Ababaa:
1Meyɛ Saron nhwiren2.1 Yehu Saron nhwiren wɔ Karmel mpoano anafo fam.
ne abon mu sukooko.
Aberante:
2Sɛnea sukooko a ɛwɔ nsɔe mu te no,
saa ara na me dɔfo te wɔ mmabaa mu.
Ababaa:
3Sɛnea aprɛ te wɔ kwae mu nnua mu no,
saa ara na me dɔfo te wɔ mmerante mu.
Sɛ metena ne nwini mu a minya ahomeka
na nʼaba nso yɛ mʼanom dɛ.
4Ɔde me akɔ aponto ase,
na mʼagyiraehyɛde yɛ ɔdɔ.
5Momma me bobe aba na minya ahoɔden,
momma me aprɛ na ennwudwo me,
efisɛ ɔdɔ ama matɔ beraw.
6Ne nsa benkum da mʼatiko,
na ne nsa nifa aka me afam ne bo.
7Yerusalem mmabea, mede atwewa
ne wuram ɔforote hyɛ mo sɛ:
Monnkanyan na munnyan ɔdɔ
kosi bere a ɛsɛ mu.
8Tie! me dɔfo!
Hwɛ! ɔno na ɔreba no,
ɔrehuruhuruw wɔ mmepɔw no so
na ɔbɔ pentenkwa wɔ nkoko no so.
9Me dɔfo te sɛ ɔtwe anaa ɔforote.
Hwɛ! ogyina yɛn fasu akyi,
ɔhwɛ mfɛnsere no mu,
wagyen nʼani rehwɛ mfɛnsere no mu.
10Me dɔfo kasa kyerɛɛ me se,
“Sɔre, me dɔfo ne mʼahoɔfɛ
na bra me nkyɛn.
11Hwɛ! awɔwbere atwa mu;
na asusow atwa mu kɔ.
12Nhwiren afifi asase ani:
nnwonto bere aso.
Wɔte mmorɔnoma su
wɔ yɛn asase so.
13Borɔdɔma agu nhwiren;
na bobe hua agye baabiara.
Sɔre bra, me dɔfo;
mʼahoɔfɛ, bra me nkyɛn.”
Aberante:
14Mʼaborɔnoma a wohyɛ abotan ntokuru mu,
ahintaw wɔ mmepɔw so,
ma minhu wʼanim;
ma mente wo nne;
wo nne yɛ dɛ,
na wʼanim yɛ fɛ.
15Monkyekyere sakraman no mma yɛn,
sakraman nketewa no
a wɔsɛe bobe nturo,
yɛn bobe nturo a ayɛ frɔmfrɔm no.
Ababaa:
16Me dɔfo yɛ me dea, na mewɔ no;
ɔhwehwɛ sukooko no mu.
17Enkosi sɛ ade bɛkyɛ
na sunsuma bɛsen akɔ no,
dan wo ho, me dɔfo,
na yɛ sɛ ɔtwewa
anaa ɔforote a
ɔwɔ nkoko mmonkyi mmonka no so.
Ela
1Eu sou a rosa de Sarom, o lírio dos vales.
Ele
2Sim, um lírio entre espinhos;
assim é a minha querida,
quando a comparo às outras.
Ela
3O meu amado é como uma macieira,
no meio das árvores do pomar,
quando comparado com outros rapazes.
Sento-me à sua desejada sombra;
o seu fruto é doce ao meu paladar.
4Leva-me a beber na sala de banquetes
e ergue sobre mim o estandarte do amor.
5Sustém-me com fruta, com uvas, com maçãs,
pois estou desfalecendo de amor.
6Põe a sua mão esquerda debaixo da minha cabeça
e com a direita abraça-me.
7Ó filhas de Jerusalém, conjuro-vos,
pelas gazelas e cervas dos bosques,
que não acordem o meu amado,
até que ele queira!
8Já o ouço, o meu amor!
Lá vem ele, galopando sobre os montes,
saltando por cima das colinas.
9O meu querido é como uma gazela,
ou o filho dum veado.
Vejam, aí está ele, por detrás do nosso muro;
agora, está já a olhar pelas janelas!
10Disse-me o meu amor:
“Levanta-te, querida, minha bela, e vem!
11Porque já passou o inverno;
a chuva parou e foi-se.
12As flores começam a brotar nos campos;
é o tempo de cantar e de podar;
ouve-se o cantar da rola nos nossos campos.
13As figueiras começam a dar os seus primeiros figos,
e os cachos começam a aparecer nas vinhas.
Já começam a cheirar bem!
Levanta-te, amor, minha linda, e vem!”
Ele
14Minha pomba, que te escondes nas fendas das penhas,
no fundo dos desfiladeiros,
faz-me ouvir a tua voz tão doce;
mostra-me o teu rosto encantador.
15As raposinhas andam correndo pelas vinhas.
Apanhem-nas,
porque os cachos estão já todos a desabrochar.
Ela
16O meu amor é meu e eu sou dele.
Ele apascenta o seu rebanho entre os lírios!
17Antes que refresque o dia e caiam as sombras,
volta, meu querido;
faz-te semelhante a uma gazela,
ou ao filho dum veado sobre os montes de Beter.