สุภาษิต 12:18-27
คำพูดพล่อยๆ ทิ่มแทงเหมือนดาบ
แต่วาจาของคนเฉลียวฉลาดก็เยียวยารักษา
คำพูดที่สัตย์จริงไม่มีวันสูญสลาย
ส่วนคำโกหกไม่ช้าก็ถูกจับได้
ใจที่กะการชั่วร้ายเต็มไปด้วยอุบายล่อลวง
ส่วนผู้ที่ส่งเสริมความสงบสุขมีแต่ความยินดี
ไม่มีภยันตรายตกแก่ผู้ชอบธรรม
แต่คนชั่วจะทุกข์ร้อนแสนสาหัส
องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงชิงชังปากที่มุสาหลอกลวง
แต่ทรงชื่นชมผู้ที่ซื่อสัตย์
คนฉลาดหลักแหลมไม่อวดรู้
แต่ใจของคนโง่ป่าวร้องความโง่เขลาออกมา
มือที่ขยันขันแข็งจะครอบครอง
แต่ความเกียจคร้านจบลงด้วยการเป็นทาสแรงงาน
ความวิตกกังวลทำให้หนักใจ
แต่คำปลอบโยนทำให้ใจพองโต
คนชอบธรรมเลือกคบเพื่อน12:26 หรือคนชอบธรรมเป็นผู้ชี้ทิศทางให้แก่เพื่อนบ้าน
ส่วนทางของคนชั่วพาตนเองหลงเตลิดไป
คนเกียจคร้านไม่ยอมแม้แต่จะปิ้งเนื้อที่คนอื่นหามาให้
แต่คนขยันปิ้งเนื้อที่ตนเองหามาได้12:27 ในภาษาฮีบรูข้อนี้มีความหมายไม่ชัดเจน