Le déferlement de l’invasion
1Sonnez du cor ╵dans les murs de Sion,
donnez l’alarme ╵sur ma sainte montagne !
Tremblez, vous tous, ╵habitants du pays,
car il arrive ╵le jour de l’Eternel,
il est tout proche !
2C’est un jour de ténèbres, ╵un jour d’obscurité.
C’est un jour de nuages ╵et de nuées épaisses.
Comme l’aurore ╵qui se répand sur les montagnes,
voici un peuple ╵très nombreux et puissant.
Il n’y en a pas eu de semblable ╵par le passé,
et après lui, ╵il n’y en aura plus2.2 Selon certains, il s’agirait toujours, au chapitre 2, d’une invasion de sauterelles, soit de la même que celle du chapitre 1 soit d’une autre. Selon d’autres, le chapitre 2 décrirait une invasion militaire dont les sauterelles n’étaient qu’un signe avant-coureur (voir v. 20 et note).
dans les générations les plus lointaines.
3Un feu dévore devant lui
et la flamme consume ╵derrière lui.
Avant qu’il ne le foule, ╵le pays s’étendait ╵comme un jardin d’Eden2.3 Voir Gn 2.8-9 ; Ez 36.35.,
mais après son passage ╵ce n’est plus qu’un désert ╵tout entier dévasté ;
non, rien ne lui échappe.
4On dirait, à les voir, ╵des chevaux qui s’élancent ;
ils courent comme des chevaux d’attelage.
5Les voilà qui bondissent
dans un fracas semblable ╵à celui de chars cahotant ╵au sommet des montagnes.
C’est le crépitement ╵d’une flamme de feu
qui dévore le chaume.
Et c’est comme un peuple puissant
en ordre de bataille.
6Et à cause de lui, ╵les peuples sont saisis d’angoisse,
tous les visages ╵pâlissent de frayeur.
7Les voilà qui se précipitent ╵comme de vrais guerriers,
et, comme des soldats, ╵ils escaladent la muraille.
Chacun va son chemin
sans dévier de sa route,
8oui, sans se bousculer : ╵les uns les autres
ils vont chacun sur son chemin.
Ils se ruent à travers les projectiles2.8 les projectiles. Autre traduction : le canal de Siloé.,
rien n’interrompt leur marche.
9Dans la ville, ils se précipitent,
ils courent sur les murs,
ils escaladent les maisons,
passent par les fenêtres, ╵tout comme des voleurs.
10La terre tremble devant eux,
le ciel est ébranlé,
le soleil et la lune ╵sont plongés dans l’obscurité.
Les astres perdent leur éclat,
11tandis que l’Eternel ╵fait retentir sa voix ╵en tête de ses troupes,
son camp est tellement nombreux
et il est si puissant ╵celui qui exécute sa parole !
Le jour de l’Eternel est grand
et terrible à l’extrême !
Qui pourra l’endurer ?
Appel à la repentance
12Mais maintenant encore,
l’Eternel le déclare,
revenez donc à moi, ╵revenez de tout votre cœur,
avec le jeûne, avec des larmes ╵et des lamentations.
13Déchirez votre cœur, ╵et non vos vêtements,
et revenez à l’Eternel, ╵lui qui est votre Dieu.
Car il est plein de grâce,
il est compatissant
et lent à la colère,
il est riche en amour
et il renonce volontiers ╵au malheur dont il avait menacé.
14Qui sait ? Peut-être l’Eternel ╵se ravisera-t-il
et changera-t-il lui aussi ╵de ligne de conduite.
Qui sait s’il ne laissera pas ╵derrière lui une bénédiction
pour que vous puissiez faire ╵des offrandes, des libations ╵à l’Eternel, ╵lui qui est votre Dieu ?
15Sonnez du cor ╵dans les murs de Sion
pour publier un jeûne,
et annoncer ╵une réunion cultuelle.
16Réunissez le peuple,
convoquez l’assemblée,
rassemblez les vieillards,
regroupez les enfants,
même les nourrissons ;
que le jeune marié ╵abandonne sa chambre,
que la jeune mariée ╵quitte aussi la chambre nuptiale,
17et que les prêtres ╵qui servent l’Eternel
se tiennent en pleurant
entre le portique et l’autel2.17 C’est-à-dire dans le parvis des prêtres entre l’autel des holocaustes et le lieu saint..
Qu’ils prient ainsi :
O Eternel, ╵aie pitié de ton peuple,
n’expose pas celui qui t’appartient ╵au déshonneur
ni aux railleries d’autres peuples !
Car pourquoi dirait-on ╵parmi les peuples :
« Où est leur Dieu ? »
La réponse de l’Eternel
18Ah ! L’Eternel éprouve ╵pour son pays ╵un amour passionné
et il a pitié de son peuple.
19C’est pourquoi il répond
et il dit à son peuple :
« Je vais vous envoyer ╵le blé,
le vin nouveau et l’huile fraîche,
et vous en serez rassasiés.
Je ne vous exposerai plus ╵à l’opprobre parmi les peuples,
20et l’ennemi du nord2.20 Selon certains, des troupes ennemies venues du nord, direction de laquelle, plus tard, Jérémie en particulier verra venir l’ennemi (Jr 1.13-15 ; 6.22 ; etc.). Selon d’autres, il s’agit toujours de sauterelles ainsi que l’indique le v. 25. De telles invasions de sauterelles venant du nord sont attestées., ╵je l’éloigne de vous,
oui, je le chasse ╵en une terre aride, ╵un pays désolé,
en expédiant son avant-garde ╵vers la mer Morte
et son arrière-garde ╵vers la mer Méditerranée.
Là, il exhalera ╵sa puanteur,
son infection se répandra,
car il a fait de grandes choses2.20 Ces grandes choses sont la dévastation du pays (1.2-12) et l’invasion de la ville (2.1-11). A ces grandes choses répondent celles de l’Eternel (v. 21). D’autres traduisent 20 …car il a fait… 21 O terre… en changeant le sujet : 20 …Oui, l’Eternel a fait… 21 O terre…. »
21O terre, sois sans crainte,
jubile et réjouis-toi !
L’Eternel fait ╵de grandes choses.
22Soyez sans crainte, ╵bêtes sauvages,
car les pacages de la steppe ╵vont reverdir,
les arbres sont chargés de fruits,
le figuier et la vigne ╵font abonder ╵leur riche production.
23Et vous, gens de Sion, ╵soyez dans l’allégresse,
réjouissez-vous ╵à cause de l’Eternel votre Dieu.
Il vous envoie la pluie, ╵selon ce qui est juste2.23 Voir Dt 11.13. D’autres comprennent : la pluie comme il convient (en son temps ou en juste mesure) ou l’enseignant de la justice.,
il répand sur vous les averses,
les pluies d’automne ╵et les pluies du printemps, ╵tout comme auparavant.
24Alors les aires ╵se rempliront de blé,
et les cuves regorgeront ╵de vin nouveau et d’huile.
25« Oui, je vous dédommage ╵pour les années
qu’ont dévorées les sauterelles
– sauterelles, criquets, ╵grillons et vol de sauterelles –
ma grande armée ╵que j’ai envoyée contre vous2.25 Voir 1.4 et note..
26Vous mangerez à satiété
et vous louerez ╵l’Eternel, votre Dieu,
qui accomplit pour vous ╵des choses merveilleuses,
et jamais plus mon peuple ╵ne connaîtra la honte.
27Et vous reconnaîtrez ╵que je suis, moi, ╵au milieu d’Israël,
et que je suis ╵l’Eternel, votre Dieu,
qu’il n’y en a pas d’autre.
Et jamais plus mon peuple ╵ne connaîtra la honte.
Ang Pagparusa ng Panginoon ay Inihalintulad sa Pagsalakay ng mga Balang
1Hipan ninyo ang trumpeta upang bigyang babala ang mga tao sa Zion,2:1 Zion: Isa ito sa mga tawag sa Jerusalem. ang banal2:1 banal: o, pinili. na bundok ng Panginoon. Lahat kayong nakatira sa Juda, manginig kayo sa takot, dahil malapit na ang araw ng paghatol ng Panginoon. 2Magiging maulap at madilim ang araw na iyon. Kakalat ang napakaraming balang2:2 balang: sa literal, tao o bansa. Maaaring ang mga balang na ito ay kumakatawan sa mga taong sasalakay sa Juda. sa mga kabundukan na parang sinag ng araw kapag nagbubukang-liwayway. Wala pang nangyaring kagaya nito noon, at hindi na mangyayari ang katulad nito kahit kailan.
3Sunud-sunod na sumalakay ang mga balang na parang apoy.2:3 Sunud-sunod … apoy: sa literal, Sa kanilang harapan at sa likuran ay may apoy na sumusunog. Maaaring ang ibig sabihin ay sa harapan at sa likuran ng isang kawan ng mga balang ay mayroon pang mga kawan ng balang. Tingnan sa 1:4 at 2:20. Bago sila dumating ang lupain ay parang halamanan ng Eden. Pero nang masalakay na nila, para na itong disyerto. Wala silang halaman na itinira. 4Parang kabayo ang kanilang anyo, at mabilis sila tulad ng mga kabayong pandigma. 5Ang ingay ng kanilang paglukso sa ibabaw ng mga bundok ay parang mga karwaheng tumatakbo at parang ingay ng nasusunog na dayami. Tulad sila ng makapangyarihang hukbo na handang makipagdigma. 6Ang mga taong makakakita sa kanila ay mamumutla sa takot. 7-8Sumasalakay sila at umaakyat sa mga pader na parang mga sundalo. Diretso ang kanilang paglakad at hindi lumilihis sa kanilang dinadaanan. Hindi sila nagtutulakan, at kahit masalubong nila ang mga sandata ng kaaway, hindi sila naghihiwa-hiwalay. 9Sinasalakay nila ang lungsod at inaakyat ang mga pader nito. Inaakyat nila ang mga bahay at pumapasok sa mga bintana na parang magnanakaw. 10Nayayanig ang lupa at ang langit sa kanilang pagdating. At nagdidilim ang araw at ang buwan, at nawawalan ng liwanag ang mga bituin.
11Inuutusan ng Panginoon ang kanyang hukbo – ang napakarami at makapangyarihang mga balang – at sumusunod sila sa kanyang utos. Nakakatakot ang araw ng pagpaparusa ng Panginoon. Sino ang makakatagal dito?
Panawagan upang Magbalik-loob sa Dios
12Sinabi ng Panginoon na ito na ang panahon para magbalik-loob kayo sa kanya nang buong puso, na nag-aayuno, nananangis at nagdadalamhati. 13Magsisi kayo nang buong puso at hindi pakitang-tao lamang sa pamamagitan ng pagpunit ng inyong mga damit. Magbalik-loob kayo sa Panginoon na inyong Dios, dahil mahabagin siya at maalalahanin. Mapagmahal siya at hindi madaling magalit. Handa siyang magbago ng isip upang hindi na magpadala ng parusa. 14Baka sakaling magbago ang isip ng Panginoon na inyong Dios at pagpalain kayo ng masaganang ani, para makapaghandog kayo sa kanya ng mga butil at inumin.
15Hipan ninyo ang trumpeta sa Zion upang ipaalam sa mga tao na magtipon sila at mag-ayuno. 16Gawin ninyo ang seremonya ng paglilinis at magtipon kayong lahat, bata at matanda, pati mga sanggol at maging ang mga bagong kasal. 17Umiyak sa pagitan ng altar at ng balkonahe ng templo ang mga pari na naglilingkod sa Panginoon, at manalangin sila ng ganito: “Panginoon, maawa po kayo sa mga mamamayang pag-aari ninyo. Huwag nʼyo pong payagan na hiyain sila at sakupin ng ibang bansa na nagsasabing, ‘Nasaan ang inyong Dios?’ ”
Pagpapalain ng Panginoon ang Juda
18Nagmamalasakit ang Panginoon sa kanyang bayan at naaawa siya sa kanyang mga mamamayan. 19At bilang sagot sa kanilang dalangin sasabihin niya sa kanila, “Bibigyan ko kayo ng mga butil, bagong katas ng ubas, at langis, at mabubusog kayo. Hindi ko papayagang hiyain kayo ng ibang bansa. 20Palalayasin ko ang mga sasalakay sa inyo mula sa hilaga at itataboy ko sila sa disyerto. Itataboy ko ang unang pulutong nila sa Dagat na Patay2:20 Dagat na Patay: sa Hebreo, dagat sa silangan. at ang huling pulutong ay itataboy ko sa Dagat ng Mediteraneo.2:20 Dagat ng Mediteraneo: sa Hebreo, dagat sa kanluran. At babaho ang kanilang mga bangkay.”
Tunay na kamangha-mangha ang ginawa ng Panginoon. 21Hindi dapat matakot ang lupain ng Juda, sa halip dapat itong magalak dahil sa kamangha-manghang ginawa ng Panginoon. 22Huwag matakot ang mga hayop, dahil luntian na ang mga pastulan at namumunga na ang mga punongkahoy, pati na ang mga igos, gayon din ang mga ubas.
23Kayong mga taga-Zion, magalak kayo sa ginawa sa inyo ng Panginoon na inyong Dios. Sapagkat binigyan niya kayo ng unang ulan at nasundan pa ito gaya ng dati para ipakita na matuwid siya. 24Mapupuno ng butil ang mga giikan, at aapaw ang bagong katas ng ubas at langis sa mga pisaan nito. 25Sapagkat sinasabi ng Panginoon, “Ibabalik ko ang lahat ng nawala sa inyo noong mga panahon na sinalakay ang inyong mga pananim ng sunud-sunod na pulutong ng mga balang na iyon. Ako ang nagpadala sa inyo ng napakalaking pulutong ng mga balang. 26Magkakaroon na kayo ngayon ng saganang pagkain at lubusang mabubusog. At dahil dito, pupurihin ninyo ako na inyong Dios, na gumawa ng mga kamangha-manghang bagay na iyon. At kayo na aking mga mamamayan ay hindi na mapapahiya kailanman. 27Malalaman ninyo na akoʼy sumasainyo na mga taga-Israel, at ako lamang ang Panginoon na inyong Dios at wala nang iba pa. Kayo na aking mga mamamayan ay hindi na nga mapapahiya kailanman.
Ang mga Pagpapalang Espiritwal
28“At pagkatapos, ibibigay ko ang aking Espiritu sa lahat ng tao. Ang inyong mga anak na lalaki at babae ay magpapahayag ng aking mga salita. Ang inyong matatandang lalaki ay mananaginip, at ang inyong mga binata ay makakakita ng mga pangitain. 29Sa mga araw na iyon, ibibigay ko rin ang aking Espiritu sa mga utusang lalaki at babae. 30Magpapakita ako ng mga himala sa langit at sa lupa: May makikitang dugo, apoy, at makapal na usok. 31Magdidilim ang araw at pupula ang buwan na parang dugo. Mangyayari ito bago dumating ang nakakatakot na araw ng paghuhukom ng Panginoon.”
32Ang sinumang hihingi ng tulong sa Panginoon ay maliligtas sa parusang darating. Sapagkat ayon sa sinabi ng Panginoon, may matitirang mga Israelita sa Bundok ng Zion, ang Jerusalem. Sila ang mga pinili ng Panginoon na maliligtas.
