1Вот надел рода Манассы, первенца Юсуфа. Махиру, первенцу Манассы, предку галаадитян, были выделены Галаад и Бошон, потому что махириты были храбрыми воинами. 2Свои наделы были выделены и остальным людям из рода Манассы по кланам – потомкам Авиезера, Хелека, Асриила, Шахема, Хефера и Шемиды. Это потомки Манассы, сына Юсуфа, мужского пола, по их кланам.
3У Целофхада, сына Хефера, сына Галаада, сына Махира, сына Манассы, не было сыновей, а были только дочери, которых звали Махла, Ноа, Хогла, Милка и Тирца. 4Они пришли к священнослужителю Элеазару, к Иешуа, сыну Нуна, и к вождям и сказали: «Вечный повелел Мусо дать нам надел между нашими братьями». И, по повелению Вечного, Иешуа дал им надел между братьями их отца. 5На долю Манассы, кроме Галаада и Бошона, что к востоку от Иордана, пришлось десять участков земли, 6потому что дочери из рода Манассы получили надел наравне с сыновьями. А земля Галаада досталась остальным потомкам Манассы.
7Земли Манассы простирались от Ошера до Микметата к востоку от Шахема. Их граница шла оттуда на юг, к жителям Ен-Таппуаха. 8(Земля Таппуаха досталась Манассе, но сам Таппуах, что на границе Манассы, достался ефраимитам.) 9Затем граница тянулась на юг к реке Кане. Города там принадлежали Ефраиму, хотя находились среди городов Манассы. Затем граница Манассы проходила по северной стороне реки и заканчивалась у моря. 10На юге земля принадлежала Ефраиму, на севере – Манассе. Земли Манассы простирались до моря и граничили с Ошером на севере и с Иссокором на востоке.
11На землях Иссокора и Ошера Манассе принадлежали Бет-Шеан и Ивлеам с окрестными поселениями, жители Дора (то есть Нафот-Дора), Ен-Дора, Таанаха и Мегиддо, оба с окрестными поселениями.
12Манасситы не смогли занять эти города, и на этой земле продолжали жить ханонеи. 13Но когда исроильтяне окрепли, они сделали ханонеев подневольными, но не изгнали их полностью.
14Потомки Юсуфа сказали Иешуа:
– Почему ты дал нам в удел только один надел и один участок? Мы – многочисленный народ, и Вечный обильно благословил нас.
15– Если вы так многочисленны, – ответил Иешуа, – и нагорья Ефраима для вас слишком тесны, то идите в леса и расчистите себе землю там, в стране перизеев и рефаитов.
16Потомки Юсуфа ответили:
– Нагорий для нас мало, а у всех ханонеев равнины есть железные колесницы – как у тех, что в Бет-Шеане с его окрестными поселениями, так и у тех, что в долине Изреель.
17Но Иешуа сказал потомкам Юсуфа – родам Ефраима и Манассы:
– Вы многочисленны и очень сильны. У вас будет не только один надел, 18но и покрытые лесом нагорья. Расчистите их, и их крайние пределы будут вашими. Пусть у ханонеев есть железные колесницы и пусть они сильны – вы их прогоните.
Het land van de halve stam van Manasse
1De stam van Manasse kreeg ook land toegewezen door loting, want Manasse was Jozefs oudste zoon. De familie van Machir, de oudste zoon van Manasse en heer van Gilead, kreeg het land van Gilead en Basan ten oosten van de Jordaan, want zij waren een familie van heldhaftige strijders. 2Nu werd dus land ten westen van de Jordaan toegewezen aan de families van Abiëzer, Helek, Asriël, Sechem, Chefer en Semida. 3Chefers zoon Selofchad, een kleinzoon van Gilead, achterkleinzoon van Machir en achter-achter-kleinzoon van Manasse, had echter geen zonen. Hij had wel vijf dochters die Machla, Noa, Hogla, Milka en Tirza heetten.
4Deze vrouwen gingen naar de priester Eleazar, Jozua en de Israëlitische leiders en brachten hun in herinnering: ‘De Here heeft Mozes gezegd dat wij net zoveel eigendom moesten krijgen als de mannen van onze stam.’ Zo kregen deze vrouwen, precies zoals de Here door Mozes had bevolen, net zoʼn groot erfdeel als hun vijf ooms. 5-6 Het totale erfdeel kwam daarmee op tien stukken land, nog afgezien van het land van Gilead en Basan aan de andere kant van de Jordaan.
7De noordgrens van de stam van Manasse liep in zuidelijke richting van Aser naar Michmethath dat ten oosten van Sichem ligt. Verder naar het zuiden bereikte de grens de bron van Tappuah. 8Het land van Tappuah behoorde toe aan Manasse, maar de stad Tappuah, op de grens van Manasses land, maakte deel uit van het gebied van Efraïm. 9Vanaf de bron van Tappuah volgde de grens van Manasse de noordelijke oever van de rivier Kana naar de Middellandse Zee. Verscheidene steden ten zuiden van de rivier behoorden aan Efraïm toe, ook al lagen zij in het gebied van Manasse. 10Het land ten zuiden van de Kana, dat zich naar het westen uitstrekte tot aan de Middellandse Zeekust, was aan Efraïm toegewezen en het land ten noorden van de rivier en ten oosten van de kust ging naar Manasse. Manasses noordgrens was het gebied van Aser en de oostgrens was het gebied van Issachar.
11De halve stam van Manasse kreeg ook nog enkele steden in de gebieden die aan Issachar en Aser waren toegewezen. Dat waren: Bet-Sean, Jibleam, Dor, Endor, Taänach, Megiddo met zijn drie heuvels en de dorpen die bij deze steden behoorden. 12Maar omdat de nakomelingen van Manasse er niet in slaagden de inwoners van deze steden te verdrijven, bleven de Kanaänieten er wonen. 13Toen de Israëlieten later echter sterk genoeg waren geworden, dwongen zij de Kanaänieten tot slavenarbeid.
14De twee stammen van Jozef gingen naar Jozua en vroegen: ‘Waarom hebt u ons slechts één stuk land toegewezen, terwijl de Here ons zoʼn grote bevolking heeft gegeven?’ 15‘Als het heuvelgebied van Efraïm niet groot genoeg voor u is,’ antwoordde Jozua, ‘kap dan open plekken in het bos waar de Perizzieten en Refaïeten wonen.’ 16-18‘Dat is goed,’ vonden de stammen van Jozef, ‘want de Kanaänieten in de laagvlakten rond Bet-Sean en de vallei van Jizreël hebben ijzeren strijdwagens en zijn te sterk voor ons.’ ‘Dan krijgen jullie de bossen in het gebergte,’ besloot Jozua, ‘en omdat jullie zoʼn grote en sterke stam vormen, zullen jullie er zeker in slagen daar ruimte te maken om te kunnen leven. Jullie krijgen dan een dubbel deel, want de Kanaänieten zullen zeker uit de dalen worden verdreven, ook al zijn zij sterk en hebben zij ijzeren strijdwagens.’
