Hiob 4 – AKCB & CST

Akuapem Twi Contemporary Bible

Hiob 4:1-21

Elifas Mmuae A Edi Kan

1Na Temanni Elifas buaa Hiob se,

2“Sɛ obi pɛ sɛ ɔne wo kasa a, worennya ntoboase ana?

Hena na wobetumi aka nʼano ato mu?

3Dwene sɛnea wakyerɛkyerɛ nnipa bebree,

sɛnea woahyɛ nsa a emu ayɛ mmerɛw no den.

4Wo nsɛm ahyɛ wɔn a wɔahintiw no den;

woahyɛ nkotodwe a ayɛ mmerɛw mu den.

5Na afei a ɔhaw aba no, wʼaba mu abu;

adwira wo, na wo werɛ ahow.

6So ɛnsɛ sɛ wo nyamesuro yɛ wʼahotoso

na wʼakwan a ɛho nni asɛm no yɛ wʼanidaso ana?

7“Dwene ho: Wɔasɛe obi a ne ho nni asɛm pɛn ana?

Ɛhefa na wɔsɛee obi a ɔyɛ pɛ?

8Sɛnea mahu no, wɔn a wofuntum bɔne

ne wɔn a wodua ɔhaw no twa so aba.

9Onyankopɔn home ano, wɔsɛe;

nʼabufuw turuw a wɔyera.

10Gyata betumi abobɔ mu na wɔaworo so,

nanso wɔabubu gyata akɛse no se.

11Gyata annya hanam a owu,

na gyatabere mma no bɔ hwete.

12“Wɔbɛkaa kokoamsɛm bi kyerɛɛ me

na mʼaso tee no sɛ asomsɛm.

13Wɔ anadwo daeso basabasa mu,

bere a nnipa adeda nnahɔɔ no,

14ehu ne nketenkete kyeree me

ɛmaa me nnompe nyinaa wosowee.

15Honhom bi twaa mʼani so,

na me ho nwi sɔre gyinae.

16Egyinae,

nanso, manhu nʼabɔsu.

Biribi begyinaa mʼanim,

na metee nne bɔkɔɔ bi a ɛrebisa se,

17‘Onipa desani betumi ateɛ asen Onyankopɔn?

Na mpo ɔhoɔdenfo betumi ayɛ kronkron asen ne Yɛfo ana?

18Sɛ Onyankopɔn ntumi mfa ne ho nto nʼankasa asomfo so,

sɛ ɔka nʼabɔfo mfomso kyerɛ wɔn a,

19na nkantom wɔn a wɔtete dɔte afi mu,

wɔn a wɔn fapem sisi mfutuma mu

na wɔdwerɛw wɔn ntɛm so sen abubummaba!

20Efi anɔpahema kosi anwummere wobubu wɔn mu nketenkete;

na wɔyera korakora a obiara nhu wɔn bio.

21So wommiamia wɔn ntamadan ahama mu,

a ɛno nti wowuwu a wonni nyansa ana?’

Nueva Versión Internacional (Castilian)

Job 4:1-21

Primer discurso de Elifaz

1A esto respondió así Elifaz de Temán:

2«Tal vez no puedas aguantar

que alguien se atreva a decirte algo,

pero ¿quién podrá quedarse callado?

3Tú, que impartías instrucción a las multitudes

y fortalecías las manos decaídas;

4tú, que con tus palabras sostenías a los que tropezaban

y fortalecías las rodillas que flaqueaban;

5¡ahora que afrontas las calamidades, no las resistes!;

¡te ves golpeado y te desanimas!

6¿No debieras confiar en que temes a Dios

y en que tu conducta es intachable?

7»Ponte a pensar: ¿Quién, siendo inocente, ha perecido?

¿Cuándo se ha destruido a la gente íntegra?

8La experiencia me ha enseñado

que los que siembran maldad cosechan desventura.

9El soplo de Dios los destruye,

el aliento de su enojo los consume.

10Aunque ruja el león y gruña el cachorro,

acabarán con los colmillos destrozados;

11el león perece por falta de presa,

y los cachorros de la leona se dispersan.

12»En lo secreto me llegó un mensaje;

mis oídos captaron solo su murmullo.

13Entre inquietantes visiones nocturnas,

cuando cae sobre los hombres un sueño profundo,

14me hallé presa del miedo y del temblor;

mi esqueleto entero se sacudía.

15Sentí sobre mi rostro el roce de un espíritu,

y se me erizaron los cabellos.

16Una silueta se plantó frente a mis ojos,

pero no pude ver quién era.

Detuvo su marcha,

y escuché una voz que susurraba:

17»“¿Puede un simple mortal ser más justo que Dios?

¿Puede ser más puro el hombre que su creador?

18Pues, si Dios no confía en sus propios siervos,

y aun a sus ángeles acusa de cometer errores,

19¡cuánto más a los que habitan en casas de barro

cimentadas sobre el polvo y expuestos a ser aplastados como polilla!

20Entre la aurora y el ocaso pueden ser destruidos

y perecer para siempre, sin que a nadie le importe.

21¿No se arrancan acaso las estacas de su tienda?

¡Mueren sin haber adquirido sabiduría!”