สดุดี 144:1-8 TNCV

สดุดี 144:1-8

สดุดี 144

(บทประพันธ์ของดาวิด)

ขอถวายสรรเสริญแด่พระยาห์เวห์ พระศิลาของข้าพเจ้า

ผู้ทรงฝึกมือของข้าพเจ้าให้ทำศึก

ฝึกนิ้วของข้าพเจ้าให้สู้รบ

พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าผู้ทรงเปี่ยมด้วยความรักและเป็นป้อมปราการของข้าพเจ้า

เป็นที่มั่นและเป็นผู้ช่วยกู้ของข้าพเจ้า

เป็นโล่ของข้าพเจ้า ผู้ซึ่งข้าพเจ้าเข้าไปลี้ภัย

ผู้ทรงสยบชนชาติต่างๆ144:2 สำเนา MT. บางฉบับว่าสยบชนชาติของข้าพเจ้าไว้ใต้อำนาจของข้าพเจ้า

ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า มนุษย์เป็นใครเล่า พระองค์จึงทรงห่วงใยเขา?

บุตรของมนุษย์เป็นใครหนอ พระองค์จึงทรงคิดถึงเขา?

มนุษย์เป็นเพียงลมหายใจเฮือกเดียว

วันเวลาของเขาเหมือนเงาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงโน้มฟ้าสวรรค์ และเสด็จมา

ขอทรงแตะภูเขาเพื่อให้ควันพวยพุ่งขึ้น

ขอให้สายฟ้าและลูกธนูของพระองค์พุ่งเข้าใส่ศัตรูทั้งหลาย

ทำให้พวกเขาแตกกระเจิงไป

ขอทรงยื่นพระหัตถ์จากเบื้องสูงลงมาช่วยข้าพระองค์

ขอทรงปลดปล่อยข้าพระองค์และช่วยกู้ข้าพระองค์จากกระแสน้ำหลาก

จากเงื้อมมือของคนต่างด้าว

ผู้ซึ่งปากของเขามีแต่คำมุสา

ผู้ซึ่งมือขวาของเขามีแต่การหลอกลวง

Read More of สดุดี 144