi niini nga yuta. Migrabe na gayod ang ilang pagpakasala, ug wala nila ako ilha.
4“Pagbantay kamo sa inyong isigka-tawo, ug ayaw kamo pagsalig sa inyong paryente, kay ang matag usa limbongan ug tigbutang-butang. 5Ang matag usa manglimbong sa iyang isigka-tawo, ug walay usa nga nagasulti sa tinuod. Naanad na ang ilang dila sa pagpamakak, ug nahago sila sa pagpakasala. 6Pulos pagpanglimbong ang ilang ginahimo, ug nagdumili sila sa pag-ila kanako. 7Busa ako, ang Ginoo nga Makagagahom nagaingon nga putlion ko ang akong katawhan ug sulayan ko sila. Kay unsa pa may mahimo ko kanila? 8Ang ilang mga dila daw makamatay nga mga pana. Pulos bakak ang ilang gisulti. Mosulti silag maayo ngadto sa ilang isigka-tawo, apan sulod sa ilang kasingkasing nagaplano sila sa pagdaot kanila. 9Dili ko ba diay sila silotan tungod niini? Dili ko ba diay panimaslan ang nasod nga sama niini? Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”
10Miingon si Jeremias: Magminatay ako alang sa mga bukid. Magbangotan ako alang sa mga sabsabanan sa kamingawan. Kay naawaaw na kini ug wala nay nangagi niini. Dili na madungog ang pag-inga sa mga baka, ug mipalayo na ang mga langgam ug ang ihalas nga mga iro.9:10 ihalas nga mga iro: sa English, jackals. 11Kay miingon ang Ginoo, “Laglagon ko ang Jerusalem, ug mahimo na lang kining puloy-anan sa ihalas nga mga iro. Himuon kong awaaw ang mga lungsod sa Juda ug wala nay magpuyo didto.”
12Nangutana ako sa Ginoo, “Kinsang tawhana nga maalamon ang makasabot niini nga mga hitabo? Kinsay gisaysayan mo bahin niini aron iyang ipasabot kon nganong nalaglag kining yutaa ug nahimong daw disyerto nga wala nay gaagi?”
13Mitubag ang Ginoo, “Nahitabo kini kay wala nila tumana ang balaod nga akong gihatag kanila. Wala sila mamati kanako o motuman sa akong balaod. 14Gisunod hinuon nila ang mga tinguha sa gahi nila nga mga kasingkasing, ug misimba sa mga imahen ni Baal sumala sa gitudlo kanila sa ilang mga katigulangan. 15Busa ako, ang Ginoo nga Makagagahom, ang Dios sa Israel, nagaingon nga pakan-on ko kining mga tawhana ug pait nga mga pagkaon ug paimnon ug tubig nga may hilo. 16Katagon ko sila ngadto sa ubang mga nasod nga sila ug ang ilang mga katigulangan wala masuheto. Ipagukod ko sila sa ilang mga kaaway hangtod mahurot silag pamatay.”
17Nagpadayon sa pag-ingon ang Ginoo nga Makagagahom, “Pamalandongi ninyo ang mga panghitabo! Panawga ninyo ang mga babaye nga tigbangotan, labi na gayod kadtong hanas niini. 18Padalia sila sa pag-anhi sa pagminatay alang sa akong katawhan hangtod nga motulo ang ilang mga luha. 19Paminawa ang pagminatay didto sa Jerusalem.9:19 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Nagaingon ang mga tawo, ‘Nalaglag kita! Makauulaw kining nahitabo kanato! Kinahanglang biyaan ta ang atong yuta kay gipangguba ang atong mga balay!’ ”
20Karon, kamong mga babaye, paminawa ninyo ang giingon sa Ginoo. Paminawa gayod ninyo kini pag-ayo. Tudloi ninyo ang inyong mga anak nga babaye ug ang inyong silingan sa pagbangotan ug sa pag-awit ug mga awit alang sa patay. 21Miabot ang kamatayon sa atong panimalay ug sa lig-ong mga bahin sa atong lungsod. Gipamatay ang mga kabataan nga nagadula sa kadalanan ug ang mga batan-ong lalaki diha sa mga plasa. 22Ug miingon ang Ginoo, “Magkatag ang mga patayng lawas nga daw sa mga tae diha sa kaumahan, o daw sa mga uhay nga gigalab sa mga mag-aani, apan wala nay mohipos niini.” 23Miingon pa gayod ang Ginoo, “Dili angayng magpasigarbo sa iyang kaalam ang maalamon, o ang kusgan sa iyang kusog, ni ang adunahan sa iyang bahandi. 24Kon buot siyang magpasigarbo, mao kini ang angay niyang ipasigarbo: Nga nakasabot siya ug nakaila kanako nga mao ang Ginoo nga mahigugmaon, nga nagabuhat sa husto ug matarong dinhi sa kalibotan, kay mao kini ang makapalipay kanako.”
25Miingon pa ang Ginoo, “Moabot ang panahon nga silotan ko ang tanan nga tinuli kansang kinabuhi wala mausab9:25 kansang kinabuhi wala mausab: sa literal, sa yamis.— 26ang mga taga-Ehipto, Juda, Edom, Ammon, Moab, ug ang tanan nga nagpuyo sa layong dapit.9:26 nagpuyo sa layong dapit: sa literal, nagpaputol sa ilang patilya. Ang tinuod, ang mga lumulupyo sa tanang mga nasod apil ang tanang katawhan sa Israel daw dili mga tinuli kay hugaw ang ilang mga kasingkasing.”
