1 Царств 14 – CARS & TCB

Священное Писание

1 Царств 14:1-52

1В один из дней Ионафан, сын Шаула, велел своему молодому оруженосцу:

– Давай перейдём к филистимской заставе на другую сторону реки.

Но он не сказал об этом отцу.

2Шаул находился в Мигроне, под гранатовым деревом, что на окраине Гивы. С ним было около шестисот человек, 3среди которых был Ахия, носивший ефод. Он был сыном Ахитува, брата Ихавода. Ахитув был сыном Пинхаса, сына Илия, священнослужителя Вечного в Шило. Никто не знал, что Ионафан ушёл.

4На каждой стороне переправы, по которой Ионафан намеревался перейти к филистимской заставе, было по скалистому утёсу; один назывался Боцец, а другой – Сене. 5Один утёс смотрел на север к Михмасу, другой – на юг к Геве.

6Ионафан сказал своему молодому оруженосцу:

– Давай перейдём к заставе этих необрезанных. Может быть, Вечный поможет нам. Ничто не может помешать Вечному спасти людей через многих или немногих воинов.

7– Делай всё, что задумал, – сказал его оруженосец. – Я с тобой, что бы ты ни решил.

8Ионафан сказал:

– Так переправимся же к тем людям и покажемся им. 9Если они скажут: «Подождите, пока мы не подойдём к вам», то мы останемся на своих местах и не будем подниматься к ним. 10Но если они скажут: «Поднимайтесь к нам», мы поднимемся, и для нас это будет знаком, что Вечный отдал их в наши руки.

11И они оба встали на виду у филистимской заставы.

– Смотрите! – сказали филистимляне. – Евреи выползают из нор, куда они попрятались.

12Люди с заставы крикнули Ионафану и его оруженосцу:

– Поднимайтесь к нам, и мы преподадим вам урок.

Ионафан сказал оруженосцу:

– Поднимайся вслед за мной. Вечный отдал их в руки Исраила.

13Ионафан карабкался, цепляясь руками и ногами, а следом за ним поднимался оруженосец. И филистимляне падали перед Ионафаном, а оруженосец шёл следом и добивал их. 14Во время первого нападения Ионафан и его оруженосец убили около двадцати человек на месте размером с половину поля, обрабатываемого парой волов за один день.

15Тогда ужас охватил всё филистимское войско – тех, кто в стане, и тех, кто в поле, тех, кто на заставах, и тех, кто в отрядах для набегов. И содрогнулась земля. Это был великий ужас14:15 Или: «Этот ужас был наслан Всевышним»..

16Дозорные Шаула в Гиве, что в земле Вениамина, увидели войско, разбегающееся во все стороны. 17Тогда Шаул сказал людям, которые были с ним:

– Постройте воинов и посмотрите, кто из наших ушёл.

Они сделали это, и выяснилось, что нет Ионафана и его оруженосца.

18Шаул сказал Ахии:

– Принеси ефод.

(В то время он носил ефод перед исраильтянами.)14:18 Или: «Принеси сундук Всевышнего. (В то время сундук Всевышнего был у исраильтян.)».

19Пока Шаул говорил со священнослужителем, смута в филистимском лагере становилась всё сильнее и сильнее. И Шаул сказал священнослужителю:

– У нас нет времени спрашивать Всевышнего14:19 Букв.: «Верни назад руку». Священнослужитель уже начал определять волю Всевышнего с помощью священного жребия, урима («свет») и туммима («совершенство»). См. сноску на 2:28..

20Затем Шаул и все его люди собрались и выступили против филистимлян. Они нашли филистимлян в полном смятении, разящими друг друга своими же мечами. 21Те евреи, которые присоединились к филистимлянам и были вместе с ними в их лагере, перешли на сторону исраильтян, бывших с Шаулом и Ионафаном. 22Когда все исраильтяне, которые прятались в нагорьях Ефраима, услышали, что филистимляне бегут, они также вступили в битву и напали на филистимлян. 23Так Вечный в тот день спас Исраил, битва же перекинулась за Бет-Авен.

Бессмысленная клятва Шаула и её последствия

24В тот день исраильтяне были утомлены, а Шаул связал народ клятвой, сказав:

– Будь проклят любой, кто поест до наступления вечера, прежде чем я отомщу врагам!

И никто из воинов не ел. 25Войско вошло в лес, а там на поляне был мёд. 26Войдя в лес, они увидели, как сочится мёд, но никто не поднёс руки с мёдом ко рту, потому что они боялись проклятия. 27Но Ионафан не слышал, как его отец связал народ клятвой, и, протянув посох, который был у него в руке, обмакнул его в соты. Он поднёс руку ко рту, и к нему вернулись силы14:27 Букв.: «его глаза просветлели»; также в ст. 29.. 28Тогда один из воинов сказал ему:

– Твой отец связал войско крепкой клятвой, сказав: «Будь проклят любой, кто сегодня поест!» Вот почему люди ослабли.

29Ионафан сказал:

– Мой отец зря смутил народ. Смотрите, ко мне вернулись силы, когда я поел немного мёда. 30Насколько же было бы лучше, если бы люди сегодня поели что-нибудь из добычи, которую они взяли у врагов! Разве поражение филистимлян не было бы ещё полнее?

31В тот день, поразив филистимлян от Михмаса до Аялона, исраильтяне были очень утомлены. 32Они бросались на добычу, хватали овец, волов и телят, резали их на земле и ели прямо с кровью. 33Тогда Шаулу сообщили:

– Смотри, народ грешит против Вечного, поедая мясо, в котором ещё есть кровь.

– Вы поступили вероломно, – сказал Шаул людям. – Прикатите ко мне немедленно большой камень.

34Затем он сказал:

– Пройдите среди народа и скажите ему: «Пусть каждый приводит ко мне своих волов и овец, режет их здесь и ест. Не грешите против Вечного, поедая мясо, в котором ещё есть кровь».

И каждый приводил той ночью своего вола и резал его там. 35Шаул тогда в первый раз построил жертвенник Вечному. 36Он сказал:

– Давайте спустимся вслед за филистимлянами ночью, будем грабить их до зари и не оставим никого из них в живых.

– Поступай, как тебе угодно, – ответили они.

Но священнослужитель сказал:

– Давайте спросим Всевышнего.

37И Шаул спросил у Всевышнего:

– Спускаться ли мне за филистимлянами? Отдашь ли Ты их в руки Исраила?

Но в тот день Всевышний не ответил ему. 38Тогда Шаул сказал:

– Подойдите сюда все вожди войска, и давайте узнаем, какой сегодня был совершён грех. 39Верно, как и то, что жив Вечный, Который спасает Исраил, – если виноват будет даже мой сын Ионафан, он должен будет умереть.

Но никто из народа не проронил ни слова. 40Шаул сказал всем исраильтянам:

– Вы встаньте там, а я и мой сын Ионафан встанем здесь.

– Поступай, как тебе угодно, – ответил народ.

41Шаул стал молиться Вечному, Богу Исраила:

– Дай мне верный ответ14:41 В древнем переводе эта часть стиха звучит следующим образом: «Шаул стал молиться: „О Вечный, Бог Исраила, почему Ты не ответил сегодня Твоему рабу? Если эта вина на мне или на моём сыне Ионафане, о Вечный, Бог Исраила, ответь уримом, но если эта вина на Твоём народе, Исраиле, ответь туммимом“». Урим и туммим – см. сноску на 2:28..

И жребий указал на Ионафана и Шаула, а народ был оправдан. 42Шаул сказал:

– Бросьте жребий на меня и на моего сына Ионафана.

И по жребию был указан Ионафан. 43Тогда Шаул велел Ионафану:

– Скажи мне, что ты сделал.

Ионафан ответил ему:

– Я просто съел немного мёда с конца посоха. И что же, я должен умереть за это?

44Шаул сказал:

– Пусть Всевышний сурово накажет меня, если ты не умрёшь, Ионафан.

45Но народ сказал Шаулу:

– Ионафану ли умереть – тому, кто принёс Исраилу великое избавление? Нет! Верно, как и то, что жив Вечный, – ни один волос с его головы не упадёт на землю, потому что он действовал сегодня с помощью Всевышнего.

Так народ спас Ионафана, и тот не был предан смерти.

46Шаул перестал преследовать филистимлян, и они ушли в свою землю.

Сражения Шаула

47После того как Шаул принял власть над Исраилом, он воевал с окружавшими его со всех сторон врагами: Моавом, аммонитянами, Эдомом, царями14:47 Или: «царём». Цовы и филистимлянами. И всякий раз, когда он наступал на врагов, он наносил им поражение. 48Он доблестно сражался и разбил амаликитян, избавив Исраил от рук грабителей.

Семья Шаула

49Сыновьями Шаула были Ионафан, Иш-Бошет14:49 Букв.: «Ишви» – вариант имени Иш-Бошет (см. 2 Цар. 2:8-10). и Малик-Шуа. Его старшую дочь звали Мерав, а младшую – Михаль. 50Его жену звали Ахиноамь, она была дочерью Ахимааца. Начальника войска Шаула звали Авнер, он был сыном Нера. Нер был дядей Шаула. 51Киш, отец Шаула, и Нер, отец Авнера, были сыновьями Авиила.

52Вся жизнь Шаула прошла в жестокой войне с филистимлянами, и всякий раз, когда Шаул видел сильного и храброго человека, он брал его к себе на службу.

Tagalog Contemporary Bible

1 Samuel 14:1-52

Sinalakay ni Jonatan ang mga Filisteo

1Isang araw, sinabi ni Jonatan sa binata na tagapagdala ng kanyang armas, “Halika, pumunta tayo sa kampo ng mga Filisteo.” Pero hindi niya ito sinabi sa kanyang ama.

2Si Saul naman noon ay nasa ilalim ng punong pomegranata sa Migron, na nasa labas ng Gibea, at kasama ang 600 niyang tauhan sa di-kalayuan. 3Naroon din ang paring si Ahia na nakasuot ng espesyal na damit14:3 espesyal na damit: sa Hebreo, “efod.” ng pari. Si Ahia ay anak ni Ahitub na kapatid ni Icabod. Si Ahitub ay anak ni Finehas na anak naman ni Eli na pari na naglingkod noon sa Shilo. Walang nakakaalam na umalis si Jonatan.

4May bangin sa magkabilang gilid ng dinadaanan ni Jonatan papunta sa kampo ng mga Filisteo; ang isaʼy tinatawag na Bozez at ang isaʼy tinatawag na Sene. 5Ang isaʼy nasa gawing hilaga at nakaharap sa Micmash, at ang isaʼy nasa gawing timog at nakaharap sa Gibea.

6Sinabi ni Jonatan sa tagapagdala niya ng armas, “Puntahan natin ang kampo ng mga taong iyon na hindi kumikilala sa Dios.14:6 mga taong iyon na hindi kumikilala sa Dios: sa literal, mga hindi tuli. Baka sakaling tulungan tayo ng Panginoon, dahil walang makakapigil kung loloobin niyang magtagumpay tayo, kahit marami o kakaunti tayo.” 7Sinabi ng tagapagdala niya ng armas, “Gawin nʼyo po ang anumang iniisip ninyo. Kasama nʼyo ako kahit ano ang mangyari.”

8Sinabi ni Jonatan, “Tayo na, pupuntahan natin sila at magpapakita tayo sa kanila. 9Kung sasabihin nilang sila ang lalapit sa atin para makipaglaban, hindi na tayo aakyat pa sa kanila, hihintayin na lang natin sila. 10Pero kung sasabihin nilang tayo ang lumapit, aakyat tayo dahil iyon ang tanda na ipapatalo sila sa atin ng Panginoon.”

11Nang magpakita silang dalawa roon sa mga Filisteo, sumigaw ang mga Filisteo, “Tingnan ninyo ang mga Hebreo!14:11 Hebreo: o, Israelita. Naglalabasan na sila mula sa pinagtataguan nila.” 12At sinigawan nila sina Jonatan at ang tagapagdala niya ng armas, “Lumapit kayo rito, nang maturuan namin kayo ng leksyon.” Sinabi ni Jonatan sa tagapagdala niya ng armas, “Halika, sumunod ka sa akin dahil tutulungan tayo ng Panginoon na talunin sila ng Israel.”

13Kaya gumapang si Jonatan paakyat, kasunod ang tagapagdala niya ng armas. Pinatay ni Jonatan ang mga Filisteo at ganoon din ang ginawa ng tagapagdala niya ng armas. 14Sa unang pagsalakay na ito, napatay nila ang 20 Filisteo at nagkalat ang mga bangkay ng mga ito sa kalahating ektaryang lupa roon. 15Natakot nang matindi ang mga Filisteong nasa kampo, nasa bukid, at pati na ang mga sundalo nilang sasalakay. At lumindol, kaya lalo pang tumindi ang takot nila.14:15 lalo pang tumindi … nila: o, niloob ng Dios na matakot sila.

16Doon sa Gibea, sa lupain ng Benjamin, nakita ng mga tagapagbantay ni Saul ang mga sundalong Filisteo na nagtatakbuhan papunta sa ibaʼt ibang direksyon. 17Sinabi ni Saul sa mga tauhan niya, “Tipunin ninyo ang mga sundalo at tingnan kung sino ang nawawala.” At nalaman nila na wala si Jonatan at ang tagapagdala niya ng armas.

18Sinabi ni Saul kay Ahia, “Dalhin dito ang Kahon ng Dios.”14:18 Kahon ng Dios: Ang Kahon ng Kasunduan. (Nang panahong iyon, ang Kahon ng Kasunduan ay nasa mga Israelita.)14:18 Dalhin … Israelita: Ito ang nasa Hebreo; sa ibang tekstong Septuagint, “Dalhin dito ang espesyal na damit ng pari.” (Nang panahong iyon, si Ahia ang nagsusuot ng damit na ito sa harap ng mga Israelita.) 19Habang nakikipag-usap si Saul sa pari, lalo pang lumakas ang sigawan at kaguluhan sa kampo ng mga Filisteo kaya sinabi ni Saul kay Ahia, “Hayaan mo na. Itigil mo na iyan.” 20Agad na tinipon ni Saul ang mga tauhan niya at sumugod sa digmaan. Nakita nila ang mga Filisteo na nagkakagulo at sila-sila ang nagpapatayan. 21Pati na ang mga Hebreong dating kakampi ng mga Filisteo ay pumunta sa kampo ng mga Israelita at kumampi kina Saul at Jonatan. 22Nang makita ng lahat ng mga Israelitang nagtatago sa kaburulan ng Efraim na nagsisitakas ang mga Filisteo, sumama na rin sila sa paghabol. 23Nang araw na iyon, iniligtas ng Panginoon ang mga Israelita at umabot pa ang digmaan hanggang sa Bet Aven.

Ang Sumpa ni Saul

24Nang araw na iyon, nanghina ang mga Israelita sa gutom dahil pinanumpa sila ni Saul, na sinabi, “Sumpain ang sinumang kakain ng pagkain bago gumabi, hanggaʼt hindi pa ako nakakapaghiganti sa aking mga kalaban.” Kaya walang kumain kahit isa sa kanila. 25Pumunta ang lahat ng sundalo sa kagubatan, kung saan may mga pulot na tumutulo sa lupa. 26Hindi nila ito tinikman man lang dahil natatakot sila sa sumpa.

27Pero hindi narinig ni Jonatan na pinanumpa ng kanyang ama ang mga tao, kaya isinawsaw niya ang dulo ng isang patpat sa pulot at kinain ito. Pagkakain niya, bumuti ang pakiramdam niya. 28Nakita siya ng isa sa mga tauhan at sinabi sa kanya, “Pinanumpa ng inyong ama ang buong hukbo na huwag kumain ngayong araw na ito kaya hinang-hina na kami.” 29Sinabi ni Jonatan, “Hindi tama ang ginagawa niya sa bayan natin. Tingnan mo kung paano bumuti ang pakiramdam ko nang tumikim ako ng kaunting pulot. 30Ano pa kaya kung pinayagan silang kumain ng mga masasamsam natin sa ating mga kalaban, siguro mas marami pa tayong napatay na mga Filisteo.”

31Nang araw na iyon, matapos talunin ng mga Israelita ang mga Filisteo mula sa Micmash hanggang sa Ayalon, napagod at nagutom sila nang husto. 32Kaya, nagmamadali silang humuli ng mga tupa at baka na kanilang nasamsam, at doon mismo ay kinatay nila ang mga ito at kinain nang hindi inalisan ng dugo. 33May nagsabi kay Saul, “Tingnan nʼyo, nagkakasala sa Panginoon ang mga tauhan ninyo dahil kumain sila ng karneng may dugo pa.” Sinabi ni Saul, “Isang malaking pagtataksil ito! Humanap kayo ng isang malaking bato at pagulungin nʼyo rito. 34At puntahan nʼyo ang mga tauhan ko at sabihan silang dalhin dito ang mga baka at tupa. Dito nila katayin at kainin ang mga ito. Sabihin nʼyo rin sa kanila na huwag silang magkasala sa Panginoon dahil sa pagkain ng karneng may dugo pa.” Kaya nang gabing iyon, dinala ng mga tauhan ni Saul ang kanilang mga baka at tupa sa kanya at doon kinatay. 35Gumawa naman si Saul ng altar para sa Panginoon. Ito ang unang altar na ginawa niya.

36Sinabi ni Saul, “Sasalakayin natin ngayong gabi ang mga Filisteo at tatalunin natin sila hanggang sa umaga, sasamsamin natin ang mga ari-arian nila at papatayin silang lahat. Wala tayong ititirang buhay.” Sumagot ang mga tao, “Gawin nʼyo po kung ano sa tingin nʼyo ang mabuti.” Pero sinabi ng pari, “Tanungin muna natin ang Dios tungkol sa bagay na ito.” 37Kaya nagtanong si Saul sa Dios, “Sasalakayin po ba namin ang mga Filisteo? Ipapatalo nʼyo ba sila sa amin?” Pero hindi sumagot ang Dios nang araw na iyon. 38Kaya sinabi ni Saul sa mga pinuno ng mga mamamayan ng Israel, “Magtipon kayong lahat dito, kailangang malaman natin ang nagawa nating kasalanan sa araw na ito. 39Isinusumpa ko sa ngalan ng buhay na Panginoon na nagligtas sa mga Israelita, mamamatay ang nagkasala kahit na siya ay ang anak kong si Jonatan.” Pero wala ni isa mang nagsalita sa mga Israelita.

40Sinabi pa niya sa lahat ng mga Israelita, “Tumayo kayo riyan at tatayo rin kami ng anak kong si Jonatan.” Pumayag naman ang mga tao. 41Pagkatapos, nanalangin si Saul, “Panginoon, Dios ng Israel, ipaalam nʼyo po sa amin kung sino ang nagkasala.” Sa pamamagitan ng palabunutan, sina Saul at Jonatan ang napiling nagkasala at hindi ang mga tao. 42Sinabi ni Saul, “Magpalabunutan naman tayo ngayon para malaman kung sino sa aming dalawa ni Jonatan ang nagkasala. At si Jonatan ang nabunot.” 43Tinanong ni Saul si Jonatan, “Ano ang ginawa mo?” Sumagot si Jonatan, “Isinawsaw ko po ang dulo ng patpat ko sa pulot at kumain ako ng kaunti. Karapat-dapat po ba akong mamatay?” 44Sinabi ni Saul, “Oo, dapat kang mamatay. Lubos sana akong parusahan ng Dios kung hindi kita ipapatay.” 45Pero sinabi ng mga tao kay Saul, “Si Jonatan po ang nagpanalo sa atin, at ngayon, papatayin natin siya? Hindi po maaari! Sumusumpa kami sa buhay na Panginoon na wala ni isa sa buhok niya ang mahuhulog sa lupa,14:45 wala … lupa: Ang ibig sabihin, hindi siya mapapahamak. dahil ang Dios po ang tumulong sa kanya sa ginawa niya sa araw na ito.” At hindi nga pinatay si Jonatan dahil iniligtas siya ng mga Israelita. 46Ipinatigil na ni Saul ang paghabol sa mga Filisteo at bumalik na ang mga Filisteo sa kanilang lugar.

47Nang maghari si Saul sa Israel, nakipaglaban siya sa mga kalaban nila sa paligid. Ang mga kalaban niya ay ang mga Moabita, Ammonita, Edomita, hari ng mga Zobita at mga Filisteo. Natatalo niya ang sinumang makalaban niya. 48Buong tapang siyang nakipaglaban at natalo niya ang mga Amalekita. Sa pamamagitan nito, iniligtas niya ang mga Israelita sa kamay ng mga sumasalakay sa kanila at sumamsam ng kanilang mga ari-arian.

Ang Sambahayan ni Saul

49Ang mga anak na lalaki ni Saul ay sina Jonatan, Ishvi, at Malki Shua; si Merab naman ang kanyang panganay na babae, at si Mical ang bunsong babae. 50Ang asawa ni Saul ay si Ahinoam na anak ni Ahimaaz. Ang pinuno ng kanyang hukbo ay ang pinsan niyang si Abner, anak ng tiyuhin niyang si Ner. 51Ang ama ni Saul na si Kish at ang ama ni Abner na si Ner ay magkapatid, silaʼy mga anak ni Abiel.

52Sa buong panahon ng paghahari ni Saul, naging matindi ang labanan sa pagitan ng mga Israelita at mga Filisteo. Kapag may nakikita si Saul na malakas at magiting na lalaki, ginagawa niya itong sundalo niya.