Монолог Аюба
1И продолжил Аюб своё рассуждение:
2– Как я томлюсь по прошедшим месяцам,
по тем дням, когда Всевышний хранил меня,
3и светильник Его сиял над моей головой,
и при свете Его я шёл сквозь тьму!
4О, это были мои лучшие годы,
когда совет Всевышнего хранил мой шатёр,
5когда Всемогущий ещё был со мной,
а дети – вокруг меня,
6когда омывался мой путь молоком,
и скала источала для меня оливковое масло.
7Выходил ли я к городским воротам
и садился ли на площади,
8меня завидев, юноши отступали,
и поднимались старцы;
9властители удерживались от слов
и прикрывали рты руками;
10голоса знатных стихали,
прилипали у них языки к нёбу.
11Кто меня слышал, превозносил меня,
кто меня видел, меня хвалил,
12ведь я спасал плачущего бедняка
и беспомощного сироту.
13Умирающий благословлял меня,
и сердце вдовы наполнял я радостной песней.
14Я надевал праведность, как одежду,
справедливость – как мантию и тюрбан.
15Слепому я был глазами
и хромому – ногами.
16Я был отцом для бедняков;
я разбирал дело странника.
17Я сокрушал челюсти беззаконных
и спасал жертвы из их зубов.
18Я думал: «Скончаюсь в своём гнезде,
и дни мои будут многочисленны, как песок.
19Как дерево, чьи корни достигают воды,
на чьи ветви ложится роса,
20не увядает слава моя,
и крепко рука моя держит лук».
21Внимали мне, ожидали меня,
в молчании слушали мой совет.
22Когда замолкал я, больше не говорили;
ложились слова мои, как роса.
23Ждали меня, как дождя,
и слова мои ртом ловили, как ливень весенний.
24Не могли поверить, если я им улыбался,
света лица моего они не помрачали.
25Воссев, как вождь, я направлял их;
я был словно царь посреди войска,
словно тот, кто плачущих утешает.
بەرگری کۆتایی ئەیوب
1ئەیوب سەرلەنوێ دەستی بە قسە کردەوە و گوتی:
2«خۆزگەم بە مانگەکانی ڕابردوو،
بەو ڕۆژانەی کە خودا منی پاراست،
3کاتێک چراکەی خۆی لە سەرم هەڵکرد و
بە ڕووناکی ئەو بەناو تاریکیدا دەڕۆیشتم!
4خۆزگە بەو ڕۆژانەی کە لە هەڕەتی هێز و توانادا بووم،
هاوڕێیەتییە گیانی بەگیانییەکەم لەگەڵ خودا چادرەکەی منی بەرەکەتدار کردبوو،
5خودای هەرە بەتوانا هێشتا لەگەڵم بوو و
منداڵەکانیشم لە چواردەورم بوون،
6کاتێک پێیەکانم بە شیر دەشوشت،
تاشەبەردیش جۆگەکانی زەیتی بۆ هەڵدەقوڵاندم.
7«کاتێک بۆ لای دەروازەی شارەکە دەچووم و
لە گۆڕەپانەکەدا دیوەخانی خۆم ئامادە دەکرد،
8گەنجەکان کە منیان دەبینی خۆیان دەشاردەوە،
پیرانیش لەبەرم هەڵدەستان و ڕادەوەستان؛
9پیاوە گەورەکان نەیاندەویست قسە بکەن،
دەستیان دەخستە سەر دەمی خۆیان؛
10پیاوماقوڵان دەنگیان لێ دەبڕا و
زمانیان بە مەڵاشوویانەوە دەنووسا.
11ئەوەی گوێی لێم دەبوو ستایشی دەکردم،
ئەو چاوەی کە دەیبینی شایەتی بۆ دەدام،
12چونکە ئەو هەژارانەی کە هاواریان بۆ دەهێنام و
ئەو هەتیوانەی کە بێکەس بوون ڕزگارم دەکردن.
13ئەوانەی لە سەرەمەرگدا بوون بەرەکەتیان دەدامێ و
دڵی بێوەژنم دەهێنایە قریوە.
14ڕاستودروستیم لەبەر دەکرد و دەمپۆشی؛
دادپەروەری کەوا و مێزەرەکەم بوو.
15دەبووم بە چاو بۆ نابینایان و
بە قاچ بۆ شەلان.
16من بۆ نەداران باوکێک دەبووم و
بەرگریم لە کەسێک دەکرد کە پێی ئاشنا نەبووم.
17کەڵبەی ستەمکارم وردوخاش دەکرد و
لەنێو ددانەکانی نێچیرم دەڕفاند.
18«جا گوتم: ”لەناو لانەکەی خۆم ڕۆح بەدەستەوە دەدەم و
وەک لم ڕۆژگارم زۆر دەبێت.
19ڕەگم بەرەو ئاوەکان درێژ دەبێتەوە،
بە درێژایی شەو شەونم بەسەر چڵەکانمەوە دەبێت.
20شکۆمەندیم بە هەمیشەیی لەگەڵم دەبێت،
کەوانەکەم لە دەستم نوێ دەبێتەوە.“
21«گوێیان لە من دەگرت و چاوەڕێیان دەکرد
لە کاتی ڕاوێژکردنم گوێیان بۆم شل دەکرد.
22لەدوای قسەکانم هیچیان لە دەم نەدەهاتە دەرەوە؛
قسەکانم دڵۆپەی بەسەریاندا کرد.
23چاوەڕێیان دەکردم وەک چاوەڕێی نمە باران بکەن و
دەمیان دەکردەوە وەک بۆ بارانی بەهار.
24کاتێک لەگەڵیان ڕووخۆش دەبووم، باوەڕیان نەدەکرد؛
کاتێک ڕەزامەندیم پیشان دەدا، چاوەڕێی ئەوەیان نەدەکرد.
25ڕێگام بۆیان هەڵدەبژارد و وەک سەرۆک دادەنیشتم؛
وەک پاشایەک لەناو سوپا نیشتەجێ دەبووم،
وەک ئەوەی دڵنەوایی شیوەنگێڕان دەداتەوە.
