يوئيل 1:1-20
نابودی محصولات و ماتم مردم
اين پيام از جانب خداوند به يوئيل پسر فتوئيل رسيد:
ای مردان سالخوردهٔ اسرائيل بشنويد! ای ساكنان زمين گوش فرا دهيد! آيا در تمام عمرتان، يا در سراسر تاريختان هرگز چنين چيزی واقع شده است؟ در سالهای آينده اين را برای فرزندانتان نقل كنيد. اين داستان هولناک را سينه به سينه به نسلهای بعدی تعريف كنيد. ملخها دسته‌دسته خواهند آمد و محصول شما را تمام خواهند خورد.
ای مستان، بيدار شويد و زاری كنيد، چون هر چه انگور بوده خراب شده و هر چه شراب داشتيد از بين رفته است! لشكر بزرگی از ملخ، تمام سرزمين اسرائيل را پوشانده است. آنقدر زيادند كه نمی‌توان آنها را شمرد. دندانهايشان مانند دندان شير تيز است! تاكستان مرا از بين برده‌اند و پوست درختان انجير را كنده، شاخه‌ها و تنه‌های آنها را سفيد و لخت باقی گذاشته‌اند.
همچون دختر جوانی كه نامزدش مرده باشد، گريه و زاری نماييد. غله و شرابی كه می‌بايست به خانهٔ خداوند تقديم شود، از بين رفته است. كاهنان كه خدمتگزاران خداوند هستند، ماتم گرفته‌اند. در مزرعه‌ها محصولی باقی نمانده، غله و انگور و روغن زيتون از بين رفته و همه جا را غم و غصه فرا گرفته است.
ای كشاورزان، گريه كنيد و ای باغبانان، زاری نماييد؛ زيرا محصولات گندم و جو از ميان رفته است. درختان انگور خشک شده، و درختان انجير و انار، خرما و سيب، و تمام درختان ديگر نابود شده است. شادی از انسان رخت بربسته است.
ای كاهنان، لباس ماتم بپوشيد. ای خدمتگزاران خدای من، تمام شب در برابر قربانگاه گريه كنيد، چون ديگر غله و شرابی نمانده تا به خانهٔ خدايتان هديه كنيد. روزه را اعلام كنيد و خبر دهيد كه مردم جمع شوند. ريش‌سفيدان همراه با تمام قوم در خانهٔ خداوند، خدای خود جمع شوند و آنجا در حضور او گريه و ناله كنند.
وای بر ما، چون روز هولناک مجازات نزديک می‌شود. نابودی از جانب خدای قادر مطلق فرا رسيده است! خوراكمان در برابر چشمانمان ناپديد می‌شود و تمامی شاديها و خوشيها در خانهٔ خدای ما به پايان می‌رسد. بذر در زمين پوسيده می‌شود. انبارها و سيلوها خالی شده‌اند. غله در مزرعه‌ها تلف شده است. گاوان چون چراگاهی ندارند سرگردانند و از گرسنگی می‌نالند و گوسفندان تلف می‌شوند.
ای خداوند، ما را ياری فرما! زيرا گرما و خشكسالی چراگاهها را خشكانيده و تمام درختان را سوزانيده است. حتی حيوانات وحشی هم برای كمک به سوی تو فرياد برمی‌آورند، چون آبی برای خوردن ندارند. نهرهای كوهستانها خشک شده و چراگاهها زير آفتاب به کلی سوخته‌اند.
يوئيل 2:1-17
روز وحشتناک داوری خدا
شيپور خطر را در اورشليم به صدا درآوريد! بگذاريد صدای آن بر بالای كوه مقدس من شنيده شود! همه از ترس بلرزند، زيرا روز داوری خداوند نزديک می‌شود.
آن روز، روز تاريكی و ظلمت، روز ابرهای سياه و تاريكی غليظ است. چه لشكر نيرومندی! كوهها را مثل سياهی شب می‌پوشاند! اين قوم چقدر نيرومندند! مثل آنها پيش از اين هرگز ديده نشده و پس از اين نيز ديده نخواهد شد! مانند آتش زمين را می‌خورند. زمين در برابر ايشان مانند باغ عدن است ولی وقتی آن را پشت سر می‌گذارند به بيابان سوخته تبديل می‌شود. هيچ چيز در برابر آنها سالم نمی‌ماند. آنها شبيه اسبهای تندرو هستند. تماشا كنيد چطور روی كوهها جست و خيز می‌كنند! به صدايی كه از خود در می‌آورند گوش فرا دهيد! صدای آنها همچون غرش عرابه‌ها، و صدای آتشی است كه مزرعه را می‌سوزاند و مانند قيل و قال سپاه بزرگی است كه به ميدان جنگ می‌رود!
مردم با ديدن آنها به خود می‌لرزند و رنگ از رويشان می‌پرد. آنها همچون جنگاوران حمله می‌كنند، و مانند سربازان از حصارها بالا می‌روند. در صفوف منظم حركت می‌كنند و بدون اينكه مانعی برای يكديگر باشند مستقيم به جلو می‌روند. با هيچ سلاحی نمی‌توان مانع پيشروی آنها شد. به داخل شهر هجوم می‌برند، از ديوارها بالا می‌روند و مثل دزد از پنجره وارد خانه‌ها می‌شوند. زمين در برابر آنها به حركت می‌آيد و آسمان می‌لرزد. خورشيد و ماه، تيره و تار شده، ستارگان ناپديد می‌گردند.
خداوند با صدای بلند آنها را رهبری می‌كند. اين سپاه بزرگ و نيرومند خداوند است كه فرمان او را بجا می‌آورد. روز داوری خداوند روزی وحشت‌آور و هولناک است. كيست كه بتواند آن را تحمل كند؟
دعوت به توبه
خداوند می‌فرمايد: «الان تا وقت باقی است با تمام دل خود، با روزه و گريه و ماتم به سوی من بازگشت كنيد. اگر واقعاً پشيمانيد، دلهايتان را چاک بزنيد نه لباسهايتان را.»
به سوی خداوند، خدای خود بازگشت نماييد، زيرا او بخشنده و مهربان است. زود به خشم نمی‌آيد، رحمتش بسيار است و راضی به مجازات شما نمی‌باشد. كسی چه می‌داند، شايد او از خشم خود برگردد و آنقدر شما را بركت دهد كه باز غله و شراب كافی داشته باشيد و بتوانيد به خداوند هديه كنيد!
در كوه صهيون شيپور را به صدا درآوريد! روزه را اعلام كنيد و همهٔ قوم را در يكجا جمع كرده، آنها را تقديس2:16 «تقديس» يعنی جدا کردن، اختصاص دادن و مقدس ساختن. كنيد. پيران و كودكان و شيرخوارگان را هم جمع كنيد. داماد را از خانه و عروس را از حجله‌اش فرا خوانيد. كاهنانی كه خدمتگزاران خداوند هستند در ميان قوم و قربانگاه ايستاده، گريه كنند و دعا نموده، بگويند:
«ای خدای ما، از تقصيرات قوم خود بگذر و نگذار بت‌پرستان بر ايشان حكمرانی كنند، زيرا آنها از آن تو هستند. نگذار بت‌پرستان ايشان را مسخره كرده، بگويند: پس خدای شما كجاست؟»
