Пророчество о Дамаске и Исраиле
1Пророчество о Дамаске.
– Вот Дамаск больше не будет городом,
он превратится в груду развалин.
2Города Ароера будут покинуты,
брошены отарам, которые там улягутся,
и никто не вспугнёт их.
3Исчезнет в Ефраиме17:3 То есть в Исраиле. укреплённый город,
и в Дамаске – царская власть;
с уцелевшими из Сирии будет то же,
что и со славой исраильтян, –
возвещает Вечный, Повелитель Сил. –
4В тот день слава потомков Якуба увянет,
исхудает тучное тело их.
5Это будет похоже на жатву пшеницы,
когда рука жнеца срезает колосья,
а потом подбирают колоски
с плодородных полей в долине Рефаим.
6Останется лишь несколько людей,
как остатки на оливковом дереве,
когда его обивают во время сбора плодов,
оставляя две-три оливки на самой верхушке,
четыре-пять – на ветвях плодоносных, –
возвещает Вечный, Бог Исраила.
7В тот день люди посмотрят на своего Создателя,
устремят взгляд на святого Бога Исраила.
8Они больше не будут смотреть на жертвенники,
работу своих рук,
и не станут глядеть на столбы Ашеры17:8 Столбы Ашеры – культовые символы вавилонско-ханаанской богини Ашеры. Ашера считалась матерью богов и людей, владычицей моря и всего сущего.
и на жертвенники для возжигания благовоний,
которые сделали их пальцы.
9В тот день их укреплённые города будут покинуты перед лицом исраильтян и зарастут дикими лесами и кустарником. И будет запустение.
10Ты забыл Бога твоего спасения,
не вспомнил о Скале, о своей Крепости.
Поэтому пусть развёл ты роскошные сады,
насадил черенки от чужой лозы,
11пусть ты смог заставить их расти
в день, когда ты развёл их,
пусть смог заставить их цвести
в утро, когда насадил их,
но не будет тебе урожая
в день недуга и неисцелимой боли.
12О, шум армий множества народов,
как шум шумящего моря!
О, рёв народов,
как рёв сильных ревущих вод!
13Пусть ревут народы рёвом могучих вод –
Он обличит их, и они убегут далеко,
гонимые, как мякина на холмах от ветра,
как крутящаяся пыль от урагана.
14Вечером внезапный ужас!
До утра их уже не станет.
Вот удел тех, кто нас обирает,
участь тех, кто нас грабит.
Gods profetie over Damascus
1Dit is Gods profetie over Damascus, de hoofdstad van Syrië.
Kijk, Damascus is verdwenen! Het is niet langer een stad, het is een puinhoop, een grote ruïne geworden! 2De steden van Aroër zijn verlaten. Schapen liggen daar rustig en onbevreesd, want er is niemand die hen wegjaagt. 3De kracht van Israël en de macht van Damascus zullen ophouden te bestaan en het restant van Syrië zal worden vernietigd. ‘Het zal hen net zo vergaan als het de pracht van Israël verging,’ zegt de Here van de hemelse legers.
4Ja, de glorie van Israël zal verbleken als de armoede het land binnenkomt. 5Israël zal er verarmd bijliggen zoals de afgemaaide korenvelden in het dal van Refaïm. 6Och, slechts enkelen van het volk zullen overblijven, net zoals de olijven die in de bomen achterblijven na de oogst, twee of drie in de hoogste takken, vier of vijf aan de buitenste twijgen.
7En pas dan zullen zij aan God, hun Schepper, denken en hun blik richten op de Heilige van Israël. 8Op die dag zullen zij niet langer hun afgoden om hulp vragen en zij zullen wat hun eigen handen hebben gemaakt, niet meer aanbidden. De afbeeldingen van Astarot en de zonnegoden zullen hen niet langer respect inboezemen.
9Hun grootste steden zullen net zo verlaten zijn als de verre beboste heuvels en de bergtoppen. Zij zullen lijken op uitgestorven steden waaruit de inwoners zijn gevlucht toen de Israëlieten in aantocht waren. 10Waarom? Omdat u zich hebt afgekeerd van de God die u kan redden, de rots die uw toevluchtsoord is. U heeft mooie gewassen geplant voor vreemde goden, 11maar hoewel zij zo goed gedijen dat zij op de morgen dat u ze plant al bloeien, zal de oogst verloren gaan op de dag waarop u alleen maar rampspoed en onherstelbaar leed zult oogsten.
12Wee de legers die in de richting van Gods land denderen! 13Al bulderen zij als grote golven die zich op het strand storten, God zal hun het zwijgen opleggen. Zij worden uiteengejaagd als kaf dat door de wind wordt weggeblazen, als opwaaiend stof in een storm. 14ʼs Avonds voelt Israël zich nog bedreigd, maar de volgende morgen zijn haar vijanden dood. Dat is het verdiende loon van hen die het volk van God beroven.
