Nangayo si Solomon ug Kaalam
(2 Cro. 1:1-13)
1Pinaagi sa pagpakigminyo ni Solomon sa anak sa Faraon, ang hari sa Ehipto, nahimo siyang kaabin sa mao nga nasod. Gidala niya ang iyang asawa sa Lungsod ni David hangtod nga nahuman niya pagpatukod ang iyang palasyo, ang templo sa Ginoo, ug ang mga paril sa palibot sa Jerusalem. 2Niadtong panahona wala pay templo alang sa kadungganan sa Ginoo, busa ang mga tawo nagahalad didto sa mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit. 3Gipakita ni Solomon ang iyang paghigugma sa Ginoo pinaagi sa pagtuman sa mga pagtulon-an nga gibilin sa iyang amahan nga si David. Apan naghalad usab siya ug nagsunog ug insenso didto sa mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit.
4Miadto si Haring Solomon sa Gibeon sa paghalad, kay atua didto ang nabantog nga mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit. Naghalad siya didto ug 1,000 ka mga halad nga sinunog. 5Pagkagabii, nagpakita kaniya ang Ginoo pinaagi sa damgo. Miingon ang Dios kaniya, “Sultihi ako kon unsay gusto mo nga ihatag ko kanimo.” 6Mitubag si Solomon, “Gipakitaan mo ug dakong kaayo ang akong amahan nga si David, nga imong alagad, tungod kay nagmatinumanon ug nagmatinud-anon siya kanimo, ug nagkinabuhi nga matarong ug maligdong. Ug unya padayon mong gipakita kaniya ang imong kaayo pinaagi sa paghatag kaniya ug usa ka anak nga mao ang mipuli kaniya ingon nga hari karon. 7Ug karon Ginoo nga akong Dios, ako nga imong alagad mao ang gipuli mo sa akong amahan nga si David ingon nga hari, bisan tuod ug batan-on pa ako ug walay kasinatian. 8Ug karon ania ako nga imong alagad uban sa katawhan nga imong pinili. Hilabihan sila kadaghan; dili sila maihap. 9Busa hatagi ako ug kaalam sa pagdumala sa imong katawhan ug sa kahibalo sa paghukom kon unsa ang maayo ug ang daotan. Kay kinsa may makahimo sa pagdumala niining imong katawhan nga labihan kadaghan?”
10Nalipay ang Ginoo sa gipangayo ni Solomon. 11Busa miingon ang Dios kaniya, “Tungod kay nangayo ka ug kaalam sa pagdumala sa akong katawhan ug wala ka mangayo ug taas nga kinabuhi, bahandi, o ang kamatayon sa imong mga kaaway, 12ihatag ko kanimo ang imong gipangayo. Hatagan ko ikaw ug kaalam ug panabot nga wala gayod maangkon ni bisan kinsa kaniadto ug bisan sa umaabot nga panahon. 13Hatagan ko usab ikaw sa wala mo pangayoa, nga mao ang bahandi ug dungog aron walay hari nga makatupong kanimo sa tibuok mong kinabuhi. 14Ug kon mosunod ka lang sa akong mga pamaagi ug motuman sa akong mga tulumanon ug mga sugo sama sa gihimo sa imong amahan nga si David, hatagan ko ikaw ug taas nga kinabuhi.”
15Nakamata si Solomon, ug nakaamgo siya nga nakigsulti ang Ginoo kaniya pinaagi sa damgo. Pagbalik ni Solomon sa Jerusalem, mitindog siya atubangan sa sudlanan sa Kasabotan sa Ginoo, ug naghalad ug mga halad nga sinunog ug mga halad alang sa maayong relasyon. Unya nagpakombira siya alang sa tanan niyang mga opisyal.
Ang Maalamon nga Paghukom ni Solomon
16Usa ka adlaw, may duha ka babaye nga nagabaligya sa ilang dungog nga miadto kang Haring Solomon. 17Miingon ang usa kanila, “Mahal nga Hari, ako ug kining babaye nagpuyo sa usa lang ka balay. Samtang nagaipon kami niadtong balaya, nanganak ako. 18Paglabay sa tulo ka adlaw, nanganak usab siya. Kami lang gayong duha sa balay ug wala nay lain. 19Usa niana ka gabii, nahigdaan niya ang iyang anak ug namatay kini. 20Unya mibangon siya pagkatungang gabii ug gikuha ang akong anak sa akong tapad samtang natulog ako. Gibutang niya ang akong anak sa iyang tapad, ug gibutang niya ang iyang anak nga patay sa akong tapad. 21Pagkabuntag, sa dihang mibangon ako sa pagpasuso sa akong anak, nakita ko nga patay na kini. Apan sa pagsusi ko sa bata sa hayag, nadiskobrehan ko nga dili diay siya ang akong anak.”
22Mitubag ang usa ka babaye, “Dili kana tinuod! Ako ang buhi nga bata, ug ang patay imo.” Apan miingon ang unang babaye, “Dili kana tinuod! Imo ang patay nga bata, ug ang buhi ako.” Busa naglalis silang duha atubangan sa hari.
23Miingon ang hari, “Ang matag usa kaninyo moingon nga iya ang buhi nga bata, ug walay usa kaninyo nga moangkon sa patay nga bata.” 24Busa nagmando ang hari, “Hatagi ninyo ako ug espada!” Ug sa gidad-an na siya ug espada, 25mimando siya, “Pikasa ang buhi nga bata ug tagsai sila.”
26Nalooy sa iyang anak ang tinuod nga inahan sa buhi nga bata, busa miingon siya sa hari, “Malooy ka, Mahal nga Hari, ayaw patya ang bata! Ihatag na lang siya nianang babaye.” Apan miingon ang usa ka babaye, “Walay usa kanato nga makaangkon kaniya. Sige, pikasa ang bata!”
27Ug miingon ang hari, “Ayaw patya ang bata. Ihatag kini sa babaye nga gustong magpabilin kining buhi, kay siya ang tinuod nga inahan niini.”
28Sa dihang nadungog sa katawhan sa Israel ang hukom ni Haring Solomon, misamot ang ilang pagtahod kaniya, tungod kay nakita nila nga may kaalam siya nga gikan sa Dios sa paghukom ug husto.
Solomon Asks God for Wisdom
1Solomon and Pharaoh, the king of Egypt, agreed to help each other. So Solomon married Pharaoh’s daughter. He brought her to the City of David. She stayed there until he finished building his palace, the Lord’s temple, and the wall around Jerusalem. 2But the people continued to offer sacrifices at the high places where they worshiped. That’s because a temple hadn’t been built yet where the Lord would put his Name. 3Solomon showed his love for the Lord. He did it by obeying the laws his father David had taught him. But Solomon offered sacrifices at the high places. He also burned incense there.
4King Solomon went to the city of Gibeon to offer sacrifices. That’s where the most important high place was. There he offered 1,000 burnt offerings on the altar. 5The Lord appeared to Solomon at Gibeon. He spoke to him in a dream during the night. God said, “Ask for anything you want me to give you.”
6Solomon answered, “You have been very kind to my father David, your servant. That’s because he was faithful to you. He did what was right. His heart was honest. And you have continued to be very kind to him. You have given him a son to sit on his throne this day.
7“Lord my God, you have now made me king. You have put me in the place of my father David. But I’m only a little child. I don’t know how to carry out my duties. 8I’m here among the people you have chosen. They are a great nation. They are more than anyone can count. 9So give me a heart that understands. Then I can rule over your people. I can tell the difference between what is right and what is wrong. Who can possibly rule over this great nation of yours?”
10The Lord was pleased that Solomon had asked for that. 11So God said to him, “You have not asked to live for a long time. You have not asked to be wealthy. You have not even asked to have your enemies killed. Instead, you have asked for wisdom. You want to do what is right and fair when you judge people. Because that is what you have asked for, 12I will give it to you. I will give you a wise and understanding heart. So here is what will be true of you. There has never been anyone like you. And there never will be. 13And that is not all. I will give you what you have not asked for. I will give you wealth and honor. As long as you live, no other king will be as great as you are. 14Live the way I want you to. Obey my laws and commands, just as your father David did. Then I will let you live for a long time.” 15Solomon woke up. He realized he had been dreaming.
He returned to Jerusalem. He stood in front of the ark of the Lord’s covenant. He sacrificed burnt offerings and friendship offerings. Then he gave a feast for all his officials.
A Wise Ruling
16Two prostitutes came to the king. They stood in front of him. 17One of them said, “Pardon me, my master, this woman and I live in the same house. I had a baby while she was there with me. 18Three days after my child was born, this woman also had a baby. We were alone. There wasn’t anyone in the house but the two of us.
19“During the night this woman’s baby died. It happened because she was lying on top of him. 20So she got up in the middle of the night. She took my son from my side while I was asleep. She put him by her breast. Then she put her dead son by my breast. 21The next morning, I got up to nurse my son. But he was dead! I looked at him closely in the morning light. And I saw that it wasn’t my baby.”
22The other woman said, “No! The living baby is my son. The dead one belongs to you.”
But the first woman said, “No! The dead baby is yours. The living one belongs to me.” So they argued in front of the king.
23The king said, “One of you says, ‘My son is alive. Your son is dead.’ The other one says, ‘No! Your son is dead. Mine is alive.’ ”
24He continued, “Bring me a sword.” So a sword was brought to him. 25Then he gave an order. He said, “Cut the living child in two. Give half to one woman and half to the other.”
26The woman whose son was alive was filled with deep love for her son. She said to the king, “My master, please give her the living baby! Don’t kill him!”
But the other woman said, “Neither one of us will have him. Cut him in two!”
27Then the king made his decision. He said, “Give the living baby to the first woman. Don’t kill him. She’s his mother.”
28All the Israelites heard about the decision the king had given. That gave them great respect for him. They saw that God had given him wisdom. They knew that Solomon would do what was right and fair when he judged people.
