Lamentations 3 – BDS & APSD-CEB

La Bible du Semeur

Lamentations 3:1-66

Troisième élégie : l’espoir malgré la détresse

Profonde détresse du prophète

1Moi, je suis l’homme ╵qui a vu l’affliction

sous les coups du bâton ╵de sa colère.

2Il3.2 C’est-à-dire Dieu que Jérémie ne veut pas nommer (voir v. 18). m’a mené ╵et il m’a fait marcher

dans des ténèbres ╵sans aucune lumière.

3C’est contre moi ╵qu’à longueur de journée

il tourne et retourne sa main.

4Il a usé ma chair, ma peau,

il a brisé mes os.

5Il a dressé contre moi3.5 Lors des sièges, l’assaillant dressait des terrasses, des sortes de contre-remparts contre les remparts de la ville pour pouvoir y pénétrer. des remparts

pour m’assiéger d’amertume et de peine.

6Il m’a fait habiter ╵dans des lieux ténébreux

comme ceux qui sont morts ╵depuis longtemps.

7Il m’a enclos d’un mur ╵afin que je ne sorte pas,

il m’a chargé ╵de lourdes chaînes.

8J’ai beau crier et implorer,

il n’écoute pas ma prière.

9Il a barré tous mes chemins ╵avec d’énormes pierres,

il rend ma route impraticable.

10Il m’a épié ╵comme un ours aux aguets

ou comme un lion ╵tapi dans sa cachette.

11Il m’a fait sortir du chemin, ╵il m’a mis en pièces,

et il m’a transformé ╵en une terre dévastée.

12Il a bandé son arc,

et il m’a pris pour cible.

13Il m’a percé les reins avec les flèches

tirées de son carquois.

14Je suis devenu la risée ╵de tout mon peuple3.14 Selon le texte hébreu traditionnel. De nombreux manuscrits hébreux et la version syriaque ont : tous les peuples.

et le sujet de ses chansons, ╵à longueur de journée3.14 Voir Jr 20.7..

15Il m’a gavé d’herbes amères

et il m’a abreuvé d’absinthe.

16Il m’a brisé les dents ╵sur du gravier ;

il m’a couvert de cendre.

17Tu m’as banni loin de la paix,

je ne sais plus ╵quel goût a le bonheur.

18Alors j’ai dit : ╵C’en est fini ╵de tout mon avenir3.18 Autre traduction : de ma splendeur. :

je n’espère plus rien ╵de l’Eternel.

L’Eternel est ma part

19Oh ! souviens-toi ╵de mon humiliation ╵et de ma vie errante,

du poison, de l’absinthe ╵dont je suis abreuvé !

20Sans cesse, ╵je m’en souviens,

et j’en suis abattu.

21Mais voici la pensée ╵que je me rappelle à moi-même,

la raison pour laquelle ╵j’aurai de l’espérance :

22non, les bontés de l’Eternel ╵ne sont pas à leur terme

et ses tendresses ╵ne sont pas épuisées.

23Chaque matin, ╵elles se renouvellent.

Oui, ta fidélité est grande !

24J’ai dit : L’Eternel est mon bien,

c’est pourquoi je compte sur lui.

25L’Eternel est plein de bonté ╵pour ceux qui ont confiance en lui,

pour ceux qui se tournent vers lui.

26Il est bon d’attendre en silence

la délivrance ╵que l’Eternel opérera.

27C’est une bonne chose,

pour l’homme, de porter ╵le joug dans sa jeunesse.

28Qu’il se tienne à l’écart ╵et garde le silence

quand l’Eternel le lui impose !

29Et qu’il s’incline, ╵le visage dans la poussière :

peut-être y a-t-il un espoir…

30Qu’il présente la joue ╵à celui qui le frappe3.30 Voir Mt 5.39.,

qu’il se rassasie de mépris !

31Car le Seigneur

ne le rejettera pas pour toujours.

32Mais s’il afflige, ╵il aura aussi compassion

selon son grand amour.

33Ce n’est pas par plaisir ╵qu’il humilie

et qu’il afflige les humains.

34Lorsque l’on foule aux pieds

tous les prisonniers du pays3.34 Comme l’ont fait les Babyloniens à Jérusalem en 587 av. J.-C.,

35lorsque l’on viole ╵le droit d’un homme

sous les yeux mêmes du Très-Haut,

36et lorsque l’on opprime ╵quelqu’un dans son procès,

le Seigneur ne le voit-il pas ?

37Qui donc n’a qu’à parler ╵pour qu’une chose soit3.37 Voir Ps 33.9.,

quand le Seigneur ╵ne l’a pas ordonné ?

38Par sa parole, le Très-Haut ╵ne suscite-t-il pas

et le malheur et le bonheur ?

39Pourquoi l’homme se plaindrait-il ╵alors qu’il reste en vie ?

Que chacun se plaigne de ses péchés3.39 Autre traduction : alors qu’il reste en vie malgré ses péchés ?.

Revenons à l’Eternel !

40Considérons notre conduite ╵et examinons-la,

puis revenons à l’Eternel.

41Tournons notre cœur, élevons nos mains

vers Dieu qui est au ciel.

42Nous, nous avons péché ╵et nous nous sommes révoltés.

Tu ne nous as pas pardonné :

43tu t’es drapé dans ta colère, ╵tu nous as poursuivis,

tu as massacré sans pitié.

44Tu t’es couvert d’une nuée

pour que notre prière ╵ne parvienne pas jusqu’à toi.

45Tu as fait de nous un rebut ╵et un déchet,

parmi les peuples,

46et tous nos ennemis

ouvrent la bouche contre nous.

47Nous avons en partage ╵l’effroi, la fosse,

la destruction, la ruine.

Pleurs et plaintes

48Je verse des torrents de larmes

à cause du désastre ╵qui a atteint ╵la communauté de mon peuple.

49Mes yeux pleurent sans cesse,

ils n’ont aucun répit

50jusqu’à ce qu’enfin l’Eternel,

du haut du ciel, regarde et voie.

51Je suis bien malheureux

à la vue de ce qui arrive ╵aux filles de ma ville.

52Ils m’ont donné la chasse ╵comme à un passereau,

ceux qui sans cause sont mes ennemis.

53Ils m’ont mis dans une citerne ╵dans le but de m’ôter la vie,

ils m’ont jeté des pierres.

54L’eau montait plus haut que ma tête, ╵je me disais : Je suis perdu.

55Mais du fond de la fosse,

ô Eternel, ╵j’ai fait appel à toi,

56et tu m’as entendu.

Ne ferme pas l’oreille ╵à mes soupirs, ╵à mes cris de détresse !

Dieu répond

57Au jour où je t’ai invoqué, ╵tu es venu auprès de moi,

tu m’as dit : « N’aie pas peur ! »

58Seigneur, tu as plaidé ma cause,

tu m’as sauvé la vie.

59Tu as vu, Eternel, ╵les maux dont on m’accable :

fais-moi justice !

60Tu as été témoin ╵de leur soif de vengeance

et de leurs complots contre moi.

61Tu entends leurs outrages, ╵ô Eternel,

tu connais les complots ╵qu’ils forgent contre moi,

62leurs propos, leurs pensées

sont tournés contre moi ╵à longueur de journée.

63Regarde-les : ╵qu’ils s’assoient, qu’ils se lèvent,

moi, je suis le sujet ╵de leurs chansons.

64Tu les rétribueras, ╵ô Eternel,

selon ce qu’ils ont fait

65tu rendras leur cœur obstiné

et tu les frapperas ╵de ta malédiction.

66Tu les harcèleras ╵dans ta colère ardente, ╵et tu les détruiras

de sous ton ciel, ╵ô Eternel.

Ang Pulong Sa Dios

Pagbangotan 3:1-66

1Nakasinati ako sa pagsilot sa Ginoo tungod sa iyang kasuko. 2Giabog niya ako ug gipalakaw sa kangitngit imbis sa kahayag. 3Tibuok adlaw gayod niya akong gisigihag silot. 4Gipaluya niya ang tibuok kong lawas, ug gibali niya ang akong mga bukog. 5Gisulong niya ako ug gipalibotan sa labihan nga kalisod ug kasakit. 6Gipapuyo niya ako sa kangitngit sama niadtong mga tawong dugay nang nangamatay. 7Gipakadenahan niya ako ug gipalibotan ug paril aron dili ako makaikyas. 8Bisag nagpakitabang ako, wala niya ako paminawa. 9Gibabagan niya sa tinapok nga bato ang akong agianan, ug gipaliko-liko ang akong ginaagian. 10Sama siya sa oso o liyon nga nagahulat sa pag-ataki kanako. 11Giguyod niya ako pahilayo sa dalan, unya gikunis-kunis ug gibiyaan. 12Gibinat niya ang iyang pana ug gipunting kanako. 13Gipataop niya ang pana sa akong kasingkasing.

14Nahimo akong kataw-anan ngadto sa akong mga katawhan. Gibugalbugalan nila ako tibuok adlaw pinaagi sa awit. 15Pulos kapaitan ang gihatag niya kanako. 16Nangapungil ang akong mga ngipon kay gipausap niya ako ug grabas, ug gimumò niya ako sa yuta. 17Gihikawan niya ako sa kalinaw,3:17 kalinaw: o, maayo nga kahimtang. ug wala na ako makasinati sa kalamboan.

18Nahanaw ang akong kadungganan ug ang tanang gilaoman ko sa Ginoo. 19Pait kaayong pamalandongon ang akong pag-antos ug paglatagaw. 20Kon hunahunaon ko kini kanunay, mawad-an ako ug kadasig. 21Apan mobalik ang akong paglaom kon mahinumdoman ko nga 22ang gugma ug kalooy sa Ginoo walay kataposan. Mao kana nga wala kita malaglag sa hingpit. 23Matinumanon gayod ang Ginoo. Gipakita niya ang iyang kalooy matag adlaw. 24Miingon ako sa akong kaugalingon, “Ang Ginoo mao ang tanan alang kanako, busa molaom ako kaniya.” 25Ang Ginoo maayo sa mga nagalaom ug nagadangop kaniya. 26Maayo nga maghulat kita nga mapailubon sa kaluwasan nga ihatag sa Ginoo kanato. 27Maayo alang sa usa ka tawo ang madisiplina3:27 madisiplina: o, makasinati sa kalisod. samtang batan-on pa siya. 28Kon gidisiplina kita sa Ginoo, manglingkod kita nga mag-inusara ug mamalandong. 29Magpaubos kita sa atong kaugalingon atubangan sa Ginoo, ug dili magpakawala sa paglaom. 30Dawata ang mga pagsagpa ug pagpanginsulto sa imong mga kaaway. 31Kay ang Ginoo dili mosalikway kanato hangtod sa kahangtoran. 32Bisan tuod hatagan niya kitag mga kalisod, kaloy-an gihapon niya kita tungod sa iyang dako ug matinud-anong gugma. 33Kay dili niya tuyo ang pagpaantos ug pagsakit kanato.

34-35Dili buot sa Labing Halangdong Dios nga daog-daogon ang mga binilanggo o hikawan ang usa ka tawo sa iyang katungod. 36Dili usab gusto ang Ginoo nga tuison ang hustisya diha sa mga hukmanan. Nakita niya kining tanan.

37Walay bisan unsa nga mahitabo nga walay pagtugot sa Ginoo. 38Dili ba nga ang Labing Halangdong Dios ang nagabuot kon mahitabo ang usa ka butang—daotan man o maayo kini? 39Nganong moreklamo man kita kon silotan kita tungod sa atong mga sala? 40Kinahanglang susihon nato ang atong mga binuhatan ug mobalik kita sa Ginoo. 41Ablihan nato ang atong mga kasingkasing ug ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa langit ug moingon, 42“Nakasala kami ug mirebelde, Ginoo, ug wala mo kami pasayloa. 43Nasuko ka pag-ayo ug gigukod mo kami, ug gipamatay sa walay kalooy. 44Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa panganod, aron dili mo madungog ang among pag-ampo. 45Gihimo mo kaming daw basura sa panan-aw sa ubang mga nasod. 46Gibiaybiay kami sa tanan namong mga kaaway. 47Nagaantos kami sa kahadlok, katalagman, kapildihan, ug kalaglagan.”

48Daw nagabaha ang luha sa akong mga mata tungod kay nalaglag ang akong katawhan. 49Dili moundang pag-agas ang mga luha sa akong mga mata 50hangtod nga modungaw ang Ginoo gikan sa langit ug makita ang nahitabo kanato. 51Gikaguol ko ang nakita ko nga gidangatan sa mga kababayen-an sa akong siyudad.

52Daw langgam ako nga gigukod sa akong mga kaaway bisan ug wala akoy nahimong sala kanila. 53Nagtinguha sila sa pagpatay kanako pinaagi sa paghulog kanako sa bangag ug pagbato kanako. 54Nalapawan ako sa tubig, ug abi kog mamatay na ako.

55Nanawag ako kanimo, O Ginoo, gikan sa kinahiladman sa bangag. 56Gidungog mo ang akong pagpakilooy ug pagpakitabang. 57Miduol ka sa dihang nanawag ako kanimo, ug miingon ka nga dili ako mahadlok. 58Gitabangan mo ako, Ginoo, sa akong kaso ug giluwas mo ang akong kinabuhi. 59Nakita mo, Ginoo, ang daotang gibuhat sa akong mga kaaway kanako, busa hatagi akog hustisya. 60Nahibalo ka sa ilang tinguha sa pagpanimalos kanako ug sa tanan nilang daotang plano batok kanako. 61O Ginoo, nadungog mo ang pagpanginsulto nila kanako ug ang tanan nilang daotang mga plano batok kanako. 62Nagahisgot sila ug nagaplano ug daotan batok kanako tibuok adlaw. 63Tan-awa sila! Bisan ug unsay ilang buhaton tibuok adlaw, kanunay nila akong gibiaybiay pinaagi sa awit. 64Balosi sila, Ginoo, sumala sa ilang binuhatan. 65Pagahia ang ilang kasingkasing, ug tungloha sila. 66Gukda sila ug laglaga sa imong kasuko aron mahanaw sila sa kalibotan.