Jobs femte tale: Et svar til Elifaz
1Job svarede på følgende måde:
2„Den slags har jeg hørt så tit.
I er nogle kønne trøstere!
3Er der ingen ende på din elendige tale?
Kunne du ikke finde på noget bedre at sige?
4Hvis I var i mit sted, og jeg var i jeres,
ville jeg være fristet til at tale på samme måde.
Jeg kunne have holdt en prædiken for jer
og rystet på hovedet af jer.
5Men jeg vil hellere være andre til opmuntring,
prøve at trøste folk i deres sorg.
6Jeg kan ikke trøste mig selv ved at tale,
men at tie giver mig heller ingen lindring.
7Gud har mast mig ned i jorden,
han har udryddet hele min familie.
8Min elendige tilstand ses som hans straf,
det, han har gjort, som bevis på min skyld.
9Hans vrede river og rusker i mig.
Han skærer tænder imod mig af raseri.
Hans anklagende øjne gennemborer mig.
10Folk ser på mig med foragtende blikke,
spottende slår de mig i ansigtet,
alle rotter sig sammen imod mig.
11Gud har givet mig i gudløses vold,
kastet mig i kløerne på onde mennesker.
12Jeg levede i fred, indtil han knuste mig.
Han greb mig i nakken og slog mig fordærvet.
Han stillede mig op som en skydeskive,
13og hans pile kom imod mig fra alle sider.
De gennemborede mine nyrer,16,13 I hebraisk sprogbrug var nyrerne sæde for de inderste og stærkeste følelser.
min galde flød ud på jorden.
14Han huggede mig sønder og sammen,
han slog mig som en kriger, der er gået amok.
15Jeg sidder klædt i sæk og aske.
Min stolthed ligger knust i støvet.
16Mit ansigt er rødt af gråd,
jeg har sørgerande under øjnene.
17Men jeg ved, at jeg er uskyldig,
og at min bøn er oprigtig.
18Mit blod skal råbe fra jorden,
min bøn om retfærdighed blive ved at runge.
19Allerede nu har jeg et vidne i Himlen,
en forsvarer, der taler min sag i det høje.
20Han er min ven og går i forbøn for mig,
for jeg kommer til Gud med tårer i øjnene.
21Han bønfalder Gud på mine vegne,
som et menneske forsvarer sin ven.
22Jeg har ikke mange år igen,
og når jeg først er gået bort,
er der ingen vej tilbage.
Jobs reactie op Elifaz
1Jobs antwoord aan Elifaz luidde:
2‘Ik heb dit allemaal al eens eerder gehoord. Fijne troost geven jullie!
3Komt er dan nooit een eind aan jullie ellenlange toespraken? Wat is er aan de hand dat jullie maar niet uitgepraat raken?
4Maar misschien zou ik op dezelfde manier spreken als jullie doen, als de rollen omgekeerd waren.
5Ik zou proberen met troostende woorden te helpen en het verdriet weg te nemen.
6Maar hoe ik mijzelf nu ook verdedig, mijn verdriet blijft. Al zou ik niets zeggen, dan hielp het nog niet.
7Och God, U hebt mij zó moe gemaakt en de mensen om mij heen weggevaagd.
8U hebt mij gegrepen en vernederd, als bewijs van mijn zonden, zeggen zij. Mijn eigen ellende klaagt mij aan.
9God valt mij aan en rukt woedend aan mijn vlees, tandenknarsend kijkt Hij op mij neer met zijn doordringende ogen.
10De mensen bespotten me en lachen mij uit, minachtend slaan zij mij in mijn gezicht. Allemaal spannen ze tegen mij samen.
11En God heeft mij overgeleverd aan de goddelozen, mij in handen gespeeld van kwaadwillende mensen.
12Ik leidde een rustig leven tot Hij mijn rust wreed verstoorde. Hij greep mij in mijn nek en wierp mij op de grond om mij te verpletteren. Ik was zijn weerloze doelwit.
13Zijn boogschutters omsingelen mij en schieten hun pijlen af. Mijn nieren worden doorboord en de grond om mij heen wordt doordrenkt met gal.
14Steeds weer valt Hij mij aan en stormt op mij af als een gewapende soldaat.
15Ik zit hier in rouwkleding en met stof op mijn hoofd.
16Mijn ogen zijn rood van het huilen en over mijn oogleden ligt de schaduw van de dood.
17Toch ben ik onschuldig en is mijn gebed oprecht.
18Och aarde, neem mijn bloed niet op! Laat geen einde komen aan mijn hulpgeroep!
19Maar tegelijkertijd zit de Getuige van mijn onschuld in de hemel, mijn Advocaat bevindt zich daar in de hoge.
20Mijn vrienden bespotten mij, maar ik laat God mijn tranen zien,
21Hem smekend naar mij te luisteren, zoals een man bij zijn buurman zou aandringen.
22Want het zal niet zolang meer duren voordat ik de weg ga waarlangs ik nooit meer zal terugkeren.’
