Гнев Вечного против Исраила
1Когда Ефраим говорил, люди дрожали.
Он был возвышен в Исраиле,
но стал повинен в поклонении Баалу и погиб.
2Теперь они грешат всё больше и больше:
они делают для себя идолов из своего серебра,
мастерски отлитые истуканы;
всё это – изделия ремесленников.
Они говорят людям:
«Приносите жертвы
и целуйте идолов-тельцов».
3Поэтому они будут как утренний туман,
как роса, что вскоре исчезает,
словно мякина от зерна, сдуваемая ветром,
как дым, выходящий через дымоход.
4– Но Я – Вечный, ваш Бог,
Который вывел вас из Египта.
Вы не должны признавать другого Бога, кроме Меня,
и никакого спасителя, кроме Меня.
5Я заботился о вас в пустыне,
в обжигающей зноем земле.
6Когда Я кормил вас13:6 Или: «Когда у вас были пастбища»., вы насыщались,
а насытившись, становились гордыми;
поэтому вы забыли обо Мне.
7Итак, Я настигну вас, как лев,
как барс в ожидании, притаюсь у дороги.
8Как медведица, лишённая своих медвежат,
Я нападу на вас и раздеру вам грудь.
Как львица, Я буду поедать вас,
и, как дикое животное, буду раздирать вас на части.
9Я уничтожу тебя, Исраил,
потому что ты против Меня,
против своего Помощника.
10Где теперь твой царь?
Пусть он спасёт тебя во всех твоих городах!
Где твои судьи, о которых ты просил:
«Дай нам царя и вождей»?
11В Своём негодовании Я дал тебе царя,
и в гневе Своём Я забрал его.
12Беззаконие Ефраима завязано в узел,
грехи его хранятся.
13Его настигнут муки, как у женщины при родах,
но он – неразумное дитя;
ему пришло время родиться,
а он упирается, желая остаться в утробе.
14Я избавлю их от власти мира мёртвых,
Я искуплю их от смерти.
О смерть! Где твоё бедствие?
О мир мёртвых! Где твоё разрушение?
Я не пожалею об этом.
15Хотя Ефраим13:15 Букв.: «он». процветает среди своих братьев,
придёт восточный ветер от Вечного,
задует из пустыни,
и иссохнет родник его,
иссякнет источник его;
унесёт все его драгоценности
из сокровищницы.
Gods boosheid over Israël
1Wanneer Israël vroeger sprak, beefden de volken van angst, want Israël was een dappere held. Maar de Israëlieten gingen Baäl aanbidden en hun vonnis was geveld. 2En ook nu nog blijven zij voortdurend zondigen. Zij gieten zilveren afgodsbeelden, gemaakt door kundige edelsmeden. ‘Offer hieraan!’ zeggen zij en zij kussen deze kalveren. 3Daarom zullen zij verdwijnen als de ochtendmist, als dauw die in alle vroegte verdampt, als kaf dat wordt weggeblazen door de wind, als rook die het raam uitvliegt.
4‘Ik alleen ben de Here, uw God, al vanaf de tijd waarin Ik u uit Egypte heb geleid. U hebt geen andere God dan Mij en er is geen andere verlosser. 5Ik heb voor u gezorgd in de dorre, droge woestijn. 6Maar toen u uw buik had volgegeten, werd u trots en vergat Mij. 7Daarom zal Ik Mij als een leeuw op u storten. Of Ik ga als een panter aan de kant van de weg op de loer liggen. 8Ik zal u aanvallen als een berin die van haar jongen is beroofd en u aan stukken scheuren en verslinden als een leeuw. 9O Israël, als Ik u vernietig, wie kan u dan nog redden? 10Waar is uw koning? Waarom roept u hem niet te hulp? Waar zijn alle leiders van het land? Vroeger riep u: “Geef ons een koning en regeringsleiders!” Waar zijn zij nu? 11In mijn woede gaf Ik u koningen en nam hen uit boosheid weer weg. 12Israëls zonden zijn geoogst en opgeslagen tot het moment van het vonnis. 13Hij mag opnieuw worden geboren, maar is als een kind dat liever in de moederschoot blijft. Wat dwaas en onverstandig! 14Zou Ik hem verlossen uit het dodenrijk of loskopen van de dood? Dood, waar zijn uw verschrikkingen? Dodenrijk, wat voor kwaad kunt u nog doen? Ik ken geen medelijden meer. 15Hij werd de vruchtbaarste onder zijn broeders genoemd, maar de oostenwind, de wind van de Here, zal hard over hem waaien en zijn land verwoesten. Zijn bronnen zullen opdrogen en de oases verdorren, hij zal sterven van dorst.’
