Salmo 4242:0 Salmo 42 Ang ulohan sa Hebreo: Ang awit alang sa maestro sa mga mag-aawit. Ang “maskil” sa mga anak ni Kora.
Ang Handom sa Usa ka Tawo nga Makaduol sa Ginoo
1Sama sa mananap nga lagsaw nga gihidlaw sa tubig sa sapa,
gihidlaw usab ako kanimo, O Dios.
2Giuhaw ako kanimo, O buhi nga Dios.
Kanus-a pa kaha ako makaadto sa imong templo sa pag-atubang kanimo?
3Adlaw ug gabii grabe ang akong hilak.
Nagasigeg pangutana ang mga tawo kanako, “Asa na man ang imong Dios?”
4Masubo ako inigmahinumdoman ko nga kaniadto gipangulohan ko ang daghang mga tawo sa pag-adto sa imong templo,
ug nagasaulog kami nga may paghugyaw sa kalipay ug pagpasalamat kanimo.
5Nganong maguol man ako ug mabalaka?
Kinahanglan mosalig ako kanimo ug dayegon ko ikaw pag-usab,
ikaw nga akong manluluwas ug Dios.
6-7Naguol ako pag-ayo;
mora ako ug gitabonan sa imong mga balod nga daw nagahaguros nga busay.
Busa gihinumdoman ko ikaw dinhi sa yuta sa Jordan ug Hermon, sa Bukid sa Mizar.
8Sa adlaw ginapakita mo, Ginoo, ang imong gugma,
busa sa gabii nagaawit ako isip pag-ampo kanimo, O Dios sa akong kinabuhi.
9O Dios nga akong salipdanan nga bato, moingon ako kanimo,
“Nganong gikalimtan mo ako?
Nganong kinahanglan pa man nga magsubo ako tungod sa pagpangdaog-daog sa akong mga kaaway?”
10Daw madugmok ang akong kabukogan sa pagbiaybiay nila kanako adlaw-adlaw nga nagaingon,
“Asa na man ang imong Dios?”
11Nganong maguol ug mabalaka man ako?
Kinahanglan mosalig ako kanimo, ug dayegon ko ikaw pag-usab, ikaw nga akong Manluluwas ug Dios.
كتاب دوم
(مزامير 42—72)
دعايی از ديار غربت
1چنانكه آهو برای نهرهای آب اشتياق دارد، همچنان ای خدا، جان من اشتياق شديد برای تو دارد. 2آری، جان من تشنهٔ خداست، تشنهٔ خدای زنده! كی می‌توانم به حضور او بروم و او را ستايش كنم؟ 3روز و شب گريه می‌كنم، و اشكهايم غذای من است؛ تمام روز دشمنان از من می‌پرسند: «پس خدای تو كجاست؟»
4چون به گذشته فكر می‌كنم دلم می‌گيرد؛ به ياد می‌آورم چگونه در روزهای عيد، جماعت بزرگی را سرودخوانان و حمدگويان به خانهٔ خدا هدايت می‌كردم!
5ای جان من، چرا محزون و افسرده شده‌ای؟ بر خدا اميد داشته باش! او را دوباره ستايش كن، زيرا او خدا و نجات دهندهٔ توست!
6-7ای خدا، در اين ديار غربت دلم گرفته است. حتی آبشارهای كوهستانها و موجهای درياهای تو نيز غم و اندوه بر من می‌دمند؛ اعماق اقيانوسها بر من می‌غرند. از سرزمين اردن و کوههای حرمون و مصغر، تو را به ياد می‌آورم. 8خداوندا، در طی روز مرا مورد لطف و رحمت خود قرار ده، تا هنگامی كه شب فرا می‌رسد سرودی برای خواندن داشته باشم و نزد خدای حيات خود دعا كنم.
9به خدا كه صخرهٔ من است می‌گويم: «چرا مرا فراموش كرده‌ای؟ چرا به سبب ظلم دشمن ناله‌كنان به اين سو و آن سو بروم؟» 10سرزنش دشمنانم مرا خرد كرده است، زيرا هر روز با كنايه به من می‌گويند: «پس خدای تو كجاست؟»
11ای جان من، چرا محزون و افسرده شده‌ای؟ بر خدا اميد داشته باش! او را دوباره ستايش كن، زيرا او خدا و نجات دهندهٔ توست!
