Salmo 102 – APSD-CEB & BDS

Ang Pulong Sa Dios

Salmo 102:1-28

Salmo 102102:0 Salmo 102 Ang ulohan sa Hebreo: Pag-ampo sa usa ka tawong nagaantos sa dihang luya na siya. Gibutyag niya ang iyang mulo ngadto sa Ginoo.

Ang Pag-ampo sa Tawo nga Nagaantos

1Ginoo, pamatia ang akong pag-ampo.

Pamatia ang akong pagpangayo ug tabang kanimo.

2Ayaw pagtago kanako sa panahon sa akong kalisod.

Pamatia ako kon motawag ako kanimo,

ug tubaga dayon ako.

3Kay ang akong kinabuhi gakahanaw sama sa aso;

ang akong kabukogan daw gisunog.

4Daw sagbot ako nga gitunob-tunoban ug nalaya;

ug nawad-an akog gana sa pagkaon.

5Tungod sa akong kusog nga pag-agulo, bukog na lang ako ug panit.

6Nagainusara ako sama sa langgam sa kamingawan

o sama sa ngiwngiw diha sa guba ug biniyaan nga dapit.

7Dili ako makatulog;

sama ako sa langgam nga nagainusara sa atop sa balay.

8Kanunay akong pakaulawan sa akong mga kaaway.

Gibiaybiay nila ako ug gigamit nila ang akong ngalan sa pagtunglo sa uban.

9Wala na akoy kaon-kaon;

nagayaka na lang ako sa abo102:9 nagayaka na lang ako sa abo: Nagapakita kini sa pagsubo. ug naghilak,

10tungod sa imong labihang kasuko kanako.

Daw sa imo akong gipunit ug gilabay.

11Ang akong kinabuhi sama sa anino nga nagakahanaw.

Ug sama ako sa sagbot nga nagakalaya.

12Apan ikaw, Ginoo, nagahari sa walay kataposan;

hinumdoman ka sa mga katawhan hangtod sa kahangtoran.

13Kaloy-an mo na ang Zion,102:13 Zion: mao usab ang Jerusalem.

tungod kay miabot na ang gitagal nga panahon nga ipakita mo ang imong kaayo kaniya.

14Kay kini nga siyudad gihigugma o gikabalak-an pa gihapon sa imong katawhan nga imong mga alagad bisan guba na kini.

15Ang kanasoran motahod sa Ginoo;

ang tanang hari sa kalibotan motahod sa iyang gahom.

16Kay patindogon pag-usab sa Ginoo ang Zion;

ipakita niya ang iyang gamhanang presensya.

17Tubagon niya ang pag-ampo sa mga makalulooy;

dili niya ipakawalay-bili ang ilang pag-ampo.

18Isulat kini alang sa umaabot nga mga henerasyon,

aron modayeg sila sa Ginoo:

19Gitan-aw sa Ginoo ang kalibotan gikan didto sa iyang balaang dapit sa langit,

20aron madungog niya ang mga pag-agulo sa iyang katawhan nga binihag

ug aron luwason ang iyang katawhan nga gihukman nga patyon.

21Ug tungod niini, ang gipanghimo102:21 gipanghimo: sa literal, ngalan. sa Ginoo imantala sa Jerusalem,102:21 Jerusalem: Sa Hebreo makita usab ang pulong nga Zion, nga mao ang laing ngalan sa Jerusalem.

ug didto pagadayegon siya.

22Mahitabo kini kon magtigom na ang mga katawhan gikan sa mga nasod ug mga gingharian sa pagsimba sa Ginoo.

23Anaa pa lamang ako sa tunga-tunga sa akong kinabuhi,

apan gihimo na akong maluya sa Ginoo;

gipamub-an niya ang akong kinabuhi.

24Busa miingon ako:

“O Dios ko nga nagakinabuhi sa walay kataposan, ayaw una kuhaa ang akong kinabuhi sa dili pa ako matigulang.

25Kaniadto gibuhat mo ang kalibotan ug ang kalangitan.

26Kini sila mangawala apan ikaw magpadayon sa gihapon.

Magabok silang tanan sama sa bisti.

Ilisan mo sila sama sa bisti ug mawala sila.

27Apan ikaw mao lang sa gihapon;

wala kay kataposan.

28Ang mga kaliwat sa imong mga alagad magkinabuhi nga luwas sa katalagman ug imo silang bantayan.”

La Bible du Semeur

Psaumes 102:1-29

Prière d’un malheureux

1Prière d’une personne dans l’affliction qui se sent défaillir et qui expose sa plainte devant l’Eternel102.1 Le titre de ce psaume est unique en ce qu’il indique la circonstance de la composition mais non l’auteur du psaume..

2O Eternel, ╵écoute ma prière

et que mon appel au secours ╵parvienne jusqu’à toi !

3Ne te détourne pas de moi ╵en ce jour où je suis dans la détresse,

tends vers moi ton oreille ╵au jour où je t’appelle.

Hâte-toi de répondre !

4Comme une fumée, mes jours passent.

J’ai comme un brasier dans les os.

5Mon cœur est brisé, desséché, ╵comme l’herbe fauchée.

J’en oublie de manger ma nourriture.

6A force de gémir,

je n’ai que la peau sur les os.

7Je suis devenu comparable ╵à la corneille du désert,

je suis pareil au chat-huant ╵qui hante les lieux désolés.

8Je reste privé de sommeil,

je ressemble à un oisillon ╵resté seul sur un toit.

9Mes ennemis ne cessent ╵de m’insulter,

ils se moquent de moi ╵et maudissent les gens ╵en leur souhaitant mon sort.

10Je me nourris de cendre ╵au lieu de pain,

et ma boisson ╵est mêlée de mes larmes102.10 Voir 42.4 ; 80.6..

11Dans ton indignation ╵et ta colère,

tu m’as saisi, ╵et m’as jeté au loin102.11 Comme un tourbillon saisit des feuilles et les jette au loin..

12Tout comme l’ombre102.12 Une ombre qui s’allonge le soir : allusion au soir de la vie. qui s’étire, ╵mes jours déclinent,

et moi, je me dessèche comme l’herbe.

13Mais toi, tu sièges pour toujours, ╵ô Eternel,

et tu interviendras102.13 Ou : ton culte persistera. Litt. souvenir… ╵tout au long des générations.

14Oui, tu te lèveras, ╵et de Sion ╵tu auras compassion !

L’heure est là de lui faire grâce,

le moment est venu :

15tes serviteurs ╵ont ses pierres en affection,

ils restent attachés ╵à cette ville réduite en poussière102.15 Il s’agit des ruines de Jérusalem..

16Alors les autres peuples craindront l’Eternel,

tous les rois de la terre ╵reconnaîtront sa gloire.

17L’Eternel rebâtit Sion

pour y paraître dans sa gloire.

18Il a égard à la prière ╵de ceux qui sont dépossédés,

il ne méprisera pas leur requête.

19Que cela soit mis par écrit ╵pour la génération future,

et le peuple qui sera créé louera Eternel.

20Du haut de sa demeure sainte, ╵l’Eternel s’est penché vers nous.

Du ciel, il regarde la terre,

21et il entend les plaintes des captifs ;

et il rendra la liberté ╵aux condamnés à mort,

22pour que l’on publie en Sion ╵la renommée de l’Eternel,

sa louange à Jérusalem,

23quand se rassembleront les peuples

et les royaumes tous ensemble, ╵afin d’adorer l’Eternel.

24Il a réduit ma force ╵au milieu de ma course,

et abrégé mes jours ;

25c’est pourquoi je m’écrie : ╵« Mon Dieu, ne me fais pas mourir ╵au milieu de mes jours,

toi qui subsistes d’âge en âge !

26Tu as jadis fondé la terre,

le ciel est l’œuvre de tes mains.

27Ils périront, mais tu subsisteras ;

tous s’useront comme un habit ;

comme on remplace un vêtement, ╵tu les remplaceras ╵et ils disparaîtront.

28Mais toi, tu es toujours le même,

tes années ne finiront pas102.28 Les v. 26-28 sont cités en Hé 1.10-12..

29Les enfants de tes serviteurs ╵auront une demeure ;

sous ton regard, leur descendance ╵sera fermement établie. »