Плач 3 – CARST & APSD-CEB

Священное Писание (Восточный перевод), версия для Таджикистана

Плач 3:1-66

Великая верность Всевышнего

1Я человек, испытавший горе,

потому что Вечный покарал меня

жезлом Своего гнева.

2Он погнал меня и ввёл

во тьму, а не в свет.

3Несомненно, Он обратил Свою руку против меня

и обращает её снова и снова в течение всего дня.

4Он состарил кожу мою и плоть мою,

сокрушил кости мои.

5Он осадил меня и окружил

горечью и тяготою.

6Погрузил меня во мрак,

как давно умерших.

7Окружил меня стеной, чтобы я не мог выйти,

заковал меня в тяжёлые цепи.

8Даже когда я взываю и прошу о помощи,

Он не обращает внимания на мою молитву.

9Камнями Он преградил мне путь,

искривил стези мои.

10Он подобен медведю в засаде

или затаившемуся льву.

11Сбил меня с пути и растерзал меня,

оставив без помощи.

12Натянул Он Свой лук

и сделал меня мишенью для стрел Своих.

13Он пронзил моё сердце

стрелами из Своего колчана.

14Стал я посмешищем для всего моего народа,

весь день в песнях насмехаются надо мной.

15Он напоил меня горькими травами

и насытил горечью.

16Камнями сокрушил зубы мои,

втоптал меня в пыль.

17Лишена душа моя мира,

я позабыл о благоденствии.

18И сказал я: «Исчезло величие моё

и надежда моя на Вечного».

19Помню лишь о страдании и скитании,

во мне лишь горечь и желчь.

20Сильна память об этом,

поникла душа моя.

21Но вот что говорю я себе,

вот что даёт мне надежду:

22«Милость Вечного никогда не иссякает3:22 Или: «По милости Вечного мы не исчезли, потому что…»,

сострадание Его не истощается.

23Они обновляются3:23 Или: «Оно обновляется». каждое утро;

велика верность Твоя!»

24Я сказал себе: «Вечный – часть моя,

потому я буду надеяться на Него».

25Благ Вечный к тем, кто уповает на Него,

к тем, кто ищет Его.

26Благо тому, кто молча ожидает

спасения от Вечного.

27Благо человеку, который несёт ярмо

в юности своей.

28Пусть сидит в уединении и молчании,

потому что бремя это возложил на него Вечный.

29Пусть склонится в смирении,

может быть, есть ещё надежда.

30Пусть подставляет щёку свою бьющему

и насыщается бесчестием,

31ведь Владыка не отвергает людей навеки!

32И хотя Он посылает страдания,

Он же потом и помилует

по Своей великой любви.

33Ведь не по изволению сердца Своего

Он приносит бедствие и горе людям.

34А когда топчут ногами

всех узников земли,

35лишают человека правосудия

перед лицом Высочайшего,

36притесняют человека на суде –

разве Владыка всего этого не видит?

37Кто может сказать – и исполнится,

если Владыка не повелит этому случиться?

38Не по слову ли Высочайшего

приходят бедствие и благо?

39Для чего жаловаться человеку,

ведь он остался жив, хоть и был наказан за грехи свои?

40Проверим же пути наши и испытаем их

и вернёмся к Вечному.

41Вознесём сердца наши и руки

к Всевышнему на небесах и скажем:

42«Мы согрешили и восстали против Тебя,

и Ты не простил нас.

43Ты покрыл Себя гневом и преследовал нас,

губя без пощады.

44Ты скрыл Себя облаком,

чтобы не доходила наша молитва.

45Ты сделал нас грязью и сором

среди народов.

46Все враги наши широко разинули

пасть свою на нас.

47Мы страдали от ужаса и западни,

опустошения и разорения».

48Ручьями слёзы текут из глаз моих,

потому что народ мой уничтожен.

49Слёзы мои будут течь,

не останавливаясь,

без перерыва,

50пока Вечный не посмотрит с небес

и не увидит.

51Я смотрю, и горечь наполняет душу мою

за всех дочерей моего города.

52Без причины враги мои пытались

поймать меня, словно птицу,

53бросили меня в яму

и камнями закидали меня.

54Воды сомкнулись над моей головой,

и я подумал: «Погиб я».

55Я воззвал к имени Твоему, о Вечный,

из ямы глубокой.

56Ты услышал голос мой;

не закрывай же ухо Своё

от моей мольбы и плача моего.

57Ты приближался, когда я взывал к Тебе,

и говорил: «Не бойся»3:57 Ср. Иер. 1:7-8..

58О Владыка, Ты защищал дело души моей,

искуплял жизнь мою.

59Ты видишь, Вечный, угнетение моё,

рассуди же тяжбу мою.

60Ты видишь всю их мстительность,

все их заговоры против меня.

61О Вечный, Ты слышишь их оскорбления,

все их заговоры против меня,

62как враги перешёптываются

обо мне весь день.

63Взгляни на них! Сидят ли они, стоят ли,

они насмехаются надо мною в своих песнях.

64Воздай им, Вечный,

по делам их рук.

65Мраком покрой их сердца,

и пусть проклятие Твоё будет на них.

66Преследуй их в гневе

и истреби их из поднебесья, о Вечный.

Ang Pulong Sa Dios

Pagbangotan 3:1-66

1Nakasinati ako sa pagsilot sa Ginoo tungod sa iyang kasuko. 2Giabog niya ako ug gipalakaw sa kangitngit imbis sa kahayag. 3Tibuok adlaw gayod niya akong gisigihag silot. 4Gipaluya niya ang tibuok kong lawas, ug gibali niya ang akong mga bukog. 5Gisulong niya ako ug gipalibotan sa labihan nga kalisod ug kasakit. 6Gipapuyo niya ako sa kangitngit sama niadtong mga tawong dugay nang nangamatay. 7Gipakadenahan niya ako ug gipalibotan ug paril aron dili ako makaikyas. 8Bisag nagpakitabang ako, wala niya ako paminawa. 9Gibabagan niya sa tinapok nga bato ang akong agianan, ug gipaliko-liko ang akong ginaagian. 10Sama siya sa oso o liyon nga nagahulat sa pag-ataki kanako. 11Giguyod niya ako pahilayo sa dalan, unya gikunis-kunis ug gibiyaan. 12Gibinat niya ang iyang pana ug gipunting kanako. 13Gipataop niya ang pana sa akong kasingkasing.

14Nahimo akong kataw-anan ngadto sa akong mga katawhan. Gibugalbugalan nila ako tibuok adlaw pinaagi sa awit. 15Pulos kapaitan ang gihatag niya kanako. 16Nangapungil ang akong mga ngipon kay gipausap niya ako ug grabas, ug gimumò niya ako sa yuta. 17Gihikawan niya ako sa kalinaw,3:17 kalinaw: o, maayo nga kahimtang. ug wala na ako makasinati sa kalamboan.

18Nahanaw ang akong kadungganan ug ang tanang gilaoman ko sa Ginoo. 19Pait kaayong pamalandongon ang akong pag-antos ug paglatagaw. 20Kon hunahunaon ko kini kanunay, mawad-an ako ug kadasig. 21Apan mobalik ang akong paglaom kon mahinumdoman ko nga 22ang gugma ug kalooy sa Ginoo walay kataposan. Mao kana nga wala kita malaglag sa hingpit. 23Matinumanon gayod ang Ginoo. Gipakita niya ang iyang kalooy matag adlaw. 24Miingon ako sa akong kaugalingon, “Ang Ginoo mao ang tanan alang kanako, busa molaom ako kaniya.” 25Ang Ginoo maayo sa mga nagalaom ug nagadangop kaniya. 26Maayo nga maghulat kita nga mapailubon sa kaluwasan nga ihatag sa Ginoo kanato. 27Maayo alang sa usa ka tawo ang madisiplina3:27 madisiplina: o, makasinati sa kalisod. samtang batan-on pa siya. 28Kon gidisiplina kita sa Ginoo, manglingkod kita nga mag-inusara ug mamalandong. 29Magpaubos kita sa atong kaugalingon atubangan sa Ginoo, ug dili magpakawala sa paglaom. 30Dawata ang mga pagsagpa ug pagpanginsulto sa imong mga kaaway. 31Kay ang Ginoo dili mosalikway kanato hangtod sa kahangtoran. 32Bisan tuod hatagan niya kitag mga kalisod, kaloy-an gihapon niya kita tungod sa iyang dako ug matinud-anong gugma. 33Kay dili niya tuyo ang pagpaantos ug pagsakit kanato.

34-35Dili buot sa Labing Halangdong Dios nga daog-daogon ang mga binilanggo o hikawan ang usa ka tawo sa iyang katungod. 36Dili usab gusto ang Ginoo nga tuison ang hustisya diha sa mga hukmanan. Nakita niya kining tanan.

37Walay bisan unsa nga mahitabo nga walay pagtugot sa Ginoo. 38Dili ba nga ang Labing Halangdong Dios ang nagabuot kon mahitabo ang usa ka butang—daotan man o maayo kini? 39Nganong moreklamo man kita kon silotan kita tungod sa atong mga sala? 40Kinahanglang susihon nato ang atong mga binuhatan ug mobalik kita sa Ginoo. 41Ablihan nato ang atong mga kasingkasing ug ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa langit ug moingon, 42“Nakasala kami ug mirebelde, Ginoo, ug wala mo kami pasayloa. 43Nasuko ka pag-ayo ug gigukod mo kami, ug gipamatay sa walay kalooy. 44Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa panganod, aron dili mo madungog ang among pag-ampo. 45Gihimo mo kaming daw basura sa panan-aw sa ubang mga nasod. 46Gibiaybiay kami sa tanan namong mga kaaway. 47Nagaantos kami sa kahadlok, katalagman, kapildihan, ug kalaglagan.”

48Daw nagabaha ang luha sa akong mga mata tungod kay nalaglag ang akong katawhan. 49Dili moundang pag-agas ang mga luha sa akong mga mata 50hangtod nga modungaw ang Ginoo gikan sa langit ug makita ang nahitabo kanato. 51Gikaguol ko ang nakita ko nga gidangatan sa mga kababayen-an sa akong siyudad.

52Daw langgam ako nga gigukod sa akong mga kaaway bisan ug wala akoy nahimong sala kanila. 53Nagtinguha sila sa pagpatay kanako pinaagi sa paghulog kanako sa bangag ug pagbato kanako. 54Nalapawan ako sa tubig, ug abi kog mamatay na ako.

55Nanawag ako kanimo, O Ginoo, gikan sa kinahiladman sa bangag. 56Gidungog mo ang akong pagpakilooy ug pagpakitabang. 57Miduol ka sa dihang nanawag ako kanimo, ug miingon ka nga dili ako mahadlok. 58Gitabangan mo ako, Ginoo, sa akong kaso ug giluwas mo ang akong kinabuhi. 59Nakita mo, Ginoo, ang daotang gibuhat sa akong mga kaaway kanako, busa hatagi akog hustisya. 60Nahibalo ka sa ilang tinguha sa pagpanimalos kanako ug sa tanan nilang daotang plano batok kanako. 61O Ginoo, nadungog mo ang pagpanginsulto nila kanako ug ang tanan nilang daotang mga plano batok kanako. 62Nagahisgot sila ug nagaplano ug daotan batok kanako tibuok adlaw. 63Tan-awa sila! Bisan ug unsay ilang buhaton tibuok adlaw, kanunay nila akong gibiaybiay pinaagi sa awit. 64Balosi sila, Ginoo, sumala sa ilang binuhatan. 65Pagahia ang ilang kasingkasing, ug tungloha sila. 66Gukda sila ug laglaga sa imong kasuko aron mahanaw sila sa kalibotan.