Job 29 – BDS & APSD-CEB

La Bible du Semeur

Job 29:1-25

Dernier discours de Job

Job évoque sa condition passée

1Job prononça un autre discours et dit :

2Qui me fera revivre ╵les saisons d’autrefois,

comme en ces jours passés ╵où Dieu veillait sur moi,

3où il faisait briller ╵sa lampe sur ma tête

et qu’avec sa lumière ╵j’affrontais les ténèbres ?

4Ah ! si j’étais encore ╵aux jours de ma vigueur,

quand ma demeure jouissait ╵de l’intimité avec Dieu,

5et quand le Tout-Puissant ╵était encore à mes côtés,

et mes enfants ╵autour de moi,

6quand je baignais mes pieds ╵dans le lait fermenté

et quand le roc versait ╵pour moi des torrents d’huile29.6 Images classiques de la prospérité : le roc désigne le pressoir d’olives dont la base d’où s’écoulait l’huile était faite en pierre..

7Lorsque je me rendais ╵aux portes de la ville,

quand je dressais mon siège ╵sur la place publique29.7 Le conseil des notables siégeait sur la place publique près des portes de la ville. Ce conseil fonctionnait aussi comme tribunal. Les v. 7-10 illustrent les habitudes de politesse orientale.,

8les jeunes me voyaient ╵et ils se retiraient,

les vieillards se levaient ╵et ils restaient debout29.8 Jusqu’à ce que Job se soit assis.,

9les notables arrêtaient ╵leurs propos

et se mettaient ╵une main sur la bouche.

10Les grands baissaient la voix

et ils tenaient leur langue ╵collée à leur palais.

11Celui qui m’écoutait ╵me déclarait heureux,

celui qui me voyait ╵parlait de moi en bien.

12Car je sauvais le pauvre ╵qui appelait à l’aide

ainsi que l’orphelin ╵privé de tout secours.

13Ceux qui allaient mourir ╵me bénissaient,

et je mettais la joie ╵dans le cœur de la veuve.

14J’endossais la justice : ╵c’était mon vêtement.

Ma robe et mon turban, ╵c’était ma probité.

15J’étais l’œil de l’aveugle

et les pieds du boiteux,

16et j’étais comme un père ╵pour ceux qui étaient pauvres.

J’examinais à fond ╵le cas des inconnus29.16 Autre traduction : les cas que je ne savais pas trancher..

17Je brisais les mâchoires ╵de l’homme inique

et je lui arrachais ╵la proie d’entre les dents.

18Je me disais alors : ╵« Je mourrai dans mon nid,

j’aurai des jours nombreux ╵comme les grains de sable29.18 D’autres comprennent : comme le phœnix, oiseau légendaire qui vivait 500 ans puis brûlait avec son nid pour renaître aussitôt de ses cendres. L’ancienne version grecque a : comme le palmier..

19La source de l’eau vive ╵baignera mes racines,

la rosée passera ╵la nuit sur ma ramure.

20Ma gloire auprès de moi ╵se renouvellera

et, dans ma main, ╵mon arc rajeunira. »

21Alors on m’écoutait29.21 Suite des v. 7-10. ╵attendant mon avis

et l’on faisait silence ╵pour avoir mon conseil.

22Lorsque j’avais parlé, ╵on ne discutait pas.

Ma parole, sur eux, ╵se répandait avec douceur.

23Et ils comptaient sur moi ╵comme on attend la pluie.

Ils ouvraient grand la bouche, ╵comme pour recueillir ╵les ondées du printemps.

24Quand je leur souriais ╵ils n’osaient pas y croire,

on ne pouvait éteindre ╵l’éclat de mon visage29.24 Autre traduction : ils ne négligeaient aucun signe favorable sur mon visage..

25C’est moi qui choisissais ╵la voie qu’ils devaient suivre. ╵Je siégeais à leur tête,

je trônais comme un roi ╵au milieu de ses troupes,

comme un consolateur ╵pour les gens affligés.

Ang Pulong Sa Dios

Job 29:1-25

Ang mga Panalangin nga Nadawat ni Job Kaniadto

1Nagpadayon pagsulti si Job, 2“Kon mobalik lang unta ang nanglabayng mga panahon diin gibantayan pa ako sa Dios, 3ug diin gihayagan pa niya ang akong dalan sa akong paglakaw sa kangitngit. 4Niadtong panahon nga maayo pa ang akong kahimtang, ang Dios mao ang suod kong higala, ug gipanalanginan niya ang akong panimalay. 5Giubanan pa ako kaniadto sa Makagagahom nga Dios, ug kauban ko pa ang akong mga anak. 6Niadtong mga panahona, ang akong mga baka nagahatag ug daghan kaayong gatas, ug ang akong mga olibo nagahatag ug daghan kaayong lana. 7Inig-adto ko sa pultahan sa lungsod, ug moapil sa panaghisgotay sa mga tigdumala niini, 8magpadaplin ang batan-on nga mga lalaki kon makita nila ako ug ang mga tigulang manindog sa pagtahod kanako. 9Manghilom bisan ang mga pangulo 10ug ang mga dungganon. 11Si bisan kinsa nga makakita kanako o makadungog sa akong pagsulti, nagadayeg kanako. 12Kay ginatabangan ko ang mga kabos nga nanginahanglan ug tabang ug ang mga ilo nga walay kadangpan. 13Ginapanalanginan ako sa himalatyon nga tawo nga akong gitabangan, ug nalipay gayod ang mga biyuda nga ako usab nga natabangan. 14Gihimo ko kanunay ang matarong ug husto; daw sama na kini sa bisti ug turban nga kanunay kong gisul-ob. 15Akoy nahimong mata sa tawong buta ug tiil sa tawong bakol. 16Akoy nahimong amahan sa mga kabos, ug bisan ang mga estranghero gitabangan ko sa ilang mga kaso. 17Gikuhaan ko sa gahom ang mga tawong daotan ug giluwas ang ilang mga biktima.

18“Abi nakog magkinabuhi akog dugay ug mamatay nga nalibotan sa akong pamilya. 19Kay nahisama ako kaniadto sa kahoy kansang mga gamot nakaabot sa tubig ug ang mga sanga kanunayng matun-ogan. 20Gidayeg ako kanunay sa mga tawo ug kanunay akong baskog. 21Hilom ug namati pag-ayo ang mga tawo sa akong tambag. 22Pagkahuman kog sulti, wala na silay ikadugang pa kay kontento sila sa akong gisulti. 23Naghandom sila sa akong mga pulong sama sa ilang paghandom sa ulan. Gusto gayod nila kining pamation. 24Daw dili sila makatuo kon pahiyoman ko sila;29:24 Daw dili… sila: o, Kon nawad-an silag paglaom, pahiyoman ko sila. ang akong malipayong panagway makapadasig kanila. 25Gitudloan ko sila sa angay nilang buhaton nga daw akoy ilang pangulo. Gipangulohan ko sila nga daw usa ka hari nga nagadumala sa iyang kasundalohan. Ginahupay ko ang ilang kasubo.