Lamentations 3 – NIV & APSD-CEB

New International Version

Lamentations 3:1-66

This chapter is an acrostic poem; the verses of each stanza begin with the successive letters of the Hebrew alphabet, and the verses within each stanza begin with the same letter. 1I am the man who has seen affliction

by the rod of the Lord’s wrath.

2He has driven me away and made me walk

in darkness rather than light;

3indeed, he has turned his hand against me

again and again, all day long.

4He has made my skin and my flesh grow old

and has broken my bones.

5He has besieged me and surrounded me

with bitterness and hardship.

6He has made me dwell in darkness

like those long dead.

7He has walled me in so I cannot escape;

he has weighed me down with chains.

8Even when I call out or cry for help,

he shuts out my prayer.

9He has barred my way with blocks of stone;

he has made my paths crooked.

10Like a bear lying in wait,

like a lion in hiding,

11he dragged me from the path and mangled me

and left me without help.

12He drew his bow

and made me the target for his arrows.

13He pierced my heart

with arrows from his quiver.

14I became the laughingstock of all my people;

they mock me in song all day long.

15He has filled me with bitter herbs

and given me gall to drink.

16He has broken my teeth with gravel;

he has trampled me in the dust.

17I have been deprived of peace;

I have forgotten what prosperity is.

18So I say, “My splendor is gone

and all that I had hoped from the Lord.”

19I remember my affliction and my wandering,

the bitterness and the gall.

20I well remember them,

and my soul is downcast within me.

21Yet this I call to mind

and therefore I have hope:

22Because of the Lord’s great love we are not consumed,

for his compassions never fail.

23They are new every morning;

great is your faithfulness.

24I say to myself, “The Lord is my portion;

therefore I will wait for him.”

25The Lord is good to those whose hope is in him,

to the one who seeks him;

26it is good to wait quietly

for the salvation of the Lord.

27It is good for a man to bear the yoke

while he is young.

28Let him sit alone in silence,

for the Lord has laid it on him.

29Let him bury his face in the dust—

there may yet be hope.

30Let him offer his cheek to one who would strike him,

and let him be filled with disgrace.

31For no one is cast off

by the Lord forever.

32Though he brings grief, he will show compassion,

so great is his unfailing love.

33For he does not willingly bring affliction

or grief to anyone.

34To crush underfoot

all prisoners in the land,

35to deny people their rights

before the Most High,

36to deprive them of justice—

would not the Lord see such things?

37Who can speak and have it happen

if the Lord has not decreed it?

38Is it not from the mouth of the Most High

that both calamities and good things come?

39Why should the living complain

when punished for their sins?

40Let us examine our ways and test them,

and let us return to the Lord.

41Let us lift up our hearts and our hands

to God in heaven, and say:

42“We have sinned and rebelled

and you have not forgiven.

43“You have covered yourself with anger and pursued us;

you have slain without pity.

44You have covered yourself with a cloud

so that no prayer can get through.

45You have made us scum and refuse

among the nations.

46“All our enemies have opened their mouths

wide against us.

47We have suffered terror and pitfalls,

ruin and destruction.”

48Streams of tears flow from my eyes

because my people are destroyed.

49My eyes will flow unceasingly,

without relief,

50until the Lord looks down

from heaven and sees.

51What I see brings grief to my soul

because of all the women of my city.

52Those who were my enemies without cause

hunted me like a bird.

53They tried to end my life in a pit

and threw stones at me;

54the waters closed over my head,

and I thought I was about to perish.

55I called on your name, Lord,

from the depths of the pit.

56You heard my plea: “Do not close your ears

to my cry for relief.”

57You came near when I called you,

and you said, “Do not fear.”

58You, Lord, took up my case;

you redeemed my life.

59Lord, you have seen the wrong done to me.

Uphold my cause!

60You have seen the depth of their vengeance,

all their plots against me.

61Lord, you have heard their insults,

all their plots against me—

62what my enemies whisper and mutter

against me all day long.

63Look at them! Sitting or standing,

they mock me in their songs.

64Pay them back what they deserve, Lord,

for what their hands have done.

65Put a veil over their hearts,

and may your curse be on them!

66Pursue them in anger and destroy them

from under the heavens of the Lord.

Ang Pulong Sa Dios

Pagbangotan 3:1-66

1Nakasinati ako sa pagsilot sa Ginoo tungod sa iyang kasuko. 2Giabog niya ako ug gipalakaw sa kangitngit imbis sa kahayag. 3Tibuok adlaw gayod niya akong gisigihag silot. 4Gipaluya niya ang tibuok kong lawas, ug gibali niya ang akong mga bukog. 5Gisulong niya ako ug gipalibotan sa labihan nga kalisod ug kasakit. 6Gipapuyo niya ako sa kangitngit sama niadtong mga tawong dugay nang nangamatay. 7Gipakadenahan niya ako ug gipalibotan ug paril aron dili ako makaikyas. 8Bisag nagpakitabang ako, wala niya ako paminawa. 9Gibabagan niya sa tinapok nga bato ang akong agianan, ug gipaliko-liko ang akong ginaagian. 10Sama siya sa oso o liyon nga nagahulat sa pag-ataki kanako. 11Giguyod niya ako pahilayo sa dalan, unya gikunis-kunis ug gibiyaan. 12Gibinat niya ang iyang pana ug gipunting kanako. 13Gipataop niya ang pana sa akong kasingkasing.

14Nahimo akong kataw-anan ngadto sa akong mga katawhan. Gibugalbugalan nila ako tibuok adlaw pinaagi sa awit. 15Pulos kapaitan ang gihatag niya kanako. 16Nangapungil ang akong mga ngipon kay gipausap niya ako ug grabas, ug gimumò niya ako sa yuta. 17Gihikawan niya ako sa kalinaw,3:17 kalinaw: o, maayo nga kahimtang. ug wala na ako makasinati sa kalamboan.

18Nahanaw ang akong kadungganan ug ang tanang gilaoman ko sa Ginoo. 19Pait kaayong pamalandongon ang akong pag-antos ug paglatagaw. 20Kon hunahunaon ko kini kanunay, mawad-an ako ug kadasig. 21Apan mobalik ang akong paglaom kon mahinumdoman ko nga 22ang gugma ug kalooy sa Ginoo walay kataposan. Mao kana nga wala kita malaglag sa hingpit. 23Matinumanon gayod ang Ginoo. Gipakita niya ang iyang kalooy matag adlaw. 24Miingon ako sa akong kaugalingon, “Ang Ginoo mao ang tanan alang kanako, busa molaom ako kaniya.” 25Ang Ginoo maayo sa mga nagalaom ug nagadangop kaniya. 26Maayo nga maghulat kita nga mapailubon sa kaluwasan nga ihatag sa Ginoo kanato. 27Maayo alang sa usa ka tawo ang madisiplina3:27 madisiplina: o, makasinati sa kalisod. samtang batan-on pa siya. 28Kon gidisiplina kita sa Ginoo, manglingkod kita nga mag-inusara ug mamalandong. 29Magpaubos kita sa atong kaugalingon atubangan sa Ginoo, ug dili magpakawala sa paglaom. 30Dawata ang mga pagsagpa ug pagpanginsulto sa imong mga kaaway. 31Kay ang Ginoo dili mosalikway kanato hangtod sa kahangtoran. 32Bisan tuod hatagan niya kitag mga kalisod, kaloy-an gihapon niya kita tungod sa iyang dako ug matinud-anong gugma. 33Kay dili niya tuyo ang pagpaantos ug pagsakit kanato.

34-35Dili buot sa Labing Halangdong Dios nga daog-daogon ang mga binilanggo o hikawan ang usa ka tawo sa iyang katungod. 36Dili usab gusto ang Ginoo nga tuison ang hustisya diha sa mga hukmanan. Nakita niya kining tanan.

37Walay bisan unsa nga mahitabo nga walay pagtugot sa Ginoo. 38Dili ba nga ang Labing Halangdong Dios ang nagabuot kon mahitabo ang usa ka butang—daotan man o maayo kini? 39Nganong moreklamo man kita kon silotan kita tungod sa atong mga sala? 40Kinahanglang susihon nato ang atong mga binuhatan ug mobalik kita sa Ginoo. 41Ablihan nato ang atong mga kasingkasing ug ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa langit ug moingon, 42“Nakasala kami ug mirebelde, Ginoo, ug wala mo kami pasayloa. 43Nasuko ka pag-ayo ug gigukod mo kami, ug gipamatay sa walay kalooy. 44Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa panganod, aron dili mo madungog ang among pag-ampo. 45Gihimo mo kaming daw basura sa panan-aw sa ubang mga nasod. 46Gibiaybiay kami sa tanan namong mga kaaway. 47Nagaantos kami sa kahadlok, katalagman, kapildihan, ug kalaglagan.”

48Daw nagabaha ang luha sa akong mga mata tungod kay nalaglag ang akong katawhan. 49Dili moundang pag-agas ang mga luha sa akong mga mata 50hangtod nga modungaw ang Ginoo gikan sa langit ug makita ang nahitabo kanato. 51Gikaguol ko ang nakita ko nga gidangatan sa mga kababayen-an sa akong siyudad.

52Daw langgam ako nga gigukod sa akong mga kaaway bisan ug wala akoy nahimong sala kanila. 53Nagtinguha sila sa pagpatay kanako pinaagi sa paghulog kanako sa bangag ug pagbato kanako. 54Nalapawan ako sa tubig, ug abi kog mamatay na ako.

55Nanawag ako kanimo, O Ginoo, gikan sa kinahiladman sa bangag. 56Gidungog mo ang akong pagpakilooy ug pagpakitabang. 57Miduol ka sa dihang nanawag ako kanimo, ug miingon ka nga dili ako mahadlok. 58Gitabangan mo ako, Ginoo, sa akong kaso ug giluwas mo ang akong kinabuhi. 59Nakita mo, Ginoo, ang daotang gibuhat sa akong mga kaaway kanako, busa hatagi akog hustisya. 60Nahibalo ka sa ilang tinguha sa pagpanimalos kanako ug sa tanan nilang daotang plano batok kanako. 61O Ginoo, nadungog mo ang pagpanginsulto nila kanako ug ang tanan nilang daotang mga plano batok kanako. 62Nagahisgot sila ug nagaplano ug daotan batok kanako tibuok adlaw. 63Tan-awa sila! Bisan ug unsay ilang buhaton tibuok adlaw, kanunay nila akong gibiaybiay pinaagi sa awit. 64Balosi sila, Ginoo, sumala sa ilang binuhatan. 65Pagahia ang ilang kasingkasing, ug tungloha sila. 66Gukda sila ug laglaga sa imong kasuko aron mahanaw sila sa kalibotan.