Исаия 49 – CARS & APSD-CEB

Священное Писание

Исаия 49:1-26

Спасение через Раба Вечного49:1-13 Это вторая из песен о Рабе Вечного (см. также 42:1-9; 50:4-11; 52:13–53:12). См. сноску на 42:1-9.

1– Слушайте Меня, острова;

внимайте, дальние народы!

Вечный призвал Меня, прежде чем Я родился;

Он дал Мне имя, когда Я был во чреве матери.

2Он сделал уста Мои, как острый меч;

в тени руки Своей Он укрыл Меня.

Он сделал Меня заострённой стрелой

и убрал Меня в Свой колчан.

3Он сказал Мне: «Ты – Мой Раб,

Исраил, в Тебе Я прославлюсь».

4Но Я сказал: «Я трудился напрасно;

Я зря, впустую растратил силы.

И всё-таки Вечный оправдает Меня,

и награда Моя – у Моего Бога».

5И ныне говорит Вечный,

Тот, Кто во чреве Меня сотворил,

чтобы Я был Его Рабом,

чтобы вернуть к Нему потомков Якуба

и собрать к Нему Исраил,

ведь Я славен в глазах Вечного,

и Всевышний стал Моей силой.

6Он говорит:

«Слишком мало для тебя быть Моим Рабом,

восстановить роды Якуба

и возвратить уцелевших Исраила.

Я сделаю Тебя светом для других народов,

чтобы спасение Моё достигло концов земли».

7Так говорит Вечный,

Искупитель Исраила и святой Бог его,

глубоко презираемому, отвратительному для народа

Рабу властелинов:

– Цари увидят Тебя и встанут,

вожди увидят Тебя и поклонятся,

ради Вечного, Который верен,

ради святого Бога Исраила, Который Тебя избрал.

8Так говорит Вечный:

– В благоприятное время Я отвечу Тебе

и в день спасения помогу Тебе;

Я буду хранить Тебя

и сделаю Тебя посредником Моего соглашения с народом,

чтобы восстановить страну

и раздать новым владельцам её разорённые уделы;

9чтобы сказать пленникам: «Выходите!» –

и тем, кто во тьме: «Вы свободны!»

Они будут пастись возле дорог

и находить пастбища на голых холмах.

10Они не будут ни голодать, ни жаждать;

не поразят их ни зной пустыни, ни солнце.

Имеющий милость к ним будет вести их

и приведёт к источникам вод.

11Я превращу все горы Мои в дороги,

и пути Мои будут подняты.

12Вот идут они издалека –

кто с севера, кто с запада,

кто из земли Синим49:12 Синим – возможно, город в Египте..

13Кричите от радости, небеса,

ликуй, земля,

запевайте песню, о горы!

Ведь Вечный утешает Свой народ

и Своих страдальцев помилует.

Возрождение Исраила

14Но Иерусалим49:14 Букв.: «Сион». сказал:

– Вечный оставил меня,

Владыка обо мне забыл.

15– Может ли мать забыть ребёнка, что у её груди,

и не пожалеть дитя, которое она родила?

Но даже если она забудет,

Я тебя не забуду!

16Вот Я начертал тебя на ладонях Своих;

стены твои всегда предо Мною.

17Твои сыновья придут быстро,

а те, кто тебя разрушал и разорял, удалятся.

18Подними глаза и посмотри вокруг:

все твои сыновья собрались и пришли к тебе.

Верно, как и то, что Я живу, –

возвещает Вечный, –

ты оденешься всеми ими, словно убранствами,

наденешь их, как невеста.

19Пусть ты разрушена и опустошена,

и земля твоя разорена,

но теперь ты станешь слишком тесна для твоих обитателей,

и пожиравшие тебя удалятся.

20Ты ещё услышишь, как скажут дети,

родившиеся у тебя после потери прежних:

«Это место для нас слишком тесно;

дай нам больше земли, чтобы жить».

21Тогда ты скажешь в сердце своём:

«Кто родил мне их?

Я потеряла детей и была бесплодна;

я находилась в плену и была отвержена.

Кто их вырастил?

Я осталась совсем одна,

но они – откуда они?»

22Так говорит Владыка Вечный:

– Вот Я рукою дам знак народам

и подниму Своё знамя племенам.

Они принесут твоих сыновей на руках

и твоих дочерей – на плечах своих.

23Цари будут воспитателями твоих детей,

а царицы – их кормилицами.

Они будут кланяться перед тобой лицом до земли,

будут лизать пыль у ног твоих.

Тогда ты узнаешь, что Я – Вечный,

и те, кто надеется на Меня, не будут разочарованы.

24Можно ли отнять добычу у сильных

или отбить пленников у жестокого?

25Но так говорит Вечный:

– Да, добыча сильных будет отнята,

и пленники жестокого будут отбиты.

Я буду состязаться с теми, кто состязается с тобой,

и детей твоих Я спасу.

26Я заставлю твоих притеснителей есть свою плоть;

они опьянеют от собственной крови, как от вина.

И узнают все люди,

что Я, Вечный, – твой Спаситель,

твой Искупитель, могучий Бог Якуба.

Ang Pulong Sa Dios

Isaias 49:1-26

Ang Israel sama sa Suga sa Kanasoran

1Pamati kamo kanako, kamong anaa sa mga isla. Sa wala pa ako matawo gitawag na ako sa Ginoo nga moalagad kaniya. 2Gihimo niya ang akong mga pulong nga sama kahait sa espada. Gipanalipdan niya ako sa iyang gahom. Gihimo niya ako nga sama sa sinaw nga pana nga andam nang gamiton. 3Miingon siya kanako, “Israel, ikaw ang akong alagad. Pinaagi kanimo, pasidunggan ako sa mga tawo.” 4Apan miingon ako, “Ang akong paghago nakawang; giusikan ko ang akong kusog sa mga butang nga walay hinungdan.” Apan gitugyan ko lang kini sa Ginoo nga akong Dios; siya na ang mahibalong moganti kanako.

5Ang Ginoo naghimo kanako diha sa sabakan sa akong inahan nga mahimong iyang alagad aron magtigom ug dad-on pagbalik ang mga Israelinhon ngadto kaniya. Gipasidunggan ako sa Ginoo ug siya nga akong Dios mao ang naghatag kanakog kusog. 6Miingon siya, “Ikaw nga akong alagad, may dako pa akong buluhaton nga ipabuhat kanimo, gawas sa pagpabalik sa mga Israelinhon nga akong gipanalipdan. Himuon ko ikaw nga sama sa suga ngadto sa mga kanasoran aron maluwas ang tibuok kalibotan.49:6 tibuok kalibotan: sa literal, kinatumyan sa kalibotan.

7Miingon ang Ginoo, ang Manluluwas ug Balaang Dios sa Israel, ngadto sa tawo nga gikalagotan ug gitamay sa mga nasod, ug alagad sa mga pangulo, “Makita sa mga hari kon kinsa gayod ikaw ug manindog sila sa pagtahod kanimo. Ang mga pangulo moyukbo sa pagpasidungog kanimo. Mahitabo kini tungod kanako, ang Ginoo nga matinumanon, ang Balaan nga Dios sa Israel. Ako ang nagpili kanimo.”

Tukoron Pag-usab ang Jerusalem

8Mao kini ang giingon sa Ginoo, “Sa hustong panahon nga luwason ko ikaw, tubagon ug tabangan ko ikaw. Panalipdan ko ikaw ug pinaagi kanimo maghimo akog kasabotan tali sa mga tawo. Tukoron mo pag-usab ang yuta sa Israel nga naguba, ug ihatag mo kini pagbalik sa akong katawhan. 9Moingon ka sa mga Israelinhon nga binihag ug binilanggo diha sa mangitngit nga dapit, ‘Gawas kamo! May kagawasan na kamo!’

“Mahisama sila sa mga karnero nga manibsib sa daplin sa mga agianan o sa taas nga mga dapit. 10Dili sila gutomon o uhawon. Dili sila maunsa sa kainit sa adlaw o sa mainit nga hangin sa disyerto. Kay ako nga may kalooy kanila motultol kanila ngadto sa tuboran. 11Himuon kong dalan ang akong mga bukid nga ilang agianan. 12Moabot ang akong katawhan gikan sa layo, ang uban gikan sa amihan, ang uban sa kasadpan, ug ang uban gikan sa yuta sa Sinim.49:12 Sinim: Sa ubang mga kopya sa Hebreo, Aswan, nga usa ka dapit sa habagatan sa Ehipto.

13Pag-awit sa kalipay, O kalangitan! Paglipay, O kalibotan! Pag-awit kamong mga bukid! Kay lipayon ug kaloy-an sa Ginoo ang iyang katawhan nga nagaantos. 14Apan miingon ang katawhan sa Jerusalem,49:14 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. “Gisalikway na kami sa Ginoo. Gikalimtan na niya kami.”

15Apan mitubag ang Ginoo, “Makalimot ba ang usa ka inahan sa iyang anak nga masuso? Dili ba niya kaloy-an ang bata nga iyang gipanganak? Bisan malimot siya, ako dili gayod malimot kaninyo!

16“O Jerusalem, dili ko gayod ikaw kalimtan. Gisulat ko ang imong ngalan sa akong mga palad. Gihunahuna ko kanunay nga pabarogon ko pag-usab ang imong mga paril. 17Hapit na moabot ang mopabarog kanimo pag-usab,49:17 mopabarog kanimo pag-usab: Mao kini sa ubang karaang mga teksto; apan sa Hebreo, ang imong mga anak o kaliwat. ug ang mga naglaglag kanimo mobiya na kanimo. 18Tan-awa ang imong palibot; ang imong katawhan nagatigom na ug nagaduol kanimo. Ako, ang buhi nga Ginoo, manumpa nga ipasigarbo mo sila sama sa pagpasigarbo sa babayeng kaslonon sa mga alahas nga iyang gisul-ob. 19Nalaglag ka ug nahimong awaaw. Apan karon, ang imong yuta halos dili na paigo nga puy-an sa imong katawhan. Ug kadtong mga naglaglag kanimo mahilayo na. 20Ang imong katawhan nga natawo sa panahon sa imong pagsubo49:20 panahon sa imong pagsubo: Ang buot ipasabot, ang panahon sa pagkalaglag sa Jerusalem ug pagkabihag sa katawhan niini. moingon kanimo, ‘Gamay ra kaayo kining dapita alang kanamo. Hatagi kamig mas dako pang dapit nga kapuy-an.’ 21Unya moingon ka sa imong kaugalingon, ‘Kinsa bay nanganak niini kanila alang kanako? Nangamatay ang daghan kong katawhan,49:21 katawhan: sa literal, mga anak. Mao usab sa bersikulo 22 ug 25. ug tungod niini nasubo ako. Ang uban kanila gibihag ngadto sa ubang dapit, ug nahibilin akong nagainusara. Busa diin kini sila gikan? Kinsa ang nagsagop kanila?’ ”

22Mao kini ang giingon sa Ginoong Dios, “Pamati! Sinyasan ko ang mga nasod, ug ibalik nila kanimo ang imong katawhan nga daw sa mga bata nga ginakugos.49:22 nga daw sa mga bata nga ginakugos tungod kay tabangan sila sa mga taga-Persia sa ilang pagpauli. 23Magaalagad kanimo ang mga hari ug mga rayna. Sila ang moatiman kanimo. Moluhod sila agig pagtahod kanimo, ug magpasakop gayod sila kanimo.49:23 magpasakop gayod sila kanimo: sa literal, tilapan nila ang abog sa imong mga tiil. Unya mahibaloan mo nga ako mao ang Ginoo, ug ang mga nagsalig kanako dili gayod mapakyas.”

24Makuha ba pagbalik ang gipang-ilog sa mapintas49:24 mapintas: Mao kini sa Dead Sea Scrolls, sa Syriac, ug sa Latin Vulgate; apan sa Masoretic Text, matarong. nga mga sundalo? Maluwas pa ba ang ilang gipangbihag?

25Apan mao kini ang giingon sa Ginoo, “Oo, maluwas mo ang gipangbihag sa mapintas nga mga sundalo ug makuha mo pagbalik ang ilang gipang-ilog. Kay makig-away ako sa mga nakig-away kanimo ug luwason ko ang imong katawhan. 26Ipakaon ko sa mga nagdaog-daog kanimo ang ilang kaugalingong lawas. Ug sama sa bino, mahubog sila sa ilang kaugalingong dugo. Unya masayod ang tanang mga tawo nga ako mao ang Ginoo, ang imong Manluluwas ug Manunubos, ang Makagagahom nga Dios ni Jacob.”