1“Mubo rag kinabuhi ang tawo ug puno kini sa kalisod. 2Sama kini sa bulak nga mobukhad ug malaya ra dayon; sama sa anino nga dali rang mahanaw. 3Nan, nganong ginabantayan mo man gayod ang tawo, Ginoo? Dad-on mo ba siya14:3 siya: Mao kini sa Septuagint, sa Latin Vulgate, ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ako. sa imong atubangan aron hukman? 4May tawo bang makakinabuhi nga hinlo gayod? Wala! Kay ang tanan, natawo nga mahugaw. 5Gitakda mo na kon unsa kataas ang kinabuhi sa tawo. Ug dili siya makalapas sa panahon nga gitagal mo kaniya. 6Busa ayaw na lang lisod-lisora ang tawo. Pasagdi na lang siya aron makapahulay sama sa usa ka trabahante inigkahuman niya sa iyang buluhaton.
7“Kon putlon ang usa ka kahoy, may purohan pa nga manalingsing kini ug mananga pag-usab. 8Bisag dugay na ang gamot niini diha sa yuta ug nadunot na ang tuod, 9kon matubigan, manalingsing pa kini sama sa usa ka bag-o nga tanom. 10Apan kon ang tawo mamatay, mawala na ang tanan niyang kusog. Pagkabugto sa iyang gininhawa, mao na kana ang iyang kataposan. 11Sama sa paghunas sa dagat ug paghubas sa suba, 12ang tawo mamatay, ug dili na mobangon o makamata pa sa iyang pagkatulog hangtod mahanaw ang kalangitan.
13“Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako. 14Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini. 15Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat. 16Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala. 17Sama ra nga isulod mo kini sa buyot aron matago ug dili mo na makita pa. 18Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato, 19ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo. 20Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya. 21Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak. 22Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”
14
1人はなんともろいものでしょう。
人生はなんと短く、苦しみに満ちているのでしょう。
2人は花のように咲いても、すぐにしおれ、
通り過ぎる雲の影のように
あっという間に消え失せます。
3あなたは、このようにはかない人間をきびしく責め、
あくまでさばこうとするのですか。
4生まれつき汚れている者に
どうしてきよさを求めることができましょう。
5あなたは人間に、
ほんのわずかな人生の期間を与えました。
それは月単位ではかれる程度の日数で、
それ以上、一分一秒でも延ばせません。
6だから、つかの間の休息を与えてください。
怒りに燃える目をそらして、
死ぬ前に、ほんの少しでも安らぎを与えてください。
7木には望みがある。
切り倒されても、やがて新しい芽を出し、
やわらかな枝を張る。
8-9たとえ根が老化し、根株が枯れても、
水さえあれば新しい苗木のように芽を吹き、枝を出す。
10しかし、人は違う。
死んで葬られると、その霊魂はどこへ行くのか。
11-12水が湖から蒸発し、日照りで川が干上がるように、
人は地に伏すと、永久に立ち上がらない。
目も覚まさず、眠りから起きることもない。
13あなたが私を死者のいる所に隠し、
あなたの怒りが過ぎるまで忘れ、
ずっとあとになって思い出してくださるとよいのに。
14人は死んでも生き返るかもしれません。
私はそのことに望みをかけているのです。
ですから、苦しみながらも
ひたすら死を待ち望むのです。
15私を呼んでください。いつでもみもとへまいります。
あなたは私のしたことに
ことごとく報いてくださるでしょう。
16ところが今、代わりに、
私にあとわずかしか生きることを許さず、
しかも、すべての過ちに目を留め、
17それを束にして証拠として私に突きつけます。
18-19山は崩れてなくなり、
水は石を打ち砕いて砂にし、
大水は土砂を押し流します。
そのように、人のすべての望みは絶えます。
20-21あなたはいつまでも人を打ち負かすので、
ついに人は舞台から姿を消します。
あなたは人をしわだらけの老人とし、
遠くへ追いやります。
だから、自分の子どもたちが栄誉を受けても、
失敗したり災難に会っても、
人にはそのことを知るすべがありません。
22人にはただ、悲しみと痛みだけしかないのです。」
