Dwom 104
1Me kra, kamfo Awurade!
Awurade me Nyankopɔn, woyɛ ɔkɛse!
Wɔafura wo tumi ne anuonyam.
2Ɔde hann akata ne ho sɛ atade;
ɔtrɛw ɔsoro mu te sɛ ntamadan,
3na ɔde ne mpia mu mpuran sisi nsu so.
Ɔde omununkum yɛ ne teaseɛnam
na ɔde nantew mframa ntaban so.
4Ɔsoma nʼabɔfo sɛ mframa,
na ɔsoma nʼasomfo sɛ ogyaframa.
5Ɔde asase asi ne fapem so
na ɛrenhinhim da.
6Wode bun kataa so sɛ atade
na nsu gyinaa mmepɔw no so.
7Nanso wʼanimka maa nsu no guanee,
wʼaprannaa nnyigyei maa woguanee;
8Wɔsen faa mmepɔw so,
kɔɔ aku mu tɔnn,
koguu faako a wode ama wɔn no.
9Wotoo ɔhye a wɔrentumi ntra;
na wɔammɛkata asase so bio.
10Ɔma nsuwa sen fa abon mu,
ɛsen fa mmepɔw ntam.
11Wɔma wuram mmoa nyinaa nsu nom;
atorɔm de kum wɔn sukɔm.
12Wim nnomaa nwen wɔn berebuw wɔ nsu no ho;
na wɔto nnwom wɔ nnua no mman so.
13Ofi ne soro mpia mu tɔ nsu gugu mmepɔw so;
ne nnwuma so aba mee asase.
14Ɔma sare fifi ma anantwi,
na ɔbɔɔ nnua maa onipa sɛ onnua
na ɛmma aduan mfi asase mu:
15nsa a ɛma onipa koma tɔ ne yam,
ngo a ɛma onipa anim tɔ so,
ne aduan a ekura onipa koma.
16Wogugu Awurade nnua no so yiye,
Lebanon sida a oduae no.
17Ɛsow na nnomaa yɛ wɔn mmerebuw,
na asukɔnkɔn nso yɛ nʼatenae wɔ ɔpepaw nnua no mu.
18Mmepɔw atenten no yɛ wuram mmirekyi de;
na abotan yɛ guankɔbea ma ewi.
19Ɔsram kyerɛ bere nkyekyɛmu,
na owia nim bere a ɔkɔtɔ.
20Wode sum ba ma ɛyɛ adesae
na kwae mu mmoa nyinaa kɔ ahayɛ.
21Gyata bobɔ mu pɛ wɔn hanam,
wɔhwehwɛ wɔn aduan fi Onyankopɔn hɔ.
22Owia pue ma wɔsan wɔn akyi;
wɔsan kɔdeda wɔn atu mu.
23Afei, onipa kɔ nʼadwuma so
kɔyɛ adwuma ara kosi anwummere.
24Awurade, wo nnwuma dɔɔso!
Nyansa mu na woyɛɛ ne nyinaa;
wʼabɔde ahyɛ asase so ma.
25Po na ɛda hɔ tɛtrɛɛ tamaa yi,
a abɔde bebree a enni ano;
akɛse ne nketewa ahyɛ no ma.
26So na ahyɛn di akɔneaba,
na ɔdɛnkyɛmmirampɔn a woyɛɛ no di agoru.
27Wɔn nyinaa hwɛ wo kwan
sɛ wobɛma wɔn wɔn aduan wɔ bere a ɛsɛ mu.
28Wode ma wɔn a, wɔtase;
wubue wo nsam a nnepa mee wɔn.
29Wode wʼanim hintaw wɔn a,
wɔbɔ hu;
sɛ wugye wɔn home a,
wowuwu na wɔsan kɔ mfutuma mu.
30Sɛ wode wo Honhom no ma wɔn a
na wɔabɔ wɔn,
na woyɛ asase ani foforo.
31Ma Awurade anuonyam ntena hɔ daa;
ma Awurade ani nnye ne nnwuma ho,
32nea ɔhwɛ asase na ɛwosow,
na ɔde ne nsa ka mmepɔw a wusiw fi mu ba.
33Mɛto dwom ama Awurade me nkwa nna nyinaa;
sɛ mete ase yi, mɛto ayeyi dwom ama me Nyankopɔn.
34Ɔmma me mpaebɔ nsɔ nʼani
bere a meregye mʼani wɔ Awurade mu yi.
35Ma nnebɔneyɛfo nyera wɔ asase so;
na amumɔyɛfo ase nhyew.
Me kra, kamfo Awurade.
Kamfo Awurade.
در ستايش آفريدگار
1-2ای جان من، خداوند را ستايش كن!
ای خداوند، ای خدای من، تو چه پرشكوه هستی! تو خود را با عزت و جلال آراسته و خويشتن را با نور پوشانيده‌ای. آسمان را مثل خيمه گسترانيده‌ای 3و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا كرده‌ای. ابرها را عرابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی. 4بادها فرمانبران تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.
5ای خداوند، تو زمين را بر اساسش استوار كردی تا هرگز از مسيرش منحرف نشود. 6درياها همچون ردايی آن را در برگرفت و آب درياها کوهها را پوشاند. 7اما آبها از هيبت صدای تو گريختند و پراكنده شدند. 8به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازير شده، به مكانی كه برای آنها ساخته بودی، جاری شدند. 9برای درياها حدی تعيين نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمين را دوباره نپوشانند.
10در دره‌ها، چشمه‌ها بوجود آورده‌ای تا آب آنها در كوهپايه‌ها جاری شود. 11تمام حيوانات صحرا از اين چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند. 12پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند. 13از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمين از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود. 14-15نباتات را برای خوراک حيوانات، و درختان ميوه‌دار و سبزيجات و غلات را برای استفاده انسان، از زمين می‌رويانی تا انسان بتواند شراب و روغن و نان برای خود تهيه كند و شاد و نيرومند باشد.
16درختان سرو لبنان كه تو ای خداوند، آنها را كاشته‌ای سبز و خرمند. 17مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر. 18کوههای بلند، چراگاه بزهای كوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.
19ماه را برای تعيين ماههای سال آفريدی و آفتاب را برای تعيين روزها. 20به فرمان تو شب می‌شود. در تاريكی شب همهٔ حيوانات وحشی از لانه‌های خود بيرون می‌آيند. 21شيربچگان برای شكار غرش می‌كنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند. 22هنگامی كه آفتاب طلوع می‌كند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند. 23آنگاه انسانها برای كسب معاش، از خانه بيرون می‌روند و تا شامگاه كار می‌كنند.
24خداوندا، كارهای دست تو چه بسيارند. همه آنها را از روی حكمت انجام داده‌ای. زمين از مخلوقات تو پر است. 25در درياهای بزرگی كه آفريده‌ای جانوران بزرگ و كوچک به فراوانی يافت می‌شوند. 26نهنگان در درياها بازی می‌كنند و كشتی‌ها بر سطح آنها روانند.
27تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی. 28تو روزی آنها را می‌رسانی و آنها را سير می‌كنی. 29هنگامی كه روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گيری، می‌ميرند و به خاكی كه از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند. 30اما زمانی كه به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمين طراوت می‌بخشند.
31شكوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفريده است خشنود می‌باشد. 32خداوند به زمين نگاه می‌كند و زمين می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نمايد و دود از آنها بلند می‌شود.
33تا زنده‌ام، خداوند را با سرود پرستش خواهم كرد و تا وجود دارم او را ستايش خواهم نمود. 34باشد كه او از سرود من خشنود شود، زيرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است. 35باشد كه همهٔ گناهكاران نابود شوند و بدكاران ديگر وجود نداشته باشند.
ای جان من، خداوند را ستايش كن! سپاس بر خداوند باد!
