拿俄米和路得
1在士师执政的时代，犹大发生了饥荒。有一个人带着妻子和两个儿子从犹大的伯利恒迁到摩押境内寄居。 2这个人名叫以利米勒，妻子叫拿俄米，两个儿子分别叫玛伦和基连。他们都是犹大伯利恒的以法他人。他们来到摩押，就在那里住了下来。 3后来，拿俄米的丈夫以利米勒去世了，留下她和两个儿子。 4这两个儿子都娶了摩押的女子为妻，一个名叫俄珥巴，一个名叫路得。他们在那里住了大约十年后， 5玛伦和基连二人也相继去世，只剩下拿俄米，没有了丈夫，也没有了儿子。
6后来，拿俄米在摩押听说耶和华眷顾祂的子民，使他们五谷丰登，就带着两个儿媳妇准备回故乡。 7她们离开所居住的地方，启程返回犹大。 8拿俄米对两个儿媳妇说：“你们还是各回娘家去吧！愿耶和华恩待你们，就好像你们恩待死去的丈夫和我一样。 9愿耶和华使你们都有机会再嫁，找到好归宿。”拿俄米说完了，就亲吻她们。她们都放声大哭， 10说：“不！我们要跟你一起回你的家乡。” 11拿俄米说：“我的女儿啊，回娘家去吧！为什么要跟我去呢？难道我还能生儿子做你们的丈夫吗？ 12回去吧！我的女儿啊，走吧！我已经老了，不可能再嫁人了。就算我还有指望，今晚能再结婚生子， 13难道你们能一直不嫁，等到他们长大吗？不要这样，我的女儿啊！这样你们会很苦，我就更苦了，因为耶和华伸手惩罚我。” 14她们又放声大哭，俄珥巴就亲吻婆婆，向她道别。然而，路得却依依不舍，不肯离去。
15拿俄米说：“你看，你嫂嫂已经回她家乡和她拜的神明那里去了，你也跟着嫂嫂回去吧！” 16路得说：“不要逼我撇你而去。你往哪里去，我也要往哪里去；你住在哪里，我也要住在哪里；你的同胞就是我的同胞，你的上帝就是我的上帝； 17你死在哪里，我也死在哪里、葬在哪里。只有死才能把我们分开。否则，愿耶和华重重地惩罚我！” 18拿俄米见路得坚决要跟她走，就不再劝阻她了。
19于是，二人便一同回到伯利恒。她们进了伯利恒，全城惊动。妇女们问：“这不是拿俄米吗？” 20拿俄米对她们说：“不要再叫我拿俄米1:20 “拿俄米”意思是“甜”。了，叫我玛拉1:20 “玛拉”意思是“苦”。吧！因为全能者叫我过得好苦啊！ 21我曾满满地离开这里，现在耶和华却使我空空地回来。既然耶和华叫我受苦，全能者使我遭遇不幸，为何还叫我拿俄米呢？”
22拿俄米带着她的儿媳妇——摩押女子路得从摩押回到了伯利恒，那时正是开始收割大麦的季节。
นาโอมีกับรูธ
1สมัยที่ผู้วินิจฉัยปกครองอยู่เกิดการกันดารอาหารขึ้นในแผ่นดินนั้น ชายคนหนึ่งจากเบธเลเฮมในเขตยูดาห์กับภรรยาและบุตรชายสองคนจึงไปอาศัยอยู่ในดินแดนโมอับระยะหนึ่ง 2ชายคนนั้นชื่อเอลีเมเลค ภรรยาของเขาชื่อนาโอมี และบุตรชายสองคนชื่อมาห์โลนและคิลิโอน พวกเขาเป็นชาวถิ่นเอฟราธาห์จากเบธเลเฮมในเขตยูดาห์ พวกเขาย้ายไปอาศัยอยู่ที่โมอับ
3ต่อมาเอลีเมเลคสามีของนาโอมีสิ้นชีวิต เหลือนาโอมีกับบุตรชายทั้งสอง 4พวกเขาแต่งงานกับหญิงชาวโมอับ คนหนึ่งชื่อโอรปาห์ อีกคนหนึ่งชื่อรูธ หลังจากที่พวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่นราวสิบปี 5ทั้งมาห์โลนและคิลิโอนก็สิ้นชีวิต จึงเหลือแต่นาโอมี
6เมื่ออยู่ในโมอับ นางได้ข่าวว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเสด็จมาช่วยเหล่าประชากรของพระองค์โดยประทานอาหารแก่พวกเขา นาโอมีกับลูกสะใภ้ทั้งสองก็เตรียมตัวเดินทางจากโมอับกลับบ้าน 7นางกับลูกสะใภ้สองคนออกจากถิ่นที่อยู่ และเริ่มเดินไปตามเส้นทางที่จะกลับไปยังดินแดนยูดาห์
8แล้วนาโอมีกล่าวกับลูกสะใภ้ทั้งสองว่า “ลูกทั้งสองกลับบ้านไปหาแม่ของลูกเถิดนะ ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงสำแดงความเมตตาแก่เจ้าที่ได้จงรักภักดีต่อแม่และสามีผู้ล่วงลับ 9และขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงอวยพรให้ลูกได้ออกเรือนแต่งงานใหม่”
แล้วนางก็จูบลาลูกสะใภ้ทั้งสองและทั้งสองก็ร่ำไห้สะอึกสะอื้น 10และกล่าวกับนางว่า “เราจะไปกับแม่ ไปหาญาติของแม่”
11แต่นาโอมีตอบว่า “กลับบ้านเถิดลูกเอ๋ย จะไปกับแม่ทำไม? แม่จะมีลูกชายที่จะให้เป็นสามีของเจ้าได้อีกหรือ? 12กลับไปบ้านของลูกเถิด แม่เองก็แก่ชราเกินกว่าจะมีสามีอีก ถึงแม้แม่จะคิดว่ายังมีหวังที่จะได้สามีในคืนนี้และมีลูกชาย 13ลูกจะรอให้เขาโตขึ้นมาหรือ? ลูกจะไม่แต่งงานเพื่อคอยเขาหรือ? อย่าเลยลูกเอ๋ย แม่มีความขมขื่นมากยิ่งกว่าลูกเสียอีก เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าเองทรงกระทำให้แม่ทุกข์ยาก!”
14แล้วทั้งสามคนก็ร้องไห้ด้วยกันอีก จากนั้นโอรปาห์จึงจูบลาแม่สามีและกลับไป แต่รูธยืนกรานจะอยู่กับนาโอมี
15นาโอมีกล่าวกับนางว่า “ดูซิสะใภ้อีกคนก็กลับไปหาญาติและพระของเขา เจ้าก็ควรกลับไปด้วย”
16แต่รูธตอบว่า “อย่าคะยั้นคะยอให้ลูกทิ้งแม่ไปเลย แม่ไปไหนลูกจะไปด้วย แม่อยู่ที่ไหนลูกจะอยู่ด้วย ญาติของแม่จะเป็นญาติของลูก และพระเจ้าของแม่จะเป็นพระเจ้าของลูกด้วย 17แม่ตายที่ไหนลูกจะตายที่นั่นด้วย และขอให้ถูกฝังอยู่ในที่เดียวกัน ถ้าลูกยอมให้มีอะไรมาแยกเราจากกันนอกจากความตาย ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงจัดการกับลูกอย่างหนัก” 18เมื่อนาโอมีเห็นว่ารูธตั้งใจแน่วแน่ที่จะไปด้วยก็เลิกรบเร้านาง
19หญิงทั้งสองจึงเดินทางมายังเบธเลเฮม ทั่วทั้งเมืองพากันแตกตื่นเมื่อเห็นนางทั้งสองมา พวกผู้หญิงถามกันว่า “นี่นาโอมีจริงๆ หรือ?”
20นางตอบว่า “อย่าเรียกฉันว่านาโอมี1:20 แปลว่า อภิรมย์ เช่นเดียวกับข้อ 21เลย เรียกฉันว่ามารา1:20 แปลว่า ขมเถอะ เพราะว่าองค์ทรงฤทธิ์ทำให้ชีวิตของฉันขมขื่นมาก 21ฉันมีทุกอย่างครบบริบูรณ์เมื่อจากเมืองนี้ไป แต่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงนำฉันกลับมามือเปล่า ทำไมจึงเรียกฉันว่านาโอมี? ในเมื่อองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ฉันปวดร้าวและองค์ทรงฤทธิ์ทำให้ฉันต้องประสบเคราะห์กรรม”
22ช่วงเวลาที่นาโอมีและรูธลูกสะใภ้ชาวโมอับจากโมอับมาสู่เบธเลเฮมนั้นตรงกับต้นฤดูเกี่ยวข้าวบาร์เลย์
