Ang Pagkalaglag sa Nineve
1Ang manunulong nagaabante na padulong kanimo Nineve. Guwardyahi ang kota, bantayi ang dalan, andama ang imong kaugalingon, tigoma ang tanan mong kusog! 2Ang Ginoo mopahiuli sa katahom ni Jacob sama sa katahom sa Israel. Bisan tuod ang maglalag-lag naghimo niini nga walay kapuslanan ug nagguba sa ilang kaparasan.
3Ang mga taming sa mga kasundalohan mga pula; ug ang mga manggugubat naputos sa dagtong pula. Ang puthaw sa mga karwahe migilak sa adlaw nga sila giandam; ang bangkaw ng gikan sa Juniper giwara-wara na. 4Ang mga karwahi mihaguros sa mga kadalanan, nagdali sa pagbalik-balik sa plasa. Nahisama sila sa mga nagdilaab nga sulo. Mikilab sila sama sa kilat. 5Nineve mipatawag sa iyang pinili nga kasundalohan, apan nanga-pandol sila sa ilang agianan, nagdali sila sa paril sa siyudad, ang taming sa panalipod gipahimutang na. 6Ang pultahan sa kasapaan nalabay sa pag-abli ug ang palasyo nangatumpag. 7Gimbut-an na nga ang Nineve himoong binihag ug dad-on sa halayo. Ang iyang ulipong babaye miagulo sama sa salampati ug nagapukpok sa iyang dughan. 8Nineve sama ka sa napundo nga tubig nga nagakahubas. Hunong! Hunong! Sila misinggit apan walay usa nga mibalik.
9Kawata ang plata! Kawata ang bulawan! Ang tinubdan walay katapusan. Ang kabtangan sa tanang niyang bahandi! 10Gikuha na ang tanan! Gikawatan, gihukasan! Mga kasing-kasing natunaw, mga tuhod nangalusno, mga lawas nangu-rog, mga panagway nangluspad. 11-12Asa na ang lungga sa mga liyon ang dapit diin gipakaon nila ang mga gagmay nga liyon. Diin ang mga bayi ug laki nga liyon miadto lakip ang gagmay nga liyon nga walay kahadlukan. Ang liyon mipatay igo sa gagmay niyang liwat ug milouok sa iyang biktima alang sa iyang pares. Gipuno niya ang iyang puloy-anan sa iyang napatay ug ang lungga sa iyang biktima. 13Ako batok kanimo, nagaingon ang Ginoong Gamhanan. Akong sunogon ang imong karwahi inogn nga aso. Ug ang espada molamoy sa imong gagmay nga mga liyon. Dili ko ikaw binlan ug biktima sa yuta. Ang tingog sa imong mga mensahero dili na gayud mabati.
De Here keert zich tegen Ninevé
1Ninevé, het is met u gedaan! U bent al omringd door vijandelijke troepen. Bewaak de vesting, zet uitkijkposten uit, zet u schrap en vecht voor uw leven. 2Want het land van Gods volk is geplunderd en zijn wijnranken zijn vernield na uw invallen. Maar de Here zal Israël in zijn vroegere glorie herstellen.
3Kijk eens: rode schilden! En die soldaten hebben felrode uniformen aan. Het staal van de strijdwagens schittert als de wagens optrekken, de speren worden dreigend geheven. 4De wagens razen over de wegen en jakkeren voort over de vlakten. Het zijn net fakkels, als bliksemschichten schieten zij voorbij. 5De officieren moeten de aanval openen. Zij struikelen in hun haast, rennen naar de muren om de aanval af te slaan. 6Maar het is al gebeurd! De sluizen en waterpoorten zijn open! De fundamenten van het paleis storten in!
7De stad Ninevé ligt er onbeschermd bij, als een slavin wordt ze weggevoerd. De bevolking huilt, hun klagen klinkt als het gekoer van duiven. Van verdriet slaan zij zich op de borst. 8Ninevé is als een lekke watertank. Een voor een gaan haar soldaten er vandoor. ‘Stop, stop!’ roept zij, maar niemand komt terug. 9Pak het zilver, roof het goud! Er schijnt geen einde aan de hoeveelheid kostbaarheden te komen. Wat een overvloed aan schatten! 10Al gauw is de stad veranderd in een ruïne. De overlevenden voelen zich verslagen, hun knieën knikken. Niemand kan zich staande houden, alle gezichten verbleken. 11Waar is nu dat grote Ninevé? Waar is dat hol van de leeuw waar welpen werden gevoed? Waar is de plaats waar iedereen, jong en oud, woonde zonder angst? 12Verdwenen is Ninevé, die machtige leeuw! U verpletterde vroeger uw vijanden om uw kinderen en vrouwen te voeden en u vulde uw stad en uw huizen met geroofde buit. 13‘Nu keer Ik Mij tegen u,’ zegt de Here van de hemelse legers. ‘Ik laat uw strijdwagens in rook opgaan en uw beste jongemannen zullen sneuvelen. Uw buit zal Ik verwoesten. Nooit meer zal de stem van uw gezanten worden gehoord.’
