Ezekiel 7 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

Ezekiel 7:1-27

Hapit na ang Kataposan sa Israel

1Miingon ang Ginoo kanako, 2“Tawo, ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon ngadto sa nasod sa Israel, ‘Mao na kini ang kataposan sa tibuok yuta sa Israel. 3Kataposan na ninyo, kay ipakita ko na ang akong kasuko. Hukman ko kamo sumala sa inyong mga pagbuhat. Silotan ko kamo sa inyong mangil-ad nga mga buhat. 4Dili ko gyud kamo kaloy-an. Silotan ko gyud kamo sa inyong mga pagbuhat ug sa inyong mangil-ad nga mga buhat, aron mahibaloan ninyo nga ako mao ang Ginoo.’

5Ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon: Moabot ang sunod-sunod nga kalaglagan. 6Mao na kini ang kataposan! Matapos na gyud kamo, 7kamo nga nagapuyo sa yuta sa Israel. Mao na kini ang adlaw sa inyong kalaglagan. Hapit na gyud ang panahon nga magkagubot kamo. Human na ang inyong malipayong mga adlaw sa kabukiran. 8Sa dili madugay ipasinati ko na kaninyo ang labihan kong kasuko. Hukman ko kamo sumala sa inyong mga pagbuhat. Silotan ko kamo sa inyong mangil-ad nga mga buhat. 9Dili ko gyud kamo kaloy-an. Silotan ko kamo sumala sa inyong binuhatan ug sa inyong mangil-ad nga mga buhat. Unya mahibaloan ninyo nga ako, ang Ginoo, mao ang nagsilot kaninyo.

10“Duol na gyud ang adlaw sa kalaglagan! Labihan na gyud ang pagkadaotan ug ang pagpanghambog sa mga tawo. 11Ang ilang kabangis mobalik kanila ingon nga silot sa ilang pagkadaotan. Walay mahibilin kanila. Ang tanan nilang bahandi mawala. 12Oo, miabot na gyud ang panahon sa pagsilot. Dili na angay nga malipay ang mga mamalitay, ug dili na usab angay nga maguol ang mga nagapamaligya, kay ang akong kasuko matagamtaman sa tanan. 13Kon may mga negosyante pa nga mabilin, dili na sila makabalik pa sa ilang mga negosyo. Kay ang akong giingon mahitungod sa mahitabo sa tibuok katawhan sa Israel mahitabo gyud. Si bisan kinsa nga naghimog daotan dili makaluwas sa iyang kinabuhi. 14Bisag patingogon pa nila ang trumpeta aron mangandam ang tanan sa pagpakiggubat, walay mouban sa pagpakiggubat kay maapil ang tanan sa akong kasuko.

15“Ang mga tawo nga anaa sa gawas sa siyudad mamatay sa gubat. Ang magpabilin sa sulod sa siyudad mamatay sa sakit ug kagutom. 16Ug kon may makagawas sa kamatayon ug makaikyas ngadto sa kabukiran, maghilak sila sama sa salampati, tungod sa ilang mga sala. 17Maluya ang ilang mga kamot ug ang ilang mga tuhod. 18Magsuot sila ug sako ug kagisan nila ang ilang mga ulo sa pagpakita sa ilang pagsubo. Ug mohari kanila ang kahadlok ug kaulaw. 19Ipanglabay nila ang ilang mga pilak ug mga bulawan diha sa kadalanan nga murag sama kini sa mahugaw nga butang. Dili kini makaluwas kanila sa adlaw nga ipasinati ko ang akong kasuko. Dili kini makabusog kanila kay mao kini ang hinungdan nga nagpakasala sila. 20Gipanghambog nila ang ilang nindot nga mga alahas, ug gigamit nila kini sa paghimo sa mangil-ad nila nga mga dios-dios. Busa himuon ko ang ilang mga bahandi nga sama sa mahugaw nga mga butang alang kanila. 21Ipailog ko kini sa daotan nga mga tawo nga mga langyaw, ug ila kini nga bugalbugalan. 22Pasagdan ko kini nga mga tawhana sa ilang pagbugalbugal ug pag-ilog sa akong bililhon nga dapit.

23“Bihagon ang akong katawhan kay napuno sa pagpinatyanay ug kasamok ang ilang nasod. 24Ihatag ko ang ilang mga balay sa labihan kadaotan nga mga tawo nga gikan sa uban nga mga nasod. Tapuson ko ang ilang pagpanghambog sa ilang gamhanan nga mga tawo,7:24 Tapuson… tawo: o, Gub-on ko ang ilang pinarilan nga mga lungsod nga ilang ginapasigarbo. ug pasagdan ko nga bugalbugalan ang ilang mga simbahan. 25Kon moabot kanila ang kagubot, mangita sila sa kalinaw. Apan dili nila kini makita. 26Moabot kanila ang sunod-sunod nga mga panghitabo ug mga daotan nga balita. Mangayo silag mga mensahe gikan sa mga propeta apan wala silay madawat. Dili na itudlo sa mga pari ang bahin sa Kasugoan ug wala na usay mga tambag gikan sa mga pangulo. 27Magguol ang hari ug mawad-an siyag paglaom, ug magkurog ang mga tawo sa kahadlok. Silotan ko sila sumala sa ilang pagbuhat. Hukman ko sila sumala sa ilang paghukom sa uban. Unya mahibaloan nila nga ako mao ang Ginoo.”

Hoffnung für Alle

Hesekiel 7:1-27

Das bittere Ende

1Wieder empfing ich eine Botschaft vom Herrn. Er sprach: 2»Du Mensch, höre, was ich, der Herr, zum Land Israel sage: Das Ende kommt, es kommt für das ganze Land! 3Israel, jetzt ist es aus und vorbei mit dir, ich lasse meinen Zorn gegen dich wüten und ziehe dich zur Rechenschaft. Jede deiner Sünden werde ich dir vergelten. 4Keine Träne werde ich um dich vergießen, kein Mitleid mit dir haben! Was du gesät hast, erntest du – ja, deine abscheulichen Taten hinterlassen ihre Spuren. Daran sollst du erkennen, dass ich der Herr bin.

5-6Ein Unglück jagt das andere, das Ende ist gekommen! Ja, euer Ende ist da, niemand kann es mehr aufhalten. Darauf gebe ich, Gott, der Herr, mein Wort. 7Jetzt seid ihr an der Reihe, ihr Bewohner des Landes Israel. Die Zeit ist da, nahe ist der Tag: Dann hört man keine Jubelrufe mehr auf den Bergen, sondern bloß Schreie der Angst. 8Schon bald werdet ihr die ganze Gewalt meines Zornes zu spüren bekommen. Ich ziehe euch zur Rechenschaft; jede eurer Sünden werde ich euch vergelten. 9Keine Träne werde ich um euch vergießen, kein Mitleid mit euch haben! Was ihr gesät habt, erntet ihr – ja, eure abscheulichen Taten hinterlassen ihre Spuren. Daran sollt ihr erkennen, dass ich, der Herr, Gericht halte.

10Passt auf, bald ist es so weit! Der Tag steht kurz bevor! Noch blühen Hochmut und Gewalt, 11die Menschen stützen sich auf ihre Verbrechen und entfernen sich immer weiter von mir. Doch von ihnen wird nichts übrig bleiben – nichts von ihrem Reichtum, nichts von ihrer Pracht und von ihrem Ruhm. 12-13Die Zeit ist gekommen, der Tag des Gerichts ist da! Wer jetzt noch etwas kauft, soll sich gar nicht erst darüber freuen! Wer etwas verkaufen muss, braucht nicht traurig zu sein. Er wird sein Hab und Gut sowieso nicht wiederbekommen, selbst wenn er am Leben bleibt. Denn mein glühender Zorn trifft das ganze Volk, keiner kann meine Strafe aufhalten. Weil alle schuldig sind, wird niemand sein Leben retten können. 14Sie blasen die Posaune und bieten ihre ganze Streitmacht auf – aber keiner zieht mehr in den Krieg, denn schon vorher wird sie mein glühender Zorn vernichten.

15In den Straßen wird das Schwert unter ihnen wüten, und in den Häusern werden sie durch Hunger und Seuchen umkommen. Wer auf dem Feld ist, wird von den Feinden niedergestochen, und wer sich in der Stadt aufhält, den raffen Hunger und Seuchen hinweg. 16Wer entkommen kann, muss im Gebirge hausen. Jeder leidet unter seiner Schuld und klagt wie eine verängstigte Taube. 17Wie gelähmt lassen alle die Hände sinken, und ihre Knie schlottern.

18Sie haben Trauergewänder angelegt und zittern am ganzen Leib. Die Scham steht ihnen ins Gesicht geschrieben; die Köpfe haben sie sich kahl geschoren. 19Silber und Gold werfen sie voller Ekel hinaus auf die Straßen, als wäre es Abfall. Denn ihre Schätze können ihnen nicht helfen an dem Tag, an dem mein Zorn gegen sie losbricht. Ihren Hunger können sie damit nicht mehr stillen und ihren Bauch nicht mit ihnen füllen. Im Gegenteil: Gold und Silber haben sie erst dazu verleitet, sich gegen mich aufzulehnen! 20Sie waren stolz auf ihren kostbaren Schmuck und fertigten daraus ihre abscheulichen Götterfiguren. Darum habe ich dafür gesorgt, dass ihr Gold sie nun anwidert und sie es wegwerfen wie Müll.

21Fremde Völker lasse ich über ihre Schätze herfallen, Gottlose werden sie plündern und die Götzenstatuen entweihen. 22Ich wende mich ab von meinem Volk, ja, ich lasse zu, dass mein geliebtes Heiligtum geschändet wird: Räuber werden in den Tempel eindringen 23und ein großes Blutbad anrichten. Denn7,23 So nach der griechischen Übersetzung. Der hebräische Text lautet: Fertige die Kette an! Denn. das ganze Land hat durch Mord und Totschlag Schuld auf sich geladen, und in Jerusalem herrscht die Gewalt. 24Die grausamsten Völker lasse ich heranrücken, damit sie die Häuser in Besitz nehmen. Die Bewohner von Israel waren stolz auf ihre Macht, doch nun werde ich ihnen ihren Hochmut austreiben und alle ihre Heiligtümer entweihen.

25Sie werden von Angst gepackt, sie suchen Frieden, aber es wird keinen geben. 26Unglück über Unglück bricht über sie herein, eine Schreckensnachricht jagt die andere. Sie flehen die Propheten um Hilfe an, doch die haben keine Visionen; die Priester können das Volk nicht mehr in Gottes Gesetz unterweisen, und die führenden Männer wissen keinen Rat. 27Der König trauert, seine hohen Beamten sind völlig verzweifelt, alle Bewohner des Landes zittern vor Angst. Ich gehe mit ihnen um, wie sie es verdient haben; ich richte sie so erbarmungslos, wie sie andere gerichtet haben. Dann werden sie erkennen, dass ich der Herr bin.«