拿俄米和路得
1在士師執政的時代，猶大發生了饑荒。有一個人帶著妻子和兩個兒子從猶大的伯利恆遷到摩押境內寄居。 2這個人名叫以利米勒，妻子叫拿俄米，兩個兒子分別叫瑪倫和基連。他們都是猶大伯利恆的以法他人。他們來到摩押，就在那裡住了下來。 3後來，拿俄米的丈夫以利米勒去世了，留下她和兩個兒子。 4這兩個兒子都娶了摩押的女子為妻，一個名叫俄珥巴，一個名叫路得。他們在那裡住了大約十年後， 5瑪倫和基連二人也相繼去世，只剩下拿俄米，沒有了丈夫，也沒有了兒子。
6後來，拿俄米在摩押聽說耶和華眷顧祂的子民，使他們五穀豐登，就帶著兩個兒媳婦準備回故鄉。 7她們離開所居住的地方，啟程返回猶大。 8拿俄米對兩個兒媳婦說：「你們還是各回娘家去吧！願耶和華恩待你們，就好像你們恩待死去的丈夫和我一樣。 9願耶和華使你們都有機會再嫁，找到好歸宿。」拿俄米說完了，就親吻她們。她們都放聲大哭， 10說：「不！我們要跟你一起回你的家鄉。」 11拿俄米說：「我的女兒啊，回娘家去吧！為什麼要跟我去呢？難道我還能生兒子做你們的丈夫嗎？ 12回去吧！我的女兒啊，走吧！我已經老了，不可能再嫁人了。就算我還有指望，今晚能再結婚生子， 13難道你們能一直不嫁，等到他們長大嗎？不要這樣，我的女兒啊！這樣你們會很苦，我就更苦了，因為耶和華伸手懲罰我。」 14她們又放聲大哭，俄珥巴就親吻婆婆，向她道別。然而，路得卻依依不捨，不肯離去。
15拿俄米說：「你看，你嫂嫂已經回她家鄉和她拜的神明那裡去了，你也跟著嫂嫂回去吧！」 16路得說：「不要逼我撇你而去。你往哪裡去，我也要往哪裡去；你住在哪裡，我也要住在哪裡；你的同胞就是我的同胞，你的上帝就是我的上帝； 17你死在哪裡，我也死在哪裡、葬在哪裡。只有死才能把我們分開。否則，願耶和華重重地懲罰我！」 18拿俄米見路得堅決要跟她走，就不再勸阻她了。
19於是，二人便一同回到伯利恆。她們進了伯利恆，全城驚動。婦女們問：「這不是拿俄米嗎？」 20拿俄米對她們說：「不要再叫我拿俄米1·20 「拿俄米」意思是「甜」。了，叫我瑪拉1·20 「瑪拉」意思是「苦」。吧！因為全能者叫我過得好苦啊！ 21我曾滿滿地離開這裡，現在耶和華卻使我空空地回來。既然耶和華叫我受苦，全能者使我遭遇不幸，為何還叫我拿俄米呢？」
22拿俄米帶著她的兒媳婦——摩押女子路得從摩押回到了伯利恆，那時正是開始收割大麥的季節。
นาโอมีกับรูธ
1สมัยที่ผู้วินิจฉัยปกครองอยู่เกิดการกันดารอาหารขึ้นในแผ่นดินนั้น ชายคนหนึ่งจากเบธเลเฮมในเขตยูดาห์กับภรรยาและบุตรชายสองคนจึงไปอาศัยอยู่ในดินแดนโมอับระยะหนึ่ง 2ชายคนนั้นชื่อเอลีเมเลค ภรรยาของเขาชื่อนาโอมี และบุตรชายสองคนชื่อมาห์โลนและคิลิโอน พวกเขาเป็นชาวถิ่นเอฟราธาห์จากเบธเลเฮมในเขตยูดาห์ พวกเขาย้ายไปอาศัยอยู่ที่โมอับ
3ต่อมาเอลีเมเลคสามีของนาโอมีสิ้นชีวิต เหลือนาโอมีกับบุตรชายทั้งสอง 4พวกเขาแต่งงานกับหญิงชาวโมอับ คนหนึ่งชื่อโอรปาห์ อีกคนหนึ่งชื่อรูธ หลังจากที่พวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่นราวสิบปี 5ทั้งมาห์โลนและคิลิโอนก็สิ้นชีวิต จึงเหลือแต่นาโอมี
6เมื่ออยู่ในโมอับ นางได้ข่าวว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเสด็จมาช่วยเหล่าประชากรของพระองค์โดยประทานอาหารแก่พวกเขา นาโอมีกับลูกสะใภ้ทั้งสองก็เตรียมตัวเดินทางจากโมอับกลับบ้าน 7นางกับลูกสะใภ้สองคนออกจากถิ่นที่อยู่ และเริ่มเดินไปตามเส้นทางที่จะกลับไปยังดินแดนยูดาห์
8แล้วนาโอมีกล่าวกับลูกสะใภ้ทั้งสองว่า “ลูกทั้งสองกลับบ้านไปหาแม่ของลูกเถิดนะ ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสำแดงความเมตตาแก่เจ้าที่ได้จงรักภักดีต่อแม่และสามีผู้ล่วงลับ 9และขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงอวยพรให้ลูกได้ออกเรือนแต่งงานใหม่”
แล้วนางก็จูบลาลูกสะใภ้ทั้งสองและทั้งสองก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้น 10และกล่าวกับนางว่า “เราจะไปกับแม่ ไปหาญาติของแม่”
11แต่นาโอมีตอบว่า “กลับบ้านเถิดลูกเอ๋ย จะไปกับแม่ทำไม? แม่จะมีลูกชายที่จะให้เป็นสามีของเจ้าได้อีกหรือ? 12กลับไปบ้านของลูกเถิด แม่เองก็แก่ชราเกินกว่าจะมีสามีอีก ถึงแม้แม่จะคิดว่ายังมีหวังที่จะได้สามีในคืนนี้และมีลูกชาย 13ลูกจะรอให้เขาโตขึ้นมาหรือ? ลูกจะไม่แต่งงานเพื่อคอยเขาหรือ? อย่าเลยลูกเอ๋ย แม่มีความขมขื่นมากยิ่งกว่าลูกเสียอีก เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าเองทรงกระทำให้แม่ทุกข์ยาก!”
14แล้วทั้งสามคนก็ร้องไห้ด้วยกันอีก จากนั้นโอรปาห์จึงจูบลาแม่สามีและกลับไป แต่รูธยืนกรานจะอยู่กับนาโอมี
15นาโอมีกล่าวกับนางว่า “ดูซิสะใภ้อีกคนก็กลับไปหาญาติและพระของเขา เจ้าก็ควรกลับไปด้วย”
16แต่รูธตอบว่า “อย่าคะยั้นคะยอให้ลูกทิ้งแม่ไปเลย แม่ไปไหนลูกจะไปด้วย แม่อยู่ที่ไหนลูกจะอยู่ด้วย ญาติของแม่จะเป็นญาติของลูก และพระเจ้าของแม่จะเป็นพระเจ้าของลูกด้วย 17แม่ตายที่ไหนลูกจะตายที่นั่นด้วย และขอให้ถูกฝังอยู่ในที่เดียวกัน ถ้าลูกยอมให้มีอะไรมาแยกเราจากกันนอกจากความตาย ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงจัดการกับลูกอย่างหนัก” 18เมื่อนาโอมีเห็นว่ารูธตั้งใจแน่วแน่ที่จะไปด้วยก็เลิกรบเร้านาง
19หญิงทั้งสองจึงเดินทางมายังเบธเลเฮม ทั่วทั้งเมืองพากันแตกตื่นเมื่อเห็นนางทั้งสองมา พวกผู้หญิงถามกันว่า “นี่นาโอมีจริงๆ หรือ?”
20นางตอบว่า “อย่าเรียกฉันว่านาโอมี1:20 แปลว่า อภิรมย์ เช่นเดียวกับข้อ 21เลย เรียกฉันว่ามารา1:20 แปลว่า ขมเถอะ เพราะว่าองค์ทรงฤทธิ์ทำให้ชีวิตของฉันขมขื่นมาก 21ฉันมีทุกอย่างครบบริบูรณ์เมื่อจากเมืองนี้ไป แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงนำฉันกลับมามือเปล่า ทำไมจึงเรียกฉันว่านาโอมี? ในเมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ฉันปวดร้าวและองค์ทรงฤทธิ์ทำให้ฉันต้องประสบเคราะห์กรรม”
22ช่วงเวลาที่นาโอมีและรูธลูกสะใภ้ชาวโมอับจากโมอับมาสู่เบธเลเฮมนั้นตรงกับต้นฤดูเกี่ยวข้าวบาร์เลย์
