Ang Awit ni David sa Iyang Kadaogan
(Salmo 18)
1Nagaawit si David ngadto sa Ginoo sa dihang giluwas siya sa Ginoo gikan sa iyang mga kaaway ug kang Saul. 2-3Mao kini ang iyang awit:
“Ikaw, Ginoo, ang akong salipdanan nga bato,
ang akong lig-ong tagoanan ug manluluwas.
Ingon nga salipdanan nga bato, makatago ako kanimo.
Ikaw ang akong taming ug gamhanan nga manluluwas.
Ikaw ang akong dalangpanan ug tagoanan.
Ikaw ang nagaluwas kanako gikan sa bangis nga mga tawo.
4Dalaygon ka, Ginoo, kay kon mangayo ako ug tabang kanimo ginaluwas mo ako gikan sa akong mga kaaway.
5Ang kamatayon daw balod nga mikuso-kuso kanako.
Ang kalaglagan daw sulog sa baha nga mianod kanako.
6Ang kamatayon daw pisi nga milambod kanako ug daw lit-ag nga nagaatang sa akong agianan.
7Sa akong kalisdanan nagpakitabang ako kanimo, Ginoo, nga akong Dios,
ug gidungog mo ang akong pag-ampo didto sa imong templo.
8“Unya milinog, ug ang mga pundasyon sa mga bukid nauyog,
tungod kay nasuko ka, Ginoo.
9Nanggawas ang aso sa imong ilong,
ug sa imong baba nanggawas ang nagadilaab nga kalayo ug mga baga.
10Giablihan mo ang langit,
ug nanaog ka nga nagatungtong sa mabagang dag-om.
11Nagsakay ka sa kerubin, ug tulin kining milupad samtang gipalid sa hangin.
12Gihimo mo ang kangitngit nga mosalipod kanimo.
Nagtago ka sa mabagang dag-om.
13Gikan sa kahayag diha sa imong atubangan, nanggawas ang nagadilaab nga mga baga.
14Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Halangdong Dios, nagdahunog gikan sa langit.
15Gipana mo ug kilat ang imong mga kaaway
ug miikyas sila nga nagkatibulaag.
16Sa imong pagngulob ug pagpangusmo sa kasuko mimala ang dagat, ug nakita ang yuta ilalom niini, ug nakita usab ang pundasyon sa kalibotan.
17Gikan sa langit gigunitan mo ako ug gihaw-as gikan sa lawom nga tubig.
18Giluwas mo ako gikan sa akong gamhanang mga kaaway nga naglagot kanako, kay wala akoy dag-anan kanila.
19Gisulong nila ako sa dihang anaa ako sa kalisod,
apan gipanalipdan mo ako, Ginoo.
20Giluwas mo ako sa katalagman kay nalipay ka kanako.
21Gipanalanginan mo ako tungod kay matarong ang akong kinabuhi
ug wala ako magpakasala.
22Kay gisunod ko ang imong mga pamaagi
ug wala ako mobiya kanimo Ginoo, nga akong Dios.
23Gituman ko ang tanan mong sugo
ug wala ko lapasa ang imong mga tulumanon.
24Nahibalo ka nga walay ikasaway sa akong kinabuhi
ug gilikayan ko ang pagpakasala.
25Gigantihan mo ako tungod kay nakita mo nga matarong ang akong kinabuhi
ug wala akoy nahimong sala.
26Matinumanon ka sa mga matinumanon kanimo,
ug maayo ka usab sa mga tawo nga maayo.
27Matinud-anon ka sa mga tawo nga matinud-anon kanimo,
apan makigbatok ka sa mga tawong daotan.
28Oo, ginaluwas mo ang mga mapainubsanon,
apan ginapaubos mo ang mga mapahitas-on.
29“Ginoo, ikaw ang akong kahayag.
Sa kangitngit, ikaw ang akong suga.
30Sa imong tabang sulongon ko ang panon sa mga sundalo
ug mahimo kong katkaton ang paril nga nagalibot sa lungsod.
31Hingpit ang imong pamaagi, O Dios.
Ang imong pulong kasaligan gayod.
Sama ka sa taming alang sa tanang nagadangop kanimo.
32Ikaw lang, Ginoo, ang Dios;
ikaw lang ang among salipdanan nga bato.
33Ikaw ang nagahatag kanako ug kusog22:33 Ikaw… kusog: Mao kini sa Dead Sea Scrolls, sa Latin Vulgate, sa Syriac, ug sa ubang mga kopya sa Septuagint. Sa Hebreo, Ikaw ang akong lig-ong dalangpanan.
ug ang nagabantay sa akong paglakaw.
34Ginalig-on mo ang akong tiil sama sa tiil sa usa,
aron makalatas ako sa habog nga mga dapit.
35Ginabansay mo ako sa pagpakiggira.
Ang akong mga bukton makabinat na sa bronsi nga pana.
36Sama ikaw sa taming nga nagapanalipod kanako,
ug pinaagi sa imong tabang nahimo akong bantogan.
37Gipalapdan mo ang akong agianan,
busa wala ako madakin-as.
38Gigukod ko ang akong mga kaaway ug napildi ko sila.
Ug wala gayod ako mobalik hangtod nga nalaglag ko sila.
39Gilaglag ko sila hangtod nga nangalup-og sila sa akong tiilan ug dili na makabangon pa.
40Gihatagan mo ako ug kusog sa pagpakiggira
ug gipadaog batok sa akong mga kaaway.
41Gipakagiw mo ang akong mga kaaway
ug gilaglag ko sila.
42Nangayo sila ug tabang,
apan walay miluwas kanila.
Nanawag sila kanimo,
apan wala mo sila tubaga.
43Gidugmok ko sila hangtod nahisama na lang sila sa abog.
Gitunob-tunoban ko sila nga daw lapok sa kadalanan.
44Giluwas mo ako gikan sa mga nagarebelde kong katawhan.
Gihimo mo akong pangulo sa mga kanasoran.
Ang mga langyaw nagaalagad kanako.
45Nagayukbo sila kanako,
ug inigkadungog nila bahin kanako, nagatuman sila sa akong mando.
46Nawad-an silag kaisog,
ug nanggawas sa ilang mga tagoanan nga nagakurog sa kahadlok.
47Buhi ka, Ginoo!
Dalaygon ka nga akong salipdanan nga bato!
Gibayaw ko ikaw tungod kay ikaw ang Dios nga akong Manluluwas.
48Gipanimalos mo ako sa akong mga kaaway
ug gipasakop mo kanako ang mga kanasoran.
49Ginaluwas mo ako gikan sa akong mabangis nga mga kaaway,
ug ginapadaog mo ako batok kanila.
50Busa pasidunggan ko ikaw taliwala sa mga kanasoran, O Ginoo.
Ug awitan ko ikaw ug mga pagdayeg.
51Ginahatagan mo ug dagkong mga kadaogan ang imong pinili nga hari.
Gihigugma mo si David ug ang iyang mga kaliwat sa walay kataposan.”
سرود رهايی داوود
1وقتی كه خداوند داوود را از دست شائول و دشمنان ديگرش رهانيد، او اين سرود را برای خداوند سراييد:
2خداوند قلعهٔ من است.
او صخرهٔ من است و مرا نجات می‌بخشد.
3خدايم صخرهٔ محكمی است كه به آن پناه می‌برم.
او همچون سپر از من محافظت می‌كند،
به من پناه می‌دهد و با قدرتش مرا می‌رهاند.
نجات دهندهٔ من، مرا از ظلم می‌رهاند.
4او را به كمک خواهم طلبيد و از چنگ دشمنان رهايی خواهم يافت.
ای خداوند تو شايستهٔ پرستش هستی!
5مرگ، مرا در چنگال خود گرفتار كرده بود
و موجهای ويرانگرش مرا در بر گرفته بود.
6مرگ برای من دام نهاده بود تا مرا به كام خود بكشد.
7اما من در اين پريشانی به سوی خداوند فرياد برآوردم
و از خدايم كمک خواستم.
فرياد من به گوش او رسيد
و او از خانهٔ مقدسش نالهٔ مرا شنيد.
8آنگاه زمين تكان خورد و لرزيد
و بنياد آسمان مرتعش شد و به لرزه درآمد،
زيرا خداوند به خشم آمده بود.
9دود از بينی او برآمد
و شعله‌های سوزانندهٔ آتش از دهانش زبانه كشيد.
10او آسمان را شكافت و نزول كرد،
زير پايش ابرهای سياه قرار داشت.
11بر عرابهٔ آسمانی خويش سوار شد و با سرعت باد پرواز نمود.
12او خود را با تاريكی پوشاند
و ابرهای غليظ و پر آب او را احاطه كردند.
13درخشندگی حضور او، شعله‌های آتش پديد آورد.
14آنگاه خداوند، خدای متعال،
با صدای رعدآسا از آسمان سخن گفت.
15او با تيرهای آتشين خود،
دشمنانم را پراكنده و پريشان ساخت.
16آنگاه به فرمان او آب دريا به عقب رفت
و با دميدن نفس او خشكی پديد آمد.
17خداوند از آسمان دست خود را دراز كرد
و مرا از اعماق آبهای بسيار بيرون كشيد.
18مرا از چنگ دشمنان نيرومندی
كه از من تواناتر بودند، رهانيد
19وقتی در سختی و پريشانی بودم،
دشمنان بر من هجوم آوردند،
اما خداوند مرا حفظ كرد.
20او مرا به جای امنی برد،
او مرا نجات داد،
زيرا مرا دوست می‌داشت.
21خداوند پاداش درستكاری و پاكی مرا داده است،
22زيرا از دستورات او اطاعت نموده‌ام
و به خدای خود گناه نورزيده‌ام.
23همهٔ احكامش را بجا آورده‌ام
و از فرمان او سرپيچی نكرده‌ام.
24در نظر خداوند بی‌عيب بوده‌ام،
خود را از گناه دور نگاه داشته‌ام.
25خداوند به من پاداش داده است،
زيرا در نظر او پاک و درستكار بوده‌ام.
26خدايا، تو نسبت به كسانی كه به تو وفادارند، امين هستی
و كسانی را كه كاملند محبت می‌كنی.
27اشخاص پاک را بركت می‌دهی
و افراد فاسد را مجازات می‌كنی.
28تو افتادگان را نجات می‌دهی،
اما متكبران را سرنگون می‌كنی.
29ای خداوند، تو نور من هستی،
تو تاريكی مرا به روشنايی تبديل می‌كنی.
30با كمک تو به صفوف دشمن حمله خواهم برد
و قلعه‌های آنها را در هم خواهم كوبيد.
31اعمال خداوند كامل و بی‌نقص است
و وعده‌های او پاک و قابل اعتماد!
خداوند از كسانی كه به او پناه می‌برند
مانند سپر محافظت می‌كند.
32كيست خدا غير از خداوند
و كيست صخرهٔ نجات غير از خدای ما؟
33خدا به من قوت می‌بخشد
و در راههايی كه می‌روم مرا حفظ می‌كند.
34پاهايم را چون پاهای آهو می‌گرداند
تا بتوانم بر بلنديها بايستم.
35او دستهای مرا برای جنگ تقويت می‌كند
تا بتوانم كمان برنجين را خم كنم.
36خداوندا، تو با سپرت مرا نجات داده‌ای،
و از لطف توست كه به اين عظمت رسيده‌ام.
37زمين زير پايم را وسيع ساخته‌ای تا نلغزم.
38دشمنانم را تعقيب می‌كنم و آنها را شكست می‌دهم
و تا آنها را از بين نبرم، باز نمی‌گردم.
39آنها را چنان بر زمين می‌كوبم
كه زير پاهايم بيفتند و برنخيزند.
40تو برای جنگيدن مرا قوت بخشيده‌ای
و دشمنانم را زير پاهای من انداخته‌ای.
41تو آنها را وادار به عقب‌نشينی و فرار می‌نمايی
و من آنها را نابود می‌كنم.
42فرياد برمی‌آورند،
ولی كسی نيست كه آنها را برهاند.
از خداوند كمک می‌خواهند،
اما او نيز به داد ايشان نمی‌رسد.
43من آنها را خرد كرده، به صورت غبار درمی‌آورم،
و آنها را مانند گل كوچه‌ها لگدمال می‌كنم.
44تو مرا از شورش قومم نجات داده‌ای
و مرا رهبر قومها ساخته‌ای.
مردمی كه قبلاً آنها را نمی‌شناختم
اكنون مرا خدمت می‌كنند.
45بيگانه‌ها در حضور من سر تعظيم فرود می‌آورند
و به محض شنيدن دستوراتم، آنها را اجرا می‌كنند.
46آنها روحيهٔ خود را باخته‌اند
و با ترس و لرز از قلعه‌های خود بيرون می‌آيند.
47خداوند زنده است!
شكر و سپاس بر خدای متعال باد كه صخرهٔ نجات من است!
48خدايی كه انتقام مرا می‌گيرد،
قومها را مغلوب من می‌گرداند،
49و مرا از چنگ دشمنان می‌رهاند.
خداوندا، تو مرا بر دشمنانم پيروز گردانيدی
و از دست ظالمان رهايی دادی.
50ای خداوند، تو را در ميان قومها خواهم ستود
و در وصف تو خواهم سراييد.
51خدا پيروزيهای بزرگی
نصيب پادشاه برگزيدهٔ خود، داوود، می‌سازد،
و بر او و نسلش هميشه رحمت می‌فرمايد.
