Ang Pag-ampo ni Habakuk
1Pag-ampo ni Habakuk ang Propeta.3:1 Sa Hebreo may sumpay pa nga “sumala sa shigionoth.” Posible nga nagasugilon kini kon unsaon pag-awit ang mao nga pag-ampo o unsa nga instrumento ang tukaron kon awiton kini.
2“Ginoo nadungog nako ang imong kabantugan. Mobarog ako sa pagyukbo sa imong nahimo, Ginoo. Ibalik kini sa among panahon, sa among takna ipaila kini; sa kapungot hinumdumi ang kaluoy.”
3“Ang Dios miabot gikan sa Teman, Ang Labing Balaan gikan sa bukid sa Paran. Ang iyang himaya mitakob sa kalangitanug ang mga pagdayig mipuno sa kalibotan.” 4Ang iyang kabantugan sama sa pagsaka sa adlaw bidlisiw mikidlat sa iyang mga kamot; diin ang iyang gahum gitagoan. 5Ang katalagman niadto sa iyang atubangan; mga peste misunod sa iyang mga lakang. 6Siya mibarug, ug nauyog ang kalibotan; siya mitan-aw, ug mipakurog sa kanasuran sa kalibutan. Ang karaang kabukiran nagupok, ug ang tigulang na kaayo nga mga bungtod nangatumpag-apan siya nagapadayon sa kahangturan. 7Nakita ko ang mga tolda sa Kushan sa kalisod. Ang puloy-anan sa Median naghig-waos.
8-9“Nasuko ka ba sa kasapaan, Ginoo? Ang imo bang kapungot sa agos sa tubig? Napungot ka ba sa kadagatan sa dihang misakay ka sa imong mga kabayo ug ang imong mga karwahi sa kadaogan.” Imong gipadayag ang imong pana, gitawag mo ang gapasan sa pana, gipikas mo ang kalibotan pinaagi sa sapa. 10Ang bukid nakakita kanimo ug daw lawas nga nalubag. Ang sulog sa tubig mibanlas kanimo; ang kinahiladman midaguok ug miisa sa iyang balud paitaas. 11“Ang adlaw ug ang buwan nagpakahilum didto sa kalangitan sa pagkidlap sa imong nagalupad mong mga pana, sa pagkidlat sa nagasidlak mong mga bangkaw.” 3:11 Ang buot ipasabot, natabonan ug panganod ang adlaw ug ang bulan, busa ang ilang kahayag wala makadaog sa kahayag sa kilat.
12“Sa imong kapungot milatas ikaw sa kalibotan ug sa imong kasuko gilain nimo ang kanasuran. 13Mitungha ikaw aron ipalingkawas nimo ang imong katawhan, aron luwason mo ang imong dinihogan. Gidugmok nimo ang pangulo sa yuta sa kadautan, gihuboan mo siya gikan sa ulo ngadto sa tiil. 14Uban sa kaugalingong niyang bangkaw gitusok mo ang iyang ulo. Sa dihang ang iyang mangugubat misulong aron pagsalibwag kanamo. Nagpanglaway ingon sa mulamoy sa makaluluoy nga anaa sa ilang gitagoan. 15Uban sa kaugalingong niyang bangkaw gitusok mo ang iyang ulo. Sa dihang ang iyang mangugubat misulong aron pagsalibwag kanamo. Nagpanglaway ingon sa mulamoy sa makaluluoy nga anaa sa ilang gitagoan.”
Ang Reaksyon ni Habakuk sa Gipadayag sa Ginoo Kaniya
16Nakadungog ako ug ang kasing-kasing ko daw gidukdok, ang akong mga ngabil mikurog sa tingog niini. Kadaut miabot sa akong mga bukog, ug ang akong mga tuhod miuyog, Apan ako magpaabut sa adlaw sa katalagman sa nasud nga misakop kanamo. 17Bisan kong ang kahoyng igera dili na mamuak, ug wala nay ubas sa kaparasan, bisan kon ang abut sa olibo mapakyas ug ang kayutaan dili na mohatag sa iyang pagkaon, bisan kon wala nay karnero diha sa toril, ug wala nay baka sa iyang butanganan, 18Apan ako magakalipay diha sa Ginoo, magmalipayon ako diha sa Dios nga akong Manluluwas. 19Ang Makagagahun nga Dios mao ang akong kusog; gihimo niya ang akong mga tiil sama sa tiil sa lagsaw, gisangkapan niya ako aron makayatak sa mga habog.
Habakkuk Prays to the Lord
1This is a prayer of Habakkuk the prophet. It is on shigionoth. Here is what he said.
2Lord, I know how famous you are.
I have great respect for you
because of your mighty acts.
Do them again for us.
Make them known in our time.
When you are angry,
please have mercy on us.
3God came from Teman.
The Holy One came from Mount Paran.
His glory covered the heavens.
His praise filled the earth.
4His glory was like the sunrise.
Rays of light flashed from his mighty hand.
His power was hidden there.
5He sent plagues ahead of him.
Sickness followed behind him.
6When he stood up, the earth shook.
When he looked at the nations,
they trembled with fear.
The age-old mountains crumbled.
The ancient hills fell down.
But he marches on forever.
7I saw the tents of Cushan in trouble.
The people of Midian were suffering greatly.
8Lord, were you angry with the rivers?
Were you angry with the streams?
Were you angry with the Red Sea?
You rode your horses and chariots
to overcome it.
9You got your bow ready to use.
You asked for many arrows.
You broke up the surface
of the earth with rivers.
10The mountains saw you and shook.
Floods of water swept by.
The sea roared.
It lifted its waves high.
11The sun and moon stood still in the sky.
They stopped because your flying arrows flashed by.
Your gleaming spear shone like lightning.
12When you were angry, you marched across the earth.
Because of your anger you destroyed the nations.
13You came out to set your people free.
You saved your chosen ones.
You crushed Pharaoh, the leader of that evil land of Egypt.
You stripped him from head to foot.
14His soldiers rushed out to scatter us.
They were laughing at us.
They thought they would easily destroy us.
They saw us as weak people who were trying to hide.
So you wounded Pharaoh’s head with his own spear.
15Your horses charged into the Red Sea.
They stirred up the great waters.
16I listened and my heart pounded.
My lips trembled at the sound.
My bones seemed to rot.
And my legs shook.
But I will be patient.
I’ll wait for the day of trouble to come on Babylon.
It’s the nation that is attacking us.
17The fig trees might not bud.
The vines might not produce any grapes.
The olive crop might fail.
The fields might not produce any food.
There might not be any sheep in the pens.
There might not be any cattle in the barns.
18But I will still be glad
because of what the Lord has done.
God my Savior fills me with joy.
19The Lord and King gives me strength.
He makes my feet like the feet of a deer.
He helps me walk on the highest places.
