Nnwom 106 – AKCB & OL

Akuapem Twi Contemporary Bible

Nnwom 106:1-48

Dwom 106

1Monkamfo Awurade!

Monna Awurade ase na oye;

na nʼadɔe wɔ hɔ daa.

2Hena na obetumi aka nneɛma akɛse a Awurade ayɛ?

Anaasɛ obetumi aka ne nkamfo awie?

3Nhyira nka wɔn a wɔkɔ so bu atɛntrenee,

na daa wɔyɛ nea eye.

4Awurade, sɛ wuhu wo nkurɔfo mmɔbɔ a kae me,

sɛ wugye wɔn nkwa a, boa me,

5na manya wɔn a wapaw wɔn no yiyedi mu kyɛfa,

na manya wo manfo anigye no mu kyɛfa,

na me ne wʼagyapade no abɔ mu de nkamfo ama wo.

6Yɛayɛ bɔne sɛnea yɛn nenanom yɛe no;

yɛayɛ mfomso na yɛadi atirimɔdensɛm.

7Bere a yɛn nenanom wɔ Misraim no,

wɔannwene wo nsɛnkyerɛnne ho;

wɔankae wʼadɔe bebrebe no,

na wɔtew atua wɔ Po Kɔkɔɔ no ho.

8Nanso ne din nti ogyee wɔn nkwa,

sɛnea ɔbɛda ne tumi kɛse no adi.

9Ɔteɛɛ Po Kɔkɔɔ no ma ɛyowee;

ɔde wɔn faa bun mu te sɛ sare so.

10Ogyee wɔn fii ɔtamfo no nsam;

nea ɔtan wɔn no nsam na oyii wɔn fii.

11Nsu kataa wɔn atamfo so;

na ɔbaako mpo annya nkwa.

12Afei wogyee ne bɔhyɛ no dii

na wɔtoo nʼayeyi nnwom.

13Nanso ntɛm so, wɔn werɛ fii nea wayɛ

na wɔantwɛn nʼagyinatu.

14Akɔnnɔ bɛhyɛɛ wɔn mu wɔ sare so hɔ,

asase paradada no so na wɔsɔɔ Onyankopɔn hwɛe,

15enti ɔmaa wɔn nea wobisae,

nanso ɔde ɔfɔn yare baa wɔn so.

16Na nsraban mu hɔ wɔn ani beree Mose

ne Aaron a Awurade atew ne ho no.

17Asase mu bue ma ɛmenee Datan

na esiee Abiram asafo no.

18Ogya tɔɔ wɔn akyidifo no mu;

ogyatannaa hyew amumɔyɛfo no.

19Wɔyɛɛ nantwi ba wɔ Horeb

na wɔkotow ohoni a wɔde fagude ayɛ.

20Wɔsesaa wɔn Anuonyam

wɔde nantwinini, a ɔwe sare nsɛsode.

21Wɔn werɛ fii Onyankopɔn a ogyee wɔn nkwa,

nea ɔyɛɛ nneɛma akɛse wɔ Misraim no,

22nsɛnkyerɛnne a ɔyɛɛ wɔ Ham asase so

ne nneɛma a ɛyɛ hu wɔ Po Kɔkɔɔ ho no.

23Enti ɔkae se ɔbɛsɛe wɔn,

nanso Mose a ɔyɛ nea wapaw no no,

sɔre gyinaa Onyankopɔn ne nnipa no ntam;

ɔsrɛ de dwudwoo nʼabufuwhyew no ano sɛnea ɔrensɛe wɔn.

24Afei wɔn ani ansɔ asase fɛfɛ no;

na wɔannye ne bɔhyɛ no anni.

25Wonwiinwii wɔ wɔn ntamadan mu

na wɔanyɛ osetie amma Awurade.

26Enti ɔmaa ne nsa so kaa ntam kyerɛɛ wɔn se

ɔbɛma wɔatotɔ wɔ sare no so,

27ɔbɛma wɔn asefo atotɔ wɔ amanaman mu

na wabɔ wɔn ahwete nsase nyinaa so.

28Wɔde wɔn ho bɔɔ Baal-Peor ho

na wodii afɔrebɔde a wɔde ama anyame a wonni nkwa;

29wɔde wɔn atirimɔdensɛm hyɛɛ Awurade abufuw

na ɔyaredɔm sii wɔn mu.

30Na Pinehas sɔre dii akagyinamu,

na wosiw ɔyaredɔm no ano.

31Wɔde eyi yɛɛ trenee maa no

wɔ awo ntoatoaso a enni awiei a ɛbɛba no mu.

32Meriba nsu ho nso, wɔhyɛɛ Awurade abufuw,

na wɔn nti, ɔhaw baa Mose so,

33efisɛ wɔtew Onyankopɔn Honhom anim atua,

na asɛm a wannwene ho fii Mose anom.

34Wɔansɛe nnipa no

sɛnea Awurade hyɛɛ wɔn no,

35nanso wɔde wɔn ho frafraa amanaman no

yɛɛ nneɛma a wɔyɛ no bi.

36Wɔsom wɔn ahoni,

na ɛbɛyɛɛ afide maa wɔn.

37Wɔde wɔn mmabarima

ne wɔn mmabea bɔɔ afɔre maa abosom.

38Wɔkaa mogya a edi bem gui,

wɔn mmabarima ne wɔn mmabea mogya a

wɔde bɔɔ afɔre maa Kanaan ahoni no

maa asase no ho guu fi.

39Wɔde nea wɔyɛɛ no guu wɔn ankasa ho fi;

wɔnam nea wɔyɛɛ no so bɔɔ aguaman.

40Enti Awurade bo fuw ne nkurɔfo;

na okyii nʼagyapade.

41Ɔdan wɔn maa amanaman no,

na wɔn atamfo dii wɔn so.

42Wɔn atamfo hyɛɛ wɔn so

na wɔkaa wɔn hyɛɛ wɔn tumi ase.

43Mpɛn bebree, Awurade gyee wɔn,

nanso wɔkɔɔ so tew atua

na wɔsɛe wɔ wɔn bɔne mu.

44Nanso ohuu wɔn ahohiahia

bere a wosu frɛɛ no no.

45Wɔn nti ɔkaee nʼapam no,

na ofii nʼadɔe kɛse no mu huu wɔn mmɔbɔ.

46Ɔmaa asodifo a wɔafa wɔn nnommum no

nyaa ahummɔbɔ maa wɔn.

47Gye yɛn, Awurade yɛn nkwagye Nyankopɔn,

na boaboa yɛn ano fi amanaman so,

na yɛada wo din kronkron no ase,

na yɛde nkamfo ahyɛ wo anuonyam.

48Ayeyi nka Awurade, Israel Nyankopɔn,

emfi mmeresanten nkosi nnasanten.

Momma nnipa no nyinaa nka se, “Amen!”

Monkamfo Awurade.

O Livro

Salmos 106:1-48

Salmo 106

1Louvem o Senhor!

Deem-lhe graças porque ele é bom,

porque o seu amor é eterno.

2Quem é capaz de fazer uma relação completa

das obras formidáveis que o Senhor faz?

Quem é realmente capaz de louvá-lo de forma perfeita?

3Felizes aqueles que cumprem o que é reto,

que praticam o que é justo em todas as circunstâncias.

4Lembra-te também de mim, Senhor,

quando abençoares e salvares o teu povo!

5Para que participe na prosperidade daqueles que escolheste,

para que me alegre com eles,

e me orgulhe dos que te pertencem.

6Sem dúvida que nós, os da minha geração,

assim como os nossos antepassados,

pecámos e praticámos muita maldade.

7Os nossos antecessores não souberam dar o devido valor

a todas as maravilhas que fizeste no Egito;

bem depressa se esqueceram de toda a misericórdia

que tiveste para com eles;

foram rebeldes contra ti, ali à beira do mar Vermelho.

8Contudo, mesmo assim os salvaste,

para que se mantivesse a honra do teu nome

e o teu poder fosse conhecido em todo o mundo.

9Ordenaste ao mar Vermelho que se dividisse,

formando um caminho enxuto e seco,

como o próprio deserto!

10Dessa maneira, salvaste-os daqueles que os odiavam.

11E quando as águas do mar cobriram os seus adversários,

nem um só, entre eles, sobreviveu!

12Aí, sim, creram na palavra de Deus!

Cantaram-lhe louvores!

13Mas cedo se esqueceram do que ele havia feito;

não foram capazes de esperar pelo seu conselho.

14Antes deixaram-se levar pela gula, ali no deserto,

querendo pô-lo à prova.

15Deus atendeu às suas exigências,

mas permitiu que as suas vidas fossem castigadas

com uma grande epidemia.

16Depois tiveram inveja de Moisés, e até de Aarão,

o homem que o Senhor tinha eleito como seu sacerdote.

17Por causa disso, também a terra se abriu

e engoliu Datã, Abirão e os seus amigos.

18Veio um fogo que consumiu toda aquela gente perversa.

19Fizeram ainda a estátua dum bezerro

e puseram-se a adorá-la em Horebe.

20Trocaram a presença gloriosa do próprio Deus

por um simples animal que se alimenta de erva!

21Desprezaram assim Deus, o seu Salvador

que no Egito tinha feito grandes prodígios.

22Que tinha feito coisas tão maravilhosas

na terra de Cam106.22 Referência ao Egito. e no mar Vermelho.

23Por isso, o Senhor decidiu que os destruiria;

porém, Moisés, o homem da sua confiança,

pôs-se entre o povo e o seu Deus,

implorando-lhe que não os destruísse.

24Não contentes com isto,

na altura de tomarem posse da terra prometida,

recusaram lá entrar e não acreditaram nas promessas.

25Pelo contrário, resmungaram,

recusando-se a dar ouvidos à voz do Senhor.

26Por isso, Deus jurou-lhes que

os deixaria morrer no deserto.

27Que faria dispersar os seus descendentes

por todas as nações da Terra.

28A certa altura, uniram-se aos adoradores de Baal-Peor,

e comeram sacrifícios consagrados aos mortos.

29Isto levou o Senhor a irar-se grandemente

e uma peste rebentou no meio deles.

30Até que Fineias se levantou e executou o juízo,

e a praga cessou.

31Assim foi declarado justo,

de geração em geração, para sempre.

32Também junto às nascentes de Meribá, Israel irritou o seu Deus,

e por causa deles, Moisés foi castigado.

33Porque foram rebeldes contra o Espírito de Deus,

e Moisés falou impensadamente.

34Além disso, os israelitas não destruíram,

como o Senhor lhes tinha ordenado que fizessem,

os povos maus que moravam na terra prometida.

35Antes se misturaram com eles

e aprenderam os seus costumes.

36Ofereceram sacrifícios aos seus ídolos,

o que veio a ser para eles uma armadilha fatal.

37Chegaram mesmo a sacrificar os seus próprios filhos

aos demónios de Canaã.

38Fizeram derramar aquele sangue inocente,

o sangue dos seus meninos, em honra de ídolos,

poluindo a terra com essas coisas horríveis.

39As suas maldades os corromperam;

toda aquela idolatria foi perversa aos olhos de Deus.

40Foi por essa razão que o Senhor se irou

contra aquele povo que era seu e os detestou.

41Entregou-os às mãos de outras nações pagãs

que os oprimiram e se tornaram senhores deles.

42Foram governados por gente que lhes queria mal,

por gente que os humilhou.

43Muitas vezes os livrou dessa escravidão,

mas continuaram a ser rebeldes contra o seu Deus;

foram abatidos pelos seus próprios pecados.

44Mesmo assim, ouviu os seus gritos de aflição;

prestou atenção ao seu desespero.

45Lembrou-se das promessas que lhes tinha feito;

o grande amor que lhes tinha levou-o a ter pena deles.

46Por isso, fez com que os seus próprios inimigos,

aqueles que os tinham derrotado e aprisionado,

tivessem compaixão.

47Senhor, nosso Deus, salva-nos!

Torna a tirar-nos do meio das nações,

para que possamos louvar, em liberdade, a força do teu nome

e alegrarmo-nos com esse mesmo louvor!

48Que o Senhor, o Deus de Israel,

seja louvado por toda a eternidade!

Que todos os povos da Terra digam:

“Amém! Louvem o Senhor!”