約押勸告大衛
1有人告訴約押，說：「王在為押沙龍哀傷痛哭。」 2士兵們聽說王為押沙龍哀痛，勝利的歡騰頓時變為一片哀愁。 3那一天，眾人都靜悄悄地回城去，好像敗兵一樣羞愧萬分。 4王仍掩面痛哭：「我兒押沙龍啊！押沙龍！我兒！我兒啊！」 5約押就進到屋裡，對王說：「你的僕人們救了你和你妻妾兒女的性命，你今天卻使他們感到羞愧。 6仇視你的人，你倒去愛他；那些愛你的人，你反憎惡他們。這表明我王的心中根本沒有我們這些將領和部下。我想，要是死去的不是押沙龍而是我們，你就高興了。 7你現在應該出去安撫士兵們。我憑耶和華起誓，如果你不這樣做，今天晚上必無一人再追隨你。那將是你一生所遭遇的最大災難！」 8於是王出去坐在城門口，眾人聽說後，都來到他面前。這時，跟隨押沙龍的以色列人都各自逃回家去了。
大衛返回耶路撒冷
9以色列各支派的人都在紛紛議論：「王曾把我們從眾仇敵和非利士人手中救出來。如今他為了躲避押沙龍而逃離本國。 10我們膏立為王的押沙龍已經死了，為什麼無人說請王回來呢？」
11大衛王派人去對祭司撒督和亞比亞他說：「你們去問猶大的長老，『全以色列已經準備迎接王回宮，你們為什麼遲遲沒有反應？ 12你們是王的弟兄，是王的骨肉，為什麼遲遲沒有迎接王回宮？』 13你們也要對亞瑪撒說，『你是我的骨肉，要是我不立你為元帥取代約押，願上帝重重地處罰我。』」 14王的這番話打動了所有猶大人的心，他們派人去請王和王的臣僕回來。
15王便啟程回宮。他來到約旦河時，猶大人都到吉甲來迎接他，要護送他過河。 16來自巴戶琳的便雅憫人基拉的兒子示每也急忙跟著猶大人趕來迎接大衛王， 17有一千便雅憫人跟示每一起去迎接大衛王。掃羅的僕人洗巴帶著十五個兒子和二十個僕人也趕到約旦河。 18他們渡到河對面幫助王的家眷過河，為王效勞。王正要過河的時候，基拉的兒子示每就俯伏在他面前， 19說：「求我主饒恕僕人的罪過！僕人在我主我王離開耶路撒冷時所犯的罪，求我王不要記在心上。 20僕人自知有罪，所以今天我是整個約瑟家族中第一個迎接我主我王的人。」 21洗魯雅的兒子亞比篩說：「示每曾經咒罵耶和華所膏立的君王，難道不應該處死他嗎？」 22大衛說：「洗魯雅的兒子，你為何這樣說話？你今天是在跟我作對。今天在以色列怎麼可以處死人呢？難道我不知道今天我是以色列的王嗎？」 23於是大衛起誓不殺示每。
24掃羅的孫子米非波設也來迎接王。從王離開那天，直到大衛平安回來之日，他沒有修過腳，沒有剃過鬍子，也沒有洗過衣服。 25他到耶路撒冷來迎接王，王問他：「米非波設，當時你為什麼不跟我一起走呢？」 26米非波設答道：「我主我王，我是瘸腿的，我本想預備一頭驢騎著與我王同去，是我的僕人洗巴欺騙了我。 27他在我主我王面前譭謗我。我主我王就像上帝的天使，請王定奪。 28我父全家在我主我王面前都是該死的，但王卻讓我與王同席吃飯，我還能向王要求什麼呢？」 29王對他說：「不要再提這事了，我決定讓你和洗巴平分土地。」 30米非波設說：「把土地都給他吧，我主我王平安地回來就好了。」
31基列人巴西萊也從羅基琳下來護送王過約旦河，然後送王上路。 32那時，巴西萊已經是八十高齡了。王留在瑪哈念的時候，他曾供應王食物，因為他非常富有。 33王對巴西萊說：「你跟我一同回耶路撒冷，我會照顧你。」 34巴西萊說：「我何必跟王一同去耶路撒冷呢？我還能活多久呢？ 35我已經八十歲了，美醜難分，食不知味，樂不辨音，何必為我主我王添麻煩呢？ 36僕人只不過是陪王過約旦河，王何必給我這麼大的賞賜呢？ 37請准我回去，我好死在故鄉，葬在父母的墓旁。這裡有王的僕人金罕，讓他跟我主我王一起去。你看怎麼好，就怎麼對待他吧。」 38王說：「金罕可以跟我去，我會照你的心願待他。無論你有什麼要求，我都會答應你。」 39王和眾人過了約旦河以後，就親吻巴西萊，為他祝福。巴西萊返回了家鄉。
40王過河後，來到吉甲，金罕跟隨著他。護送王的有猶大的士兵和半數的以色列士兵。 41後來，所有的以色列人來見大衛，說：「為什麼我們的弟兄猶大人偷偷地送王、王的家眷和王的部下渡河？」 42猶大人答道：「我們這樣做是因為王是我們的親族。你們為什麼生氣呢？難道我們吃了王的供應，得了什麼禮物嗎？」 43以色列人說：「但我們以色列人十個支派和王有十份的情分，你們為什麼輕視我們？難道不是我們首先提出要請王回來的嗎？」
但猶大人的態度比以色列人還要強硬。
David keert terug naar Jeruzalem
1Het kwam Joab al snel ter ore dat de koning huilde en rouwde om zijn zoon Absalom. 2Toen het volk hoorde van het verdriet van de koning om zijn zoon, verdween de blijdschap om de prachtige overwinning van die dag en maakte plaats voor droefheid. 3Het leger sloop de stad binnen, alsof iedereen zich schaamde en in de strijd op de vlucht was geslagen. 4De koning sloeg zijn handen voor zijn gezicht en bleef maar jammeren: ‘Och mijn zoon Absalom. Absalom, mijn zoon, mijn zoon!’
5Toen ging Joab naar de kamer van de koning en zei tegen David: ‘Wij hebben vandaag de levens van u en uw zonen, uw dochters, uw vrouwen en bijvrouwen gered. Maar zoals u zich nu gedraagt, zet u ons voor schut en lijkt het alsof wij iets verkeerds hebben gedaan. 6U schijnt te houden van mensen die u haten en hen te haten die van u houden. Kennelijk betekenen uw officieren en soldaten niets voor u, als Absalom in leven was en wij allemaal waren gesneuveld, was u blij geweest. 7Ga nu maar naar buiten en wens de troepen geluk met hun overwinning, want ik zweer u bij de Here, dat als u dat niet doet, geen van hen hier vannacht blijft. Dan zult u slechter af zijn dan ooit tevoren in uw leven.’ 8-10Daarop ging de koning naar buiten en nam plaats bij de stadspoorten. Toen dat nieuws in de stad bekend werd, ging iedereen daar naartoe. Onder de Israëlieten die Absalom hadden gesteund en intussen naar huis waren gegaan, werd in het hele land druk gediscussieerd. ‘Waarom zeggen wij eigenlijk niet dat wij de koning terug willen hebben?’ was overal het gespreksonderwerp. ‘Want hij redde ons van de Filistijnen en Absalom, die wij in plaats van hem koning maakten, heeft hem het land uitgejaagd. Maar Absalom is nu dood. Laten wij David vragen terug te keren en opnieuw onze koning te zijn.’
11-12 David stuurde de priesters Zadok en Abjathar naar de leiders van Juda met de vraag: ‘Waarom aarzelt u nog de koning te vragen terug te komen? Want heel Israël is er klaar voor, u bent de enigen die nog niet hebben toegestemd. Toch bent u mijn broeders, mijn eigen stam, mijn eigen vlees en bloed!’ 13En hij droeg hun op tegen Amasa te zeggen: ‘Aangezien u mijn neef bent, mag God mij doden als ik u niet benoem tot opperbevelhebber van mijn leger in plaats van Joab.’ 14Ten slotte overtuigde David de leiders van Juda en als één man kozen zij voor hem. Zij stuurden de koning de boodschap: ‘Kom bij ons terug en neem allen die bij u zijn met u mee.’ 15Zo ging de koning terug naar Jeruzalem. En toen hij de Jordaan bereikte, leek het wel alsof heel Juda naar Gilgal was gekomen om hem te begroeten en te begeleiden bij de oversteek over de rivier!
16Simi, de zoon van de Benjaminiet Gera, de man uit Bahurim, haastte zich met de mannen van Juda over de rivier om koning David welkom te heten. 17Hij had duizend man van de stam Benjamin bij zich, inclusief Sauls dienaar Ziba en diens vijftien zonen en twintig dienaren, zij renden allemaal vooruit om eerder dan de koning bij de Jordaan te komen. 18Terwijl de veerpont de Jordaan overstak om de koning en zijn familie op te halen, viel Simi voor David neer 19en zei: ‘Koning, vergeef mij alstublieft en vergeet de wandaad die ik beging toen u Jeruzalem verliet, 20want nu weet ik pas hoezeer ik toen zondigde. Daarom ben ik u hier vandaag tegemoet gekomen, als allereerste vertegenwoordiger van de stam van Jozef die u verwelkomt.’ 21Abisaï vroeg: ‘Moet Simi eigenlijk niet sterven, omdat hij de door God gezalfde koning heeft vervloekt?’ 22‘Houdt u erbuiten en val me niet lastig!’ beet de koning hem toe. ‘Dit is geen dag voor doodstraffen, maar voor feestvreugde! Ik ben opnieuw koning van Israël geworden.’ 23Hij wendde zich tot Simi en zwoer: ‘Uw leven wordt gespaard.’
24-25 Ook Sauls kleinzoon Mefiboseth kwam uit Jeruzalem om de koning te begroeten. Hij had zijn voeten en kleren niet gewassen en zijn baard niet geschoren sinds de dag dat de koning Jeruzalem had verlaten. ‘Waarom bent u toen niet met mij meegegaan, Mefiboseth?’ vroeg de koning hem. 26Hij antwoordde: ‘Koning, mijn dienaar Ziba heeft mij bedrogen. Ik zei tegen hem: “Zadel mijn ezel, zodat ik met de koning mee kan gaan.” Want u weet dat ik verlamd ben. 27Maar Ziba heeft mij bij u zwart gemaakt door te zeggen dat ik niet wilde komen. Maar ik weet dat u als een engel van God bent, doe daarom wat u denkt dat het beste is. 28Ik en al mijn verwanten konden alleen de dood van u verwachten, maar in plaats daarvan hebt u mij geëerd door mij samen met uw vaste gasten aan uw eigen tafel te laten eten! Waarover zou ik dus moeten klagen?’ 29‘Praat niet zoveel over het verleden,’ zei David, ‘ik draai de zaak terug en het zal weer net als vroeger worden toen u en Ziba allebei van het land profijt hadden.’ 30‘Geef het hem maar helemaal,’ zei Mefiboseth. ‘Ik ben al lang tevreden dat u gezond en wel terug bent.’ 31-32 Barzillai, die voor eten voor de koning en zijn leger had gezorgd toen zij in Machanaïm verbleven, arriveerde uit Rogelim om de koning over de Jordaan uitgeleide te doen. Hij was al erg oud, ongeveer tachtig jaar, en ook zeer rijk. 33‘Ga met mij mee naar de overkant en kom in Jeruzalem wonen,’ zei de koning tegen Barzillai. ‘Ik zal wel voor u zorgen.’ 34‘Nee,’ antwoordde hij, ‘daar ben ik nu al te oud voor. 35Ik ben nu tachtig jaar, wat valt er voor mij nog te genieten van het leven? Lekker eten en wijn smaken mij niet meer, de stemmen van zangers en zangeressen hoor ik nauwelijks meer. Ik zou alleen maar een last zijn voor de koning. 36Ik zou toch niet al te lang bij u kunnen zijn aan de overkant van de rivier en ik zie ook niet in waarvoor u mij zou moeten terugbetalen. 37Nee, laat mij maar teruggaan om in mijn eigen stad te sterven, waar mijn vader en moeder ook begraven liggen. Maar hier is Kimham. Laat hem maar met u meegaan en geef hem alle goede dingen die u hem wilt geven.’ 38‘Goed,’ stemde de koning in. ‘Kimham gaat met mij mee en ik zal voor hem doen wat u wenst.’ 39Zo stak iedereen de Jordaan over, samen met de koning en nadat David Barzillai had gekust en gezegend, keerde deze terug naar huis.
40De koning ging verder naar Gilgal en Kimham vergezelde hem evenals het overgrote deel van Juda en de helft van Israël. 41Maar de mannen van Israël beklaagden zich bij de koning over het feit dat alleen de mannen van Juda hem en zijn gevolg hadden geholpen bij de oversteek over de Jordaan. 42‘Maar wat is daartegen?’ vroegen de mannen van Juda. ‘De koning hoort toch bij onze stam? Waarom maakt u zich daar zo druk over? Wij hebben hem hiervoor niets laten betalen, hij heeft ons niets te eten gegeven en ons ook geen geschenken gegeven!’ 43‘Maar Israël heeft tien stammen,’ antwoordden de anderen, ‘daarom hebben wij tienmaal zoveel recht op de koning als u, waarom hebt u ons ook niet uitgenodigd? En onthoud goed dat wij de eersten waren die het plan opperden hem terug te halen om opnieuw onze koning te worden.’ De discussie ging nog enige tijd voort, maar de mannen van Juda werden steeds feller in hun tegenwerpingen.
