1Nakasinati ako sa pagsilot sa Ginoo tungod sa iyang kasuko. 2Giabog niya ako ug gipalakaw sa kangitngit imbis sa kahayag. 3Tibuok adlaw gayod niya akong gisigihag silot. 4Gipaluya niya ang tibuok kong lawas, ug gibali niya ang akong mga bukog. 5Gisulong niya ako ug gipalibotan sa labihan nga kalisod ug kasakit. 6Gipapuyo niya ako sa kangitngit sama niadtong mga tawong dugay nang nangamatay. 7Gipakadenahan niya ako ug gipalibotan ug paril aron dili ako makaikyas. 8Bisag nagpakitabang ako, wala niya ako paminawa. 9Gibabagan niya sa tinapok nga bato ang akong agianan, ug gipaliko-liko ang akong ginaagian. 10Sama siya sa oso o liyon nga nagahulat sa pag-ataki kanako. 11Giguyod niya ako pahilayo sa dalan, unya gikunis-kunis ug gibiyaan. 12Gibinat niya ang iyang pana ug gipunting kanako. 13Gipataop niya ang pana sa akong kasingkasing.
14Nahimo akong kataw-anan ngadto sa akong mga katawhan. Gibugalbugalan nila ako tibuok adlaw pinaagi sa awit. 15Pulos kapaitan ang gihatag niya kanako. 16Nangapungil ang akong mga ngipon kay gipausap niya ako ug grabas, ug gimumò niya ako sa yuta. 17Gihikawan niya ako sa kalinaw,3:17 kalinaw: o, maayo nga kahimtang. ug wala na ako makasinati sa kalamboan.
18Nahanaw ang akong kadungganan ug ang tanang gilaoman ko sa Ginoo. 19Pait kaayong pamalandongon ang akong pag-antos ug paglatagaw. 20Kon hunahunaon ko kini kanunay, mawad-an ako ug kadasig. 21Apan mobalik ang akong paglaom kon mahinumdoman ko nga 22ang gugma ug kalooy sa Ginoo walay kataposan. Mao kana nga wala kita malaglag sa hingpit. 23Matinumanon gayod ang Ginoo. Gipakita niya ang iyang kalooy matag adlaw. 24Miingon ako sa akong kaugalingon, “Ang Ginoo mao ang tanan alang kanako, busa molaom ako kaniya.” 25Ang Ginoo maayo sa mga nagalaom ug nagadangop kaniya. 26Maayo nga maghulat kita nga mapailubon sa kaluwasan nga ihatag sa Ginoo kanato. 27Maayo alang sa usa ka tawo ang madisiplina3:27 madisiplina: o, makasinati sa kalisod. samtang batan-on pa siya. 28Kon gidisiplina kita sa Ginoo, manglingkod kita nga mag-inusara ug mamalandong. 29Magpaubos kita sa atong kaugalingon atubangan sa Ginoo, ug dili magpakawala sa paglaom. 30Dawata ang mga pagsagpa ug pagpanginsulto sa imong mga kaaway. 31Kay ang Ginoo dili mosalikway kanato hangtod sa kahangtoran. 32Bisan tuod hatagan niya kitag mga kalisod, kaloy-an gihapon niya kita tungod sa iyang dako ug matinud-anong gugma. 33Kay dili niya tuyo ang pagpaantos ug pagsakit kanato.
34-35Dili buot sa Labing Halangdong Dios nga daog-daogon ang mga binilanggo o hikawan ang usa ka tawo sa iyang katungod. 36Dili usab gusto ang Ginoo nga tuison ang hustisya diha sa mga hukmanan. Nakita niya kining tanan.
37Walay bisan unsa nga mahitabo nga walay pagtugot sa Ginoo. 38Dili ba nga ang Labing Halangdong Dios ang nagabuot kon mahitabo ang usa ka butang—daotan man o maayo kini? 39Nganong moreklamo man kita kon silotan kita tungod sa atong mga sala? 40Kinahanglang susihon nato ang atong mga binuhatan ug mobalik kita sa Ginoo. 41Ablihan nato ang atong mga kasingkasing ug ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa langit ug moingon, 42“Nakasala kami ug mirebelde, Ginoo, ug wala mo kami pasayloa. 43Nasuko ka pag-ayo ug gigukod mo kami, ug gipamatay sa walay kalooy. 44Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa panganod, aron dili mo madungog ang among pag-ampo. 45Gihimo mo kaming daw basura sa panan-aw sa ubang mga nasod. 46Gibiaybiay kami sa tanan namong mga kaaway. 47Nagaantos kami sa kahadlok, katalagman, kapildihan, ug kalaglagan.”
48Daw nagabaha ang luha sa akong mga mata tungod kay nalaglag ang akong katawhan. 49Dili moundang pag-agas ang mga luha sa akong mga mata 50hangtod nga modungaw ang Ginoo gikan sa langit ug makita ang nahitabo kanato. 51Gikaguol ko ang nakita ko nga gidangatan sa mga kababayen-an sa akong siyudad.
52Daw langgam ako nga gigukod sa akong mga kaaway bisan ug wala akoy nahimong sala kanila. 53Nagtinguha sila sa pagpatay kanako pinaagi sa paghulog kanako sa bangag ug pagbato kanako. 54Nalapawan ako sa tubig, ug abi kog mamatay na ako.
55Nanawag ako kanimo, O Ginoo, gikan sa kinahiladman sa bangag. 56Gidungog mo ang akong pagpakilooy ug pagpakitabang. 57Miduol ka sa dihang nanawag ako kanimo, ug miingon ka nga dili ako mahadlok. 58Gitabangan mo ako, Ginoo, sa akong kaso ug giluwas mo ang akong kinabuhi. 59Nakita mo, Ginoo, ang daotang gibuhat sa akong mga kaaway kanako, busa hatagi akog hustisya. 60Nahibalo ka sa ilang tinguha sa pagpanimalos kanako ug sa tanan nilang daotang plano batok kanako. 61O Ginoo, nadungog mo ang pagpanginsulto nila kanako ug ang tanan nilang daotang mga plano batok kanako. 62Nagahisgot sila ug nagaplano ug daotan batok kanako tibuok adlaw. 63Tan-awa sila! Bisan ug unsay ilang buhaton tibuok adlaw, kanunay nila akong gibiaybiay pinaagi sa awit. 64Balosi sila, Ginoo, sumala sa ilang binuhatan. 65Pagahia ang ilang kasingkasing, ug tungloha sila. 66Gukda sila ug laglaga sa imong kasuko aron mahanaw sila sa kalibotan.
3 ในภาษาฮีบรู บทนี้เป็นบทกวีที่แต่ละข้อขึ้นต้นด้วยตัวอักษรฮีบรูเรียงตามลำดับ ทุกสามข้อขึ้นต้นด้วยตัวอักษรตัวเดียวกัน 1ข้าพเจ้าคือผู้ที่เห็นความทุกข์ลำเค็ญ
จากไม้เรียวแห่งพระพิโรธของพระองค์
2พระองค์ทรงขับไล่ข้าพเจ้าออกมาเดิน
ในความมืดมนแทนที่จะเดินในความสว่าง
3อันที่จริงพระองค์ทรงหันมาเล่นงานข้าพเจ้า
ครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดวันคืน
4พระองค์ทรงกระทำให้เนื้อและหนังของข้าพเจ้าเหี่ยวย่นไป
ทรงหักกระดูกของข้าพเจ้า
5พระองค์ทรงล้อมกรอบข้าพเจ้าไว้
ด้วยความขมขื่นและความทุกข์ลำเค็ญ
6พระองค์ทรงทำให้ข้าพเจ้าอยู่ในความมืด
เหมือนคนที่ตายไปนานแล้ว
7พระองค์ทรงล้อมข้าพเจ้าไว้ไม่ให้หนีไปได้
พระองค์ทรงถ่วงข้าพเจ้าด้วยโซ่ตรวน
8แม้เมื่อข้าพเจ้าทูลวิงวอนขอความช่วยเหลือ
พระองค์ไม่ทรงรับฟังคำอธิษฐานของข้าพเจ้า
9พระองค์ทรงวางศิลากั้นทางของข้าพเจ้า
ทรงทำให้หนทางของข้าพเจ้าคดเคี้ยว
10พระองค์ทรงเป็นดั่งหมีที่คอยตะครุบ
ดั่งสิงโตที่ซุ่มอยู่
11พระองค์ทรงลากข้าพเจ้าออกจากทางและฉีกข้าพเจ้าเป็นชิ้นๆ
แล้วทิ้งข้าพเจ้าโดยไม่มีใครมาช่วย
12พระองค์ทรงโก่งคันธนู
เล็งข้าพเจ้าเป็นเป้า
13ลูกธนูจากแล่งธนูของพระองค์
เสียบทะลุหัวใจของข้าพเจ้า
14ข้าพเจ้าตกเป็นขี้ปากให้พี่น้องร่วมชาติหัวเราะเยาะ
เขาร้องเพลงล้อเลียนข้าพเจ้าวันยังค่ำ
15พระองค์ทรงให้ข้าพเจ้ากินผักรสขมจนอิ่ม
และทำให้ข้าพเจ้าเข็ดขมด้วยบอระเพ็ด
16พระองค์ทรงเลาะฟันของข้าพเจ้าด้วยกรวด
ทรงเหยียบย่ำข้าพเจ้าจมฝุ่นธุลี
17สันติสุขถูกพรากไปจากใจของข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าลืมไปแล้วว่าความเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างไร
18ข้าพเจ้าจึงกล่าวว่า “ศักดิ์ศรีของข้าพเจ้าสูญสิ้นเสียแล้ว
และทุกสิ่งที่ข้าพเจ้าคาดหวังจากองค์พระผู้เป็นเจ้าก็พังทลาย”
19โปรดระลึกถึงความทุกข์ลำเค็ญและการระหกระเหินของข้าพเจ้า
ระลึกถึงความขมขื่นและบอระเพ็ดที่ข้าพเจ้าได้รับ
20ข้าพเจ้าจดจำสิ่งเหล่านี้ได้ดี
และจิตใจของข้าพเจ้าก็หดหู่อยู่ภายใน
21ถึงกระนั้นข้าพเจ้าก็หวนคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้
ข้าพเจ้าจึงมีความหวัง
22เพราะความรักใหญ่หลวงขององค์พระผู้เป็นเจ้าเราจึงไม่ถูกผลาญทำลายไป
เพราะพระเมตตาของพระองค์ไม่เคยยั้งหยุด
23มีมาใหม่ทุกเช้า
ความซื่อสัตย์ของพระองค์ยิ่งใหญ่นัก
24ข้าพเจ้ากล่าวกับตนเองว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นทั้งหมดที่ข้าพเจ้ามี
ฉะนั้นข้าพเจ้าจะรอคอยพระองค์”
25องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงดีต่อผู้ที่ฝากความหวังไว้กับพระองค์
ทรงดีต่อผู้ที่แสวงหาพระองค์
26เป็นการดีที่จะสงบรอคอย
ความรอดที่องค์พระผู้เป็นเจ้าประทาน
27เป็นการดีที่คนเราจะแบกแอกไว้
ขณะยังหนุ่มสาว
28ให้เขานั่งเงียบๆ อยู่แต่ลำพัง
เพราะพระองค์ทรงวางแอกนั้นไว้บนเขา
29ให้เขาจำนนซบหน้าลงกับดิน
เพราะอาจยังมีความหวัง
30ให้เขาเอียงแก้มให้ผู้ที่จะตบเขา
และให้เขายอมรับความอัปยศอดสู
31เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้า
ไม่ได้ทรงทอดทิ้งมนุษย์ตลอดไป
32แม้พระองค์ทรงให้เกิดความทุกข์โศก แต่ก็ยังจะทรงสำแดงความเมตตาสงสาร
ตามความรักมั่นคงอันใหญ่หลวงของพระองค์
33เพราะพระองค์ไม่ได้ทรงเต็มพระทัยที่จะให้เกิดความทุกข์ทรมาน
หรือความโศกเศร้าแก่มนุษย์ทั้งหลาย
34การเหยียบย่ำ
นักโทษทั้งปวงในดินแดน
35การตัดสิทธิ์ผู้หนึ่งผู้ใด
ต่อหน้าองค์ผู้สูงสุด
36การไม่ให้ความยุติธรรมแก่ผู้หนึ่งผู้ใด
องค์พระผู้เป็นเจ้าจะไม่ทรงเห็นสิ่งเหล่านี้หรือ?
37หากองค์พระผู้เป็นเจ้าไม่ได้มีประกาศิตไว้
ผู้ใดเล่าจะสั่งให้มันเกิดขึ้นได้?
38ทั้งหายนะและสิ่งดีงาม
ล้วนมาจากพระโอษฐ์ขององค์ผู้สูงสุดไม่ใช่หรือ?
39ควรหรือที่มนุษย์จะบ่น
เมื่อถูกลงโทษเพราะบาปทั้งหลายของตน?
40ให้เราสำรวจตรวจตราวิถีทางของเราเอง
และให้เรากลับมาหาองค์พระผู้เป็นเจ้า
41ให้เราชูใจและชูมือขึ้นอธิษฐาน
ต่อพระเจ้าในสวรรค์และกล่าวว่า
42“ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ทำบาปและได้กบฏ
และพระองค์ไม่ได้ทรงให้อภัย
43“พระองค์ทรงคลุมพระองค์เองไว้ด้วยพระพิโรธและทรงตามล่าข้าพระองค์ทั้งหลาย
พระองค์ทรงประหารโดยไม่ปรานี
44พระองค์ทรงคลุมพระองค์เองไว้ด้วยเมฆ
เพื่อไม่ให้คำอธิษฐานใดๆ ขึ้นถึงพระองค์ได้
45พระองค์ทรงทำให้ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นกากเดนและเศษขยะ
ในหมู่ประชาชาติ
46“ศัตรูทั้งปวงของพวกข้าพระองค์
เปิดปากว่าร้ายพวกข้าพระองค์
47พวกข้าพระองค์เผชิญความน่าสะพรึงกลัว
การหลอกลวงและความพินาศย่อยยับ”
48ธารน้ำตาไหลหลั่งจากตาของข้าพเจ้า
เพราะพี่น้องร่วมชาติของข้าพเจ้าถูกทำลาย
49ข้าพเจ้าจะหลั่งน้ำตาไม่ขาดสาย
ไม่หยุดหย่อน
50จนกว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าจะทอดพระเนตร
จากฟ้าสวรรค์ลงมาเหลียวแล
51สิ่งที่เห็นทำให้จิตใจของข้าพเจ้าทุกข์ระทม
เพราะหญิงทุกคนในเมืองของข้าพเจ้า
52บรรดาผู้ที่เป็นศัตรูกับข้าพเจ้าโดยไม่มีสาเหตุ
ตามล่าข้าพเจ้าเหมือนล่านก
53พวกเขามุ่งปลิดชีวิตของข้าพเจ้าในบ่อ
และขว้างก้อนหินใส่ข้าพเจ้า
54น้ำไหลท่วมมิดศีรษะของข้าพเจ้า
จนข้าพเจ้าคิดว่าตัวเองถึงจุดจบแล้ว
55ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพระองค์ร้องเรียกพระนามของพระองค์
จากก้นบ่อ
56พระองค์ทรงได้ยินข้าพระองค์อ้อนวอนว่า “ขออย่าทรงปิดพระกรรณ
จากคำร้องทูลขอการบรรเทาของข้าพระองค์”
57พระองค์เสด็จมาใกล้เมื่อข้าพระองค์ร้องเรียกพระองค์
และตรัสว่า “อย่ากลัวเลย”
58ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงรับคดีความของข้าพระองค์
ทรงไถ่ชีวิตของข้าพระองค์
59ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงเห็นการร้ายที่เขาทำแก่ข้าพระองค์
ขอทรงให้ความเป็นธรรมแก่ข้าพระองค์!
60พระองค์ทรงเห็นแผนแก้แค้นอันลึกล้ำของพวกเขา
สิ่งทั้งปวงที่พวกเขาคบคิดกันต่อสู้ข้าพระองค์
61ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงได้ยินคำสบประมาทของพวกเขาแล้ว
สิ่งทั้งปวงที่พวกเขาคบคิดกันต่อสู้ข้าพระองค์
62สิ่งที่เหล่าศัตรูซุบซิบพึมพำ
ว่าร้ายข้าพระองค์ตลอดทั้งวัน
63โปรดทอดพระเนตรพวกเขา! จะลุกเหินเดินนั่ง
พวกเขาก็ร้องเพลงถากถางข้าพระองค์
64ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงคืนสนองพวกเขาอย่างสาสม
ตามสิ่งที่มือของพวกเขาได้ทำ
65ขอทรงคลี่ผ้าคลุมใจของพวกเขา
ขอให้คำสาปแช่งของพระองค์ตกแก่พวกเขา!
66ขอทรงรุกไล่พวกเขาด้วยพระพิโรธและทำลายล้างพวกเขา
จากภายใต้ฟ้าสวรรค์ขององค์พระผู้เป็นเจ้า
