Совет в Иерусалиме
1Из Иудеи в Антиохию пришли люди, которые стали учить братьев:
– Если вы не будете обрезаны по обряду, предписанному Мусой15:1 См. Нач. 17:10-14; Лев. 12:3., вы не можете быть спасены.
2Это привело к разногласиям и горячему спору между ними с одной стороны и Паулом и Варнавой – с другой. Тогда Паулу и Варнаве поручили пойти вместе с несколькими другими верующими в Иерусалим и обсудить этот вопрос с посланниками аль-Масиха и старейшинами. 3Получив помощь от общины верующих, они пошли через Финикию и Самарию, рассказывая там об обращении язычников. Эта весть вызывала у всех верующих большую радость.
4В Иерусалиме они были приняты членами общины верующих, посланниками аль-Масиха и старейшинами и рассказали им обо всём, что Аллах совершил через них. 5Но верующие, принадлежавшие к религиозной партии блюстителей Закона, говорили, что язычников следует обрезывать и требовать от них соблюдения Закона Мусы.
6Посланники аль-Масиха и старейшины собрались, чтобы рассмотреть этот вопрос. 7После долгих обсуждений Петир поднялся и сказал:
– Братья, как вы знаете, прошло уже много времени с того дня, как Аллах выбрал из всех нас меня возвещать слово Радостной Вести другим народам, чтобы и они уверовали. 8Аллах знает сердца людей, и Он дал свидетельство того, что принимает и уверовавших из других народов, даровав им Святого Духа так же, как и нам. 9Он не делает никакой разницы между нами и ими, потому что Он через веру очистил и их сердца! 10Так зачем же вы испытываете Аллаха, возлагая на шеи учеников бремя, которое не в состоянии были нести ни наши отцы, ни мы? 11Ведь мы верим в то, что получаем спасение по благодати Повелителя Исы так же, как и они.
12Тогда все затихли и стали слушать рассказ Варнавы и Паула о знамениях и чудесах, которые Аллах совершил через них среди язычников. 13Когда они закончили, Якуб15:13 Якуб – единоутробный брат Исы аль-Масиха (см. Мат. 13:55). сказал:
– Братья, послушайте меня. 14Шимон15:14 То есть Петир (см. 15:7; 10:5). рассказал нам о том, как Аллах впервые решил составить из язычников народ для Себя. 15Это полностью согласуется с Книгой Пророков, где сказано:
16«Затем Я возвращусь.
Трон Давуда – как разрушенный шатёр,
но Я восстановлю разрушенное
и воссоздам его,
17чтобы остальные люди,
все народы, которые призваны быть Моими,
стали искать Вечного.
Так говорит Вечный,
18Который объявил об этом издревле»15:16-18 Ам. 9:11-12..
19Поэтому я считаю, что мы не должны создавать трудностей для людей из других народов, обращающихся к Аллаху. 20Напротив, мы должны написать им письмо, предупредив лишь, чтобы они воздерживались от пищи, осквернённой принесением в жертву идолам, от разврата, от мяса удушенных животных и от крови15:20 См. Нач. 9:4; Исх. 34:15-16; Лев. 17:10-16; 18:6-23. Удушенных животных запрещалось употреблять в пищу потому, что в них оставалась кровь.. 21Ведь Закон Мусы, издавна возвещается в каждом городе и читается в молитвенных домах иудеев каждую субботу.
Письмо Совета к братьям из других народов
22Посланники аль-Масиха и старейшины вместе со всем собранием верующих решили выбрать несколько человек из своей среды и послать их с Паулом и Варнавой в Антиохию. Они выбрали двух руководящих братьев: Иуду, которого ещё называли Бар-Сабба, и Силу. 23С ними передали такое письмо:
«Ваши братья, посланники аль-Масиха и старейшины, – братьям из других народов, находящимся в Антиохии, Сирии и Киликии.
Приветствуем вас!
24До нас дошли слухи о том, что некоторые люди, пришедшие от нас, привели вас в замешательство своими словами и взволновали ваши умы, но мы ничего им не поручали. 25Поэтому мы с общего согласия решили выбрать из нашей среды несколько человек и послать их к вам вместе с нашими дорогими братьями Варнавой и Паулом, 26которые рисковали своей жизнью ради имени нашего Повелителя Исы аль-Масиха. 27Мы посылаем к вам также Иуду и Силу, чтобы они на словах подтвердили то, что мы пишем. 28Святой Дух и мы решили не обременять вас ничем, кроме следующих требований: 29воздерживайтесь от пищи, принесённой в жертву идолам, от крови, от мяса удушенных животных и от всякого разврата. Если вы будете соблюдать это, то поступите правильно.
Всех вам благ».
30Посланные отправились и пришли в Антиохию. Там они собрали общину верующих и вручили письмо. 31Люди читали его и радовались ободряющей вести. 32Иуда и Сила, которые сами были пророками, своими словами ободряли и воодушевляли братьев. 33-34Они провели там некоторое время, и братья отпустили их с пожеланием мира тем, кто их послал15:33-34 Некоторые рукописи включают стих 34: «Сила, однако же, решил остаться».. 35Паул и Варнава остались в Антиохии, где они со многими другими братьями учили и возвещали слово о Повелителе Исе.
Разногласия между Паулом и Варнавой
36Несколько дней спустя Паул предложил Варнаве:
– Давай посетим братьев во всех городах, где мы возвещали слово о Повелителе, и посмотрим, как у них идут дела.
37Варнава хотел взять с собой Иохана, которого ещё называли Марком, 38но Паул не хотел брать с собой того, кто оставил их в Памфилии и не помог исполнить порученную им работу15:38 См. 12:12; 13:13..
39Разногласие по этому вопросу было столь острым, что они расстались15:39 Позже Паул примирился с Варнавой (см. 1 Кор. 9:6) и Марком (см. Кол. 4:10; 2 Тим. 4:11; Флм. 1:24).. Варнава взял Марка и отплыл на Кипр, 40а Паул выбрал Силу и, будучи вверен братьями попечению Вечного Повелителя, отправился в путь. 41Паул проходил через Сирию и Киликию, утверждая общины верующих.
De bijeenkomst in Jeruzalem
1Enkele mannen uit Judea kwamen de christenen van Antiochië vertellen, dat zij niet gered konden worden, als ze zich niet eerst volgens Joods gebruik lieten besnijden. 2Paulus en Barnabas waren het daar helemaal niet mee eens en raakten met hen in een heftige discussie gewikkeld. Ten slotte werden Paulus en Barnabas, met enkele anderen, naar de apostelen en leiders in Jeruzalem gestuurd om hun deze kwestie voor te leggen. De christenen brachten hen een eind weg en gingen toen naar de stad terug. 3De mannen reisden door Fenicië en Samaria en gingen onderweg bij verschillende christenen langs. Die waren blij te horen dat ook niet-Joden tot bekering waren gekomen en in Jezus Christus geloofden. 4Toen zij in Jeruzalem kwamen, werden zij door de christengemeente, de apostelen en de leiders, met open armen ontvangen. Paulus en Barnabas vertelden wat God met hen had gedaan. 5Maar sommigen van de Farizeeën die christen waren geworden, zeiden: ‘Als die mensen christenen willen zijn, moeten zij zich ook laten besnijden en de wetten van Mozes houden!’
6De apostelen en leiders kwamen in een speciale vergadering bijeen om deze kwestie te bespreken. 7Na veel heen en weer gepraat stond Petrus op. ‘Broeders,’ zei hij, ‘u weet allemaal dat God mij uit uw midden heeft uitgekozen om het goede nieuws van Jezus Christus aan de andere volken bekend te maken en hen tot geloof te brengen. 8God heeft dat bevestigd door hun, net als ons, de Heilige Geest te geven. 9Hij maakt geen verschil tussen hen en ons. Doordat zij in Jezus Christus geloven, heeft Hij hun hart van kwaad gezuiverd. 10Wel, waarom wilt u het beter weten dan God, door deze nieuwe christenen een juk op de schouders te leggen dat voor ons en onze voorouders al te zwaar was? 11Wij geloven immers op dezelfde wijze als zij gered te worden, door de genade van de Here Jezus!’ 12Toen werd het stil in de bijeenkomst. Iedereen ging ervoor zitten om te luisteren naar wat Paulus en Barnabas te zeggen hadden. God had door deze twee mannen geweldige dingen en grote wonderen onder de vreemde volken gedaan.
13Nadat zij waren uitgesproken, nam Jakobus het woord. ‘Luister, broeders. 14Petrus heeft ons verteld hoe God voor het eerst mensen van een ander volk benaderde om hen tot zijn volk te maken. 15Dat klopt met wat de profeet Amos heeft geschreven. Hij schreef namens God: 16“Ik zal terugkeren om het vervallen huis van David te herbouwen. Op de plaats van de ruïne zal Ik een nieuw gebouw neerzetten, 17zodat de rest van de mensheid de Here zal zoeken, alle vreemde volken die Ik voor Mijzelf heb opgeëist. 18Dat heb Ik Mij vanaf het begin al voorgenomen.” 19Daarom vind ik dat wij de niet-Joden die God gehoorzamen, niet moeten lastigvallen met de wet van Mozes. 20Het enige wat wij hun zullen schrijven, is dat zij niets mogen eten van wat aan afgoden geofferd is, dat zij geen hoererij mogen plegen, dat zij geen vlees mogen eten waar nog bloed in zit en dat zij geen bloed mogen eten of drinken. 21Want sinds jaar en dag zijn er in alle steden mensen die de wet van Mozes bekendmaken. Elke sabbat wordt de wet in de synagoge voorgelezen.’
22Toen besloten de apostelen en de leiders enkelen uit hun midden met Paulus en Barnabas mee te sturen naar Antiochië. De hele gemeente was het daarmee eens. Degenen die daarvoor werden uitgekozen, waren Judas (die ook wel Barsabbas werd genoemd) en Silas. Twee mannen die een belangrijke plaats in de gemeente hadden. 23Zij kregen een brief mee, waarin stond:
‘Beste broeders en zusters in Antiochië, Syrië en Cilicië. 24Wij hebben gehoord dat er bij u, die niet van Joodse afkomst bent, grote opschudding en onzekerheid is ontstaan door wat sommigen van ons u hebben verteld. Wel, dat hebben zij niet in onze opdracht gedaan. 25Daarom leek het ons goed twee mannen uit te kiezen en naar u toe te sturen, samen met onze vrienden Barnabas en Paulus, 26die hun leven voor de naam van onze Here Jezus Christus op het spel hebben gezet. 27De twee mannen die wij sturen, zijn Judas en Silas. Zij zullen u vertellen wat wij besloten hebben. 28De Heilige Geest en wij hebben namelijk besloten u geen verdere verplichtingen op te leggen dan deze noodzakelijke dingen: 29eet niets van wat aan afgoden geofferd is. Eet of drink geen bloed. Eet geen vlees waar nog bloed in zit, en pleeg geen hoererij. Als u zich daaraan houdt, is het goed. Wij wensen u het allerbeste.’
30Nadat zij afscheid hadden genomen, gingen de mannen naar Antiochië, riepen daar alle christenen bijeen en overhandigden hun de brief. 31Toen die was voorgelezen, was iedereen blij over de bemoedigende inhoud.
32Daarna hielden Judas en Silas, die profeten waren, allebei een lange toespraak. De christenen werden daardoor bemoedigd en versterkt in hun geloof. 33Judas en Silas bleven er nog een hele tijd, waarna de gelovigen hen lieten gaan met een vredesgroet voor degenen die hen gestuurd hadden. 34Silas besloot er te blijven tot Paulus en Barnabas zouden vertrekken, 35maar Paulus en Barnabas bleven nog enige tijd in Antiochië. Samen met vele anderen onderwezen zij over de Here Jezus en maakten het goede nieuws over Hem bekend. 36Verscheidene dagen later zei Paulus tegen Barnabas: ‘Zullen wij teruggaan naar de steden waar wij de boodschap van de Here bekend hebben gemaakt? Dan kunnen wij eens zien hoe het met de christenen daar gaat.’ 37Barnabas wilde dat Johannes Marcus ook meeging, 38maar Paulus was het daar niet mee eens. Hij vond dat zij deze man, die hen in Pamfylië in de steek had gelaten, zodat zij het werk alleen hadden moeten doen, niet konden meenemen. 39Het geschil liep zo hoog op dat Paulus en Barnabas uit elkaar gingen. Barnabas ging naar Cyprus en nam Johannes Marcus mee. 40Maar Paulus koos Silas uit om met hem mee te gaan. Nadat zij door de christenen aan de genade van de Here waren toevertrouwd, gingen zij op reis. 41Zij trokken door Syrië naar Cilicië. Onderweg sterkten zij de christengemeenten in hun geloof.
