2 Samuel 22 – OL & APSD-CEB

O Livro

2 Samuel 22:1-51

Cântico de David

(Sl 18.1-50)

1David compôs este cântico para o Senhor após ter sido salvo por ele das mãos de Saul e dos seus outros inimigos:

2“O Senhor é o meu rochedo,

o meu lugar forte e o meu libertador.

3Esconder-me-ei em Deus

que é o meu rochedo e o meu alto retiro.

Ele é o meu escudo, o poder da minha salvação

e o meu refúgio.

Ó meu Salvador, tu me livras da violência.

4Invocarei o Senhor que é digno de todo o louvor;

salvar-me-á de todos os meus adversários.

5Ondas de morte me cercaram;

torrentes de maldade desabaram sobre mim.

6Fui ligado e atado por laços do mundo dos mortos

e por ciladas da morte.

7Clamei pelo Senhor, meu Deus, na minha tribulação,

e ele ouviu-me desde o seu templo;

o meu clamor chegou aos seus ouvidos.

8Então a Terra foi abalada e tremeu;

os fundamentos dos céus abalaram-se,

por causa da sua ira.

9Saiu fumo do seu rosto, da sua boca um fogo devorador,

que tudo consumia, e punha as brasas a arder.

10Fez baixar os céus e desceu,

andando sobre espessas nuvens.

11Voou sobre um querubim,

sobre as asas do vento.

12As trevas rodearam-no,

espessas nuvens o circundaram;

13Com o brilho da sua presença

acendiam-se centelhas de fogo.

14O Senhor trovejou desde os céus;

o Deus supremo fez ecoar a sua voz.

15Disparou as suas frechas de luz

e dispersou os inimigos.

16Pelo sopro da sua respiração

até o mar se dividiu em dois,

e viu-se o fundo das águas

pela repreensão do Senhor.

17Desde o alto me livrou,

salvou-me de ser levado pelas vagas.

18Libertou-me do meu poderoso inimigo,

daqueles que me odiavam,

dos que tinham muito mais força do que eu.

19Saltaram sobre mim no dia da calamidade,

mas o Senhor foi a minha proteção.

20Fez-me reaver a liberdade;

resgatou-me, porque me amava.

21O Senhor recompensou-me,

conforme a minha retidão,

porque tinha as mãos limpas.

22Guardei os caminhos do Senhor;

não me afastei impiamente do meu Deus.

23Tive sempre presentes as suas leis;

não me desviei dos seus estatutos.

24Fui sempre reto perante ele

e fugi do pecado.

25Por isso, o Senhor atendeu à minha justiça,

pois viu que eu estava limpo.

26Tu és misericordioso para com os misericordiosos;

revelas a tua retidão para com os que são retos.

27Com os puros, mostras-te puro,

mas astuto com os perversos.

28Tu salvas os que estão aflitos,

mas abates os orgulhosos,

pois tens os olhos sempre postos neles.

29Senhor, tu és a minha luz!

Transformas em luz a minha escuridão.

30Pelo teu poder posso esmagar um exército;

pela tua força saltarei muralhas.

31O caminho de Deus é reto.

A palavra do Senhor é verdade;

é um escudo para os que procuram a sua proteção.

32Só o Senhor é Deus.

Quem é como um rochedo senão o nosso Deus?

33Deus é a minha poderosa fortaleza;

faz-me andar em perfeita segurança.

34Faz com que caminhe com passo bem firme,

como as gazelas sobre os cumes.

35Torna-me hábil nos combates,

dá-me força capaz de dobrar um arco de bronze;

36Deste-me o escudo da tua salvação;

pela tua bondade me engrandeceste.

37Fizeste-me andar sobre caminhos planos,

onde os meus pés não vacilaram.

38Persegui os meus inimigos e os destruí;

não desisti sem os derrotar.

39Consumi-os e destrocei-os

de tal forma que mais nenhum deles se poderá levantar.

Caíram debaixo dos meus pés.

40Pois deste-me força para a batalha.

Fizeste com que subjugasse

todos os que se levantaram contra mim.

41Obrigaste os meus inimigos a retroceder e fugir;

destruí todos os que me odiavam.

42Pediram ajuda, mas ninguém os auxiliou;

clamaram ao Senhor, mas recusou ouvi-los.

43Pisei-os como o pó do chão,

esmaguei-os e dispersei-os,

como pó pelas ruas.

44Guardaste-me da rebelião do meu povo;

livraste-me para que seja cabeça das nações.

Estrangeiros me servirão.

45Em breve me serão sujeitos,

quando ouvirem falar do meu poder.

46Perderão a altivez

e virão a tremer, lá dos seus esconderijos.

47O Senhor vive!

Bendito seja aquele que é o meu rochedo.

Que Deus seja louvado,

aquele que é a rocha da minha salvação!

48Ele é o Deus que por mim faz vingança,

que destrói os que se levantam contra mim.

49Resgataste-me dos meus adversários.

Sim, tu levantaste-me em segurança,

acima das suas cabeças.

Livraste-me da violência.

50Por isso, Senhor, dar-te-ei graças entre as nações,

e cantarei louvores ao teu nome.

51Ele deu uma maravilhosa salvação ao seu rei;

manifestou misericórdia ao seu ungido,

a David e à sua família, para sempre.”

Ang Pulong Sa Dios

2 Samuel 22:1-51

Ang Awit ni David sa Iyang Kadaogan

(Salmo 18)

1Nagaawit si David ngadto sa Ginoo sa dihang giluwas siya sa Ginoo gikan sa iyang mga kaaway ug kang Saul. 2-3Mao kini ang iyang awit:

“Ikaw, Ginoo, ang akong salipdanan nga bato,

ang akong lig-ong tagoanan ug manluluwas.

Ingon nga salipdanan nga bato, makatago ako kanimo.

Ikaw ang akong taming ug gamhanan nga manluluwas.

Ikaw ang akong dalangpanan ug tagoanan.

Ikaw ang nagaluwas kanako gikan sa bangis nga mga tawo.

4Dalaygon ka, Ginoo, kay kon mangayo ako ug tabang kanimo ginaluwas mo ako gikan sa akong mga kaaway.

5Ang kamatayon daw balod nga mikuso-kuso kanako.

Ang kalaglagan daw sulog sa baha nga mianod kanako.

6Ang kamatayon daw pisi nga milambod kanako ug daw lit-ag nga nagaatang sa akong agianan.

7Sa akong kalisdanan nagpakitabang ako kanimo, Ginoo, nga akong Dios,

ug gidungog mo ang akong pag-ampo didto sa imong templo.

8“Unya milinog, ug ang mga pundasyon sa mga bukid nauyog,

tungod kay nasuko ka, Ginoo.

9Nanggawas ang aso sa imong ilong,

ug sa imong baba nanggawas ang nagadilaab nga kalayo ug mga baga.

10Giablihan mo ang langit,

ug nanaog ka nga nagatungtong sa mabagang dag-om.

11Nagsakay ka sa kerubin, ug tulin kining milupad samtang gipalid sa hangin.

12Gihimo mo ang kangitngit nga mosalipod kanimo.

Nagtago ka sa mabagang dag-om.

13Gikan sa kahayag diha sa imong atubangan, nanggawas ang nagadilaab nga mga baga.

14Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Halangdong Dios, nagdahunog gikan sa langit.

15Gipana mo ug kilat ang imong mga kaaway

ug miikyas sila nga nagkatibulaag.

16Sa imong pagngulob ug pagpangusmo sa kasuko mimala ang dagat, ug nakita ang yuta ilalom niini, ug nakita usab ang pundasyon sa kalibotan.

17Gikan sa langit gigunitan mo ako ug gihaw-as gikan sa lawom nga tubig.

18Giluwas mo ako gikan sa akong gamhanang mga kaaway nga naglagot kanako, kay wala akoy dag-anan kanila.

19Gisulong nila ako sa dihang anaa ako sa kalisod,

apan gipanalipdan mo ako, Ginoo.

20Giluwas mo ako sa katalagman kay nalipay ka kanako.

21Gipanalanginan mo ako tungod kay matarong ang akong kinabuhi

ug wala ako magpakasala.

22Kay gisunod ko ang imong mga pamaagi

ug wala ako mobiya kanimo Ginoo, nga akong Dios.

23Gituman ko ang tanan mong sugo

ug wala ko lapasa ang imong mga tulumanon.

24Nahibalo ka nga walay ikasaway sa akong kinabuhi

ug gilikayan ko ang pagpakasala.

25Gigantihan mo ako tungod kay nakita mo nga matarong ang akong kinabuhi

ug wala akoy nahimong sala.

26Matinumanon ka sa mga matinumanon kanimo,

ug maayo ka usab sa mga tawo nga maayo.

27Matinud-anon ka sa mga tawo nga matinud-anon kanimo,

apan makigbatok ka sa mga tawong daotan.

28Oo, ginaluwas mo ang mga mapainubsanon,

apan ginapaubos mo ang mga mapahitas-on.

29Ginoo, ikaw ang akong kahayag.

Sa kangitngit, ikaw ang akong suga.

30Sa imong tabang sulongon ko ang panon sa mga sundalo

ug mahimo kong katkaton ang paril nga nagalibot sa lungsod.

31Hingpit ang imong pamaagi, O Dios.

Ang imong pulong kasaligan gayod.

Sama ka sa taming alang sa tanang nagadangop kanimo.

32Ikaw lang, Ginoo, ang Dios;

ikaw lang ang among salipdanan nga bato.

33Ikaw ang nagahatag kanako ug kusog22:33 Ikaw… kusog: Mao kini sa Dead Sea Scrolls, sa Latin Vulgate, sa Syriac, ug sa ubang mga kopya sa Septuagint. Sa Hebreo, Ikaw ang akong lig-ong dalangpanan.

ug ang nagabantay sa akong paglakaw.

34Ginalig-on mo ang akong tiil sama sa tiil sa usa,

aron makalatas ako sa habog nga mga dapit.

35Ginabansay mo ako sa pagpakiggira.

Ang akong mga bukton makabinat na sa bronsi nga pana.

36Sama ikaw sa taming nga nagapanalipod kanako,

ug pinaagi sa imong tabang nahimo akong bantogan.

37Gipalapdan mo ang akong agianan,

busa wala ako madakin-as.

38Gigukod ko ang akong mga kaaway ug napildi ko sila.

Ug wala gayod ako mobalik hangtod nga nalaglag ko sila.

39Gilaglag ko sila hangtod nga nangalup-og sila sa akong tiilan ug dili na makabangon pa.

40Gihatagan mo ako ug kusog sa pagpakiggira

ug gipadaog batok sa akong mga kaaway.

41Gipakagiw mo ang akong mga kaaway

ug gilaglag ko sila.

42Nangayo sila ug tabang,

apan walay miluwas kanila.

Nanawag sila kanimo,

apan wala mo sila tubaga.

43Gidugmok ko sila hangtod nahisama na lang sila sa abog.

Gitunob-tunoban ko sila nga daw lapok sa kadalanan.

44Giluwas mo ako gikan sa mga nagarebelde kong katawhan.

Gihimo mo akong pangulo sa mga kanasoran.

Ang mga langyaw nagaalagad kanako.

45Nagayukbo sila kanako,

ug inigkadungog nila bahin kanako, nagatuman sila sa akong mando.

46Nawad-an silag kaisog,

ug nanggawas sa ilang mga tagoanan nga nagakurog sa kahadlok.

47Buhi ka, Ginoo!

Dalaygon ka nga akong salipdanan nga bato!

Gibayaw ko ikaw tungod kay ikaw ang Dios nga akong Manluluwas.

48Gipanimalos mo ako sa akong mga kaaway

ug gipasakop mo kanako ang mga kanasoran.

49Ginaluwas mo ako gikan sa akong mabangis nga mga kaaway,

ug ginapadaog mo ako batok kanila.

50Busa pasidunggan ko ikaw taliwala sa mga kanasoran, O Ginoo.

Ug awitan ko ikaw ug mga pagdayeg.

51Ginahatagan mo ug dagkong mga kadaogan ang imong pinili nga hari.

Gihigugma mo si David ug ang iyang mga kaliwat sa walay kataposan.”