Jeremias 5 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

Jeremias 5:1-31

Ang mga Sala sa Jerusalem

1Miingon ang Ginoo, “Mga lumulupyo sa Jerusalem, pangadto kamo sa mga kadalanan! Tan-awa ang mga plasa! Kon may makita kamong bisan usa lang ka tawong matarong ug kasaligan, pasayloon ko ang inyong siyudad. 2Bisan ug manumpa kamo sa akong ngalan, gabakak lang gihapon kamo.”

3Unya miingon ako, “O Ginoo, dili ba nga nangita ka ug tawong kasaligan? Gisakit mo ang imong katawhan, apan wala sila masakiti niini. Gisilotan mo sila, apan dili sila gustong magpadisiplina. Gahi na kaayo silag ulo, ug nagdumili sila sa paghinulsol.”

4“Gipakaingon kog kulang lang silag kinaadman, apan mga buang-buang diay sila. Kay wala sila masayod sa pamaagi sa Ginoo nga ilang Dios nga gipatuman kanila. 5Busa moadto ako sa ilang mga pangulo aron sa pagpakigsulti kanila. Sigurado gayod nga nasayod sila sa mga pamaagi sa Ginoo nga ilang Dios nga gipatuman kanila.” Apan bisan ang mga pangulo mismo nagsalikway diay usab sa pamalaod sa Dios.5:5 nagsalikway diay usab sa pamalaod sa Dios: sa literal, mitangtang sa yugo ug mihubad sa mga gapos. 6Busa sulongon sila sa ilang mga kaaway nga daw liyon nga gikan sa kalasangan o daw bangis nga iro5:6 bangis nga iro: sa English, wolf. nga gikan sa disyerto o daw mananap nga leopardo nga mag-atang duol sa ilang mga lungsod ug mokunis-kunis ni bisan kinsa nga mogawas. Mahitabo kini kanila kay nanobra na ang ilang pagkamasinupakon sa Dios, ug makadaghan na sila nga mitalikod kaniya.

7Miingon ang Ginoo, “Nganong pasayloon ko man kamo? Bisan ang inyong mga kabataan nagsalikway kanako ug nanumpa sa ngalan sa mga dios nga dili tinuod. Gihatag ko ang tanan nilang mga kinahanglanon apan daw babayeng mananapaw sila nga miluib kanako. Nagpanon pa sila didto sa mga balay sa mga babayeng nagbaligya sa ilang dungog. 8Sama sila sa mga inatiman nga laking kabayo nga labihan ka higal. Matag usa kanila nangibog sa asawa sa uban. 9Dili ko ba sila angayng silotan tungod niini? Dili ko ba angayng balosan ang nasod nga sama niini? Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.

10Kamong mga kaaway sa mga Israelinhon, daota ninyo ang ilang ubasan, apan ayaw lang daota sa hingpit. Pamutla ang mga sanga niini, kay kining mga tawhana dili na ako. 11Ang katawhan sa Israel ug sa Juda dili na gayod matinud-anon kanako. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini. 12Wala sila magsulti sa tinuod mahitungod kanako. Miingon sila, ‘Dili kita unsaon sa Ginoo! Walay katalagman nga moabot kanato; walay gira o kagutom.’ 13Ang mga propeta walay pulos ug ang ilang mga mensahe wala maggikan sa Dios. Hinaut pa nga mahitabo kanila ang mga kalaglagan nga ilang gipangtagna.”

14Busa mao kini ang giingon sa Ginoong Dios nga Makagagahom kanako, “Tungod kay mao man kini ang gisulti niining mga tawhana, hatagan ko ikaw ug mensahe nga sama sa kalayo ug himuon ko silang daw kahoy nga lamyon niini.”

15Miingon ang Ginoo, “Mga katawhan sa Israel, magpadala akog mga tawo gikan sa layo nga nasod sa pagsulong kaninyo. Kini usa ka karaan na kaayo nga nasod, nga ang ilang sinultihan dili ninyo masabtan. 16Ang ilang mga armas makamatay, ug silang tanan isog nga mga sundalo. 17Hutdon nila ang inyong mga abot, mga pagkaon, ug ang mga bunga sa inyong ubas ug igera. Pamatyon nila ang inyong mga kahayopan ug kabataan. Panggub-on nila ang inyong pinarilan nga mga lungsod nga inyong gisaligan nga makadepensa kaninyo. 18Apan bisan pa niadtong mga adlawa, dili ko kamo laglagon sa hingpit. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini. 19Ug kon mangutana ang mga tawo, ‘Nganong gibuhat man kining tanan sa Ginoo nga atong Dios kanato?’ Ingna sila, ‘Kay gisalikway ninyo ang Ginoo ug nagaalagad kamo sa ubang mga dios diha mismo sa inyong kaugalingong yuta. Busa karon mag-alagad kamo sa mga langyaw, sa yuta nga dili inyo.’

20“Ipahibalo kini sa mga katawhan sa Israel5:20 mga katawhan sa Israel: sa Hebreo, panimalay ni Jacob. ug sa Juda: 21Patalinghogi ninyo kini, kamong mga buang-buang ug walay buot nga mga katawhan. Aduna kamoy mga mata, apan dili makakita, adunay mga dalunggan, apan dili makadungog. 22Ako, ang Ginoo, nagaingon: Wala ba kamo mahadlok kanako? Nganong wala kamo magkurog sa akong atubangan? Ako ang naghimo sa baybayon nga utlanan sa dagat. Kini permanente nga utlanan ug dili malapas. Hampakon kini sa mga balod apan dili kini makalapas niini. 23Apan gahig ulo ug mga rebelde kining mga tawhana. Mitalikod sila ug mipalayo kanako. 24Dili kinasingkasing ang ilang pag-ingon, ‘Tahoron nato ang Ginoo nga atong Dios nga nagahatag ug ulan sa hustong panahon, ug nagahatag kanatog maayong abot sa panahon sa ting-ani.’ 25Ang inyong pagkadaotan maoy nagpahilayo niining mga kaayohan gikan kaninyo. Ang inyong mga sala maoy nakapugong nga madawat ninyo kini nga mga pagpanalangin.

26“May daotang mga tawo diha sa akong katawhan nga nagaatang sa ilang mabiktima, nga daw sama sa tawong nagapanglit-ag ug langgam. Nagbutang silag lit-ag alang sa ubang mga tawo. 27Sama sa hawla nga puno sa mga langgam, ang balay niining mga tawhana puno sa bahandi gikan sa ilang pagpanunto. Nadato sila ug nahimong gamhanan niining paagiha. 28Nanambok sila ug nabaskog ang ilang mga lawas. Walay kinutoban ang ilang mga daotang binuhatan. Wala nila hatagig hustisya ang mga ilo, ug wala nila dapigi ang katungod sa mga kabos. 29Ako, ang Ginoo, nagaingon: Dili ba angay ko silang silotan tungod niini? Dili ba angay kong panimaslan ang nasod nga sama niini? 30Makahahadlok ug makalilisang ang mga butang nga nahitabo niini nga yuta. 31Ang mga propeta nagapanagna ug bakak. Ang mga pari nagadumala sumala sa ilang kaugalingon nga katungod. Ug nakaangay niini ang akong katawhan. Apan unsay ilang buhaton inig-abot sa kataposang panahon?”

Hoffnung für Alle

Jeremia 5:1-31

Keine Vergebung mehr!

1Gott sagt: »Geht doch einmal durch die Straßen von Jerusalem und schaut euch um! Sucht alle Plätze ab! Wenn ihr auch nur einen Einzigen findet, der sich an das Recht hält und zu seinem Wort steht, dann will ich ganz Jerusalem vergeben. 2Denn die Leute in dieser Stadt lügen selbst dann noch, wenn sie bei meinem Namen schwören.«

3Doch du, Herr, suchst nach aufrichtigen Menschen. Du hast dieses Volk geschlagen, aber sie haben sich nicht davon beeindrucken lassen; du hast sie fast ausgelöscht, und doch blieben sie hart wie Stein. Sie weigern sich beharrlich, zu dir umzukehren. 4Ich dachte: »So sind nur die Ungebildeten, die den Willen des Herrn und die Gebote ihres Gottes nicht kennen. 5Ich will mich an die führenden Männer dieses Volkes wenden und mit ihnen reden. Sie kennen ja den Willen Gottes und wissen, was er im Gesetz von ihnen verlangt.« Doch gerade sie wollen von Gott nichts mehr wissen. Seine Gebote sind für sie wie ein schweres Joch, das sie abgeworfen haben.

6»Darum werden die Feinde kommen und sie zerreißen wie Löwen, die plötzlich aus dem Dickicht springen, wie Steppenwölfe werden sie über sie herfallen und wie Leoparden draußen vor der Stadt lauern. Wer hinausgeht, wird zerfleischt. Denn dieses Volk hat große Schuld auf sich geladen und mir immer wieder die Treue gebrochen.

7Wie sollte ich euch da vergeben? Ihr habt mich verlassen und schwört bei Göttern, die keine sind. Ich habe euch genug zu essen gegeben – und ihr? Ihr treibt Ehebruch und lauft scharenweise ins Hurenhaus! 8Ihr seid wie überfütterte, geile Hengste: Jeder wiehert nach der Frau des anderen. 9Und das sollte ich ungestraft lassen, ich, der Herr? Muss ich ein solches Volk nicht zur Rechenschaft ziehen? 10Zerstört die Mauern dieses Weinbergs, doch verwüstet ihn nicht ganz. Reißt seine Ranken ab, denn er gehört mir nicht mehr!«

Ich ziehe euch zur Rechenschaft

11»Ich, der Herr, sage: Die Bewohner von Juda und Israel sind mir ganz und gar untreu geworden. 12Mich, ihren Herrn, haben sie verleugnet, als sie behaupteten: ›Er kümmert sich um nichts! Uns wird schon kein Unglück treffen. Von Krieg und Hungersnot bleiben wir verschont. 13Was die Propheten uns angedroht haben, ist leeres Geschwätz! Gott spricht nicht durch sie. Das Unheil soll sie selbst treffen!‹«

14Doch der Herr, der allmächtige Gott, hat zu mir gesagt: »Weil dieses Volk so vermessen redet, lasse ich die Worte, die ich dir in den Mund gelegt habe, zu einem Feuersturm werden. Das Volk mache ich zu Brennholz, das vom Feuer verzehrt wird. 15Hört, ihr Israeliten, ich sorge dafür, dass ein Volk von weit her kommt und in euer Land einfällt. Das Volk ist sehr viel älter als ihr, es ist unbezwingbar, und seine Sprache versteht ihr nicht. 16Seine Bogenschützen treffen mit tödlicher Sicherheit, und die Soldaten sind alle erfahrene Kämpfer. 17Dieses Volk wird eure Ernte und eure Vorräte vernichten, eure Söhne und Töchter töten, eure Schafe und Rinder schlachten und eure Weinstöcke und Feigenbäume umhauen. Eure befestigten Städte, auf die ihr euch verlasst, wird es blutig erobern.

18Doch auch dann werde ich euch nicht völlig auslöschen. Darauf gebe ich, der Herr, mein Wort. 19Und wenn sie dich, Jeremia, fragen: ›Warum hat uns der Herr, unser Gott, dies angetan?‹, dann sollst du antworten: ›Ihr habt ihn verlassen und in eurem eigenen Land fremden Göttern gedient, nun müsst ihr in einem anderen Land fremden Herren dienen!‹

20Verkündet den Nachkommen von Jakob, sagt dem Volk von Juda: 21Hört, ihr Leute ohne Sinn und Verstand! Ihr habt Augen und Ohren, und trotzdem seht und hört ihr nicht! 22Ich, der Herr, frage euch: Solltet ihr mich nicht fürchten und vor mir zittern? Ich habe dem Meer eine Grenze aus Sand gesetzt, die es niemals überschreiten kann. Wie wild seine Wellen auch toben, wie hoch die Wogen sich auch türmen – über die Grenze kommen sie nicht hinaus.

23Aber ihr wagt es, euch gegen mich aufzulehnen, und geht eigene Wege. Ihr seid stur und widerspenstig. 24Keiner von euch sagt sich: ›Wir sollten dem Herrn, unserem Gott, mit Ehrfurcht begegnen! Denn er sendet uns den Herbst- und Frühjahrsregen zur rechten Zeit und lässt Jahr für Jahr die Früchte reifen, damit wir sie ernten können.‹ 25Aber nun sind Regen und Ernte ausgeblieben; eure eigene Schuld hat euch um all diese guten Gaben gebracht!

26Ja, in meinem Volk gibt es gewissenlose Menschen, die wie Vogelfänger auf der Lauer liegen. Sie warten darauf, dass ihnen Menschen in die Falle laufen. 27Ihre Häuser sind vollgestopft wie der Käfig eines Vogelfängers, sie häufen dort ihren Besitz auf, den sie mit Trug und List erbeutet haben. Mächtig und reich sind sie geworden, 28fett und feist. Ihre Bosheit kennt keine Grenzen. Sie verhelfen keinem Waisenkind zu seinem Recht, den Armen verweigern sie jede Gerechtigkeit. 29Und das sollte ich ungestraft lassen, ich, der Herr? Muss ich ein solches Volk nicht zur Rechenschaft ziehen?

30Was in diesem Land geschieht, ist abscheulich und unerhört: 31Die Propheten weissagen im Namen der Lüge, die Priester herrschen eigenmächtig, und meinem Volk gefällt das auch noch. Doch was werdet ihr tun, wenn das Ende kommt?«