สุภาษิต 15:11-20
แม้แดนมรณาและแดนพินาศก็ประจักษ์แจ้งต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า
จิตใจมนุษย์จะยิ่งกว่านั้นสักเท่าใด!
คนชอบเยาะเย้ยไม่ชอบการตักเตือน
เขาจึงไม่ไปหาคนฉลาด
จิตใจที่เป็นสุขทำให้หน้าตาสดใส
จิตใจที่ร้าวรานทำให้ดวงวิญญาณแหลกสลาย
ใจสุขุมใฝ่หาความรู้
แต่คนโง่กินความโง่เป็นอาหาร
ทุกวันของผู้ทุกข์ใจล้วนแต่เลวร้าย
แต่จิตใจร่าเริงมีงานฉลองไม่ขาดสาย
มีน้อยแต่ยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้า
ดีกว่ามีมากแต่เดือดร้อนวุ่นวาย
ได้กินผักนิดเดียวในที่ซึ่งมีความรัก
ดีกว่ากินเนื้อวัวขุนพร้อมกับความเกลียดชัง
คนใจร้อนสร้างความแตกแยก
แต่คนใจเย็นยุติการวิวาท
ทางของคนเกียจคร้านมีแต่ขวากหนาม
แต่วิถีของคนเที่ยงธรรมราบรื่น
บุตรที่ฉลาดทำให้พ่อสุขใจ
แต่บุตรที่โง่เขลาดูหมิ่นแม่ของตน