1-2Ang katawhan sa Jerusalem4:1-2 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. nahisama sa purong bulawan nga nawad-an sa kasinaw o sa bililhon nga mga bato nga nagkatag sa mga kadalanan. Sama sila kaniadto ka bililhon sa bulawan, apan karon giisip na lang sila nga daw mga kolon nga hinimo sa magkukolon. 3Ang ihalas nga mga iro4:3 ihalas nga mga iro: sa English, jackals. mopasuso sa ilang mga anak, apan ang akong mga katawhan walay kalooy sa ilang mga anak sama sa mga langgam nga ostrich4:3 ostrich: Biyaan sa ostrich ang iyang mga itlog sa yuta aron mainit-initan kini. Tan-awa ang Job 39:14. sa kamingawan. 4Tungod sa kauhaw, namilit sa alingagngag ang dila sa ilang mga masuso. Nangayo ang mga kabataan ug pagkaon, apan wala gayoy mihatag kanila. 5Ang mga tawo nga kaniadto nagkaon ug lamian nga pagkaon, karon nangayo na lang ug pagkaon diha sa mga kadalanan. Kadtong nagdako nga adunahan, karon nangukay na lang sa basurahan. 6Ang silot nga gipahamtang ngadto sa akong mga katawhan mas labaw pa kaysa silot sa Sodom, nga kalit lang nga gilaglag sa Dios ug wala gayoy mitabang kanila. 7Kaniadto, ang mga pangulo sa Jerusalem lig-on ug maayo gayod ug mga lawas. Sinaw ang ilang kaputi sama sa snow o gatas. Mapula-pula ang ilang pamanit sama sa mahalong bato. 8Apan karon mas itom pa sila kay sa anuos, ug dili na sila mailhan diha sa kadalanan. Mora na lang silag bukog ug panit. Nangunot ang ilang mga panit, ug nahisama kini kauga sa sugnod. 9Mas maayo pa ang nangamatay sa gira kay sa nangamatay sa kagutom, nga hinay-hinay nga nangamatay sa kakulang sa pagkaon. 10Tungod sa labihan nga kagutom nga bunga sa kalaglagan nga miabot sa akong mga katawhan, bisan ang mahigugmaong mga inahan miluto sa ilang kaugalingong mga anak aron kan-on.
11Gipatagamtam sa Ginoo ang iyang labihan nga kapungot sa Jerusalem. Busa gisunog niya hangtod ang mga pundasyon niini. 12Dili makatuo ang mga hari sa tibuok kalibotan ug ang ilang mga katawhan nga makasulod ang mga kaaway sa mga pultahan sa Jerusalem. 13Apan nahitabo kini tungod sa sala sa mga propeta ug mga pari niini nga mipatay sa inosenteng mga tawo. 14Ug karon nagapangapkap sila4:14 sila: Ang buot ipasabot, ang mga pari ug propeta. sa mga kadalanan daw sama sa buta. Namansahan sa dugo ang ilang mga bisti, busa walay mangahas sa paghikap kanila. 15Gisinggitan sila sa mga tawo, “Pahilayo kamo! Mga hugaw kamo! Ayaw kamo pagduol kanamo.”4:15 Ayaw kamo pagduol kanamo: sa literal, Ayaw paghikap. Busa nagpahilayo sila ug naglatagaw sa ubang mga nasod diin wala gayoy midawat kanila. 16Ang Ginoo mismo ang nagpakatag kanila. Wala nay pagtagad ang Ginoo kanila. Wala na pasidunggi ug hatagig pabor ang mga pari ug mga tigdumala.
17Nagngitngit na ang among mga panan-aw sa paghulat sa tabang gikan sa among kaabin nga mga nasod, apan wala gayoy miabot. Nagabantay kami sa among mga tore alang sa pag-abot niining mga nasod nga dili makaluwas kanamo. 18Gibantayan sa among mga kaaway ang among mga lihok; dili kami makalakaw sa kadalanan nga dili mamiligro. Hapit na ang among kataposan. Maihap na lang ang among mga adlaw. 19Mas tulin pa sa mga agila ang among mga kaaway nga nagagukod kanamo. Ginagukod nila kami sa kabukiran. Ug bisan sa kamingawan giatangan nila kami. 20Nadakpan4:20 Nadakpan: sa Hebreo, Nalit-agan. nila pinaagi sa ilang mga bangag ang hari nga pinili sa Ginoo, nga maoy among gisaligan nga manalipod kanamo batok sa mga kaaway nga mga nasod.
21Sige, paglipay kamo ug pagsadya, kamo nga katawhan sa Edom nga nagapuyo sa yuta sa Uz. Apan paimnon usab kamo sa kopa sa silot sa Ginoo, ug mahubog kamo ug maghubo. 22O mga katawhan sa Zion, matapos na ang inyong silot. Dili na padugayon sa Ginoo ang inyong pagkabihag. Apan kamo nga katawhan sa Edom silotan sa Ginoo sa inyong mga sala, ug ipadayag niya ang inyong kadaotan.
1Look at how the gold has lost its brightness!
See how dull the fine gold has become!
The sacred jewels are scattered
at every street corner.
2The priceless children of Zion
were worth their weight in gold.
But now they are thought of as clay pots
made by the hands of a potter.
3Even wild dogs
nurse their young pups.
But my people are as mean
as ostriches in the desert.
4When the babies get thirsty,
their tongues stick to the roofs of their mouths.
When the children beg for bread,
no one gives them any.
5Those who once ate fine food
are dying in the streets.
Those who wore royal clothes
are now lying on piles of trash.
6My people have been punished
more than Sodom was.
It was destroyed in a moment.
No one offered it a helping hand.
7Jerusalem’s princes were brighter than snow.
They were whiter than milk.
Their bodies were redder than rubies.
They looked like lapis lazuli.
8But now they are blacker than coal.
No one even recognizes them in the streets.
Their skin is wrinkled on their bones.
It has become as dry as a stick.
9Those killed by swords are better off
than those who die of hunger.
Those who are hungry waste away to nothing.
They don’t have any food from the fields.
10With their own hands, loving mothers
have had to cook even their own children.
They ate their children
when my people were destroyed.
11The Lord has become very angry.
He has poured out his burning anger.
He started a fire in Zion.
It burned its foundations.
12The kings of the earth couldn’t believe what was happening.
Neither could any of the peoples of the world.
Enemies actually attacked and entered
the gates of Jerusalem.
13It happened because Jerusalem’s prophets had sinned.
Her priests had done evil things.
All of them spilled the blood
of those who did what was right.
14Now those prophets and priests
have to feel their way along the streets
as if they were blind.
The blood of those they killed has made them “unclean.”
So no one dares to touch their clothes.
15“Go away! You are ‘unclean’!”
people cry out to them.
“Go away! Get out of here!
Don’t touch us!”
So they run away and wander around.
Then people among the nations say,
“They can’t stay here anymore.”
16The Lord himself has scattered them.
He doesn’t watch over them anymore.
No one shows the priests any respect.
No one honors the elders.
17And that’s not all. Our eyes grew tired.
We looked for help that never came.
We watched from our towers.
We kept looking for a nation that couldn’t save us.
18People hunted us down no matter where we went.
We couldn’t even walk in our streets.
Our end was near, so we only had a few days to live.
Our end had come.
19Those who were hunting us down were faster
than eagles in the sky.
They chased us over the mountains.
They hid and waited for us in the desert.
20Zedekiah, the Lord’s anointed king, was our last hope.
But he was caught in their traps.
We thought he would keep us safe.
We expected to continue living among the nations.
21People of Edom, be joyful.
You who live in the land of Uz, be glad.
But the cup of the Lord’s anger will also be passed to you.
Then you will become drunk.
Your clothes will be stripped off.
22People of Zion, the time for you to be punished
will come to an end.
The Lord won’t keep you away from your land any longer.
But he will punish your sin, people of Edom.
He will show everyone the evil things you have done.
