Iov 6 – NTLR & HTB

Nouă Traducere În Limba Română

Iov 6:1-30

Răspunsul lui Iov

1Iov a zis:

2„O, dacă mi s‑ar putea cântări durerea

și dacă mi‑ar fi pusă în talere întreaga nenorocire!

3Ar fi mai grele decât nisipul mării;

de aceea mi‑au fost atât de nesăbuite cuvintele.

4Căci săgețile Celui Atotputernic m‑au străpuns,

iar duhul meu le bea otrava.

Spaimele lui Dumnezeu se înșiruie împotriva mea.

5Oare rage măgarul sălbatic când are iarbă

sau mugește boul când are nutreț?

6Se mănâncă oare fără sare ceea ce nu are gust?

Are vreun gust albușul de ou?6 Sensul versului este nesigur.

7Refuz să mă ating de așa ceva;

ele sunt ca o mâncare stricată.7 Lit.: ca o boală a mâncării mele.

8Cine îmi va îndeplini cererea?

O, de mi‑ar împlini Dumnezeu speranța!

9De‑ar vrea Dumnezeu să mă zdrobească,

să‑Și întindă mâna și să mă nimicească!

10Atunci mi‑ar rămâne măcar această mângâiere

și această bucurie în durerea care nu se mai termină:

că n‑am încălcat cuvintele Celui Sfânt.

11Ce putere mai am ca să mai aștept?

Care mi‑e sfârșitul ca să mai am răbdare?

12Am eu puterea pietrei?

Este oare de bronz carnea mea?

13N‑am rămas eu oare fără niciun ajutor în mine

și n‑a fost alungată orice înțelepciune de la mine?

14Cel ce renunță la bunătate față de prietenul său,

părăsește teama de Cel Atotputernic.

15Frații mei au lucrat cu necredincioșie ca un ued15 Vale sau albie de râu secată, situată într‑un ținut arid, care acumulează apele de pe versanți în timpul sezonului ploios, creând un pârâu temporar și, în cazul acesta, impredictibil.,

ca șuvoaiele uedurilor care ies din matcă,

16care sunt tulburi din cauza gheții

în care stă ascunsă zăpada.

17Când se‑ncălzește vremea, pâraiele seacă,

când este cald, li se usucă albia.

18Caravanele se întorc din drumul lor;

înaintează în pustietate și pier.

19Caravanele din Tema se uită cu atenție;

călătorii din Șeba le așteaptă cu nerăbdare.

20Sunt rușinați însă pentru că s‑au încrezut în ele;

ajung acolo doar ca să fie dezamăgiți.

21Ca ele sunteți și voi pentru mine:

îmi vedeți spaima și vă temeți.

22Am zis eu vreodată: «Faceți‑mi un dar!»

sau: «Dați mită pentru mine din bogăția voastră!»

23sau: «Scăpați‑mă din mâna vreunui vrăjmaș!»

sau: «Răscumpărați‑mă din mâna vreunui om groaznic!»

24Învățați‑mă și voi tăcea,

arătați‑mi unde am greșit.

25Cât de dureroase sunt cuvintele drepte!

Dar ce dovedește mustrarea voastră?

26Vreți să mustrați pentru cuvintele mele

și să luați drept vânt cuvintele unui deznădăjduit?

27Voi vă jucați chiar și cu viața orfanilor,

vă vindeți chiar și prietenul!

28Dar acum uitați‑vă la mine, vă rog!

Oare vă voi minți în față?

29Întoarceți‑vă, nu fiți nedrepți!

Întoarceți‑vă, este vorba de dreptatea mea29 Sau: dreptatea mea rămâne.!

30Este vreo nedreptate pe limba mea?

Nu deosebește cerul gurii mele ce este rău?

Het Boek

Job 6:1-30

1Job antwoordde, en sprak: 2Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd: 3Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten. 4Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op! 5Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe? 6Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei? 7Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs! 8Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen; 9Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien. 10Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: “Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!”. 11Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven? 12Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons? 13Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd? 14Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige! 15Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt: 16Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw; 17Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen. 18Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn; 19De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd: 20Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande. 21Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug! 22Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af; 23Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen? 24Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald! 25Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u! 26Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken? 27Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend? 28Welnu dan, wilt mij aanhoren:Ik lieg u toch niet in het gezicht. 29Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken! 30Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;