Davids sejrssang
2.Sam. 22
1Til korlederen: En sang af Herrens tjener, David. Han sang den til Herren i anledning af, at Herren havde reddet ham fra Saul og alle hans øvrige fjender.
2Jeg elsker Herren,
han er min redning.
3Herren er min Klippeborg
og min Beskytter.
Han er mit Skjul,
hos ham søger jeg tilflugt.
Han er mit Skjold,
min Frelse og min Fæstning.
4Jeg kalder på Herren, den Højlovede,
og frelses fra mine fjender.
5Dødens reb omsluttede mig,
undergangens bølger væltede ind over mig,
6dødsriget strammede sit greb om mig,
jeg sad fast i dødens fælde.
7I min fortvivlelse råbte jeg til Herren,
jeg bad til Gud om hjælp.
Han hørte mig fra sin helligdom,
mit skrig nåede frem til hans ører.
8Da rystede jorden og skælvede,
bjergenes grundvolde bævede,
for Herrens vrede var blusset op.
9Røg væltede ud af hans næsebor,
fortærende ild skød ud af hans mund,
glødende kul sprang frem fra ham.
10Han skubbede himlens forhæng til side
og trådte ud på de mørke stormskyer.
11Han steg op på en kerub og fløj,
fór frem på vindens vinger.
12Han hyllede sig i mørke,
omgav sig med sorte tordenskyer.
13Lynene glimtede foran ham,
og haglene faldt fra skyerne.
14Herren tordnede fra himlen,
den højeste Gud lod sin røst høre.
15Han skød sine pile,
sendte fjenderne på flugt.
Han sendte sine lyn af sted,
så fjenderne spredtes for alle vinde.
16Herren fnyste i sin harme,
så Jordens vande blev pisket op,
og havets bund kom til syne.
17Fra det høje rakte han hånden ud,
trak mig op af det dybe vand.
18Han frelste mig fra mine fjender,
de hadede mig og var mig for stærke.
19Da jeg var svag, overfaldt de mig,
men Herren holdt mig fast
20og førte mig i sikkerhed.
Han frelste mig, fordi han elsker mig.
21Herren belønnede mig for mit retsind,
tog hensyn til min uskyld,
22for jeg har holdt mig til hans veje.
Jeg har ikke i ondskab vendt mig fra min Gud.
23Altid har jeg hans bud i tanke,
aldrig har jeg vendt ryggen til hans love.
24Jeg har adlydt ham til punkt og prikke
og holdt mig borte fra synden.
25Herren har belønnet mig for min retfærd,
han kender min pletfri levevis.
26Herre, du er trofast mod dem, der er trofaste mod dig,
retskaffen overfor de retskafne.
27Du handler uskyldsrent med de uskyldige,
men er snu mod de snedige.
28Du ophøjer de ydmyge,
men ydmyger de hovmodige.
29Herre, du er mit lys og mit håb,
du tænder dit lys i mørket.
30Ved din hjælp kan jeg springe over mure
og forcere enhver forhindring.
31Guds veje er fuldkomne,
hans løfter er sande.
Han er et skjold for dem,
der søger ly hos ham.
32Hvor findes der en gud som Herren?
Hvor findes en klippe som ham?
33Han giver mig styrke,
han jævner vejen foran mig.
34Han gør mine skridt sikre som hjortens,
han giver mig fodfæste på bjergene.
35Han træner mine arme til kamp,
så jeg kan spænde kobberbuen.
36Herre, du giver mig din frelse som et skjold,
du støtter mig med din højre hånd,
din hjælp giver mig styrke.
37Du udjævner stien foran mig,
så jeg ikke snubler og falder.
38Jeg forfulgte mine fjender og gjorde det af med dem,
jeg holdt ikke inde, før de alle var besejret.
39Jeg slog dem ned, så de ikke kunne rejse sig,
de ligger faldne ved mine fødder.
40Du gav mig styrke til kampen,
du tvang mine modstandere i knæ,
41du slog mine fjender på flugt,
jeg gjorde det af med dem, som hadede mig.
42De råbte om hjælp,
men ingen kom til undsætning.
De råbte til dig, Herre,
men du ville ikke høre.
43Jeg knuste dem til støv, som hvirvler i vinden,
jeg trådte dem ned som snavs på gaden.
44Du hjalp mig i kampen mod fjendtlige hære,
gav mig sejr over fremmede folkeslag,
som nu er blevet mig underlagt.
45Straks de hørte min røst, adlød de.
De kom krybende hen til mig.
46De tabte fuldstændig modet,
kom skælvende frem fra deres skjul.
47Herren lever!
Lovet være min redningsmand.
Ære være min Gud, som frelste mig,
48den Gud, som besejrede mine fjender,
som gjorde mig til hersker over fremmede folkeslag.
49Herre, du reddede mig fra mine fjender.
Du førte mig i sikkerhed,
og frelste mig fra voldens mænd.
50Derfor vil jeg lovprise dig blandt folkeslagene, Herre.
Jeg vil synge om din storhed.
51Du giver din konge en mægtig sejr,
du viser nåde mod din salvede konge,
mod mig og mine efterkommere til evig tid.
Salmo 18Salmo 18 Ang titulo sa Hebreo: Sa direktor sang mga manugkanta. Ang kanta nga ginsulat ni David nga alagad sang Ginoo. Ginkanta niya ini sa Ginoo sang ginluwas siya sang Ginoo sa kay Saul kag sa iban pa niya nga mga kaaway.
Ang Kanta ni David sa Iya nga Pagdaog
(2 Sam. 22:1-51)
1Ginahigugma ko ikaw, Ginoo. Ikaw ang akon kusog.
2Ikaw, Ginoo, ang akon palalipdan nga bato,
ang akon mabakod nga palanaguan kag manughilway.
Bilang palalipdan nga bato, makapanago ako sa imo.
Ikaw ang akon taming, gamhanan nga manluluwas, kag dalangpan.
3Dalayawon ka, Ginoo,
kay kon magpangayo ako sang bulig sa imo
ginaluwas mo ako sa akon mga kaaway.
4-5Ang kamatayon daw pareho sa lubid nga nagburambod sa akon kag pareho sa siod sa akon alagyan.
Ang kalaglagan daw pareho sa mabaskog nga baha nga naglapaw sa akon.
6Gani sa akon kalisod nagpanawag ako sa imo, Ginoo.
Nagpangayo ako sang bulig sa imo nga akon Dios,
kag ginpamatian mo ang akon pangamuyo sa imo templo.
7Dayon naglinog, kag pati ang mga pundasyon sang mga bukid nag-uyog,
tungod kay naakig ka, Ginoo.
8Nagguwa ang aso sa imo ilong,
kag sa imo baba nagguwa ang makahalalit nga kalayo kag nagadabadaba nga mga baga.
9Ginbuksan mo ang langit,
kag nagpanaog ka nga nagatungtong sa madamol nga gal-om.
10Nagsakay ka sa kerubin,
kag madasig ini nga naglupad samtang ginapalid sang hangin.
11Ginhimo mo ang kadulom nga tabon sa imo palibot.
Nagpanago ka sa madamol nga gal-om.
12Nagpangilat sa imo atubangan,
kag halin sa panganod nagguwa ang mga yelo kag ang nagadabadaba nga mga baga.
13Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Mataas nga Dios, nagdaguob sa langit.18:13 Ang ini nga bersikulo sa Hebreo may sugpon pa, “nga may mga yelo kag nagadabadaba nga mga baga.” Pero wala ini sa iban nga mga kopya sang Hebreo kag sa Septuagint.
14Ginpana mo sang kilat ang imo mga kaaway,
kag nagpalalagyo sila nga nagasalasala.
15Sa imo nga pagsabdong kag puwerte nga kaakig nagakahubas ang dagat
kag makita ang duta sa idalom sini,
kag makita man ang pundasyon sang kalibutan.
16Halin sa langit gindawat mo ako kag ginkuha sa madalom nga tubig.
17Ginluwas mo ako sa akon gamhanan nga mga kaaway nga indi ko masarangan.
18Ginsalakay nila ako sang nalisdan ako,
pero gin-apinan mo ako, Ginoo.
19Gindala mo ako sa lugar nga wala sing katalagman;
ginluwas mo ako kay nalipay ka sa akon.
20Ginapakamaayo mo ako tungod nga matarong ang akon kabuhi
kag wala ako sing may nahimo nga sala.
21Kay ginasunod ko ang imo mga pamaagi
kag wala ako nagbiya sa imo Ginoo, nga akon Dios.
22Ginatuman ko ang tanan mo nga sugo
kag wala ko ginalapas ang imo mga pagsulundan.
23Nakahibalo ka nga wala sing kasawayan ang akon kabuhi
kag ginalikawan ko nga makasala.
24Ginapakamaayo mo ako tungod nga nakita mo nga matarong ang akon kabuhi
kag wala ako sing may nahimo nga sala.
25Matutom ka sa mga matutom sa imo,
kag maayo sa mga tawo nga maayo man.
26Sinsero ka sa mga sinsero sa imo,
kag maayo ka magpadihot sa mga malaot.
27Huo, ginaluwas mo ang mga mapainubuson,
pero ginapaubos mo ang mga matinaas-taason.
28Ginoo nga akon Dios, ikaw ang akon kasanag.
Sa kadulom ikaw ang akon suga.
29Sa imo bulig masarangan ko nga salakayon ang panong sang mga soldado,
kag masarangan ko nga sakaon ang pader nga nagapalibot sa siyudad.
30Ang imo pamaagi, O Dios, wala sing sayop.
Ang imo pulong masaligan gid.
Pareho ka sa taming sa tanan nga nagapangayo sang proteksyon sa imo.
31Ikaw lang, Ginoo, amo ang Dios;
ikaw lang ang amon palalipdan nga bato.
32Ikaw ang nagahatag sa akon sang kusog
kag ang nagabantay sa akon dalanon.
33Ginapabaskog mo ang akon tiil pareho sa tiil sang usa,
agod maagwanta ko ang pagtaklad sa mataas nga mga lugar.
34Ginahanas mo ako sa pagpakig-away
pareho abi sa pagbinat sang mabakod nga pana.
35Ginaprotektaran mo ako pareho sa taming,
gani luwas ang akon kabuhi.
Ginatipigan mo ako paagi sa imo gahom,
kag paagi sa imo bulig nangin bantog ako.
36Ginahatagan mo ako sang matawhay nga alagyan,
gani wala nagakasandad ang akon mga tiil.
37Ginlagas ko ang akon mga kaaway kag naabtan ko sila.
Kag wala gid ako magbalik hasta nga nalaglag ko sila.
38Ginlaglag ko sila kag natumba sila sa akon tiilan
kag indi na sila makabangon pa.
39Ginhatagan mo ako sang kusog sa pagpakig-away
kag ginpadaog sa akon mga kaaway.
40Ginpatal-as mo ang akon mga kaaway
kag ginlaglag ko sila.
41Nagpangayo sila sang bulig,
pero wala sing may nagluwas sa ila.
Nagpanawag sila sa imo,
pero wala mo sila ginsabat.
42Gindugmok ko sila hasta nga daw pareho na lang sila sa yab-ok nga ginapalid sang hangin.
Gintasak-tasak ko sila pareho sa lunang sa dalan.
43Ginluwas mo ako sa rebelde nga katawhan.
Ginhimo mo ako nga pangulo sang mga nasyon.
Ang mga taga-iban nga lugar nagaalagad sa akon.
44Pagkabati nila sa akon, nagatuman dayon sila sang akon mando. Nagaluhod sila sa akon sa kahadlok.
45Nadulaan sila sang kaisog,
gani nagaguwa sila sa ila mga palanaguan nga nagakurog sa kahadlok.
46Buhi ka, Ginoo!
Dalayawon ka nga akon palalipdan nga bato!
Ginapakataas ko ikaw, O Dios nga akon manluluwas.
47Ginabalusan mo ang akon mga kaaway,
kag ginapasakop mo ang mga nasyon sa akon.
48Ginaluwas mo ako sa akon mapintas nga mga kaaway,
kag ginapadaog mo ako sa ila.
49Gani padunggan ko ikaw sa mga nasyon.
Kantahan ko ikaw sang mga pagdayaw.
50Ginahatagan mo sang dalagko nga mga kadalag-an ang imo pinili nga hari.
Ginahigugma mo si David kag ang iya mga kaliwat sa wala sing katapusan.
