Ang Hulaw sa Juda
1Mao kini ang giingon sa Ginoo kanako mahitungod sa taas nga hulaw, 2“Nagbangotan ang Juda. Huyang na ang iyang mga lungsod. Nangyaka sa yuta ang iyang mga lumulupyo tungod sa kasubo, ug madungog ang mga pagtiyabaw gikan sa Jerusalem. 3Gisugo sa mga adunahan ang ilang mga sulugoon sa pagsag-ob. Nangadto sila sa mga bangag nga pundohanan ug tubig apan walay tubig didto. Busa namalik sila nga walay sulod ang ilang mga sudlanan. Naminghoy sila, ug gitabonan nila ang ilang mga nawong14:3 nawong: sa literal, ulo. Mao usab sa bersikulo 4. tungod sa kaulaw ug kasubo. 4Nangliki ang yuta tungod kay walay ulan. Ug tungod sa kasubo, gitabonan sa mga mag-uuma ang ilang mga nawong. 5Bisan ang usa mibiya sa iyang bag-ong gihimugso nga anak kay wala nay sagbot. 6Ang ihalas nga mga asno nangtindog sa taas nga mga dapit ug nanghangos nga daw giuhaw nga ihalas nga mga iro.14:6 ihalas nga mga iro: sa English, jackals. Nahalap na ang ilang panan-aw tungod kay wala na silay masabsab.”
7Miingon ang mga tawo, “O Ginoo, nakasala kami kanimo. Makadaghan na kami nga mitalikod kanimo, ug angay kaming silotan. Apan tabangi kami tungod ug alang sa imong ngalan. 8Ikaw lang ang paglaom sa Israel, ug ang iyang manluluwas sa panahon sa kalisdanan. Nganong daw nahimo ka man nga usa ka dumuduong dinhi sa among nasod? Nganong daw nahimo kang usa ka biyahedor nga mihapit lamang aron sa pagpalabay sa kagabhion? 9Nganong nahingangha ka nga daw sundalo nga walay katakos sa pagluwas? Ania ka uban kanamo, O Ginoo, ug imo kaming katawhan. Busa ayaw kamig talikdi.”
10Mao kini ang tubag sa Ginoo sa mga tawo, “Gikalipay ninyo ang pagpalayo kanako. Wala kamo magpugong sa inyong kaugalingon. Busa dili ko na kamo ilhon nga akong katawhan. Hinumdoman ko ang inyong pagkadaotan ug silotan ko kamo tungod sa inyong mga sala.”
11Unya miingon ang Ginoo kanako, “Ayaw pag-ampo alang sa kaayohan niining mga tawhana. 12Bisan magpuasa pa sila, dili ko paminawon ang ilang pagpangayog tabang kanako. Bisan ug maghalad pa silag halad nga sinunog ug halad sa pagpasidungog kanako, dili ko kini dawaton. Pamatyon ko hinuon sila pinaagi sa gira, kagutom, ug mga katalagman.”
13Apan miingon ako, “O Ginoong Dios, nasayod ka nga giingnan sila sa mga propeta nga walay moabot nga gira o kagutom, tungod kay nagaingon ka kuno nga hatagan mo silag kalinaw dinhi niining dapita.” 14Mitubag ang Ginoo, “Kadto nga mga propeta nanagna ug bakak ginamit ang akong ngalan. Wala ko sila ipadala o sugoa, ug wala ako makigsulti kanila. Ang gisaysay nila kaninyo nga mga panan-awon wala maggikan kanako. Ang ilang mga panagna mini ug walay hinungdan; bunga lang kini sa ilang malimbongon nga mga hunahuna. 15Busa ako, ang Ginoo, nagaingon nga silotan ko kining mga bakakon nga propeta. Nagapanagna sila sa akong ngalan bisan wala ko sila ipadala. Nagaingon sila nga walay gira o kagutom nga moabot niini nga nasod. Apan malaglag sila pinaagi sa gira ug kagutom. 16Ug mahitungod sa mga tawo nga ilang gisultihan sa ilang mga mensahe, ipanglabay ang ilang mga patayng lawas diha sa mga kadalanan sa Jerusalem. Mangamatay sila tungod sa gira ug kagutom. Walay molubong kanila, sa ilang mga asawa, ug sa ilang mga kabataan. Ipatagamtam ko kanila ang silot nga angay kanila.
17“Jeremias, isulti kini sa mga tawo, ‘Adlaw ug gabii walay hunong ang akong paghilak kay grabe ang samad sa akong katawhan nga giisip ko nga akong putli nga anak, ug nasakitan gayod sila. 18Kon moadto ako sa kaumahan ug mga lungsod, makita ko ang mga patayng lawas sa nangamatay sa gira ug kagutom. Ang mga propeta ug mga pari nagapadayon sa ilang buluhaton, apan wala sila masayod kon unsa ang ilang gibuhat.14:18 nagapadayon… gibuhat: o, gidala sa yuta nga wala nila mailhi.’ ”
Midangop ang mga Tawo sa Ginoo
19O Ginoo, gisalikway mo na ba gayod ang Juda? Naglagot ka ba gayod sa Jerusalem?14:19 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Nganong gisamaran mo kami pag-ayo, sa paagi nga dili na gayod kami maulian? Naglaom kami nga moabot ang kalinaw, apan walay miabot. Naglaom kami ug kaayohan, apan kalisang ang miabot. 20Ginoo, giangkon namo ang among pagkadaotan ug ang sala sa among mga katigulangan. Nakasala gayod kami batok kanimo. 21Ginoo, alang sa kadungganan sa imong ngalan, ayaw gayod kami isalikway. Ayaw pagpakaulawi ang imong halangdon nga trono. Hinumdomi ang imong kasabotan kanamo, ug ayaw kini pagpakyasa. 22Makahimo ba sa pagpaulan ang mga dios-dios sa mga kanasoran? Bisan ang langit mismo dili makahimo sa pagpaulan sa iyang kaugalingon lamang. Ikaw lang gayod, Ginoo, nga among Dios, ang makahimo niini, busa nagalaom kami kanimo.
Drought, famine, sword
1This is the word of the Lord that came to Jeremiah concerning the drought:
2‘Judah mourns,
her cities languish;
they wail for the land,
and a cry goes up from Jerusalem.
3The nobles send their servants for water;
they go to the cisterns
but find no water.
They return with their jars unfilled;
dismayed and despairing,
they cover their heads.
4The ground is cracked
because there is no rain in the land;
the farmers are dismayed
and cover their heads.
5Even the doe in the field
deserts her newborn fawn
because there is no grass.
6Wild donkeys stand on the barren heights
and pant like jackals;
their eyes fail
for lack of food.’
7Although our sins testify against us,
do something, Lord, for the sake of your name.
For we have often rebelled;
we have sinned against you.
8You who are the hope of Israel,
its Saviour in times of distress,
why are you like a stranger in the land,
like a traveller who stays only a night?
9Why are you like a man taken by surprise,
like a warrior powerless to save?
You are among us, Lord,
and we bear your name;
do not forsake us!
10This is what the Lord says about this people:
‘They greatly love to wander;
they do not restrain their feet.
So the Lord does not accept them;
he will now remember their wickedness
and punish them for their sins.’
11Then the Lord said to me, ‘Do not pray for the well-being of this people. 12Although they fast, I will not listen to their cry; though they offer burnt offerings and grain offerings, I will not accept them. Instead, I will destroy them with the sword, famine and plague.’
13But I said, ‘Alas, Sovereign Lord! The prophets keep telling them, “You will not see the sword or suffer famine. Indeed, I will give you lasting peace in this place.” ’
14Then the Lord said to me, ‘The prophets are prophesying lies in my name. I have not sent them or appointed them or spoken to them. They are prophesying to you false visions, divinations, idolatries14:14 Or visions, worthless divinations and the delusions of their own minds. 15Therefore this is what the Lord says about the prophets who are prophesying in my name: I did not send them, yet they are saying, “No sword or famine will touch this land.” Those same prophets will perish by sword and famine. 16And the people they are prophesying to will be thrown out into the streets of Jerusalem because of the famine and sword. There will be no-one to bury them, their wives, their sons and their daughters. I will pour out on them the calamity they deserve.
17‘Speak this word to them:
‘ “Let my eyes overflow with tears
night and day without ceasing;
for the Virgin Daughter, my people,
has suffered a grievous wound,
a crushing blow.
18If I go into the country,
I see those slain by the sword;
if I go into the city,
I see the ravages of famine.
Both prophet and priest
have gone to a land they know not.” ’
19Have you rejected Judah completely?
Do you despise Zion?
Why have you afflicted us
so that we cannot be healed?
We hoped for peace
but no good has come,
for a time of healing
but there is only terror.
20We acknowledge our wickedness, Lord,
and the guilt of our ancestors;
we have indeed sinned against you.
21For the sake of your name do not despise us;
do not dishonour your glorious throne.
Remember your covenant with us
and do not break it.
22Do any of the worthless idols of the nations bring rain?
Do the skies themselves send down showers?
No, it is you, Lord our God.
Therefore our hope is in you,
for you are the one who does all this.
