1А теперь они надо мной смеются –
те, кто младше меня,
чьих отцов я бы погнушался
поместить с собаками при моих стадах.
2И к чему мне сила их рук,
если в них истощилась мощь?
3Нищетой и голодом изнурены,
бродят они в опалённой земле30:3 Или: «гложут они опалённую землю».,
в разорённом краю, во мраке.
4У кустов собирают горькие травы,
и корни дрока – их еда30:4 Или: «дрова»..
5Гонят их из среды людей
и, как ворам, кричат им вслед.
6Им велят селиться в оврагах долин,
среди скал и в расщелинах земли.
7Воют они среди зарослей
и жмутся друг к другу под тёрном.
8Отверженный, безымянный сброд,
изгнанный из страны.
9А теперь они песней меня язвят,
посмешищем для них я стал.
10Гнушаются меня, избегают меня
и в лицо мне плевать не стыдятся.
11Аллах сделал меня слабым и беспомощным30:11 Букв.: «Он развязал мою верёвку и поразил меня».,
и они распоясались предо мной.
12Эти отродья нападают на меня с правого боку,
гоняют меня с места на место
и на погибель мне готовят осаду.
13Заграждают мне путь;
всё творят на беду мне –
и никто их не сдерживает30:13 Или: «безо всякой помощи»..
14Как сквозь брешь на меня идут,
всё круша, на меня бросаются.
15Ужасы ринулись на меня;
моя слава развеяна, точно ветром,
и уплыло, как облако, благоденствие.
16И теперь угасает во мне моя жизнь;
обступили меня дни скорби.
17Ночью ноют кости мои;
боль меня гложет, не зная покоя.
18Аллах хватает одежду мою неистово;
Он давит меня, как воротник рубахи.
19В грязь поверг Он меня,
я стал как прах и пепел.
20Я зову Тебя, о Аллах, но нет ответа;
встаю, но Ты лишь смотришь на меня.
21Ты безжалостным стал ко мне;
мощью руки Своей гонишь меня.
22Ты подхватил, помчал меня в вихре;
Ты швыряешь меня прямо в рокочущую бурю.
23Я знаю: Ты к смерти меня ведёшь,
в дом, уготованный всем живущим.
24О, никто не поднимет руку на бедняка,
когда тот зовёт на помощь в своём несчастье!
25Не плакал ли я о тех, кто в беде?
Разве о бедных душа моя не скорбела?
26Но когда я ждал добра, пришло зло;
уповал я на свет, но настала тьма.
27Сердце тревогой объято, покоя не ведает;
для меня настали дни скорби.
28Хожу почерневший, но не от солнца;
встаю перед людьми и взываю о помощи.
29Я теперь брат шакалам
и друг совам.
30Кожа моя чернеет и шелушится;
в лихорадке горит тело.
31На плач настроена моя арфа,
и свирель моя – на напев печальный.
1“แต่เดี๋ยวนี้ผู้ที่อ่อนอาวุโสกว่าข้า เย้ยหยันข้า
ซึ่งบิดาของเขาเหล่านั้นข้ายังรังเกียจ
ไม่ให้มาอยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า
2มืออันเปี่ยมพลังของพวกเขามีประโยชน์อันใดสำหรับข้า
ในเมื่อกำลังวังชาเสื่อมถอยจากพวกเขาแล้ว
3พวกเขาผอมโซเพราะหิวโหยและขาดอาหาร
ซัดเซพเนจรไปในถิ่นกันดารยามค่ำคืน
4พวกเขาเก็บผักตามพุ่มไม้
และเก็บรากไม้เป็นอาหาร30:4 หรือเชื้อเพลิง
5พวกเขาถูกขับไล่ไสส่งจากเพื่อนพ้อง
ผู้คนตะโกนไล่หลังราวกับว่าเขาเป็นขโมย
6พวกเขาถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในพื้นลำธารซึ่งแห้งขอด
ตามโพรงหรือตามซอกหิน
7พวกเขาส่งเสียงร้องอยู่กลางพุ่มไม้
และซุกตัวกันใต้พุ่มหนาม
8พวกเขาเป็นคนถ่อยด้อยสกุล
ถูกขับไล่จากแผ่นดิน
9“และบัดนี้ลูกๆ ของพวกเขาร้องเพลงเย้ยข้า
ข้าตกเป็นขี้ปากของพวกเขา
10พวกเขารังเกียจข้าและไม่ยอมเข้ามาใกล้ข้า
พวกเขาถ่มน้ำลายรดหน้าข้าอย่างไม่ลังเล
11ในเมื่อพระเจ้าทรงปลดธนูของข้าและทำให้ข้าทุกข์ยาก
พวกเขาไม่มีความยับยั้งชั่งใจต่อหน้าข้า
12ข้าถูกพวกเขา30:12 หรือเผ่านั้นในภาษาฮีบรูคำนี้มีความหมายไม่ชัดเจนจู่โจมเข้ามาด้านขวามือ
พวกเขาวางกับดักหลุมพรางไว้
และโอบล้อมเข้ามาต่อสู้กับข้า
13พวกเขาปิดกั้นทางหนีของข้า
และทำลายล้างข้า
พวกเขากล่าวว่า ‘ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย’30:13 หรือและทำลายล้างข้า / โดยไม่ต้องมีใครช่วยพวกเขา
14พวกเขาตรงรี่เข้ามาหาตามรอยแยก
ทะลักเข้ามาท่ามกลางซากปรักหักพัง
15ความอกสั่นขวัญแขวนจู่โจมข้า
ศักดิ์ศรีของข้าสูญสิ้นเหมือนถูกลมพัดไป
สวัสดิภาพของข้าลอยลับไปดั่งเมฆ
16“บัดนี้ชีวิตของข้าตกต่ำไป
วันคืนอันทุกข์ทรมานยึดข้าไว้
17ค่ำคืนทิ่มแทงกระดูกของข้า
ความเจ็บปวดกัดกินข้าไม่หยุดหย่อน
18โดยฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ เสื้อผ้าของข้าถูกกระชากออก30:18 หรือโดยฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ พระเจ้าทรงกลายเป็นเหมือนเสื้อผ้ารัดตัวข้า
ข้าถูกคว้าที่คอเสื้อ
19พระองค์ทรงเหวี่ยงข้าลงในโคลน
ข้ากลายเป็นเหมือนฝุ่นและขี้เถ้า
20“ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบ
ข้าพระองค์ยืนขึ้น พระองค์ก็เพียงแต่ทอดพระเนตร
21พระองค์กลับโหดร้ายต่อข้าพระองค์
และทรงเล่นงานข้าพระองค์ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์
22พระองค์ทรงฉวยข้าพระองค์ขึ้นและให้ลมพัดพาข้าพระองค์ไป
และทรงเหวี่ยงข้าพระองค์ไปมาในพายุ
23ข้าพระองค์ทราบว่าพระองค์จะนำข้าพระองค์ไปสู่ความตาย
ไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้สำหรับทุกชีวิต
24“แน่ทีเดียว ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยคนที่แตกสลาย
เมื่อเขาทุกข์ยากและร้องขอให้ช่วย
25ข้าไม่ได้ร่ำไห้เพื่อผู้ตกทุกข์ได้ยากหรือ?
จิตวิญญาณของข้าไม่ได้เศร้าเสียใจเพื่อผู้ยากไร้หรือ?
26ถึงกระนั้นเมื่อข้ามุ่งหวังสิ่งที่ดีกลับได้สิ่งที่เลวร้าย
เมื่อข้ามองหาความสว่างกลับได้ความมืดมน
27จิตใจของข้าทุกข์ร้อนไม่หยุดหย่อน
พานพบแต่วันคืนอันทุกข์ทรมาน
28ผิวข้าหมองคล้ำแต่ไม่ใช่เพราะกรำแดด
ข้ายืนขึ้นร้องขอความช่วยเหลือต่อชุมชน
29ข้าถูกมองว่าเป็นพี่น้องกับหมาป่า
และเป็นเพื่อนกับนกเค้าแมว
30ผิวของข้าดำและตกสะเก็ด
กายข้าร้อนรุ่มด้วยพิษไข้
31เสียงพิณของข้ากลายเป็นเสียงคร่ำครวญ
และเสียงปี่ของข้ากลายเป็นเสียงโหยไห้
